บทที่ 428 ชีวิตคนเรามีสุขและทุกข์ปะปนกันไป

คนรอบข้างที่ติดตามมาด้วยหัวเราะเสียงดัง อันหลิงหยุ นอยากจะเอาใบมาคลุมหัวเสียจริง พลันใช้มือตีไหล่กง ชิงวี่ “ท่านดูสิคนอื่นเขาหัวเราะเยาะแล้ว”

“หัวเราะแล้วทำไม? หัวเราะเป็นเรื่องปกติ”

กงชิงวี่ผลักตัวออกจากอันหลิงหยุน พลันถามต่อหน้า ทหารรับใช้ของเขา “คิดถึงข้าหรือไม่?

อันหลิงหยุนแหงนหน้ามองไป “ท่านพูดเรื่องไร้สาระ อะไร?”

รอบๆตัวมีคนอยู่ตั้งมากมาย นางอ้วนกลมจนเหมือน ลูกบอล สวยตรงไหนกันแน่ เจอหน้ากันก็หยอดคำหวาน ใส่แบบนี้

“ไร้สาระอะไรกัน?ข้าคิดถึงใจจะขาดแล้ว”

“ไปให้พ้นเลยนะ” อันหลิงหยุนพ่นคำโมโหใส่

กงชิงตี่จูบนางอีกที คนรอบๆตัวหัวเราะอีกครั้ง อันหลิง หยุนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา รอจนกระทั่งพวกเขาหยุด หัวเราะ อันหลิงหยุนถึงจะแหงนหน้ามองไปยังฝูงอีกาที่ โบยบินอยู่เหนือศีรษะอย่างเป็นห่วง ทว่าท่ามกลางนั้น กลับไม่มีราชาอีกา

“ท่านอ๋อง ราชาอีกาล่ะ?”
“อยู่ทางด้านหลัง สภาพดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาจจะได้รับ บาดเจ็บมา อีกเดี่ยวลองตรวจดูหน่อย” กงชิง เตรียมตัว พาอันหลังหยุนจากไป อันหลังหยุนเหลือบเห็นในกลุ่มคน มีคนเพิ่มมาอีกสามคน

“พวกเขาคือ?”

“คนที่อยู่ข้างหน้าคือจุนอีเซี่ยวส่วนคนที่อยู่ด้านหลังอีก สองคนคือจุนอีไทและจุนอีเต๋อ เป็นลูกชายทั้งสามคน ของจุนเจิ้นตง”

อันหลิงหยุนกวาดสายตามองไป ทั้งสามคนอายุไล่เลี่ย กันราวสามสิบกว่าๆ รูปร่างหน้าตาดูดีใช้ได้ แต่ว่าเวลานี้ แลดูเหนื่อยล้ามอมแมมไปหน่อย ไม่เพียงแต่ได้รับบาด เจ็บ ยังตกอยู่ในสถาพเหมือนขอทานเลย

“พวกเขาถูกศัตรูจับตัวไปรึ?” อันหลิงหยุนประหลาดใจ

“สองคนนี้ถูกจับตัวไป ส่วนคนนั้นไม่ใช่” กงชิงวี่เหลือบ ตามองจุนอีเซี่ยว “เอาตัวไป”

ระหว่างทางกลับอันหลิงหยุนได้พูดถึงสถานการณ์ของ จุนเจิ้นตง กงชิงวี่ไม่ได้รู้สึกว่าเกินความคาดหมายเลย “พักผ่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยว่าความกันต่อ”

เมื่อกลับมาถึงภายในกระโจม แม่ทัพอันแลดูใจเหม่อ ลอยไปบ้าง เมื่อเห็นลูกเขยกลับมาก็ดีใจมาก ทว่าสอง สามีภรรยาจะพักกับเขาที่เห็นคงไม่เหมาะ

“พ่อสั่งให้คนเตรียมกระโจม……
“ไม่จําเป็นขอรับ ข้ามีเรื่องจะขอปรึกษากับท่านพ่อ”

กงชิงวี่พูดออกไปเช่นนี้ กลับเป็นแม่ทัพอันเองที่ไม่รู้จะ พูดอะไรต่อดี

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปพักผ่อน แม่ทัพอันและกงชิงวิ่ ทั้งสองปรึกษาหารือกัน เริ่มแรกอันหลิงหยุนยังพอได้ยิน อยู่บ้าง จากนั้นนางก็ผลอยหลับไป

ตอนที่ตื่นนอนยังเป็นช่วงกลางดึก อันหลิงหยุนตื่นขึ้น มากะทันหัน นางมองไปบริเวณรอบๆ พ่อนางนอนพัก ผ่อนอยู่บนเตียงนอนที่จัดเตรียมขึ้นมาใหม่ กงชิงวี่ไม่อยู่ และไม่รู้ว่าหายไปที่ใด

เรื่องบางเรื่องของคนในสมัยโบราณ อันหลิงหยุนยังคง มีเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้

อย่างเช่นเรื่องวิชาตัวเบา ทำไมถึงบินโหนตามกำแพง

ได้

ตามการวิจัยของนักวิทยาศาสตร์ ไม่มีหลักการเกี่ยวกับ เรื่องการบินโหนได้โดยวิชาตัวเบา ส่วนมากเป็นการเขียน บรรยายจากนักเขียนเสียมากกว่า

ทว่าปัญหาอยู่ที่ว่า เมื่อมาถึงที่นี่ อันหลิงหยุนเห็นคนใช้ วิชาตัวเบามากกว่าหนึ่งครั้งเสียอีก

เรื่องนี้ทำให้นางสับสน

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่กลับเป็นเหมือนว่าแค่ฝันไป
เมื่อลุกขึ้นจากเตียงอันหลิงหยุนมองไปยังราชาอีกาที่ ยืนอยู่บนโต๊ะ มันยังคงแลดูน่าเกรงขามและหยิ่งผยอง แต่ไม่รู้ว่าทำไม มักจะมีความรู้สึกสงสารมัน บางทีอาจจะ เป็นศักดิ์ศรีที่ราชาอีกาฝืนแสดงออกมาก็ได้

อันหลิงหยุนเดินไปถึงตรงหน้าราชาอีกา “ข้าขอดู อาการหน่อย”

ราชาอีกาเดินไปถึงตรงหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุน ยื่นมือไปวางไว้ที่ใต้ปีกของมัน ตรวจดูอาการของราชา อีกา พลันขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น “หิ้ม พวกมันช่างบังอาจ ยิ่งนัก ถึงได้กล้าหยามเกียรติราชาอีกาถึงเพียงนี้ แค้นนี้ ต้องชาระให้สาสมแก่ใจ”

อันหลิงหยุนอุ้มราชาอีกาไว้ในอ้อมกอดลูบลำตัวเบาๆ แล้วถามว่า “อีกาดำของพวกเขาไม่สวยสินะ ดังนั้นเจ้าจึง ไม่ชื่นชอบ?”

ราชาอีกาแหงนหน้ามองดู นัยน์ตาแสดงอาการ ประหลาด อันหลิงหยุนลูบตัวมันเบาๆ “ราชาอีกาลำตัว ใหญ่โตเช่นเจ้า สำหรับพวกเขาแล้วมันเป็นเรื่องที่ไม่เคย ได้พบเห็นมาก่อน เผ่าพันธุ์ของเจ้าเห็นทีคงมีแต่ในประเท ศต้าเหลียงของเราที่มี พวกเขาอยากให้เจ้าสืบเผ่าพันธุ์ กับอีกาดำของพวกมัน พอถึงตอนนั้นค่อยฝึกฝนใช้งาน ทว่าเจ้ากลับไม่แยแส พวกเขาจึงต้องหายาให้เจ้ากินไง ล่ะ แต่ว่าไม่เป็นไร ตอนนี้เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าจะบำบัด รักษาเจ้าให้หาย สำหรับกล่องเสียงของเจ้า เจ้าไม่ต้อง เป็นห่วง ข้ารักษาหายได้”

อันหลิงหยุนเอามีดออกมากรีดข้อมือตัวเอง ที่ข้อมือมีเลือดไหลออกมา อันหลิงหยุนหยดเลือดใส่ครึ่งถ้วย แล้ว วางไว้ให้ราชาอีกาดื่ม “เจ้าดื่มเถอะ นี่คือยาบำรุงและยา แก้พิษที่ดีที่สุด”

ราชาอีการู้สึกลังเลใจ ทำเหมือนไม่กล้าดื่ม

“สบายใจได้ ท่านอ๋องไม่อยู่” ขณะที่อันหลิงหยุนกำลัง พูด ด้านนอกกระโจมมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เมื่อแหงนหน้า มองไปกงชิงวี่เข้ามาถึงภายในกระโจมแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน ราชาอีกาถอยห่างออกไปไกล เห็นชัดว่าอยากดื่ม แต่กลับแสดงท่าทางเกรงใจ ทำท่า ทางเหมือนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น

“พอข้าไม่อยู่เจ้าสามารถทำอะไรโดยพลการได้งั้นรึ?” กงชิงวี่เข้ามาทางประตูพร้อมชักสีหน้าลง “หากทำเช่น นี้ต่อไป ต่อให้เจ้าจะเป็นวัวตัวอ้วนหนึ่งตัว เจ้าก็มีโอกาส เสียเลือดมากเกินไป คิดหาวิธีอื่นไม่ได้หรือ?”

อันหลิงหยุนนิ่งเงียบไป กงชิงวี่ไม่ได้โกรธเรื่องนี้เรื่อง เดียว “เจ้าเป็นผู้ที่มีความสามารถด้านการแก้พิษไม่มีวิธีที่ สามารถแก้พิษได้แล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนยกคิ้วขึ้นสูง “ก็นั่นมันยุ่งยากมากไงล่ะ?”

กงชิงวี่ชักสีหน้าลง “เจ้าดื่มก่อน”

ราชาอีกาจึงยอมเดินไปดื่มเลือดแต่โดยดี ราชาอีกาที่ ดื่มเลือดแล้วเหมือนได้ฉีดยากระตุ้นหัวใจ สภาพร่างกาย ดีขึ้นมาทันที มันอ้าปากพะงาบๆ ร้องเสียง กาๆสองครั้ง
แม่ทัพอันลุกขึ้นมา “ลูกเขยพูดถูก ทำแบบนี้ต่อไปไม่ใช่ วิธีการที่ดี”

ทั้งลูกเขยและพ่อตาต่างเห็นตรงกัน อันหลิงหยุนจึงพูด ว่า “งั้นพรุ่งนี้ข้าขอตรวจดูอาการของพวกมัน พร้อมคิด หาวิธีแก้พิษ”

“อืม”

ทั้งลูกเขยและพ่อตาตอบกลับเป็นเสียงเดียวกัน อันหลิง หยุนเห็นพวกเขามีความเห็นตรงกัน จึงถามกงชิงวี่ว่าไป ไหนมา

“ส่งอ๋องตวนกลับไป” กงชิงวี่พูดเสียงเรียบนิ่ง

“กลับไปเร็วขนาดนั้นเชียว?”อันหลิงหยุนรู้สึกเกินความ คาดหมาย อ๋องตวนไปแล้ว แล้วหยุนโล่ชวนล่ะ?

“ที่เขามาก็เพื่อพระชายาตวน เวลานี้พระชายาตวนถูก เขานำตัวกลับไปแล้ว เขาย่อมตามกลับไปด้วย

“กลับไปแล้ว?” อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกแปลกใจ ยังไม่ได้ กล่าวทักทายสักคำก็ไปแล้วรึ

“อืม”

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอธิบาย พลันจูงมืออันหลิงหยุนให้กลับ เข้าไปนอน “นอนเถอะ พรุ่งนี้ยังไม่ต้องทำ”

อ๋องตวนขี่ม้าเร็วจากไป เร่งการเดินทางตลอดทั้งคืนและวัน เพื่อปกป้องอ๋องตวนหยุนโล่ชวนจำเป็นต้องกลับ ไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้

วันที่สอง

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาไปดูอาการของอีกาดำตัวอื่นๆ ฝูง อีกาพักผ่อนอยู่ในดงต้นไม้ ทว่าบรรยากาศภายในนั้น กลับดูไม่ดีเลย อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาไม่ได้ยินเสียง อีการ้องสักตัวเดียว

ราชาอีกาบินมาเกาะที่ไหล่ของอันหลิงหยุน จนอันหลิง หยุนรู้สึกหายใจเหนื่อยหอบ ยื่นมือไปหาแล้วนำตัวราชา อีกาลงมากอดไว้ในอ้อมแขน “แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ใช้ ท้องรับน้ำหนักเจ้าไว้

ราชาอีการ้องเสียงกาๆสองครั้ง อีกาทั้งหมดมองมาทาง อันหลิงหยุนและราชาอีกา ทันใดนั้น ฝูงอีกาโบยบินไปมา อันหลิงหยุนถูกฝูงอีกาล้อมรอบไว้

ราชาอีการ้องเสียงกาๆสองครั้ง ฝูงอีกาถอยห่างออกไป ทันที

อันหลิงหยุนเดินไปถึงข้างล่างก้อนหินใหญ่แล้ววาง ราชาอีกาลง จากนั้นพูดว่า “ข้าต้องใช้เลือดของข้าใน การทดสอบดูก่อนว่า พิษของพวกเจ้าคือพิษอะไร ฉะนั้น พวกเจ้ายังต้องรออีกสักสองสามวัน แต่ว่าสามารถรักษา หายได้ไม่ต้องห่วง”

ฝูงอีกาใหญ่เกินไป เลือดของอันหลิงหยุนไม่สามารถ ช่วยเหลืออีกาดำจำนวนเยอะขนาดนั้นได้ นางต้องหาวิธีแก้พิษให้ได้ก่อน

อีกาด้าบินมาที่แขนของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหยิบ มีดเล็กมาหนึ่งเล่ม กรีดมีดที่ข้อเท้าของอีกาดำา ปล่อย เลือดไหลออกมานิดหน่อย

มู่มิงเดินตามอันหลิงหยุน พร้อมสะพายกล่องยาไว้ รีบ ทำการเก็บรวบรวมตัวอย่างเลือดบางส่วน ทั้งนี้เพื่อความ รอบคอบ จึงเก็บรวบรวมตัวอย่างเลือดของอีกาดำไว้ ทั้งหมดห้าตัว

เมื่ออันหลิงหยุนกลับไปถึงก็รีบทำการทดลองทันที โดย หาเชื้อพิษให้เจอก่อน และคัดแยกออกมาทีละอย่าง โดย มีหมอจวนโจวค่อยเหลือนาง เพียงไม่นานก็สามารถระบุ ได้แล้วว่าเป็นยาพิษอะไร

นางใช้เวลาจัดแจงผสมยาแก้พิษหนึ่งวัน สามวันหลัง จากนั้นอีกาดำทั้งหมดได้รับการรักษาจนหายขาด

อันหลิงหยุนที่ปรากฏตัวในดงป่าไม้ อีกาดำร้องเสียงดัง กาๆ ร้องเสียงดังจนอันหลิงหยุนแสบแก้วหูไปหมด นางมัว แต่อุ้มท้องแล้วหมุนตัวจากไปทันที ทำเอานางตกใจหมด ลูกน้อยมิควรได้ยินเสียงอีการ้องเยอะขนาดนี้

ราชาอีกาติดตามอันหลิงหยุนไว้ มันชอบให้อันหลิงหยุ

นอุ้ม

“ราชาอีกา เจ้าอยากจะแก้แค้นหรือไม่?” อันหลิงหยุ นเดินไปด้วยถามไปด้วย ราชาอีการ้องเสียงกาๆสอง ครั้ง มีอีกาดำจำนวนไม่น้อยบินออกมาจากดงป่าไม้ พลันโบยบินอยู่บนท้องฟ้า อันหลิงหยุนแหงนหน้ามองไป พลัน ขนลุกซู่

ราชาอีกาบินสู่บนท้องฟ้า ร้องเสียงกาๆหลายที อันหลิง หยุนพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว พวกเจ้ารอฟังข่าวจากข้า กลับ ไปข้าจะพูดกับท่านอ๋องเอง พวกเจ้ารอลงมือในจังหวะที่ เหมาะสม

ราชาอีกาบินกลับเข้ามาในอ้อมกอดของอันหลิงหยุน ให้อันหลิงหยุนอุ้ม

อันหลิงหยุนเศร้าเลย ลำพังนางเดินก็ลำบากมากแล้ว ยังจะต้องอุ้มราชาอีกาตัวใหญ่อีกด้วย ชีวิตคนเรามีสุข และทุกข์ปะปนกันไป