บทที่145 เรื่องน่าอับอาย
เสินหยุนเจ๋คุกเขาคำนับ “คารวะฮ่องเต้ คารวะฮองเฮา ดึกดื่นมารบกวนทำให้ท่านตกใจ ข้าสมควรรับโทษ ขอให้ ฮ่องเต้ลงโทษข้าน้อย”
“ลุกขึ้นมาเถอะ เจ้าก็ไม่ใช่คนนอก เห็นเจ้าอายุยังน้อย ข้าไม่ถือสาเจ้า ไป นั่งลงค่อยพูด สวีกงกง เจ้าไป หา ของกินให้แม่
ทัพน้อย เห็นเขารีบร้อนขนาดนี้ คงหิวแล้ว!”
เสินหยุนเจ๋ลุกขึ้น เสินหยุนซูรีบพูด “ฮ่องเต้ เขาอายุ น้อย ท่านตามใจเขาเกินไป จะทำให้เขาเอาแต่ใจและ หยิ่งผยองได้?”
“ตอนฮองเฮาเข้าวังก็อายุเท่าไหร่เอง ข้าก็รักใคร่เจ้ามา ตลอด ก็ไม่เห็นเจ้าเอาแต่ใจและหยิ่งผยองนี่?
“ข้าไม่กลัว ฮองเฮากลัวอันใด”
“อีกอย่างข้าก็รู้ อ๋องเสียนก็มาแบบนี้ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่” ฮ่องเต้ชิงหยู่ซี้ไปที่เก้าอี้ เพื่อให้เงินหยุนเจ๋นั่ง
สวีกงกงสั่งคนไปจัดเตรียมอาหารที่นอกวังไม่มีนำมาให้ เสินหยุนเจ๋ เงินหยุนเจ๋ไม่ได้ใส่ใจสิ่งเหล่านั้นและก็ไม่ ได้นั่ง “ฮ่องเต้ข้ามีเรื่องมาทูลฮ่องเต้ พูดจบก็จะกลับ
“อ่อ?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่นึกถึงอันหลิงหยุน นางช่างมีความสามารถ แม้แต่เงินหยุนเจ๋ก็มาแล้ว
“ฮ่องเต้ ฉาวซื่อลูกสะใภ้ของซ่างซูหลี่ วันนี้ข้าไปดูมา แล้ว โดนทำร้ายจนหน้าตาดูไม่ได้เลย ข้ามาเพื่อทูลเรื่อง
เสินหยุนชูค่อยๆลุกขึ้น มองไปทางเสินหยุนเจ๋อย่างไม่ พอใจแล้วพูด “หยุนเจ๋ เจ้าไปเห็นได้ไง? เรื่องในตระกูล ช่างซูหลี่เจ้าไม่
ควรไปวุ่นวาย อีกอย่างภรรยาของช่างซูหลี่ก็เป็นลูกพี่ ลูกน้องราชครูจุน อีกอย่างซ่างซูหลี่กับราชครูจุนก็มี ความสัมพันธ์ที่ดี
ต่อกัน แล้วข้าก็เป็นฮองเฮา ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยเข้าวัง ก็มีตำแหน่งกุ้ยเฟย เจ้าต้องหลีกเลี่ยงข้อสงสัย เจ้ารู้หรือ ไม่?
คนนอกไม่รู้ เขาจะคิดว่าในสองตำหนักแย่งชิงกัน คน เขาจะมองข้ากระไร?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่จับมือเงินหยุนชู “หมอหลวงบอกไม่ให้ ฮองเฮาตื่นตระหนกเกินไป ฮองเฮาอย่าทำให้ข้าเป็น ห่วง อีกอย่างเรื่องไม่ได้ร้ายแรงขนาดนี้ ที่เสินหยุนเจ๋ทำ อย่างนี้ก็เป็นเรื่องส่วนตัวในใจเขา อย่าไปใส่ใจมาก เซียว กุ้ยเฟยจะเทียบกระไรกับฮองเฮา ฮองเฮาไม่ต้องดูถูกตัว เอง ข้าไม่ชอบฟัง
“ฮ่องเต้ นี่ดึกดื่นแล้ว เขาไปหานางกระไร ลูกสะใภ้ซ่างซูหลี่ก่อเรื่องกับคนอื่น เรื่องนี้รู้กันไปทั่ว ยังหาผู้ชายคน นั้นไม่เจอ ถ้ามีคนเอาไปนินทา จะทำอย่างไง?” เสินหยุน ชูกังวลใจ
“ฟังหยุนเจ๋พูดให้จบก่อน รีบร้อนอันใด? ฮองเฮาห้ามคิด เรื่องร้าย ทุกเรื่องมีข้าอยู่ กลัวอันใด?” ฮ่องเต้ชิงหยู่มอง ไปทางเสิน
หยุนเจ๋ “มาเล่ามาซิ”
“ฮ่องเต้ เป็นพ่อบ้านจวนอ๋องเสียนรับคำสั่งมาตามข้าไป จวนอ๋องเสียน ให้ข้าช่วยประสานงาน
ข้าเห็นฉาวซื่ออยู่ในจวนอ๋องเสียน โดนทำร้ายจน บอบช้าทั่วร่างกาย พระชายาเสียนให้ข้าช่วยเหลือ เป็น พยานให้” เสินหยุนเจ๋พูดตามความจริง
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “พวกเจ้าสองคนได้ติดต่อกัน?”
“ข้าไม่ปิดบังฮ่องเต้ ก่อนที่ข้าจะออกรบได้รู้จักกับนาง ในเมืองหลวงไม่มีใครไม่รู้ เรื่องฉาวโฉ่ของพวกเราสอง คน”
.ฮ่องเต้เขาพูดไร้สาระ” เสินหยุนชูโกรธมาก
“ฮ่าฮ่า…เจ้านี่ช่างพูดความจริง ถ้าอย่างนี้เป็นเพื่อน ซี้ซัว ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ
“แต่พวกข้าเป็นแบบไม่สู้ไม่รู้จัก แต่คนอื่นไม่ชอบพวก ข้า แต่ข้ารู้สึกว่าพระชายาเสียนเป็นคนดี เป็นคนที่นิสัยตรงไปตรงมา”
“ใช่เหรอ?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่ลังเลนิดหนึ่ง “ฉาวซื่อทำเรื่องน่าอับอายต่อ ตระกูล เป็นผู้หญิงต้องมีจริยธรรม สามมีไม่อยู่ แต่กลับ ตั้งครรภ์ได้
เรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้าม ตระกูลซ่างซูหลี่ถึงจะใช้กฎ ของตระกูล ข้าก็ไม่อาจไปก้าวก่ายได้”
พวกเจ้าหลายคนร่วมมือกัน “ผลัดเปลี่ยนกันมาหาข้า ดู แล้วพระชายาคงจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด”
เสินหยุนเจ๋ไม่พูดอันใด แต่เงินหยุนชูถาม “ฮ่องเต้ ฉาว ชื่อคนนั้นตั้งครรภ์จริงเหรอ โดนทำร้ายหนักขนาดนั้น?”
ฮ่องเต่ชิงหยู่มองไป “ฮองเฮามีจิตใจเมตตา ข้ารู้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ต้องคิดไปในทางที่ดี ให้โอกาสพระชา ยาเสียน โชคร้ายหรือโชคดี แล้วแต่พวกนางเอง”
“ฮ่องเต้มีเมตตา สวรรค์ต้องคุ้มครองประเทศต้าเหลียง
เสินหยุนชูพิงไหล ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบไหล่เงินหยุนชู “ขอ ให้เป็นอย่างนั้น”
เสินหยุนเจ๋ลังเลสักครู่ “ฮ่องเต้ พระชายาบอกว่าข้าคน เดียวเป็นพยานยังไม่พอ อยากให้สวีกงกงออกวังไปดูฉาว ซอ
“ช่างมันเถอะ ข้าเชื่อก็พอแล้ว สวีกงกงอายุมากแล้ว ดึกดื่นขนาดนี้แข้งขาไม่ดีเท่าเจ้าแล้ว เจ้าก็รีบกลับไป เรื่องนี้ทำให้เฉินเสี้ยงตื่นตระหนก เขาจะกังวลใจ”
“ข้าน้อยทูลลา” เสินหยุนเจ๋หันตัวเดินจากไป เสินหยุนซู ถอนหายใจยาวอย่างหมดปัญญา
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “เป็นอันใด?”
“ก่อนที่หยุนเจ๋ออกรบเคยมาหาหม่อมฉัน บอกว่าจะ สู่ขอพระชายาเสียนแต่งงาน ฮ่องเต้ก็รู้ตอนนั้นชื่อเสียง พระชายาไม่ดี
หม่อมฉันไม่ถูกใจ
หม่อมฉันได้พูดกับพี่ชาย ให้หยุนเจ๋ไปตรงนั้น พี่ชายไม่ ยอม ก็มีแม่ทัพอันได้พาหยุนเจ๋ไป เรื่องนี้หม่อมฉันก็ลืมไป แล้ว
วันนี้เพราะเรื่องของพระชายาดึกดื่นแค่ไหนหยุนเจ๋ก็มา หม่อมฉันกลัว เด็กคนนี้ประสบการณ์น้อย ดูท่าทางแล้ว คงยัง
ลืมพระชายาไม่ได้
“ฮองเฮาคิดมากไป ข้ารู้สึกว่า หยุนเจ๋ไม่ใช่คนที่ใช้เรื่อง ส่วนตัวมาตัดสิน ผ่านไปสักพักก็ดีเองแหละ”
“ก็หวังไว้อย่างนั้น”
เสินหยุนซูรู้สึกว่า เรื่องนี้มันไม่ธรรมดา เก็บอันหลิงหยุ นไว้ไม่ได้ ในเวลาสั้นๆนางมีวิธีให้หลายคนมาทูลฮ่องเต้ ไม่รู้ในใจคิด
แผนอันใด ความสามารถไม่ตกอยู่ที่นาง ถ้าเก็บเอาไว้ ปัญหาไม่จบสิ้น
เซียวกุ้ยเฟย นั่งใจลอยอยู่ในวัง สาวใช้คนสนิทได้มาก ระซิบข้างหู จุนเซียวเซียวหมดปัญญา “เป็นอย่างที่พูด เรื่องหนึ่งยังไม่สงบก็เกิดอีกเรื่องขึ้นมาอีก สวรรค์ไม่ช่วย เหลือข้าเลยเหรอ?”
“เจ้านาย จะพักผ่อนหรือไม่?” สู้จิ่นถาม
จุนเซียวเซียวส่ายหน้า “นับวันเวลา ตั้งแต่ข้าตั้งท้อง ฮ่องเต้ก็ไม่เคยมา ที่ทำไปก็เพื่อให้หวางฮองไทเฮา สบายใจแค่นั้นเอง
ณ ตอนนี้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก ฮ่องเต้ไม่มาถามแน่นอน
พวกเรานั่งตรงนี้แหละ อย่าทำให้มันวุ่นวายเลย”
“รับทราบ” สู้จีนรีบตอบทันที
กงชิงวี่ถึงจวนอ๋องเซียนได้ปลุกแม่ทัพอันตื่น สองคน เดินลงพร้อมกัน
หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นรถม้าของกงชิงวี่กลับมา อันหลิง หยุนรีบใส่เสื้อผ้าออกมาต้อนรับ
พอเห็นอันหลิงหยุน กงชิงวี่รีบก้าวเข้าไป อุ้มนางไว้
อันหลิงหยุนจะคำนับ ก็ไม่ทัน
แม่ทัพอันยักคิ้ว สบายใจขึ้นมา เห็นเหตุการณ์อย่างนี้ ก็ วางใจและมีความสุข
“พระชายา ข้าคิดถึงเจ้า” กงชิงวี่รัดแขนไว้แน่น ถางเห อกับคนอื่นหน้าแดงไปหมด นี่พึ่งจากไปไม่นาน ก็คิดถึง ขนาดนี้แล้ว
เหรอ
อันหลิงหยุนไม่สนใจสายตาใคร คนที่อุ้มนางก็ไม่ใช่คน
อื่น
พอกงชิงวี่ปล่อยนางอันหลงหยุนก็พูด “ท่านอ๋อง เดิน ทางกลางคืนน้ำค้างเยอะ นั่งรถมาเหน็ดเหนื่อย ไปพัก ผ่อนดีกว่า เดี๋ยว
คนอื่นหัวเราะ”
“ใครกล้าหัวเราะข้า?”กงชิงวี่มองไป ไม่มีใครกล้าสบตา
พอไปสบตาแม่ทัพอัน อารมณ์ก็ไม่ได้บ้าคลั่งขนาดนั้น
“ขอให้พ่อตาอย่าหัวเราะ” กงชิงวี่รีบพูด
อันหลิงหยุนพึ่งรู้สึก ท่านพ่อแม่ทัพมาด้วย
“ท่านพ่อ” อันหลิงหยุนเดินไป
แม่ทัพอันพูด “ดึกแล้ว พ่อก็เหนื่อยแล้ว จะพักผ่อนแล้ว”
“ท่านพ่อ ถ้าอย่างนั้นหนูพาท่านไปพัก” อันหลิงหยุนไป จัดที่นอนให้แม่ทัพเสร็จ ค่อยกลับไปที่ลานโอวหลาน
พอถึงประตูกงชิงวี่ก็มาอุ้มขึ้นเตียง
“ท่านอ๋อง ท่านก็ไม่ยอมถามคดีเลยเหรอ?” อันหลิงหยุน ไม่ยินยอม
“คดีจะถาม แต่ไม่ใช่ตอนนี้” กงชิงวี่กำลังถอดเสื้อผ้า อันหลิงหยุนเห็นเขาก็หัวเราะ
“ท่านอ๋อง ไม่โกรธแล้วเหรอ?”
” กงชิงวี่ไม่ตอบ ก็คงยังโกรธ อันหลิงหยุนก็ไม่พูด อันใด ทั้งคืนเขาไม่ได้นอนเลย ทำซ้ำๆหลายรอบกว่าจะ ได้พักผ่อน
เช้าวันรุ่งขึ้นพระอาทิตย์สองแสงแม่ทัพอันทานข้าวแล้ว มาหาพวกเขา แล้วชี้ไป “ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”
“ยังเลย เมื่อคืนท่านอ๋องกลับมาดึก” ที่ไหนมีพ่อตามา ถามเรื่องอย่างนี้
แม่ทัพอันพูด “ให้พวกเขาลุกได้แล้ว”
“อันนี้… พ่อบ้านมองไปทางประตู ไม่กล้าไป
“ไป” แม่ทัพอันยืนยัน
พ่อบ้านก็ไปเคาะประตูห้อง อันหลิงหยุนตื่นแล้ว แต่โดน ทับไว้ นางมองไปที่ประตู อารมณ์ไม่ค่อยดีมองแผ่นหลัง กงชิงวี่
ไม่ลุกขึ้นไม่ว่า แต่เช้ายังจะต้องส่งน้ำอสุจิให้ ไม่รู้ด้วย เหตุใดเยอะขนาดนี้ ไม่มีที่สิ้นสุด
บ่นพึมพำ อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องด้วยเหตุใดน้ำอสุจิ เยอะขนาดนี้?”
พ่อบ้านฟังไม่ชัดเจน พระชายาพูดอันใด?
“ข้าสะสมมายี่สิบปี คงต้องใช้งานไปสักพัก
พ่อบ้านหน้าแดงไปหมด เรื่องลามกห้ามฟั
หันตัวกลับไปหาแม่ทัพอัน “ท่านอ๋องกำลังตื่น”
แม่ทัพอันไปรอที่สวนหน้าบ้าน พ่อบ้านเหงื่อแตก รีบ เช็ดเหงื่อ
กว่าอันหลิงหยุนจะออกมาก็ช่วงเที่ยง แม่ทัพอันกำลัง ดื่มชา
อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาแม่ทัพอัน “ท่านพ่อ”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
แม่ทัพอันวางแก้วชามองหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นก็พูด “ท่านพ่อ ข้าพาท่านไปหาแม่ทัพรองเฉา”
“ไม่ไปแล้ว เรื่องนี้พ่อไม่อยากยุ่ง แม้ว่าพ่อจะหวังให้เขา ไม่เป็นอันใด พ่อไม่อยากทําในสิ่งที่เพื่อผลประโยชน์ส่วน ตัว จะถูกหรือผิด ฮ่องเต้จะเป็นคนพิจารณาเอง
เห็นพ่อแล้วก็ช่วยอันใดไม่ได้ ไม่เห็นยังดีกกว่า เรื่องนี้ ในเมื่อเจ้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว ก็มอบให้เจ้า พ่อไม่ขออันใด มาก ถ้าเกิดเรื่องจริงๆ ขอให้ไว้ชีวิตแม่ทัพรองเฉา
“ท่านพ่อวางใจ ไม่มีอันใดหรอก” อันหลิงหยุนปลอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นพ่อกลับไปก่อน” แม่ทัพอันไม่ได้อยู่นาน ก็ ออกจากจวนอ๋องเสียน
กงชิงวี่ไปจวนซ่างซู ไปอ่านราชโองการ
หลังจากแม่ทัพอันไปแล้วอันหลิงหยุนก็ไปหาฉาวเหมย เหริน ฉาวเหมยเหรินเป็นไข้ตัวร้อน สะลึมสะลือ อันหลิง หยุนเฝ้าทั้งวัน
ในจวนซ่างซูประหารชีวิตไปหลายคน กงชิงวี่เป็นคน กํากับดูแลเอง
แค่คืนเดียวจวนซ่างซูปั่นป่วนไปหมด จวนราชครูก็ไม่มี การเคลื่อนไหว
ฤกษ์แต่งงานของอ๋องตวนคือเวลาบ่ายสามถึงห้าโมง เย็น อันหลิงหยุนออกมาจากที่พักเฉาเหมยเหรินรู้สึกปวด เอวปวดหลัง
กำลังจะกลับไปพักผ่อน มองเห็นกงชิงวี่รีบร้อนกลับมาพ่อบ้านก็ตามหลังมา
อันหลิงหยุนเดินไปถาม “ท่านอ๋อง”
“อาบน้ำเปลี่ยนชุด ไปจวนอ๋องตวน” กงชิงวี่พูดจบก็ดึง อันหลิงหยุนเดิน อันหลิงหยุนแปลกใจ ไปจวนอ๋องตวนทำ อันใด?
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันจะไปตรวจสอบคดี อีกอย่างนี่ก็จะ มืดแล้ว พวกข้าไปจวนอ๋องตวนด้วยเหตุใด?”
“เลอะเลือน วันนี้อ๋องตวนแต่งงานพระชายารอง ข้าลืม ไปแล้ว พระชายาก็ลืมเหรอ” กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนถึง ห้องก็ไม่มีอารมณ์ถาม
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ลืม เพียงแต่ว่าจวนอ๋องตวนเขา แต่งพระชายารอง เกี่ยวอันใดกับพวกข้า?” อันหลิงหยุน ไม่เข้าใจ
“แน่นอนก็ต้องไปอวยพรอ๋องตวนกับพระชายาตวนซิ กงชิงวี่พูดไปด้วยให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำไปด้วย สองคน อาบน้ำเปลี่ยนชุด
อันหลิงหยุนกลอกตา “ ท่านอ๋องไม่ใช่จะหาโอกาสส่ง เสบียงน้ำอสุจิให้หม่อมฉันอีก?”
“พระชายาช่างฉลาดจริงๆ ข้ากำลังมีความสุข ในเมื่อรู้ แล้ว ยังไม่รีบไปอาบอีก ฤกษ์แต่งพระชายารองคือเวลา บ่ายสามถึง
ห้าโมงเย็น ถ้าจะไปอวยพรห้ามเกินเวลานี้ พระชายา ต้องรีบหน่อย” กงชิงวี่รีบร้อนถอดเสื้อผ้า แล้วลงไปใน อ่างน้ำ
อันหลิงหยุนคิดด้วยเหตุใดทุกเวลาจะพูดแต่เรื่องพวกนี้ และพูดอย่างไม่อับอายเลย
อันหลิงหยุนไม่กล้าเสียเวลา รีบถอดชุดแล้วลงไปอาบ กงชิงรีบเข้าใกล้นาง อันหลิงหยุนสูดลมหายใจ “เบาๆ หน่อย เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน
“ไม่มีคน”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ