บทที่ 211 ความรู้สึกซาบซึ้ง

อันหลิงหยุนหายใจสะอื้น ควรจะเล่าเรื่องที่มีกลุ่ม คนในวังหลวงลอบสังหารนางก่อนดีกว่า จู่ๆสีหน้า ของกงชิงวี่ก็ดูแย่ขึ้นมาทันที “พวกเขาช่างบังอาจ ข้า อุตส่าห์ไว้หน้าพวกเขา แต่พวกเขากลับคิดจะสังหารข้า ให้สิ้นซาก! ”

อันหลิงหยุนเห็นว่าเริ่มได้ผล รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ชอบทำ อันใดบุ่มบ่าม ยิ่งเพิ่มเชื้อไฟเข้าไปอีก “แต่ว่าหลังจาก นั้นเสินหยุนเจ๋ก็เข้ามาช่วยข้า เรื่องนี้ทำให้ข้าแปลกใจ อยู่มิน้อย”

“เสินหยุนเจ๋?”

เดิมที่กงชิงวี่ก็เป็นคนที่ขี้หึงอยู่แล้ว แค่อันหลิงหยุน ฝันเขาก็เต็มไปด้วยเกลียดชัง ยิ่งมิต้องพูดถึงเจ้าเสน หยุนเงินั้นที่เป็นคู่แข่งความรักของเขา

กงชิงวี่ถามด้วยสีหน้าที่มิพอใจ “ทำไมเขาถึงอยู่ที่ นั่น?”
อันหลิงหยุนลังเลไปครู่หนึ่ง ขอแค่กงชิงวี่สามารถ ออกไปได้ ต่อให้ต้องใส่ร้ายป้ายสีใครอันหลิงหยุนก็มิ รู้สึกอันใด

“วันนั้นเจอกันที่วังหลวง เขาตามข้าอยู่ตลอด ข้าจึง บอกไปว่าข้ายังมีธุระมิมีเวลามาพูดคุยกับเขา เขาจึง ถามว่าข้ามีเรื่องอันใด ข้าจึงพูดแบบขอไปที่ว่าข้าติด ตำลึงองค์หญิงใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็เดินจากไป

ข้าเองก็มิรู้ว่าทำไมเขาถึงเดินจากไป เมื่อวานเจอกับ พวกนักฆ่า เขามาหาข้าเพื่อให้ตำลึงกับข้า

“ให้ตำลึงอย่างนั้นรึ?”พอกงชิงวี่ได้ยินก็เต็มไปด้วย ความโกรธ สีหน้าเริ่มดูแย่ยิ่งกว่าเดิม

“ข้ามิได้รับเอาไว้ ข้าตกใจจนแทบตาย”
“ถ้าเกิดข้ายังมิออกไปอีก เขาก็คงจะมาเป็นคนคุ้น จวนอ๋องนี้แทนข้าแล้ว? “กงชิงวี่หันไปมองที่ประตูแวบ หนึ่ง รู้สึกอยากจะออกไปเดี๋ยวนี้

อันหลิงหยุนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง กงชิงวี่พอเห็นก็รีบไป ปลอบ “ร้องไห้ทำไม?ข้ามิได้เป็นอันใดสักหน่อย?”

อันหลิงหยุนเริ่มหายใจสะอื้น “ท่านอ๋อง ตอนท่านมีอยู่ ข้างนอกเต็มไปด้วยความอันตราย ตอนแรกข้าเองก็คิด ที่จะออกมา แต่ก็ออกมามิได้ ข้าออกมายังต้องเข้าวังอีก ครั้งนี้เพราะมีอ๋องตวน ถ้ามิใช่เพราะเขายอมใช้ชีวิตเข้า แลกเพื่อหนีออกมา ตอนนี้ข้าก็มิรู้แล้วว่าจะเป็นยังอันใด บ้าง?”

“อย่าร้อง ข้าจะออกไปอย่างแน่นอน”

กงชิงวี่โค้งตัวลงไปอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา แล้วหันกลับ ไปที่เตียง นั่งลงแล้วถามอันหลิงหยุนถึงความเป็นมา อย่างละเอียด อันหลิงหยุนเล่าให้ฟังอีกหนึ่งรอบ กงชิง วี่จึงพูดขึ้นมาว่า “เป็นความผิดของข้าเอง หลิงหยุนเจ้า กลับไปก่อน อีกมินานข้าจะกลับไป”
“ท่านอ๋อง ท่านคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่ได้แล้วอย่าง นั้นรึ?”อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกประหลาดใจอยู่มิน้อย

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “ต่อให้หลิงหยุนมิมา ข้าก็กะ จะออกไปอยู่แล้ว เพียงแค่นึกมิถึงว่าพวกเขาจะกล้าทำ ถึงขนาดนี้ รีบร้อนขนาดนี้ ข้าเพิ่งจะเข้ามา พวกเขาก็ อดใจมิไหวสักแล้ว”

อันหลิงหยุนนอนอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ กงชิงวี่ก็ กอดอันหลิงหยุน “เป็นเพราะความประมาทของข้าเอง”

มิต้องกลัว มิว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าก็จะมิปล่อยให้พวก เขามีโอกาสมาทำร้ายครอบครัวของหลิงหยุนได้

อันหลิงหยุนเงยหน้ามองกงชิงวี่ การโกหกกงชิงวี่แบบ นี้ทำให้รู้สึกมิค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ จึงเป็นคนเริ่มจูบ ปากของกงชิงวี่
กงชิงวี่หันไปมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด หัวใจเริ่ม สั่นไหวขึ้นมา

“ข้าอยากจะทำจริงๆ

กงชิงวี่หัวเราะฮาๆ อันหลิงหยุนมองเขาด้วยหางตา “ท่านอ๋องมาที่นี่ก็มิบอกข้าสักคำ ทำให้ข้าต้องเป็นห่วง อยู่ตลอด”

“ข้าสำนึกผิดแล้ว ครั้งต่อไปข้าจะต้องบอกหลิงหยุน แน่นอน” กงชิงวี่เป็นคนเริ่มหันหน้าเข้าไปจูบ อันหลิงหยุ นหันหน้าหนี

“…..”กง ง เองก็รู้สึกได้ว่า อยู่ที่นี่มาหลายวันมิได้ ออกไปไหน มิได้หวีผมหน้าก็มิได้ล้าง ที่อื่นก็คงมิสะอาด เหมือนกัน

“หลินหยุนออกไปก่อน ช้าสุดข้าก็คงจะกลับในพรุ่งนี้เช้า”
“ท่านอ๋องแน่ใจขนาดนั้นเลยรึ?”อันหลิงหยุนรู้สึก มิค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ ยังจะบอกได้อีกว่า สามารถออกจากที่นี่ได้ทุกเมื่อ?

พอเห็นว่าอันหลิงหยุนยังคงสงสัยอยู่ กงชิงมิอยาก ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ จูบอันหลิงหยุนไปหนึ่งที “ออก ไปเถอะ ถ้ายังอยู่ต่อก็มีแต่จะทำให้ใจของข้าสั่นไหว มิ สนใจอันใดแล้วพุ่งออกไปตั้งแต่ตอนนี้ แบบนั้นจะยิ่ง ทำให้เสียเรื่องเอาเปล่าๆ

กงชิงวี่พูดไปพร้อมกับดึงตัวของอันหลิงหยุนขึ้นมา เตรียมตัวส่งตัวของอันหลิงหยุนออกไป อันหลิงหยุนยัง คงมิค่อยอยากจะไปสักเท่าไหร่ หันกลับไปกอดกงชิงวี่ แล้วจูบกันสักพัก ถูกหนวดทิ่มทำให้อึดอัดนิดหน่อย อัน หลิงหยุนถึงจะออกไป

เป็นการพูดคุยของสามีภรรยา อันหลิงหยุนออก นอกประตูไป กงชิง พูดว่า “เจ้าไปอยู่กับอ๋องตวนก่อน ขอบคุณเขาแทนข้าด้วย”
“อืม”

อันหลิงหยุนหยักหน้าตกลง แล้วก็ออกไปอย่างมิ เต็มใจ

อ๋องชินจงได้ลุกขึ้นมาแล้ว พอเห็นอันหลิงหยุนก็มิได้ แปลกใจอันใด นางมิมานี้แหละถึงจะน่าแปลกใจ

อันหลิงหยุนมองหน้าอ๋องชินจงแวบหนึ่ง จากนั้นก็หัน หน้าเดินจากไป

ออกมานอกประตูก็เห็นอ๋องตวนนั่งรออยู่บนพื้น หยุ นโล่ชวนก็อยู่ข้างกายของอ๋องตวน พอเห็นอันหลิงหยุ นออกมา อ๋องตวนจึงเพิ่งลุกขึ้นมา

พอเห็นอ๋องตวนเป็นแบบนี้ อันหลิงหยุนก็รู้สึกมิสบาย ใจนิดหน่อย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนาง
“ได้เจอหรือยัง?”อ๋องตวนถาม อันหลิงหยุนพยักหน้า

พอได้ยินแบบนี้อ๋องตวนจึงบอกว่าได้เวลากลับ นําหนัก

ตอนที่ทั้งสามออกมาองค์หญิงใหญ่ก็ออกมาเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว พอเห็นพวกอ่องตวนองค์หญิงใหญ่ก็มิ พอใจเป็นอย่างมาก “หยินเอ๋อ เจ้ากล้ามากนะ รู้ไหมที่นี่ เป็นสถานที่แบบไหน เจ้ายังกล้าบุกเข้ามาอีกรึ?”

กงชิงหยินมองไปยังองค์หญิงใหญ่ แล้วพูดว่า “ข้าขอ ถวายบังคมท่านป้า

ประโยคนี้ทําให้องค์หญิงใหญ่หายโกรธขึ้นมา อ่องต วนเป็นคนที่นางเห็นมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเทียบกับอ๋องเสีย นที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม อ๋องตวนเป็นคนที่มีความน่า เชื่อถือมากกว่า

การที่อ๋องตวนทำผิด องค์หญิงใหญ่ก็คิดว่าจะต้องมีคนค่อยบงการอยู่เบื้องหลังแน่

มองอ๋องตวนไปแวบหนึ่ง องค์หญิงใหญ่เห็นว่าเขามี เลือดไหลออกมา จึงพูดว่า “เข้ามานั่งข้างในก่อนสิ”

“อย่าดีกว่า ตอนนี้ร่างกายของข้าอ่อนแอ กลัวว่าจะ ทนมิไหว มิอยากจะสร้างปัญหาให้กับท่านป้า

“พูดแบบนี้หมายความว่าอันใด คิดว่าข้าจะปล่อยให้ เจ้าตายไปต่อหน้าต่อตาอันใด ยังมิมาช่วยพยุงตัวอ๋อง ตวนเข้าไปข้างในอีก?”นานๆองค์หญิงใหญ่จะมีเมตรตา สักที คนที่อยู่รอบๆจึงมิได้จริงจังกับคำพูดนี้สักเท่าไหร่

ทันใดนั้นอันหลินหยุงก็รู้สึกว่า ที่องค์หญิงใหญ่มาดู แลต้าจงเจิ้งย่วน รึว่าเพื่อเหลือทางรอดไว้ให้กับพวก อ๋องตวน

พออ๋องตวนเข้าไปข้างในประตูก็ไปนั่งพักทันที อัน หลิงหยุนได้ให้ยาและฝังเข็มเขา สีหน้าของอ๋องตวนถึงรู้สึกดีขึ้นมา

อันหลิงหยุนถอยกลับไปนั่งข้างหลัง หยุนโล่ชวนก็นั่ง ลงเช่นกัน

อ๋องตวนเหนื่อยจนหลับไป หยุนโล่ชวนช่วยเช็ดเหงื่อ ให้เขา ความรู้สึกนับถือเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

อันหลิงหยุนก็มิรู้จะทำยังอันใดดี อ๋องตวนทำดีกับหยุ นโล่ชวนอยู่มิน้อย แต่คนที่อ๋องตวนชอบกลับเป็นจุนฉูฉู ถึงแม้ตอนนี้จะทำดีกับหยุนโล่ชวนมากกว่านิดหน่อย แต่เกรงว่ามันคงมิใช่เรื่องง่ายๆแบบนั้น

แต่นี้เป็นรักแรกของหยุนโล่ชวน กลัวว่ามันจะกลาย เป็นแผลใจ

และคนแบบจุนฉูฉู อันหลิงหยุนก็กังวลอยู่มิน้อย
ถึงแม้ว่าหยุนโล่ชวนจะเก่งในการต่อสู้ด้วยมือเปล่า แต่เมื่อเทียบกับคนที่เต็มไปด้วยกลอุบายอย่างจุนฉูฉู ก็ คงสู้มิได้

นั่งพักสักครู่ องค์หญิงใหญ่ก็เดินเข้ามาจากนอกประตู อันหลิงหยุนและหยุนโล่ชวนทั้งคู่ลุกขึ้นมาพร้อมกัน โค้งตัวลงไป “กระหม่อมขอถวายบังคมท่านป้า

องค์หญิงใหญ่สะบัดมือ “ลุกขึ้นเถอะ”

อันหลิงหยุนและหยุนโล่ขวนทั้งสองถอยหลังไปนิด หน่อย องค์หญิงใหญ่เดินเข้าไปดูอ๋องตวน ดูอย่าง ละเอียด ทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล

องค์หญิงใหญ่พูดด้วยสีหน้าที่มิพร้อมใจว่า “ถึงว่าวี่เอ๋ อถึงมิยอมปล่อยเรื่องนี้ให้หลุดรอดไป ถ้าเปลี่ยนเป็นข้า ก็คงมิอภัยพวกเขาเช่นกัน”

อ้นหลิงหยุนเงยหน้ามองหน้าองค์หญิงใหญ่แวบหนึ่งจากนั้นก็ก้มหน้าเหมือนเดิม

“พวกเจ้ากลับไปเถอะ ดูแลอ่องตวนให้ดีๆล่ะ รอให้ ถึงพรุ่งนี้เช้า ข้ารู้ดีว่าควรจะทำยังอันใดเมื่อเข้าไปที่วัง หลวง

“กระหม่อมน้อมรับบัญชา”

อันหลิงหยุนก็มิแน่ใจว่าองค์หญิงใหญ่ต้องการจะทำ อันใดกันแน่ แต่เป็นความจริงที่ตอนนี้ร่างของอ๋องตวน นั้นมิไหว ถ้าเกิดมิกลับไปที่วังกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว จะอธิบายลำบาก

อ๋องตวนนอนอยู่ตรงรถม้าโดยตลอด ตอนนี้อันหลิง หยุนเริ่มเปิดใจแล้ว มิใช่เพราะกงชิงวี่แต่เพราะซาบซึ้ง ในตัวของอ๋องตวน เพราะมิว่าจะยังอันใดอ๋องตวนก็คือ คนที่เสี่ยงชีวิตมาช่วยเหลือนาง

“ข้าอยากกลับไปจวนอ๋องเสียนสักครู่ ชายารองหยุน รบกวนท่านเข้าไปพูดกับพ่อบ้านหน่อยว่า ให้เอาโสม พันปีหนึ่งอันออกมาจากห้องเก็บของให้ข้าหน่อย ข้าจะ อยู่ดูแลอ๋องตวนเอง

หยุนโล่ชวนตอบตกลงด้วยที่มิมีข้อสงสัยใดๆ พอถึง จวนอ๋องเสียนก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปที่จวนอ๋องเสีย น

อันหลิงหยุนรอให้คนอื่นเดินออกไปจากนั้นก็กรีดแขน ตัวเองเพื่อเอาเลือดของตัวเองออกมาหนึ่งถ้วยให้อ๋องต วนดื่ม

อ๋องตวนเห็นว่าอันหลิงหยุนได้ป้อนเลือดให้เขาดื่ม แต่ ก็มิได้พูดอันใด และก็มิได้ขัดขืน

หลังจากป้อนเสร็จก็เอาผ้ามาพันแผลแขนเอาไว้ อัน หลังหยุนเองก็เหนื่อยอยู่มน้อย

อ๋องตวนหลับตาลงแล้วรู้สึกว่ากระดูกที่อยู่ตามร่างกายค่อยๆถูกฟื้นฟู ความเจ็บปวดก็ค่อยๆจางหายไป

“เจ้าเป็นใครกันแน่?เจ้าเป็นใครกัน?”อ๋องตวนสงสัย ตัวจริงของอันหลิงหยุนมาโดยตลอด แต่เขานึกมิถึงมา ก่อนว่าเลือดของอันหลิงหยุนจะสามารถช่วยชีวิตคนได้