บทที่41ปลาที่ขยันว่ายทวนน้ำ

เมื่อมาถึงพระตำหนักเฉาเพิ่งอันหลิงหยุนเงยหน้ามอง ไปยังตัวอักษรพระตำหนักเฉาเพิ่งสามตัวเหนือศีรษะไห่ กงกงให้นางรออยู่ด้านนอกส่วนตัวเขาเดินเข้าไปภายใน ตำหนักก่อนไม่นานนักไห่กงกงก็เดินออกมาจากพระ ตำหนักพร้อมประกาศรับสั่งจากหวางฮองไทเฮาให้พา อันหลิงหยุนเข้าไป

ก่อนมาไห่กงกงได้แนะนำมาก่อนแล้วที่เรียกตัวมาใน วันนี้เรื่องมิได้ใหญ่นักแต่ก็ไม่ใช่เล็กเสียทีเดียว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มีรัชทายาทเป็นเวลาหลายปีแล้วไม่ กี่วันมานี้ในท้องพระโรงต่างหารือกันถึงเรื่องนี้แล้วหวา งฮองไทเฮากลับตัดสินใจเลือกคนมาเพิ่มหนึ่งคนใน ตำหนักในเป้าหมายจริงๆก็คือจะเฟ้นหาผู้ที่สามารถให้ กำเนิดองค์รัชทายาทตัวน้อยได้นั่นเอง

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดแปลบเมื่อต้องมาเจอเรื่องโชค ร้ายแบบนี้ต่างทำใจให้รู้สึกเบิกบานยินดีไม่ได้เลยที เดียว

เมื่อก่อนคิดว่าหวางฮองไทเฮาไม่สนใจเรื่องการเมือง ในท้องพระโรงแต่ในตอนนี้ดูแล้วนางเข้าใจผิดไปเสีย แล้วนางเข้าใจดีแม้จะไม่จัดการเรื่องต่างๆมานานหลาย ปีแม้นพระตำหนักเฉาเพิ่งก็ออกมาพบปะผู้คนน้อยมาก เกรงว่าเรื่องที่เกิดกับกงชิงวี่ทำให้หวางฮองไทเฮาตื่น พระทัยที่พระนางทำแบบนี้ในครั้งนี้แน่นอนเป็นไปเพื่อ ให้เงินเฉิงเสี้ยงตรวจสอบพระราชโอรสคนเล็กของนางกงชิงวี่

อันที่จริงแล้วนางเป็นถึงหวางฮองไทเฮาหลายปีที่ผ่าน มานางสืบถามแต่เรื่องที่พระราชโอรสไม่มีบุตรเรื่องนี้ ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแต่ในตอนนี้นางกลับทำ แบบนี้อาจะบางทีเกิดจากสองเหตุผลหลัก

จริงๆแล้วรู้ถึงสถานการณ์ของพระราชโอรสแต่ พระนางก็ไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเมื่อพระ ราชโอรสองค์โตจัดการไปแล้วก็ยังมีพระราชโอรส องค์เล็กกงชิงวี่กงชิงวี่เป็นลูกรักมาเสมอนางผู้เป็น พระมารดาไม่จำเป็นต้องออกมาช่วยเหลือแต่ในตอนนี้ เมื่อใดที่กงชิงวี่เกิดเรื่องนางก็ไม่เคยนั่งนิ่งดูดายได้เลย

พอออกมาเรื่องแรกก็ช่วยแก้แค้นให้กับพระราชโอรส ตัวเองนั่นก็คือฉีกหน้าเงินเฉิงเสี้ยงโดยให้กงชิงวี่เลือก เฟ้นพระสนมก็ช่างชัดเจนเหลือเกิน

เมื่ออันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องราวต่างๆรู้สึกราวแผ่นไม้ที่ ยืนเหยียบอยู่เย็นเยียบขึ้นมาทันทีแผนการของหวางฮ องไทเฮาดุดันราวกับเสือนางอดเป็นกังวลไม่ได้ที่ให้นาง มาในวันนี้ก็เพื่อมาเป็นเครื่องมือขึ้นมาเพื่อรอรับบทเป็น เหยื่อโดนลงทัณฑ์ก็เท่านั้น

เพื่อให้ฮ่องเต้เลือกสนมเรียกนางพระชายาเสียนมา เข้าเฝ้านางวางแผนอะไรอยู่?

“หม่อมฉันพระสุนิสาเข้าเสด็จแม่”เมื่อย่างเข้าพระ ตำหนักเฉาเพิ่งแล้วอันหลิงหยุนจำต้องคุกเข่าทำควาเคารพ

“เจ้าลุกขึ้นเถิดที่นี่ไม่มีคนนอกวันนี้ที่เรียกเจ้ามาเพียง ต้องการพูดคุยสอบถามเจ้าเรื่องวี่เอ๋อ”หวางฮองไทเฮา กล่าวขึ้นเรียบๆอันหลิงหยุนค่อยๆทรงตัวลุกขึ้นช้าๆ

นางทราบดีเห็นแก่หน้ากงชิงวี่หวางฮองไทเฮาคงไม่ ทําอะไรนาง

หากจะรับมือคงต้องให้บุตรชายนางรับมือเสียแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นในประเทศต้าเหลียงแห่งนี้ต่างรับรู้กันดี นางกับกงชิงวี่ดั่งน้ำกับไฟ

“ไห่กงกงเชิญพระชายาเสียนนั่ง”หวางฮองไทเฮา เหลือบแลสายตาข้างตัวไห่กงกงรีบเรียกคนยกเก้าอี้ วางข้างตัวหวางฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนเดินจากมุมด้านหนึ่งขึ้นไปคำนับขอบ พระทัยหวางฮองไทเฮาแล้วจึงนั่งลง

“ไม่เจอกันนานรู้กฎเกณฑ์มารยาทขึ้นมากทีเดียว”

หวางฮองไทเฮาเอ่ยขึ้นราวกับล้อสนุกแต่อันหลิงหยุ นกลับรู้สึกเจ็บปวดลึกแท้จริงมันคือการดูถูกเหยียด หยามต่างหาก

“ทูลเสด็จแม่หม่อมฉันเมื่อกลับไปยังจวนอ๋องเสียน แล้วก็ได้รับการอบรมสั่งสอนจากท่านอ๋องเป็นอย่างดีช่วงนั้นยังบังคับให้หม่อมฉันสวดท่องบันทึกคำสั่งสอน บรรพบุรุษหม่อมฉันเกรงกลัวการท่องหนังสือตั้งแต่เด็ก ท่านอ๋องดุหม่อมฉันว่าหากต่อไปยังไม่รู้กฎเกณฑ์มาร บาทอีกจะลงโทษหม่อมฉันโดยให้ท่องหนังสือหม่อม ฉันจึงไม่กล้าละเลยอีกตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเป็นอย่างดี เพคะ!

“นับว่าวี่เอ๋อทำได้ถูกต้องแล้วเจ้านับว่าบกพร่องใน เรื่องนี้จริงๆเป็นถึงพระชายาท่านอ๋องเสียนหากเจ้าไม่รู้ กฎรู้เกณฑ์จะอับอายขายหน้าคนจวนอ๋องเสียนกันหมด และยังขายหน้าถึงตัวข้าอีกด้วย”

หวางฮองไทเฮาทรงโบกพระหัตถ์ไห่กงกงนำคนใช้ สองข้างคำนับลาออกไปเหลือเพียงเขารับใช้เพียงผู้ เดียว

อันหลิงหยุนก็ได้รู้ในทันทีถึงเรื่องที่นางโดนเรียกตัว มาในวันนี้

ทำให้จวนอ๋องเสียนอับอายพอจะให้อภัยได้แต่คนที่ ทำให้หวางฮองไทเฮาเสียหน้ากลับเป็นอีกเรื่องหนึ่งอัน หลิงหยุนไม่กล้าคาดเดากับนางแล้วจะเป็นเรื่องดีหรือ ร้าย

“ต่อไปหม่อมฉันจะประพฤติตัวให้ดีตั้งใจเล่าเรียน กฎระเบียบมารยาททุกวันประพฤติตามคำสั่งสอนจาก เสด็จแม่เพคะ”

หวางฮองไทเฮาปรายตามองมายังอันหลิงหยุนพลางเอ่ยขึ้น”เจ้าว่านอนสอนง่ายได้อย่างนี้นับว่าข้าไม่ได้รัก เจ้าอย่างเสียเปล่าทว่าในตอนนี้ข้ามีเรื่องหนึ่งจะวานเจ้า ไปทําหากเจ้าทําสำเร็จข้ามีรางวัลให้อย่างงามหากทำ เรื่องไม่สําเร็จเสียข้าก็คงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้

อันหลิงหยุนทำท่าทางเสียอกเสียใจ”เรื่องใดที่เสด็จ แม่รับสั่งหม่อมฉันจะทําอย่างเต็มความสามารถเพคะ ทว่าหม่อมฉันนอกจากชกต่อยและพาลสร้างเรื่องให้คน อื่นแล้วเรื่องอื่นต่างไม่ค่อยประสาเท่าใดมิทราบเสด็จ แม่รับสั่งหม่อมฉันเรื่องใดเพคะ”

“เจ้าช่างไม่ประสีประสาเอาเสียจริงเรื่องชกต่อยหา เรื่องคนอื่นอะไรกัน? เมื่อครู่ยังคิดว่าเจ้าฉลาดขึ้นมา เสียบ้างแล้วแต่ครู่เดียวร่างเดิมก็โผล่กลับมาเสียแล้ว ตั้งใจจะให้ข้าโกรธตายไปเลยหรือ? ”

หวางฮองไทเฮาเพียงครู่เดียวก็โมโหโกรธาขึ้นมา แม่ทัพอันมีบุตรีเยี่ยงนี้ได้ช่างน่าโมโหเหลือเกิน!

“เสด็จแม่หม่อมฉันทำอะไรไม่เป็นเลยจริงๆหรือว่าเป็น เรื่องรักษาดูแลผู้อื่นเรื่องนี้หม่อมฉันทำได้เพคะ”อันหลิง หยุนแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา

หวางฮองไทเฮาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับ นางอีก”พอได้แล้วเจ้าไปน้อมทักทายฮองเฮาที่วังเพิ่ง หยีถ้าไม่รู้กฎเกณฑ์ไห่กงกงจะบอกเจ้าเองอย่าให้ขาย หน้าคนของข้าไปได้แล้ว”

“หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้เพคะ”อันหลังหยุนลุกขึ้นแล้วออกไปนอกพระตำหนัก

เบื้องหลังไห่กงกงเดินตามออกมาด้วยพร้อมเรียกอัน หลิงหยุนไว้”พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนหันกายกลับพร้อมสีหน้าเบื่อหน่าย ไห่กง กง”

“พระชายาเสียนความหมายของฮองไทเฮาคือ พระองค์ต้องการให้คุณหนูสองสกุลจูนจุนเซียวเซียว เข้ารับใช้ในวังหลวงทว่าในส่วนของฮองเฮาจะรบกวน พระชายาเสียนสักหน่อย”

เป็นดั่งที่อันหลิงหยุนคาดการณ์ไว้ไม่เคยเป็นเรื่องดี เลย

“กงกงข้าไม่เข้าใจเลยถ้าหากเสด็จแม่อยากให้คุณ หนูสองตระกูลจุนเข้าวังรับใช้แล้วทำไมไม่ไปรับสั่งเอา กับฮองเฮาเสียเลยเรื่องราวต่างๆในตำหนักในนี้ไม่ใช่ เสด็จแม่เป็นผู้จัดการหรอกหรือ? “อันหลิงหยุนแสร้งทำ เป็นไม่เข้าใจ

ไห่กงกงหัวเราะอย่างเบิกบานใจราวกับดูละครตบตา นี้ไม่ออก

“พระชายาเสียนความหมายของฮองไทเฮาก็คือเรื่อง นี้พระองค์ไม่สะดวกรับสั่งเรื่องตำหนักในนี้ควรเป็น ฮองเฮาเป็นผู้ตัดสินใจพระชายาไปในครั้งนี้ก็เพื่อให้ ฮองเฮาเป็นผู้ดำริเรื่องนี้ด้วยตัวเองและอย่าไปพูดว่าเป็นรับสั่งไทเฮาเสียหล่ะไม่อย่างนั้นจะกระทบความ สัมพันธ์ระหว่างสองพระตำหนักใครก็ไม่อาจชดใช้ ความผิดนี้ได้เชียว”

“โอ้? “อันหลิงหยุนยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจกลับสาป แช่งอยู่ในใจนี่ก็นับว่าเป็นความผิดแล้วมิใช่รึ

ไห่กงกงส่ายหน้าดูไปแล้ววันนั้นที่ส่งชุดถุงเท้าไปน่า จะมาจากความคิดของอ๋องเสียนเสียแล้วเพราะพระนาง องค์นี้นับว่าสมองขี้เลื่อยนักเรื่องราวอะไรก็ต่างไม่ เข้าใจไม่มีไหวพริบเอาเสียเลย!

“พระชายาเสียนท่านต้องตรัสกับฮองเฮาคุณหนูสอง ตระกูลจุนเป็นสาวแรกแย้มงดงามคุณธรรมจริยธรรม ถูกต้องดีงามเป็นที่รักของผู้คนทั่วไปแม้นไทเฮายังตรัส ชื่มชมไม่ขาดหากสามารถเข้าวังรับใช้ฮ่องเต้ได้นับเป็น เรื่องดีมากทีเดียว”

ไห่กงกงเพื่อจัดการเรื่องราวให้ดีอย่างเสร็จสรรพจน ลืมไว้หน้าอันหลิงหยุนเลยตัวนางเองก็มีความโง่เขลา อยู่อีกหน่อยเขาจะดูแลนางมากหน่อยนับว่าเป็นการ ตอบแทนเรื่องชุดถุงเท้านั่นเสียก็แล้วกัน

อันหลิงหลุนช่างน่าหัวร่อเสียนี่ไม้แก่ดัดยากนับว่าจริง ทีเดียว

มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังต้องการจะหาเรื่องให้นางได้ตาย
ฮองเฮาไม่มีบุตรไม่มีธิดาวังหลังมีเพียงนางที่เป็นที่ โปรดปรานจะนำคุณหนูสองตระกูลจุนเข้ามายังคิดว่า เป็นเรื่องดีเต็มประดาคิดว่านางยังอยากรักษาชีวิตตัว เองไว้อยู่ไหม?

แต่อย่างไรไทเฮาก็มีอำนาจมากที่สุดฮองไทเฮาอยู่ ด้านหลังมือเท้าสะเอวอยู่นางจะทำอะไรได้?

“อย่างนั้นข้าไปก่อน”

อันหลิงหยุนหันกายไปทางวังเพิ่งหยีพลางเดินไปไห่ กงกงเมื่อคิดถึงเรื่องชุดถุงเท้าขึ้นมาก็ส่ายหน้าอย่าง ระอาเขาก็เอือมระอาเหลือเกิน!

ไห่กงกงหันหลังกลับเข้าพระตำหนักเฉาเพิ่ง

“ไปแล้วหรือ?

หวางฮองไทเฮากำลังมองปลาอยู่มองพลางเอ่ยถาม ขึ้นนิ่งสงบราวกับไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นเลย

ไห่กงกงเดินไปยังเบื้องหน้าพลางโง้มตัวลงเอ่ยเสียง เบาขึ้น“ไปแล้วพะยะค่ะ”

“แม่ทัพอันเป็นคนตรงไปตรงมาจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ เรื่องเหล่านี้ข้ารู้ดีแต่ทว่าอย่างไรข้าก็ไม่พึงใจปลาตัวนี้ ที่มันช่างขยันว่ายทวนน้ำเสียเหลือเกินโดยเฉพาะเจ้า ปลาตัวใหญ่ที่สุดสีแดงที่สุดตัวนั้นจะอยู่ในบ่อนี้ว่าย เล่นสบายๆเสียก็ไม่ดื้อดึงอยากหนีออกไปเสียแต่ก็น่าสงสารเจ้าปลาน้อยฝั่งนั้นที่ยังไม่โตนั่นจริงๆ”

หวางฮองไทเฮาหยิบอาหารปลาติดมือทิ้งลงไปใน น้ำปลาในน้ำต่างแย่งชิงกันเพื่อให้ได้กินอาหารนั้นแย่ง กันอย่างดุเดือดผิดธรรมดานัก

ไห่กงกงสอดย้ายสายตาไปมองกินกันดุจริงๆ

“ไทเฮาตรัสได้ถูกต้องแล้ว”

หวางฮองไทเฮาหันกายเดินจากไปไห่กงกงมองดูปลา ที่อยู่ในน้ำอีกครั้งต่างลอยท้องขาวตายทั้งหมด