บทที่ 285 สังหารสิ้นกองทัพนับหมื่นนับพัน

กงชิงได้ยินว่าหนึ่งครอก ก็ผุดลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง ในชั่วพริบตาทันที: “อะไรนะ?”

อันที่จริงแล้วหลิงหยุนถูกหยอกเย้าจนรู้สึกร้อนเร่าไป แล้ว ขาข้างหนึ่งตวัดพันเกี่ยวเอวของกงชิงวี่เอาไว้ เวลา นี้ นางไม่อาจไม่ผ่อนคลายอารมณ์ตนเองลง จึงดึงผ้าห่ม มาคลุมกายไว้ลวกๆ

“ป่ายสู้สู้พูดเช่นนี้เพคะ” แท้ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็ ไม่อยากจะเชื่อ จนถึงตอนนี้ ราวกับว่าครรภ์ของนางดู อย่างไรก็ไม่เหมือนมีเป็นครอกแทนที่จะมีเพียงหนึ่งเลย จริงๆ

กงชิงวี่ก็สงสัยเช่นกัน: “หรือว่านางจะพูดจาเรื่อยเปื่อย หลอกลวงเจ้า?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ข้าดูแล้วเหมือนไม่ใช่ แต่ก็ไม่ แน่ใจเพคะ”

อันหลิงหยุนมองคนได้ทะลุปรุโปร่งไม่น้อย เพราะนาง ได้เริ่มศึกษาวิจัยด้านนี้มาแล้ว แต่กับป่ายสู้สู้นั้นนางมอง ไม่ออก ดวงตาทั้งสองข้างของนาง ช่างมองได้ทะลุเรื่อง ราวทั้งหลายอย่างละเอียดถี่ถ้วนเหลือเกิน เหมือนกับ ว่า นางมองไม่เห็นความขุ่นมัวใด ๆ ภายในดวงตาคู่นั้น แม้แต่น้อย

ต่อให้ปราศจากความขุ่นมัว ก็ไม่อาจตัดสินได้ว่าคน ๆ นี้ท้ายที่สุดแล้ว มีกี่สิ่งที่เก็บงำซ่อนเร้นอยู่ภายในใจ อันหลิงหยุนก็หาใช่เทพเซียนไม่ สุดท้ายก็ยังมีเรื่องราวอีก มากมาย ที่นางไม่อาจมองทะลุได้เช่นกัน

ความใสสะอาดของ ป่ายสู้สู้คือสิ่งที่นางมองไม่ทะลุ

กงชิง เริ่มกังวลเมื่อได้ยินสิ่งที่อันหลิงหยุนพูด จึงลุก ขึ้นสวมเสื้อผ้า: “ให้หมอจวนโจวมาตรวจดูสักหน่อยเถอะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเอ่ยเรียกเขา: “ความสามารถของ หมอจวนโจวมีจํากัด ให้เขามาก็ไม่มีประโยชน์ ตัวข้าเอง ยังตรวจหาไม่พบ กับหมอจวนโจวยิ่งไม่ต้องคิดแล้ว”

กงชิงวี่หันกลับมา: “เช่นนั้นสรุปว่ามีกี่คนกันแน่?”

ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกัน ข้ารู้แค่ว่าตั้งครรภ์แล้ว เรื่องที่ ว่ากี่คนนั้นข้าไม่แน่ใจ แต่ข้าคิดว่ามีเพียงคนเดียว ทำไม ป้ายสู้สู้ตรวจแล้วบอกว่ามีเป็นครอกเลยก็ไม่รู้!? ”

“ครอกหนึ่งเลย?”

กงชิงวี่เพิ่งได้ยินเมื่อครู่ว่าไม่ใช่แค่คนเดียว คราวนี้ ได้ยินอันหลิงหยุนพูดว่าเป็นครอก เขารีบเดินกลับมานั่ง ลงแล้วถามว่า “ครอกหนึ่ง?”

อันหลิงหยุนเองก็งุนงงอยู่เล็กน้อย: “ว่าตามหลักการ และเหตุผลแล้ว ทางโน้นมีปรากฏการณ์คลอดครั้งละ สี่หรือห้าอยู่เหมือนกัน แต่ก็เป็นอะไรที่ยากลำบากมาก ทางนี้พอจะมีการคลอดครั้งละมากๆหรือไม่เพคะ? หรือว่า สองคนอะไรแบบนี้?”
“มากที่สุดสองคน” กงชิงวี่เคยเห็นฝาแฝดมาบ้าง อีกทั้ง พวกเขาก็ดูไม่เลวเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนถามว่า: “แล้วถ้าสามคนล่ะเพคะ?”

‘ข้ายังไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน”

กงชิงวี่จ้องไปที่ท้องของอันหลิงหยุนด้วยความแปลก ใจ: “หากว่ามีสองคน เจ้าสามารถดูออกได้เช่นนั้นหรือ?”

“ ข้าสมควรจะดูออกได้ แต่ปัญหาตอนนี้คือ น้อยที่สุด สามคน หากแม้มากกว่านั้น ไม่ใช่ว่าต้องเป็นครอกแล้ว หรอกหรือเพคะ?”

“แต่ท่านอ๋อง เดิมทีการที่ผู้หญิงคลอดลูก เป็นเรื่องที่ อันตรายอย่างยิ่ง สำหรับพวกเราทางโน้นยังดี เพราะ หากมารดาไม่ไหว เรายังสามารถผ่าคลอดออกมาได้

แต่ทักษะด้านการแพทย์ของที่นี่ง่ายๆ หยาบๆเช่นนี้ ข้า กลัวว่าหากเกิดเรื่อง ประการแรก ไม่สามารถอดทนจน ผ่านพ้นถึงช่วงคลอดได้ ประการที่สอง ไม่เคยมีใคร ทำคลอดทารกมากขนาดนี้มาก่อน มันอันตรายเกินไป”

หัวใจของกงชิงวี่สั่นสะท้าน: “เช่นนั้นควรทำเช่นไรดี?”

“ข้าเองก็ไม่รู้เพคะ”

อันหลิงหยุนมองไปที่ท้องของตน พลางสัมผัสมัน: “ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกว่ามีมากขนาดนั้นกันนะ? หรือป่ายสู้ สู้หลอกข้า?”
คิ้วดาบของกงชิง บิดเบี้ยว สีหน้าเคร่งขรึม มีบุตร ธิดาเข้ามาในชีวิตนับเป็นเรื่องดี แต่เขาก็กังวลว่า อันหลัง หยุนจะเกิดเรื่อง

อันหลิงหยุนเหลือบมองเขา: “ไปพักผ่อนก่อนเถอะเพคะ พรุ่งนี้ข้ายังต้องไปพบป้ายสู้สู้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ข้า ต้องการให้นางช่วย และตัวข้าเองก็อยากช่วยนาง”

อันหลิงหยุนนอนกลับลงไป กงชิงวี่ในยามนี้ไม่คิดถึง อะไรทั้งสิ้น คิดถึงเพียงเด็กในท้องของอันหลิงหยุน เท่านั้น

เขานอนลงโดยไม่อาจสงบจิตใจได้ โอบกอดอันหลิง หยุนพลางถอนหายใจ: “ข้าไม่อยากสูญเสียหยุนหมุนไป แต่ข้าก็ตัดใจจากพวกเขาไม่ได้เช่นกัน พวกเจ้าทั้งหมด คือดวงใจของข้า”

อันหลิงหยุนกุมมือของกงชิงวี่แน่น: “ท่านอ๋อง ข้าสบาย ดีเพคะ ท่านอย่าได้กังวลมากถึงเพียงนั้น ไม่ว่าจะเป็น เรื่องคนหรือเรื่องที่เกิดทั้งหมด ย่อมต้องมีทางออกเสมอ”

“แต่ … ” กงชิงวี่ยังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูก อันหลิงหยุนหยุดไว้

“ท่านอ๋อง ท่านสมควรพักผ่อนก่อน มีเรื่องใดรอให้ถึง พรุ่งนี้แล้วค่อยคุยกันเพคะ”

อันหลิงหยุนรู้ว่าเขากังวล ดังนั้นจึงต้องสงบจิตใจให้ เย็นลงมาก่อน
แต่คืนนี้ กงชิงวี่นอนหลับไม่สนิทเสียแล้ว เขาฝันว่า ต่อสู้ รบรา ฆ่าสังหารกองทหารและม้านับพันนับหมื่นด้วย ตัวคนเดียว เบื้องหน้ามีโลหิตหลั่งไหลเจิ่งนองราวแม่น้ำ เลือด เขาถือดาบยาวในมือ โลหิตแดงฉานหยาดหยด จากร่างไม่หยุดยั้ง เขาจ้องมองไปยังกองศพที่เกลื่อน กลาดเต็มสองตา พลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความประหวั่น พรั่นพรึง

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าคนข้างกายนางตื่นแล้ว นางจึงตื่น ขึ้นมาด้วย

ลุกขึ้นมาเห็นว่าเหงื่อเขาออกเต็มตัว จึงยื่นมือไปเช็ดให้ เป็นอะไรไปเพคะ? สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย?”

“ข้าฝันว่าตัวเองสังหารผู้คนไปมากมาย สังหารเข่น ฆ่ากองทหารและม้าเป็นพันเป็นหมื่น พื้นดินเจิ่งนองไป ด้วยเลือด ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน ข้ายืนอยู่ท่ามกลาง สนามรบนั่น และมีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่”

กงชิงวี่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยกลัวเลือด ตอนที่เขาฆ่า คน เขาอายุไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ

ในสนามรบไฉนเลยจะไม่มีการเข่นฆ่าอันโหดเหี้ยม ทารุณ

แต่ครั้งนี้เขาแปลกใจยิ่งนัก ไม่ใช่เพราะเขากลัว แต่เมื่อ เห็นเลือดเหล่านั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงถูกทำให้

ตระหนกจนถึงกับสะดุ้งตื่นได้!
“ท่านอ๋องช่างร้ายกาจยิ่งนัก สังหารกองทหารหลาย พันหลายหมื่นเชียวหรือเพคะ? มากมายขนาดนั้น … ” อัน หลิงหยุนพูดไปได้ครึ่งเดียวก็หยุดพูดแล้ว จ้องมองกงชิง วี่อย่างใจลอย

“ หยุนหยุนเป็นอะไรไป?” กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

อันหลิงหยุนยิ้มแย้มขบขัน: “ท่านอ๋อง กระทั่งเทพเจ้าก็ ยังไม่อาจสังหาร กองทัพนับหมื่นนับพันด้วยตัวคนเดียว

ได้เลยกระมังเพคะ?”

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว: “แม้ว่าข้าจะไม่ใช่เทพเจ้า แต่เมื่อข้า นำกองกำลังทหารออกรบ ข้าก็คือเทพแห่งสงคราม!”

“โอ๋!”

อันหลิงหยุนกอดเอวของเขา ร่างเขาทั้งร่างเหงื่อออก จนชื้น อันหลิงหยุนลูบไล้ไปตามหน้าอกของเขาอย่าง เชื่องช้า

“ท่านอ๋อง จะเป็นไปได้ไหมว่า ความฝันนี้คือฝันบอก เหตุ เมื่อท่านเข้าสู่สนามรบครั้งนี้ ท่านอ๋องจะชนะในการ ศึก สังหารสิ้นกองทัพนับพันนับหมื่นด้วยตัวคนเดียวก็ เป็นได้นะเพคะ?”

กงชิงวี่ก้มหน้าลง: “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ท่านอ๋องเพคะ ไม่แน่ว่าลูกๆ ก็อาจเหมือนท่านอ๋อง เวลาทำศึกอยู่ในสนามรบท่านอ๋องมีความสามารถถึง เพียงนี้ บางทีอาจยกขบวนมาคราวเดียวเป็นกลุ่มเป็นก้อนได้จริงๆ?”

ท่านอ๋องลองคิดดู ใครกันจะมีความสามารถเข่นฆ่าได้ มากมายเพียงนั้น เห็นจะมีก็แต่ท่านอ๋อง ที่สามารถ เช่น นั้น ลองถ้าเป็นลูกล่ะ?

ไม่แน่ว่าบางที ท่านอ๋องอาจมีความสามารถนี้ก็เป็นได้? 11

ว่ากันตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว เพียงมีปริมาณอสุจิที่ มากพอมาปรากฏขึ้น ในช่วงเวลาที่ไข่พร้อมปฏิสนธิได้ อย่างเหมาะสมถูกเวลา เมื่อทั้งสองหลอมรวมเข้าด้วยกัน ก็ได้ผลแล้ว

ในระหว่างการแหวกว่าย อสุจิของเพศชายจะมีจำนวน มากมายมหาศาล แต่ก็ต้องมีการตกไข่ของผู้หญิงร่วม ด้วยเช่นกัน อสุจิของผู้ชายมักจะปรากฏขึ้นครั้งละหลาย ร้อยล้านตัว แต่ในเพศหญิงจะมีไข่เพียงหนึ่งฟองเท่านั้น ที่พร้อมจะปล่อยออกมาเพื่อให้ได้รับการปฏิสนธิ ส่วน ต่างของการจับคู่จึงไม่สอดคล้องกัน

แต่ทว่า นางเป็นคนที่พกพาระบบติดตัวอยู่ตลอด ไม่แน่ ว่า ไข่ของนางอาจแตกต่างจากสตรีคนอื่นๆก็เป็นได้

กงชิงวี่จ้องมองอันหลิงหยุน เขาได้แต่หวังให้เป็นอย่าง นั้น แต่เขาไม่อาจรู้สึกเป็นสุขได้เลยแม้แต่น้อย อย่างไร เสีย การคลอดลูกก็ไม่ใช่การกินข้าว จะผ่อนคลาย สบายใจอย่างนั้นได้ที่ไหนกัน

หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ เขาจะทำอย่างไรดี?
กงชิงวี่โอบกอดอันหลิงหยุนไว้ไม่ยอมแยกจาก ผ่านไป ครึ่งวันนางจึงผลักเขาออก ลงจากเตียงพลางส่งสายตา ที่ทำให้กงชิงวี่รู้สึกสงบวางใจไปให้

“ ท่านอ๋อง อย่าได้กังวลไปเพคะ ถ้าหากมาเป็นครอก จริงๆ นี่เท่ากับว่าสามารถชดเชยหนี้ของราชวงศ์ที่ ขาดทุนไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมาได้บ้างนะเพคะ

ส่วนในเรื่องของความปลอดภัย แม้จะมีอันตรายอยู่บ้าง แต่มีผู้หญิงที่ไหนบ้างที่ไม่คลอดลูกล่ะ? ”

กงชิงวี่รู้สึกไม่เป็นสุข ขมวดคิ้วมุ่นตลอดเวลา

ลงจากเตียงมองไปที่ท้องของอันหลิงหยุน: “ข้ามองไม่ ออกว่ามีมากมายถึงเพียงนั้น กับแค่ความฝันหนึ่งทิวาไม่ จําเป็นต้องคิดเป็นจริงเป็นจังก็ย่อมได้

อันหลิงหยุนเห็นว่า กงชิงวี่มีความรู้สึกกดดัน พูดอะไร มากไปย่อมไม่เหมาะสม นางจึงไม่พูดเรื่องนี้เป็นการ ชั่วคราว

หลังจากกินข้าวเสร็จ อันหลิงหยุนก็วางแผนออกไป ข้างนอก

“ วันนี้ก็ยังจะออกไปอีกหรือ?”

ทันทีที่กงชิงวี่นึกถึงสภาพครรภ์ของอันหลิงหยุนเขา ได้แต่กังวลไม่อยากให้นางออกไป

เกี่ยวกับป่ายสู้สู้นั้น เขาสมควรไปดูให้เห็นจริง มีเพียงวิธีนั้น เขาจึงจะถามให้ชัดเจนได้ว่า ในครรภ์ของอันหลิง หยุนเป็นหนึ่งคน หรือหนึ่งครอกจริงๆ

“ย่อมต้องออกไปเป็นธรรมดา ข้าได้เห็นอ๋องจวิ้นเสี้ยว นั่นแล้ว รู้สึกขัดนัยน์ตายิ่ง ข้าต้องไปหาจุดอ่อนของเขา เสียหน่อย”

อันหลิงหยุนตัดสินใจลงไปแล้ว อะไรก็ไม่อาจมา เปลี่ยนแปลงได้

สองคนใช้ชีวิตคู่จนเข้าอกเข้าใจกันได้ กงชิงวี่เข้าใจ อย่างลึกซึ้งในเรื่องนี้ จึงไม่ถามอะไรให้มาก เพียงตาม นางออกไปด้วย

“ท่านอ๋อง ท่านตามข้ามาทำไมเพคะ?”

“ข้าจะไปเยี่ยมเยียนพระชายาอ๋องจวิ้นเสี้ยวลองถามไถ่ เกี่ยวกับเรื่องของหยุนหยุนด้วยเลย”