บทที่ 303 ความรังเกียจของหยุนโล่ชวน

“ท่านอ๋อง”

เห็นอ๋องตวนหยุนโล่ชวนแปลกใจเล็กน้อย จ้องมองกง ชิงหยินนานครึ่งวัน ลุกขึ้นยืนขึ้นมา

สีหน้าอ๋องตวนไม่น่าดูเลย เย็นชามาก หยุนโล่ชวนคิด ว่าเขาน่าจะเข้าใจผิดแล้ว

ครั้งที่แล้วอ๋องตวนก็ตีจนอ๋องชินจงขาหักไปแล้ว วันนี้ จู่ๆก็โผล่มา แล้วยังเป็นสถานการณ์เช่นนี้อีก นึกกังวล จริงๆ

“พระชายารองทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?” อ๋องตวนก้าวเท้า ขึ้นไปที่บันไดศาลาแล้วเข้าไป เดินไปถึงหน้าหยุนโล่ชวน ก้มหน้ามองนาง สายตาเย็นชามองจนหยุนโล่ชวนไม่ หนาวก็ตัวสั่น แต่นางก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร อีกทั้งยังไม่ สามารถอธิบายออกมาได้

“ท่านอ๋อง ข้ามาเยี่ยมอ๋องชินจง” เดิมทีหยุนโลชวนก็ ไม่ได้กลัวอ๋องตวน เพียงแต่จู่ๆเขาก็โผล่ออกมา บวกกับ บรรยากาศที่คุกรุ่นไปด้วยไอสังหาร ต้องทำให้นางรู้สึก ประหลาดใจอยู่แล้ว แต่พยายามควบคุมสติเอาไว้ก็ค่อยดี ขึ้นมาหน่อย

“หลายวันก่อนข้าบาดเจ็บไม่เห็นเจ้าจะไปเยี่ยม กลับวิ่ง มาถึงที่นี่?” อ๋องตวนไม่พอใจ เต็มไปด้วยความโกรธ

เดิมหยุนโล่ชวนก็ไม่ใช่คนที่เข้าใจความรักลึกซึ้งของ ชายหญิงอยู่แล้ว จึงไม่เข้าใจความโกรธของอ๋องตวนที่ จะคิดบัญชีกับนางสักนิดเดียว
นางจ้องไปที่อ๋องตวน “ท่านอ๋อง ท่านดีขึ้นหรือ ยัง?’……….. ถูกถามเช่นนี้อ๋องตวนก็ยิ่งโกรธเข้าไปอีก เขามาเพื่อขอให้นางเป็นห่วงหรือ?

เห็นว่านางตั้งครรภ์อยู่ อดกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่ ถือสาหาความกับนาง

อ๋องตวนหันกลับไปมองอ๋องชินจงที่อยู่ด้านหลัง อ๋อง ชินจงรีบกล่าวทันที “ไม่ได้พบกันนาน อ๋องตวนสบายดี ไหม?”

“มีเจ้าอยู่ข้าจะสบายดีหรือ? ลานใหญ่ของเจ้านี่ช่างดี จริงๆ หากว่าข้าไม่เข้ามา คงไม่รู้ว่าในศาลาของเจ้าได้ เตรียมสุราอาหารเอาไว้แล้ว”

ขณะที่กำลังพูดอ๋องตวนก็กวาดไปที่อาหารว่างและผล ไม้บนโต๊ะ อ๋องชินจงตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว หน้า ซีดเผือด

“อ๋องตวน ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจผิด ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว ไม่ให้พบกับพระชายา รองหยุนอีก นี่เจ้าจำไม่ได้แล้ว หรือถือว่าคำพูดข้าเป็นแค่ ลมข้างหู?”

ถึงแม้จะดูเหมือนว่านิสัยของอ๋องตวนไม่ใช่คนใจร้อน แต่เขาไม่ใช่คนไม่มีอารมณ์แน่ เขาโกรธขึ้นมา คว้าเอา จานที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ขว้างตรงไปยังหน้าประตูของอ๋อง ชินจง อ๋องชินจงตกใจจนต้องใช้สองมือขึ้นมาบังหน้าเอา ไว้ อ๋องตวนเดินไปก็ทุบตีเขาเลย
หยุนโล่ชวนตกใจจนหน้าซีดขาว ก้าวเท้ากำลังจะเดิน เข้าไป แม่นมเว่ยสายตาว่องไวคว้ามือหยุนโล่ชวนหยุด นางเอาไว้ “พระชายารองอย่าเพิ่งใจร้อนไป ข้าน้อยมีวิธี

ช่วงนี้หยุนโล่ชวนอยู่กับแม่นมเว่ยตลอดทั้งสองเข้ากัน ได้ดี ดังนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรที่แม่นมเว่ยบอกว่าทําได้ก็ต้อง ทำได้แน่ๆ

นางรีบร้อนมองไปทางแม่นมเว่ยอย่างตื่นเต้น แม่นมเว่ ยกระซิบสองสามคำ หยุนโล่ชวนรีบพยักหน้า

“เจ็บ แม่นม ข้าเจ็บ…….…..

หยุนโล่ชวนจับมือแม่นมเว่ยเอาไว้ สีหน้าแสดงออกว่า ข้าทรมานมาก

อ๋องตวนกำลังเตรียมจับอ๋องชินจงโยนออกไป ได้ยินว่า หยุนโลชวนเจ็บ หันหลังกลับไปอยู่ข้างกายหยุนโล่ชวน ทันที

หยุนโล่ชวนเห็นว่าได้ผล ทำเป็นยืนไม่ไหวในทันที ทิ้ง ตัวกำลังจะล้มลง อ๋องตวนไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น ก้มตัว แล้วอุ้มนางจากด้านข้าง ก้าวเท้าเดินออกจากจวนอ๋องชิน จงโดยตรง

อ๋องชินจงก็ตามออกไป ถึงหน้าประตูถูกอ๋องตวนใช้ สายตาขู่จนต้องถอยกลับไป

ขึ้นไปบนรถม้า อ๋องตวนก็รีบร้อนไปยังจวนอ๋องเสีย น หนึ่งคือทางนั้นอยู่ใกล้กว่า สองคือเท่าที่อ๋องตวนเห็นขอเพียงมีอันหลิงหยุนอยู่ คนตายก็สามารถช่วยให้ฟื้น คืนชีพได้ ถึงแม้จะเข้าโล่งแล้ว ฝังดินแล้ว ก็ยังสามารถ ช่วยให้รอดกลับมาได้

ในรถม้าอ๋องตวนกอดหยุนโล่ชวนเอาไว้ตลอด ถึงแม้จะ โกรธ แต่ไม่ปล่อยหยุนโล่ชวนเลย

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไร มีเพียงมือที่จับไว้แน่นของ เขาเท่านั้นที่ทำให้ดูออกถึงความตึงเครียดของเขา ถึง อย่างไรก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เป็นพ่อคน เด็กคนนี้เป็นลูก ของเขาไม่ผิดแน่ แล้วคืนนั้น เขาก็เป็นสามีของนางครั้ง หนึ่งแล้ว

แม่นมเว่ยกลับรู้สึกว่า ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องจะไม่มีความคิด นั้น เพียงแต่ว่ายังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น

นี่ถือเป็นเรื่องดี แม่นมเว่ยตั้งใจจะกราบทูลฮั่วไท่เฟย รถม้ามาถึงหน้าจวนอ๋องเสียน อ๋องตวนลุกขึ้นอุ้มหยุนโล่ ชวนลงมาจากรถม้า หยุนโล่ชวนกลับไม่รู้ว่าควรจะทำ อย่างไรดี

ตอนนี้ควรจะลุกขึ้นมายอมรับผิดดี หรือว่าแกล้งทำต่อ ไปดี แม่นมเว่ยก็ไม่ได้พูดอะไร หยุนโล่ชวนที่วิตกกังวล หลั่งเหงื่อเย็นออกมาทั่วร่าง

แม่นมเว่ยดูแลอยู่ด้านข้าง เดินเข้าจวนอ๋องเสียนไป อ๋องตวนอุ้มคนเข้าไปในตำหนักจู๋หยุนโดยตรง สั่งให้แม่ นมเว่ยไปเชิญอันหลิงหยุน บอกให้นางรีบมาทันที

แม่นมเว่ยหันกลับไปดำเนินการเรื่องนี้ ก่อนจะไปก็ล็อคกลอนประตูไว้จากด้านนอก ล็อคกลอนประตูไว้ยังเป็น เรื่องรอง ที่สำคัญคือไม่ได้ไปเชิญอันหลิงหยุนในทันที แต่กลับยืนรออยู่หน้าประตู

หยุนโล่ชวนนอนลงไปแล้วมองไปรอบๆเรือน ยังคงเป็น เรือนหลังเดิม เพียงแต่เปลี่ยนเป็นของใช้สำหรับผู้ชายไป บ้าง แต่ว่าเตียงยังเป็นเตียงที่นางเคยนอนก่อนหน้านั้น

อ๋องตวนนั่งลง กุมมือของหยุนโล่ชวนเอาไว้ ไม่พูดถึง เรื่องอื่น เขาเพียงแต่ไม่วางใจในร่างกายหยุนโล่ชวน

“ยังเจ็บไหม?”

ในที่สุดอ๋องตวนก็ถาม หยุนโล่ชวนพูดโกหกไม่เป็น โดย เฉพาะกับอ๋องตวนแล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไรพวกเขาก็เป็น สามีภรรยากัน อ๋องตวนคือสามีนาง จะให้นางโกหกหลอก ลวง นางก็ต้องทำไม่ได้อยู่แล้ว

หยุนโล่ชวนหน้าแดงขึ้นมาก็ดึงมือออกแล้วลุกขึ้นนั่ง

“ข้าไม่เจ็บตรงไหนทั้งนั้น ก่อนหน้าเห็นท่านอ๋องจะใช้ กำลัง ข้าก็เลยคิดวิธีนี้ออกมา แกล้งทำเป็นว่าข้าป่วย

คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะเชื่อคิดว่าเป็นเรื่องจริง ข้าต้อง ขออภัยท่านอ๋องมา ณ ที่นี้ด้วย”

หยุนโล่ชวนลงมาจากบนเตียง กำหมัดข้างหนึ่งแล้ว ยกมือทั้งสองขึ้นทำความเคารพ ก้มตัวลงไป กราบ ขออภัยอย่างนอบน้อม
อ๋องตวนมองหยุนโล่ชวนเย็นชา “ไม่ต้องถาม เรื่องนี้แม่ นมเว่ยก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย?”

สาวน้อยไร้เดียงสาอย่างนาง คิดอะไรเช่นนี้ไม่ออก หรอก อ๋องตวนมองทะลุปรุโปร่งแล้ว

หยุนโล่ชวนกลัวจะทำให้แม่นมลำบาก รีบกล่าวว่า

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่นม เป็นเรื่องของข้าคนเดียว นอกจากนี้แล้วแม่นมเว่ยก็ไม่รู้มาก่อนว่าข้าจะไปพบอ๋อง ชินจง ท่านอ๋องโกรธที่ข้าไม่รักษาคุณธรรมของหญิงที่ แต่งงานแล้ว ทำไมไม่หย่าให้ข้าซะล่ะ วันหน้าก็ไม่ต้องมา ยุ่งกับข้า ข้าก็จะได้ไม่ต้องทำให้ท่านอ๋องเสียหน้า!”

ได้ยินกะทันหัน บางอย่างที่หยุนโล่ชวนพูดก็ฟังดูสม เหตุสมผล แต่ว่ายิ่งฟังก็ยิ่งไม่อยากฟัง

อ๋องตวนไปนั่งบนเตียง สะบัดเสื้อคลุมบนตัวคลุมเอาไว้ บนเข่า ท่าทางเต็มไปด้วยความสง่าผ่าเผยที่ไม่อาจฝ่าฝืน ได้ จ้องมองหยุนโล่ชวนอย่างเย็นชาและกล่าวถามว่า “นี่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“จะหมายความว่าอย่างไรได้ ข้าก็แค่คิดว่า ท่านเห็นข้า ก็อึดอัดไม่สบายใจมากมาย แล้วข้าก็เห็นจุนฉูฉูแล้วไม่มี ความสุข

เดิมข้าก็ไม่ได้คิดจะแต่งกับท่าน แต่เสร็จแม่เจรจา อย่างยากเย็น ทั้งยังบอกอีกว่านิสัยท่านดีมาก มีความ กระตือรือร้นแสวงหาความก้าวหน้าอย่างแรงกล้า ข้า คิดว่าจะหาสามีก็ไม่เกินคนสามชนชั้น หนึ่งคือฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน สองคืออ๋องชินแม่ทัพ สามคือขุนนางชั้นสูง ร่ำรวยล้นฟ้า

ข้าต้องไม่กล้าคิดเรื่องของฮ่องเต้อยู่แล้ว คิดว่าข้าก็

ไม่มีคุณสมบัตินั้น

ส่วนอ๋องชินกับแม่ทัพ ที่ข้าชอบที่สุดก็คือแม่ทัพ คิดดูสิ เวลามีคนออกไปต่อสู้ในสนามรบพร้อมกันกับข้าเป็นเรื่อง สง่างามแค่ไหน

ข้าหลวงปกครองที่มีความรู้มาก ข้าไม่ถูกกันกับ ข้าหลวงปกครอง หากเขาพูดคุยกับข้าอย่างคนมีการ ศึกษา ข้าอาจจะตีเขาจนน่วมไปเลย

หากเป็นผู้ที่ร่ำรวยล้นฟ้า ข้าก็ดูถูกเขาอีก รู้สึกว่าเขา เหม็นกลิ่นเงินไปทั้งตัว

ชาวบ้านธรรมดาอาจจะกลัวข้า ผู้หญิงตระกูลหยุนของ เราล้วนแต่แข็งแกร่งมาก พวกเขาปล่อยข่าวว่า ยอมแต่ง กับหญิงพิการ ก็ไม่แต่งกับลูกสาวตระกูลหยุน ลูกสาว ของตระกูลหยุน แต่งกลับไปแล้วก็เหมือนแต่งเอาทหาร คนหนึ่งกลับไป”

เกี่ยวกับเรื่องนี้ หยุนโล่ชวนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ใบหน้า เล็กไม่น่าดูเลย

อ๋องตวนมองหยุนโล่ชวนครู่หนึ่ง คิดเพียงว่าสมองของ สาวน้อยคนนี้มีปัญหา ขี้เกียจจะพูดอะไรอีก

หยุนโล่ชวนก็กล่าวต่อ “แต่งงานกับท่านอ๋องเดิมทีก็มีความคาดหวังเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าในบรรดาเชื้อพระ วงศ์ทําไมจะไม่มีผู้ชายดีๆ

เห็นฮ่องเต้สง่าผ่าเผย เห็นอ๋องเสียนกล้าหาญชาญชัย ถึงแม้ท่านอ๋องจะเทียบพวกเขาไม่ได้ คิดว่าเกิดมาเป็น เชื้อพระวงศ์ ก็ต้องมีคุณธรรมสูงสุดอยู่ไม่น้อยอยู่แล้ว

แต่ว่า ท่านอ๋องกลัวเมียไม่ว่า แถมยังเลอะเลือนอีก ตอน นี้ข้าเป็นห่วงมาก หากว่าลูกเกิดมาแล้วอยู่กับท่านอ๋องทั้ง วัน ไม่แน่ว่าเขาจะอาจเหมือนกันกับท่านอ๋อง อ่อนแอเช่น

ไร้ความสามารถสองคำข้างหลังไม่ว่าอย่างไรหยุนโล่ ชวนก็ไม่กล้าพูด แต่อ๋องตวนก็ไม่ใช่คนโง่ เขาฟังออก แล้ว