บทที่ 138 พบปะกันที่จวนแม่ทัพ
อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว และ อ๋องตวนยังอยู่ข้างตัว อันหลิงหยุนเพิ่งจะรู้สึกสับสน
จะเชิญกงชิงหยินเข้าไปดีหรือว่าไม่เชิญดี
“อ๋องตวน” อันหลิงหยุนหยุดเดิน
กงชิงหยินเงยหน้าขึ้นมอง มาถึงจวนแม่ทัพอย่าง ไม่รู้ตัว
“ขอบคุณอ๋องตวนที่ส่งข้ากลับมา หากอ๋องตวนไม่มี ธุระที่ไหน เชิญเข้าไปนั่งในจวนก่อน เชื่อว่าท่านพ่อข้า คงจะดีใจไม่น้อย” อันหลิงหยุนตั้งใจยกแม่ทัพอันขึ้นมา ก็เพราะอยากให้กงชิงหยินจากไป
แต่ว่ากงชิงหยินยืนสักพัก ก้าวเท้าเข้าจวนแม่ทัพไป
อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าสลดยิ่งนัก คนๆนี้สมองไม่ดี จริงๆนั่นแหละ เชิญพอเป็นพิธียังฟังไม่ออก
คนในจวนแม่ทัพออกมากันแต่เช้า เห็นกงชิงหยิน รู้สึกประหลาดใจคนๆนี้เข้ามาได้กระไร เขาเป็นใคร
ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านออกมาก่อน เกือบจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
พ่อบ้านรู้จักกงชิงหยิน พอเห็นกงชิงหยินก็ก้าวออกมา คำนับทันที
ไม่ว่าแม่ทัพอันจะมีเรื่องผิดใจอันใดกับอ๋องตวน มันก็ เป็นเรื่องของแม่ทัพอันกับอ๋องตวน พวกเขาซึ่งเป็นคน รับใช้ก็ควรทำตามหน้าที่ของตัวเอง
“อ๋องตวนมาเยือน นับเป็นเกียรติต่อจวนแม่ทัพอย่าง สูง เชิญอ่องตวน ข้าน้อยจะไปรายงานต่อท่านแม่ทัพ”
พ่อบ้านกำลังเตรียมตัวจะไปรายงานแม่ทัพอัน เงย หน้าเห็นอันหลิงหยุน รู้สึกแปลกใจอย่างเลี่ยงไม่ได้
อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้าพบกับอ๋องตวนระหว่างทาง ที่กลับมา เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องกับข้าเลยส่งข้ากลับมา ไปเชิญท่านพ่อมาพูดคุยที่ห้องโถงด้านหน้า บอกว่าอ๋อง ตวนมา”
“ขอรับ” พ่อบ้านไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น แต่สิ่งที่คุณ หนูพูดก็คือความถูกต้อง
อันหลิงหยุนเดินไปหน้าอ๋องตวน เชิญอ๋องไปที่ห้องโถงด้านหน้า
เป็นครั้งแรกที่กงชิงหยินมาที่จวนแม่ทัพ ก่อนหน้านั้น ผ่านทางนี้ก็แค่มองผ่านๆ จวนแม่ทัพใหญ่โต และยิ่ง ใหญ่อลังการมากพอ
เดิมทีแม่ทัพอันเคยช่วยฮ่องเต้ชิงหยู่หลายครั้ง ใน ตอนนั้นทั้งสองยังเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน แม่ทัพ อันปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ด้วยชีวิต ทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ รอดพ้นจากอันตรายมาได้
แม่ทัพอันออกรบตั้งแต่เหนือจรดใต้เพื่อปกป้องประเท ศต้าเหลียง ปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ บาดเจ็บครั้งแล้วครั้ง เล่า มีครั้งหนึ่งเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดตรงหน้ากองทัพ ทั้งสองฝ่าย
ฮ่องเต้ชิงหยู่ปฏิบัติต่อแม่ทัพอันอย่างดี เป็นที่รู้กันทั้ง ประเทศต้าเหลียง
รูปปั้นสิงโตใหญ่คู่ที่อยู่หน้าบ้าน เดิมที่เป็นสิงโตใหญ่ สองข้างหน้าประตูวัง เป็นเพราะแม่ทัพอันเห็นแล้วบอก ว่าชอบ วันที่สองก็ส่งมาให้เขาเลย
เรื่องนี้เป็นที่รู้โดยทั่วกัน
แม้ว่าจวนแม่ทัพจะไม่หรูหรางดงามเหมือนจวนอ๋อง ตวน แต่ก็ดูอลังการที่สุดเท่าที่กงชิงหยินเคยเห็นมา
เข้ามาในจวนแม่ทัพกงชิงหยินมีแต่ความชื่นชม
อันหลิงหยุนตามอยู่ข้างกงชิงหยิน อารมณ์เต็มไป ด้วยความเศร้าหมองขุ่นมัว
ถึงแม้อ่องตวนกับนางจะไม่ได้เป็นศัตรูกัน แต่ก็มีเรื่อง ผิดใจกันอยู่บ้าง แต่ดูท่าทางอ่องตวนตอนนี้ดูผ่อนคลาย สบายอารมณ์ คงลืมไปแล้วแน่นอน
มาถึงห้องโถงด้านหน้าอันหลิงหยุนเชิญให้กงชิงหยิน นั่งลง คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ อันหลิงหยุนนั่งจิบชาช้าๆ อยู่ตรงนั้น กงชิงหยิงเพิ่งจะสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้ ถึงแม้อัน หลิงหยุนจะไม่ได้เรียบร้อยอย่างจุนฉูฉู แต่เวลาดื่มชา เวลานั่งก็ดูเรียบร้อยดี
หลังจากที่เป่าชาแล้ว ก็ดื่มไปคำหนึ่ง อันหลิงหยุนก้ม หน้าลงเริ่มคิดเรื่องต่างๆ
ดวงตาดำสนิทสว่างขึ้น ใจลอยจ้องไปที่ถ้วยชาในมือ ราวกับว่านอนหลับไปแล้วอย่างงั้น
ตอนที่แม่ทัพอันมาถึง ห้องโถงด้านหน้าเงียบจนดู แปลก ยิ่งตอนที่แม่ทัพอัน มองสายตาที่กงชิงหยินมอง อันหลิงหยุน ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างไม่มีสาเหตุ
มองหยุนหยุนของเขาต้องไม่มีเรื่องดีแน่
แม่ทัพอันมองไปยังพ่อบ้านครู่หนึ่ง ส่งสัญญาณว่าให้ ไปหากงชิงวี่
พ่อบ้านพยักหน้า หันหลังรีบร้อนออกไป
พ่อบ้านให้คนไปยังจวนอ๋องเสียน หันมาสั่งการ ถ้า อ๋องเสียนมาแล้ว ให้เขาไปที่ห้องโถงด้านหน้า
แม่ทัพอันกระแอมไอ อันหลิงหยุนมือสั่น ถ้วยชาในมือ เกือบจะหล่นลงไป แต่ถ้วยชายังไม่หล่นลงไป แต่ลวก โดนอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรีบวางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ เอามือเข้าปาก แล้วเป่าสองครั้ง
กงชิงหยินกำลังมองอันหลิงหยุน แม่ทัพอันเดินเข้าไป หาแล้ว
“หยุนหยุน เป็นอันใดบ้าง?”
แม่ทัพอันลนลานเหมือนเด็ก รู้สึกกังวลอย่างมาก
ตอนแรกอันหลิงหยุนร้อนแทบจะทนไม่ไหว แต่ตอนนี้ กลับกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “ไม่เป็นอันใดแล้ว เดี๋ยว ข้าจะทายาเอง ท่านพ่อไม่ต้องตกอกตกใจไป ไม่เจ็บหรอก”
กงชิงหยินนึกไปถึงครั้งที่แล้วจุนฉูฉูก็โดนลวกที่มือ เหมือนกัน แต่ฉูฉูปวดไปหลายวัน ร้องไห้ตลอด หลัง จากนั้นยังลงโทษคนรับใช้ที่ทํางานไม่เป็น เรื่องนี้ถึง ยอมให้ผ่านไปได้
เป็นพระชายาของอ๋องเหมือนกัน ฉูฉูกับอันหลิงหยุน แตกต่างกันมากจริงๆ ที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่สังเกต เห็น?
แม่ทัพอันก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ปกติยิ่งใหญ่เกรียงไกร แม่ทัพอันผู้ที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เวลานี้น้ำตาคลอเบ้า ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมา
“เป็นเพราะพ่อไม่ดีเอง”
แม่ทัพอันรู้สึกผิด เช็ดน้ำตาออก
อันหลิงหยุนช่วยเช็ดน้ำตาให้แม่ทัพอันซะเลย “ท่าน พ่อ ข้าก็ไม่ได้เป็นอันใดแค่โดนลวกนิดเดียวเอง ยัง อันใดข้าก็เป็นถึงลูกสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านมา ร้องไห้แบบนี้ กลายเป็นเด็กสาวไม่เอาไหนแล้ว ท่านพ่อ ท่านร้องไห้แบบนี้ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะหรือ?”
“ใครอยากจะหัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะไป” แม่ทัพ อันเช็ดหน้าเช็ดตานึกบางอย่างได้ หันหลังตะโกน “ยังไม่เรียนหมอจวนมาอีก พวกเจ้าไม่เห็นเหรอคุณหนูบาด เจ็บ?”
คนรับใช้รีบร้อนหาหมอจวน ตอนที่หมอจวนมาถึง มืออันหลิงหยุนก็บวมเป่งขึ้นสูงแล้ว เมื่อหมอจวนเห็น ทำเอาหลายคนตกใจจนต้องรีบหาวิธีรักษา
อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องเล็กเท่าเมล็ดถั่ว ถูกพวกเขาพูดจนเป็นเรื่องใหญ่ เกินจริง ทำเหมือนว่านางไปสนามรบ บาดเจ็บสาหัสจน รักษาไม่หายอย่างงั้นแหละ
อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนสักครู่ หยิบเอากล่อง ยาของหมอจวน ค้นหาดูข้างในสักพัก ขณะที่ทุกคน พิจารณาว่าควรจะรักษาอันหลิงหยุนยังอันใด อันหลิง หยุนก็เจอยาที่ใช้สำหรับโดนน้ำร้อนลวกหนึ่งกล่อง เปิด ออกมาดมดู แน่ใจในส่วนผสมแล้วจึงใช้นิ้วเกลี่ยขึ้นมา เริ่มทายาที่แผลโดนลวกของนาง
กงชิงวี่เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา นี่ก็คืออันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนนําผ้าพันแผลออกมา ค่อยๆพันทีละชั้น ลุ่ยหลิวมองอย่างเป็นกังวล พวกหมอไร้ความสามารถ
“พระชายา ข้าเอง”
มองเห็นอันหลิงหยุนเตรียมจะฉีกผ้าพันแผล ลุ่ยหลิวทนดูต่อไปไม่ได้ รีบร้อนวิ่งเข้าไป พันแผลโดนลวกของ อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนมองดูพวกหมอจวนที่กำลังหารือเรื่องที่จะ รักษาแผลโดนลวกของนางอย่างใจเย็น
การเป็นห่วงจะทำให้วุ่นวาย ที่หมอจวนเหล่านี้เช่นนี้ เพราะห่วงนาง อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจอันใดมากนัก
“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรแล้ว ท่านให้เหล่าหมอจวนกลับ ไปเถอะ ถ้ายังถกเถียงกันต่อไป กลัวจะตีกันขึ้นมา” อัน หลิงหยุนเรียกแม่ทัพอัน แม่ทัพอันเห็นลูกสาวไม่เป็นอัน ใดแล้ว ก็รู้สึกว่าหมอจวนเหล่านี้ช่างไร้ประโยชน์นัก แค่ แผลโดนน้ำร้อนลวกยังรักษาได้ไม่ดี กลับมาเถียงกันไป มาที่นี่
“อย่าอยู่ให้อับอายแถวนี้เลย แม่ทัพอันกล่าวเป็นการ ส่งหมอจวน เสร็จแล้วนั่งลง คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ แม่ทัพอันดื่มชาไปหนึ่งคำ เพิ่งจะนึกถึงกงชิงหยิน
“อ๋องตวนงานยุ่งขนาดนี้ เร็วๆนี้ก็จะมีงานมงคลไม่รอ แต่งพระชายารองอยู่บ้าน ทำไมถึงคิดมาจวนแม่ทัพข้า ได้?” แม่ทัพอันดูเป็นคนใจดี แต่ในตาเขาก็ไม่มีที่ว่าง ให้ทรายอยู่ ก่อนหน้านั้นอันหลิงหยุนเสียเปรียบในวังก็ เพราะกงชิงวี่ เวลานี้จะให้เขาเพิกเฉย มันเป็นไปไม่ได้ อยู่แล้ว
กงชิงหยินหลับไม่สนใจ กล่าวว่า “ข้าว่างไม่มีอันใดทำ เลยไปเดินเล่นรอบๆ ได้พบกับพระชายาเสียน เลยมา ส่งนาง แม่ทัพไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณ”
.…………. แม่ทัพอันจ้องตาเขม็ง ย่าเจ้าน่ะสิ ข้าบอก เมื่อไหร่ว่าจะขอบคุณเจ้า?
เห็นแม่ทัพอันไม่พูดไม่จา อันหลิงหยุนนึกว่าเขาหมด คำจะกล่าวแล้ว กำลังจะพูดอันใดออกมา “กลัวว่าอ๋องต วนจะต้องผิดหวังแล้ว ข้าไม่ได้จะกล่าวขอบคุณอันใด
จวนอ๋องเสียนกับจวนแม่ทัพอยู่บนถนนเดียวกัน เดิน ก็ใช้เวลาไม่ถึงชั่วยาม
หยุนหยุนกลับบ้านเป็นเรื่องปกติเหมือนกินข้าวอยู่ แล้ว ข้างตัวก็มีสาวใช้สองคนองครักษ์อีกหนึ่งคน อย่า ว่าแต่อยู่ในเมืองหลวงจากจวนอ๋องเสียนมาถึงจวน แม่ทัพเลย ถึงแม้จะออกไปเดินข้างนอกรอบหนึ่ง ก็ไม่ เกิดเรื่องอันใดหรอก
ความสามารถอย่างอ๋องตวน ปกป้องหยุนหยุนของข้า ข้าไม่เชื่อใจนักหรอก
ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านั้นตอนอยู่หน้าพระพักตร์ฝ่าบา ทอ๋องตวนยังคิดจะเอาชีวิตหยุนหยุนอยู่เลย อ๋องตวนจะ ใจดี ข้าไม่กล้าจะเชื่อเลย” แม่ทัพอันเลิกคิ้วมองไปยัง กงชิงหยิน กงชิงหยินไม่ได้พูดอันใด
แม่ทัพอันเห็นกงชิงหยินไม่พูดอันใด ตั้งใจกล่าวว่า “วันนี้ลมอันใดพัดแรง ทำให้อ๋องตวนเปลี่ยนความคิด ได้?”
อันหลิ่งหยุนแปลกใจ แม่ทัพพ่อนางก็ไม่ใช่คนที่ถูก รังแกได้ง่ายๆ นี่ก็พูดได้ดีมาก
สีหน้ากงชิงหยินขรึมลงเล็กน้อย “แม่ทัพอันไม่ ต้อนรับ ข้ากลับไปก็ได้
กงชิงหยินลุกขึ้นกำลังจะจากไป ไม่ทันได้เดิน เห็น
กงชิงวี่เดินเข้าประตูมา
“พี่รอง”
เห็นกงชิงหยินแล้วก็ทักทาย แล้วไปหาอันหลิงหยุน
“มือเป็นอันใด?” กงชิงวี่เดินหลายก้าวไปตรงหน้าอัน หลิงหยุน ก้มหน้าไปดูมือของนาง
“ไม่มีอันใดหรอก ท่านอ๋องไม่ต้องเอะอะไป” อันหลิง หยุนลุกยืนขึ้น ลุกขึ้นคำนับ กงชิงวี่รีบจับแขนอันหลิง หยุนไว้ ทนให้นางทำความเคารพไม่ได้
“ไม่มีคนนอก ไม่ต้องมากพิธี พี่รองก็ไม่ใช่คนนอก”
กงชิงวี่ดูมือที่พันผ้าพันแผลของกงชิงหยินอย่าง ละเอียด “ไปโดนอันใดมา”
“ไม่ระวังโดนลวกน่ะ พ่อข้าก็กังวลมากพอแล้ว ท่าน อ๋องพูดขึ้นมาอีก เดี๋ยวเขาก็รู้สึกไม่ดีอีก” อันหลิงหยุนม องไปที่แม่ทัพอันที่กำลังสีหน้าไม่ดีครู่หนึ่ง
กงชิงวี่นึกบางอย่างออก หันไปทางแม่ทัพอัน “ท่าน พ่อตา”
“อืม”
แม่ทัพอันลุกยืนขึ้น “เจ้าคุยกับเขาต่อเถอะ ข้ามอง ยังอันใดก็ไม่ถูกชะตา
พูดจบแม่ทัพอันก็ออกไป
กงชิงวี่มองแม่ทัพอันที่จากไปครู่หนึ่ง หันหน้ามามอง กงชิงหยิน “พี่รองวันนี้ทำไมมีเวลามาถึงจวนแม่ทัพ?”
“เจ้าคงจะไม่ได้คิดว่า ข้ามาหาเรื่องหรอกนะ?” กงชิง หยินดีใจไม่ออก มือไขว้หลังเตรียมจะจากไป
กงชิงวี่กล่าวว่า “พี่รองเข้าใจผิดแล้ว ในเมื่อมาถึง แล้ว พรุ่งนี้ท่านก็จะแต่งพระชายารองแล้ว อีกหน่อย คงจะต้องยุ่งมาก จะออกมาเดินเล่นอย่างวันนี้ก็คงจะไม่ อิสระขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อพบกันแล้วก็ไม่ต้องไปหาวัน ดีที่ไหนอีก เราสองคนก็ไม่ได้ดื่มสุราด้วยกันมาสักพักหนึ่งแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ”
อ๋องตวนลังเลสักครู่ มีใจอยู่ต่อ แต่เขาก็กล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แม่ทัพอันไม่ชอบหน้าข้า ข้าไปดีกว่า”
“อยู่ต่อเถอะ ท่านพ่อตาเป็นคนพูดง่าย ท่านกับข้าไป ที่เรือนหยุนหยุนก็พอ
ลุ่ยหลิว ไปเตรียมอาหารส่งไปทางนั้น” กงชิงวี่สั่ง ทันที เหลือบมองไปที่อันหลิงหยุนเชิญกงชิงหยินออก ไปทางประตู กงชิงหยินเลยตามออกไป
อันหลิงหยุนออกจากประตูตามไป ลุ่ยหลิ่วสั่งให้ห้อง ครัวเตรียมสุราอาหาร กงชิงหยินกับกงชิงวี่เดินอยู่ข้าง หน้า อันหลิงหยุนเดินตามอยู่ข้างหลัง
“จวนแม่ทัพพื้นที่กว้างขวาง ถึงแม้ว่าทิวทัศน์ในจวน แม่ทัพจะสู้จวนอ๋องของเราไม่ได้ แต่ก็ยิ่งใหญ่อลังการ ที่สุดในเมืองหลวงนี้แล้ว ดูมีพลังกว่าจวนของเจ้ากับข้า กงชิงหยินทำเหมือนนับสมบัติ พูดคุยอย่างอิสระตลอด ทาง
กงชิงหยินนึกขำ “จำได้ว่าเจ้าไม่ได้ชอบนาง?”
“คนเรามันเปลี่ยนกันได้ พี่รองก็ไม่ได้ชอบนางเหมือน กันนี่ ตอนนี้ก็ไม่ได้รังเกียจอันใดนางแล้ว?” กงชิงวี่ กล่าวข่าขัน
กงชิงหยินสีหน้าเย็นชา “ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่มีวัน เปลี่ยนเป็นชอบได้หรอก คนแบบนาง…….. คำพูดมาถึง ปาก กงชิงหยินกลืนมันกลับเข้าไป
ไม่พูดดีกว่า อย่าหาเรื่องหาให้ตัวเองดีกว่า
ถึงลานหน้าเรือนอันหลิงหยุนกงชิงหยินมองสำรวจ ไปรอบๆ สุราอาหารมาถึงทั้งสามก็นั่งลง อันหลิงหยุนบ อกนางไม่หิว ลุกขึ้นกลับไปพักผ่อน กงชิงหยินกับกงชิง วี่ก็ดื่มเหล้ากันไป
อันหลิงหยุนรู้สึกเบื่อหน่าย นั่งไปครู่เดียวก็หลับไป
เลย
กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนหลับแล้ว จึงถามกงชิงหยินว่า “พี่รองไม่อยากแต่งพระชายารอง?”
กงชิงหยินดื่มเหล้าไปหนึ่งจอกไม่ได้ตอบอันใด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ