บทที่144 ไม่ยอมเลิกรา
สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่คร่ำเครียด “พวกเขาลงมือทำร้าย พระชายา?”
“อืม ข้าดูผิดซ่างซูหลี่จริงๆ แค่พ่อบ้านธรรมดายังกล้า ไปทำอย่างนี้ รังแกพระชายาของอ๋อง ถ้าไม่จัดการ คงจะ ยิ่งเหิมเกริม
ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าคร่ำเครียด “ สวีกงกง”
“ฮ่องเต้ พะยะค่ะ” สวีกงกงรีบขึ้นมา
“ราชโองการ คนในจวนของซ่างซูหลี่ พ่อบ้าน กับพวกที่ ก่อเรื่องวันนี้ทั้งหมด เอาไปประหาร ซ่างซูหลี่ลดตำแหน่ง ลงสองขั้น
ปลดตำแหน่งซ่างซู ฮูหยิงซ่างซูไม่ควบคุมดูแล ปลดตำ แหน่งฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่ง ปลดหลี่เสียนออกจากตำแหน่งลี่ปู้ ซื่อหลัง เอาไปขังไว้ที่กรมอาญาไว้รอคำสั่ง คนในสวน หลังบ้านทั้งหมดของหลี่เสียน เข้าคุก รอคำสั่งอีกที”
สวีกงกงรับคำสั่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่ ตั้งนาน “อ๋อง เสียน ข้าไม่เคยเห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ ถ้าโกรธก็มาหาข้า”
กงชิงวี่พูด “ฮ่องเต้ ข้าเสียมารยาทจริง”
“ข้าก็เคยผ่านมาแล้ว ข้าจำได้ตอนนั้นฮองเฮาเข้าวังมาข้าไม่ทันระวังทำให้นางไม่พอใจ นางก็หลบไปร้องไห้ ก็ เหมือนเจ้า ไม่รู้จะทำกระไร เจ้าเป็นอย่างนี้ได้ แสดงว่ายัง มีเลือดมีเนื้อมีหัวใจ ไม่เหมือนปกติ ไม่สนใจโลกภายนอก และ
ชีวิตประจำวัน ทำให้ข้าปวดหัว”
..” กงชิงวี่ไม่พูดอันใด ฮ่องเต้ชิงหยู่ครุ่นคิด “ในเมื่อ เจ้ามาแล้ว ก็ลองพูดมาซิ เรื่องที่พระชายากำลังสอบสวน
“ทูลฮ่องเต้ ข้ายังไม่ทันถาม ก็โมโหมาหาฮ่องเต้เลย ช่วยตัดสินใจ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่มีอันใดแล้ว ก็ กลับไปได้แล้ว ฮองเฮาช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี ข้าออกมา นานไม่ได้
พวกเจ้าสองคน คนหนึ่งให้ข้าปวดหัว อีกคนให้ข้าจน ปัญญา
ข้าก็เหนื่อยแล้ว ออกไปได้ พรุ่งนี้ช่วงเช้าอ๋องตวนก็จะ มากล่าวทักทาย เขาจะแต่งพระชายารอง เจ้าก็ต้องใส่ใจ หน่อย อย่าลืมไป
ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”
“ข้าทูลลา”
“ข้าทูลลา”
แม่ทัพอันกับกงชิงวี่พูดพร้อมกัน ฮ่องเต้ชิงหยู่มีเสียงฮึม “อย่าพึ่งรีบร้อนจากไป รออยู่ตรงนี้หนึ่งชั่วโมง แล้วค่อย กลับ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่สะบัดแขนเสื้อด้วยใบหน้าเฉื่อยชาแล้ว จากไป สวีกงกงรีบเอาราชองการให้กงชิง
“ท่านอ๋อง ดึกดื่นข้าน้อยไม่สะดวกออกวัง ราชโองการ ก็มอบให้ท่านอ๋อง”
กงชิง รับราชโองการมา แล้วถาม “ตอนนี้ที่ยามแล้ว?”
“เกิงที่สอง(สามทุ่มถึงห้าทุ่ม)”สวีกงกงพูดจบก็ก้มตัว ผ่านตัวแม่ทัพอันแล้วเดินออกไป
พอเดินออกไปแล้วในพระตำหนักจรุงจิตก็เหลือแต่ พ่อตาลูกเขยสองคน แม่ทัพอันเลยถาม “หลิงหยุนเป็นอัน ใดหรือไม่?”
“ตกใจมาก” พอพูดเรื่องนี้กงชิงวี่ก็ทำหน้าขรึม แม่ทัพ อันคิด ตกใจมากก็แสดงว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าอย่างนั้นก็ ไม่เป็นไร
กลับไม่ได้สองคนรออยู่ในตำหนักจรุงจิต แม่ทัพอันก็ ถามเรื่องต่างๆนาๆ เพื่อฆ่าเวลา อันหลิงหยุนรอไปสักพัก มีเสียงพ่อบ้านแว่วมาจากประตู “พระชายา แม่ทัพเงินมา ถึงแล้ว”
อันหลิงหยุนมองไป ในมือเสินหยุนเจ๋ถือกระบี่โม่เยเดิน เข้ามา ใส่ชุดสีดำมีความเป็นผู้ใหญ่เรียบร้อย
อันหลิงหยุนหันหน้ามาทางเสินหยุนเจ๋ ค่อยๆก้มหัว “แม่ทัพน้อย”
ตอนที่เสินหยุนเจ๋กำลังเดินทางมาพ่อบ้านก็ได้เล่าเรื่อง ราวแล้ว ตอนนั้นเขาก็ไม่ตกใจ แต่ในใจก็แปลกใจ ผู้หญิง คนนี้มีความใจกล้ามาก ดึกดื่นเรียกเขามา ไม่กลัวว่าจะ เกิดเรื่องเหรอ?
“มีเรื่องอันใด อย่าให้เสียเวลา”เสินหยุนเจ๋ไม่ชอบที่คน เยอะ ทำหน้าบึ้งเดินมาหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนใส่ชุดคลุม ทำให้รู้สึกเรียบร้อยสง่างาม เห็นมือโผล่ออกมา ขาวเหมือนรากบัว ผิวเนียนละเอียด เหมือนหยก
เสินหยุนเจ๋มองจนใจลอย พยายามเก็บอารมณ์หวั่นไหว แล้วมองทางแท่นสูงที่มีคนนอนอยู่
เสินหยุนเจ๋นำทหารออกรบ ในค่ายทหารถ้ามีคนป่วยก็ ต้องรักษา แม้แต่นอนป่วยอยู่อย่างนี้ เขาก็รู้สึกคุ้นเคย แต่ คนที่นอนอยู่บนเตียง ในตัวมีแต่เลือด ใบหน้าก็เสียโฉม ยังตั้งครรภ์อีก
“นี่คือ?” ด้วยเหตุใดน่าเกลียดอย่างนี้ เสินหยุนเจ๋ตก ตะลึง
อันหลิงหยุนไม่ลังเล รีบเอาน้ำยาฆ่าเชื้อ เริ่มลงมือฆ่าเชือ
“แม่ทัพน้อย เจ้าช่วยดูให้ข้า ในร่างกายมีบาดแผล จุด บาดแผลอยู่ตรงไหนบ้างอันหลิงหยุนเริ่มลงมืออย่า คล่องแคล่ว หงเถากับลุ่ยหลิ่วเตรียมพร้อม คนหนึ่งเตรียม ผ้าเช็ดหน้าไว้เช็ดเหงื่ออันหลิงหยุน อีกคนใส่ถุงมือยื่น แหนบคีมและอุปกรณ์
ต่างๆ
เสินหยุนเจ๋เดินมาดูข้างๆ “กระดาษพู่กัน”
พ่อบ้านเตรียมไว้พร้อม กระดาษม้วนหนึ่ง น้ำหมึกพู่กัน วางลง เสินหยุนเจ๋เริ่มจดบันทึก
ก็ไม่เข้าใจอันหลิงหยุนจะทำอันใด แต่เขาก็ให้ความร่วม มือเต็มที่
หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งไปที่ประตูรอกงชิงวิ่
หนึ่งชั่วยามผ่านไป บาดแผลตามร่างกายของฉาวเหม่ย เหรินได้รับการจัดการทั้งหมด อันหลิงหยุนได้พันแผลทั่ว ตัว ก็เหมือนมัมมี่ประหลาดที่นอนอยู่บนเตียง
“อาหยู่ ระวังหน่อย วางลงบนเตียง” อาหมู่เข้ามาอุ้มฉาว เหม่ยเหรินวางบนเตียง
“ลุ่ยหลิ่ว คืนนี้เจ้ากับอาหย่อยู่เฝ้าฉาวเหม่ยเหริน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
สั่งการเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็มองมาทางเสินหยุนเจ๋
“ลำบากแม่ทัพน้อยจริงๆ
“ไม่เป็นไร ข้าลืมเอาตราแม่ทัพมา ปั๊มนิ้วมือให้” พูด เสร็จเสินหยุนเจ๋ก็ลงชื่อ แล้วให้คนเอาแป้นพิมพ์มาปั๊มนิ้ว มือลงตรง
เอกสารบันทึก เป่าแห้งแล้วยื่นให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนมองดูสักพัก เสินหยุนเจ๋เป็นคนที่ฉลาดมาก เสียดายความจริงใจใช้ผิดที่ เสียดายจริงๆ!
“เชิญท่านแม่ทัพน้อยรออยู่ที่ห้องโถง ข้าไปเปลี่ยนชุด
บุญคุณนี้อันหลิงหยุนต้องจำไว้ และมิอาจละเลยต่อเงิน หยุนเจ๋
เสินหยุนเจ๋พูด “ข้าจะรออยู่ข้างนอก
พูดจบก็เดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนรีบเรียกเงิน หยุนเจ๋ รู้ว่าเขาเข้าใจความหมายนาง นางไม่ลังเล
เสินหยุนเจ๋หยุดเดิน “พูดมา”
“ไปในวังเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ให้ฮ่องเต้ฟัง ข้าอยากมี พยานเป็นคนยืนยันให้ข้า อาการของฉาวซื่อ ถ้าใช้ยา ของข้า นางหายเร็ว ก็ไม่มีใครรู้ ทางที่ดีพาสวีกงกงมา ด้วย ให้เขามาเห็น
เสินหลิงหยุนมองอันหลิงหยุน “ข้าบอกแล้ว เจ้าจะบ้าข้า บ้าด้วย ถ้าเจ้าโง่ข้าก็โง่เป็นเพื่อน ถ้าเจ้าฉลาดข้าก็จะ ฉลาด
ด้วยกัน ข้าจะรีบเข้าวังกราบทูล เจ้าก็รีบพักผ่อน”
“ข้าไปส่งเจ้า”อันหลิงหยุนก้าวเท้าออกมา เสินหยุนเจ๋ หันตัวไปทางประตูจวนอ๋อง
ถึงแม้จะไม่อยากพูด แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะพูดกับอันหลิง
หยุน
“ดึกดื่นเรียกข้ามา เขาไม่รู้เหรอ?” เสินหยุนเจ๋ถาม
“ท่านอ๋องอยู่ในวัง วันนี้ข้าโดนพ่อบ้านซ่างซูหลี่รังแก เขาโกรธก็เลยไปหาฮ่องเต้แล้ว”
เสินหยุนเจ๋มองนาง “รังแกเจ้าเหรอ?”
สายตาหวานคู่นั้นของเสินหยุนเจ๋มองสำรวจทั่วร่างอัน หลิงหยุน รู้สึกไม่พอใจ
อันหลิงหยุนรีบอธิบาย “ข้าจะช่วยฉาวซื่อ พ่อบ้านพา คนมาขวางไว้ พวกเขาคนเยอะ ถึงแม้อาหยู่จะปกป้องข้า แต่ก็เกิดข้อผิดพลาด ท่านอ๋องมาทัน มองเห็นเหตุการณ์ รู้สึกเหมือนโดนคนตบหน้า โกรธจนไปหาฮ่องเต้”
สายตาอันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ขึ้นมา “ดูแล้วความรู้สึกที่ เขามีต่อเจ้า รู้สึกมีการเปลี่ยนแปลง”
“ใครจะไปรู้? ทุกอย่างก็ไหลไปตามน้ำ เมื่อเรื่องมันเกิด แล้ว ผ่านไปก็ให้มันผ่านไป แม่ทัพน้อยยังหนุ่มและกล้า หาญ ไม่ต้องไปใส่ใจคนที่ลืมทุกอย่างไปแล้ว ขอให้มา ทัพน้อยดูแลตัวเองดีๆ ต่อไปทุ่มเทแรงกายแรงใจช่วย ประเทศต้าเหลียง เป็นคนที่
สำคัญและทำการใหญ่ในประเทศ”
อันหลิงหยุนถึงนอกประตูก็หยุดเดิน หันตัวไปมองเงิน หยุนเจ๋
เสินหยุนเจ๋ยิ้มให้สาวงามที่สุดในเมือง ใบหน้าเต็มไป ด้วยความมั่นใจ
“อันนั้นไม่ใช่ที่ข้าต้องการ สำหรับข้าแล้ว ของทุกสิ่ง เทียบไม่ได้กับได้สาวงามกลับมา ถึงแม้ไม้จะเผาเป็นถ่าน แล้ว ข้าก็จะไม่ยอมแพ้”
เสินหยุนเจ๋หมุนตันขึ้นม้า พอดีกลางคืนรีบขี่ม้าเข้าวัง
กงชิงวี่กับแม่ทัพอันนั่งรถม้าออกมาจากวังด้วยกัน เงิน หยุนเจ๋ขี่ม้าผ่านหันหัวกลับไปมอง กงชิงวี่ลืมตาขึ้น มอง ออกไปนอกรถม้า มีเงาร่างหนึ่งผ่านไปแล้ว
“ใครกัน?”กงชิงวถามคนขับรถม้า คนขับรถม้าตอบ “ดู ไม่ชัดเจน”
กงชิงวี่พิงต่อ ในใจกังวลอันหลิงหยุนเลยไม่ถามต่อ
ตอนนี้แม่ทัพอันกำลังหลับ เหมือนหลับอย่างสบายใจ
พอถึงหน้าวัง เสินหยุนเจ่เอากระบี่เข้าวัง ในมือถือกระบี่ โม่เย คนในวังไม่กล้าขัดขวาง เดินไปถึงวังเพิ่งหยี ถึงให้ คนกราบทูล
สวีกงกงรีบออกมาถาม “แม่ทัพน้อย ฮ่องเต้พึ่งพักผ่อน มีเรื่องอันใดพรุ่งนี้ค่อยทูล?”
“กงกงไปกราบทูลว่าข้ามีเรื่องด่วน”
สวีกงกงเห็นเงินหยุนเจ๋มาดึกดื่นอย่างนี้ ก็ไม่กล้า
ละเลย รีบร้อนไปกราบทูล
ในใจคิดสงสัย คงจะเป็นเรื่องในจวนซ่างซู นี่คงต้องฆ่า ล้างตระกูล?
เสินหยุนซูลุกจากเตียง “ให้เขากลับไป ดึกดื่นขนาดนี้ ยังมาวุ่นวาย ยึดกระบี่เอาไว้ เดี๋ยวเขาทำตัวเหมือนเด็ก เอาสิ่งของฮ่องเต้ไปแล้วไม่รู้จะใช้ถูกที่หรือเปล่า”
สีวกงกงเงยหน้ามองฮองเฮาแล้วยิ้ม “ฮองเอา ข้าน้อย ไม่กล้า!”
ตั้งแต่ฮองเฮาตั้งครรภ์ ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ไปวังเซียวกุ้ยเฟย ฮ่องเต้รักใคร่ฮองเฮาใครๆก็รู้ แท้จริงแล้วฮ่องเต้ไม่ได้ ชอบเซียวกุ้ย
เฟย
“ถ้าอย่างนั้นข้าไปเอง”
เงินหยุนชูสวมชุดจะออกไป แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้สวมชุด เรียบร้อย สวีกงกงรีบเดินไปปรนนิบัติ ตั้งแต่ฮองเฮาตั้ง ครรภ์ ข้าก็รู้สึกว่าไม่ค่อยมีอันใดทำ ร่างกายก็ว่างมาก ยากนักที่จะมีเรื่องสนุก ไปดูกันเถอะ” ฮ่องเต้ชิง
หยู่พูดจบก็เดินมาหาเงินหยุนชู
“เมื่อคืนฮ่องเต้บอกว่าเหนื่อย พักผ่อนเถอะ”
“ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่ดีเอง ตั้งครรภ์แล้วยังอารมณ์ แปรปรวน ยังดีที่เซียวกุ้ยเฟยอายุน้อย ถ้าฮ่องเต้รู้สึก เหงา ก็ไปหานางได้
หม่อมฉันยินดี” เสินหยุนชูปากไม่ตรงกับใจ ถึงแม้ปาก จะพูดอย่างใจกว้าง แต่แววตาก็รู้สึกเศร้าใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นนางเหม่อลอย “มองข้าซิ ข้าอยากมอง เจ้า”
เสินหยุนชูค่อยๆเงยหน้าขึ้น “ฮ่องเต้”
“ข้าทำเพื่อประเทศของข้า และก็เพื่อต้องการปิดปาก พวกเขา แต่หัวใจของข้าอยู่กับฮองเฮา ถ้าฮองเฮาจะผลัก ข้าออกไป ถ้าข้าไปจริงๆ ฮองเฮาไม่เสียใจนะ?”
“แต่ว่า……” เสินหยุนชูกำลังจะพูดแต่ก็หยุด ฮ่องเต้ชิงห ยู่ยิ้ม ยกคางเสินหยุนชูแล้วมอง
“ข้าแต่งงานกับฮองเฮามาสามสิบปี ข้านึกว่า ใบหน้านี้ สักวันข้าคงเบื่อ ยิ่งข้าอายุมากขึ้น ยิ่งรู้สึก ที่จริงอย่างอื่นไม่สำคัญ
มีฮองเฮาอยู่เป็นเพื่อน ข้าก็ไม่รู้สึกเหงาแล้ว ในวังนี้ไม่ ได้ไร้ความจริงใจขนาดนั้น
“ฮ่องเต้…”เนหยุนชูน้ำตาไหล
ฮ่องเต้ชิงหยู่หอมแก้ม เช็ดน้ำตาออก “ไม่ร้อง ข้าจะดู ฮองเฮายิ้ม”
“หม่อมฉันผิดต่อฮ่องเต้” เสินหยุนชูอยู่ในอ้อมกอด ฮ่องเต้ชิงหยู่ เจ็บปวดในหัวใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบหลังเสินหยุนชู “ดูแล้วฮองเฮาคงไม่ อยากให้ข้าไป สวีกงกง ให้แม่ทัพน้อยเข้ามา”
“ขอรับ”
สวีกงกงรีบร้อนออก เสินหยุนชูเช็ดน้ำตา แล้วให้คนเอา ชุดคลุมมาคลุม
ฮองเต้ชิงหยู่อุ้มเงินหยุนซูไปที่เตียง เสินหยุนซูรีบพูด “ฮ่องเต้อย่าซุกซน
“ข้าแค่อุ้ม กลัวอีกหน่อยจะอุ้มไม่ไหว”
วางนางลง แล้วห่มผ้าให้เงินหยุนชู ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับ มานั่งบนเตียงเพื่อรอเสินหยุนเจ๋
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ