บทที่47ราชครูจุน

รอประมาณสองชั่วยามกงชิงวี่กลับมาจากด้านนอก เมื่อผลักประตูออกก็เห็นอันหลิงหยุนรออยู่ภายใน

เมื่อเห็นเขาเข้ามาอันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาท่านกลับ มาแล้ว? ”

“ช่างไม่รู้กฎเกณฑ์พบข้าไม่คำนับกลับขานเรียกข้า เลยหรือ? “กงชิงวี่ปั้นหน้าเย็นชาหญิงนางนี้จะมอง อย่างไรก็ขัดตา

“ท่านอ๋อง”อังหลิงหยุนคร้านจะต่อเถียงจะเรียก อย่างไรก็แค่สมญานามเท่านั้น

“กลับกันเถอะข้าจะพาเจ้ากลับ”

อันหลิงหยุนแปลกใจนักจะกลับอย่างนี้เลยหรือ?

“ท่านอ๋องแน่ใจหรือ?”

“ไปเถอะ”

กงชิงวี่หันกายจากไปอันหลิงหยุนเดินตามเขาด้าน หลังเพียงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเรื่องนี้ต้องไม่ใช่ เรื่องดีแน่วันนี้ทำไมเรื่องต่างๆช่างง่ายดาย!

เมื่อออกมาจากพระราชวังอันหลิงหยุนพลางเห็นเส้น เฉิงเสี้ยงพบเงินเฉิงเสี้ยงใบหน้าหม่นหมองไม่พูดไม่จาก้มหน้าเดินจากไป

อันหลิงหยุนนับว่าเคยพบกับเงินเฉิงเสี้ยงแล้วก่อน หน้านี้ที่ฮ่องเต้เชิญร่วมเสวยพระกายาหารเห็นเส้นเฉิง เสียงพาเสินหยุนเอ๋อออกมาพวกเขาบิดาธิดาแม้จะแยก กันเดินเสินเฉิงเสี้ยงนำหน้าเสินหยุนเอ๋อออกมาพร้อม กับกงชิงวี่แต่พวกเขาบุตรธิดานั่งข้างกันอันหลิงหยุนนับ ว่าต้องจําได้

เมื่อเห็นวันนี้อย่างไรก็ควรมีมารยาททักทายอันหลิง หยุนยังคิดว่านางควรจะเริ่มก่อนหรือควรรอให้เงินเฉิง เลี้ยงเป็นคนเริ่มยิ่งไปกว่านั้นกงชิงวี่ก็อยู่แม้แค่เอ่ยถาม ว่าสุขภาพดีไหมยังนับว่าเหมาะสมกับสถานการณ์อยู่

คาดไม่ถึงว่าเงินเฉิงเสี้ยงจะเดินจากไปเยอย่างนั้น ราวกับมีใครทําผิดต่อเขา

อังหลิงหยุนแปลกใจ”เสินเฉิงเสี้ยงเป็นอะไรไป? ราวกับข้าทําผิดอะไรต่อเขา! ”

“เห็นเจ้าแล้วจิตใจวุ่นวายกระมังหน้าตาอัปลักษณ์ เพียงนี้”มุมปากกงชิงวี่กระตุกขึ้นรับมุมองศา

“เจ้าสิอัปลักษณ์”อันหลิงหยุนไม่ยอมติดกลับในทันที เดิมทีไม่อยากจะใส่ใจแต่เมื่อพบกงชิงวี่ก็อดไม่ได้อยาก จะด่าเขา

“หากข้ายังนับว่าอัปลักษณ์อย่างนั้นเจ้าก็สมควร ตาย! ‘
ท่าน…”

อันหลิงหยุนเดิมอยากพูดอะไรออกมากงชิงวี่เมื่อออก จากพระราชวังขึ้นรถม้าแล้วจึงเอ่ยบอกอาหยู่”ออกนอก เมือง”

“แล้วพระชายา? “อาหยู่แปลกใจพระชายายังไม่ขึ้น

รถ

“ไม่ต้องสนใจ”

ม่านรถถูกดึงลงกงชิงวี่เข้าไปด้านในอันหลิงหยุนยัง ไม่ทันขึ้นรถอาหยู่ก็เร่งรุดออกรถไปแล้วอันหลิงหยุน ยืนอยู่ที่ประตูพระราชวังนานไม่มีอะไรจะพูดบุรุษคนนี้ ไม่นับเป็นคนเอาเสียเลย!

มองไปรอบด้านอังหลิงหยุนเดิมตัดสินใจเดินออกไป ด้านหลังมีคนเดินออกมาจากพระราชวังเมื่อเห็นว่าเป็น ใครอันหลิงหยุนก็ไม่แปลกใจ

เวลานี้ฮ่องเต้เพิ่งว่าราชการเช้าเสร็จท่านแม่ทัพบิดา ของนางยังอยู่ในท้องพระโรงออกมาก็ตรงกับเวลานี้ พอดี

“ท่านพ่อ”

แม่ทัพอันได้ยินเสียงตะโกนเรียกหันกลับไปมองเห็น เป็นบุตรสาวตนให้เกิดความแปลกใจ“หยุนหยุนเจ้าก็มา ด้วยหรือ? ”
“ท่านพ่อข้าเพียงเดินผ่าน”อันหลิงหยุนเดินไปหา แม่ทัพอันบิดาและธิดานั่งในรถม้าแล้วบนถนนอันหลิง หยุนถึงได้รู้กงชิงวี่ได้ปัดเรื่องเสินหยุนเอ๋อต่อหน้าพระ พักตร์ฮ่องเต้กล่าวว่าอันหลิงหยุนทั้งร้องไห้ทั้งเดือดดาล ในบ้านจะเอาชีวิตเข้าแลกเกรงว่าจะเดือนดาลจนเอา ชีวิตคนได้แต่ปัดเรื่องแต่งทิ้งไป

อันหลิงหยุนสติหลุดไปแล้วไม่อาจรู้เลยว่ากงชิงจะ ทำอะไร

“ไอ้คนชั่วช้านั่นกล้าพูดเรื่องสามานย์แบบนี้ต่อหน้า พ่อพ่อโกรธจนอยากจะตอบกลับแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร มันน่าโมโหนัก! “แม่ทัพอันโมโหยิ่งนักควรจะตบไอ้ สามานย์นั่นให้ตายคามือเมื่อเห็นผู้ใหญ่อย่างท่านก็ไม่ ทักทายราวกับไม่รู้จักกันทำให้เขาขายหน้ายิ่งนักแต่ก็ ไม่อาจเอ่ยบอกธิดาได้

อันหลิงหยุนกลับเข้าใจดีแม้นแม่ทัพอันจะไม่เอ่ยปาก นางก็คาดคิดได้กงชิงวี่ต้องมีเรื่องอะไรให้ไม่เห็นท่าน แม่ทัพในสายตาท่านบิดาแม่ทัพถึงได้โมโหโกรธาเช่นนี้

“ท่านพ่อวันนี้ข้าจะกลับไปพักที่จวน”

อันหลิงหยุนคิดไปในเมื่อถูกทิ้งแบบนี้กลับไปก็ถูก ปฏิบัติราวไม่สําคัญก็สู้ไม่กลับไปดีกว่า

แม่ทัพอันได้ยินดังนั้นถึงกับดีใจ“ดี!

บิดาและธิดากลับไปอันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับไปจวนแม่ทัพแต่กลับลอบแต่งตัวเป็นชายแอบออกไปจาก เมือง

ตระกูลจุน

จุนฉูฉูลงจากรถม้าพลางเงยหน้าขึ้นมองประตูหลัก ตระกูลจุนจวนราชครูสามคำกดนางไว้จนแทบหายใจ ไม่ออกเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่างๆในจวนใจก็ลอยเคว้งขึ้น มา

ตระกูลจุนมีคนต้อนรับอยู่ที่ประตูเมื่อจุนฉูฉูลงจากรถ ก็มีคนวิ่งไปคำนับ

“กระหม่อมเคยพบกับพระชายาตวน”ฮูหยินเอก ตระกูลจุนผู้ให้กำเนิดจุนฉูฉูผู้ดูแลจัดการเรื่องราว น้อยใหญ่ของตระกูลจุนเมื่อจุนฉูฉูกลับจวนนางได้รับ ประกาศรออยู่ที่ประตูตั้งแต่เช้าแม้จะเป็นมารดาแต่นับ ว่าแต่งเข้ามาในตระกูลกษัตริย์ตำแหน่งต่างๆก็นับว่า ต้องรู้

จุนฉูฉู่เอ่ยเรียบๆ“ลำบากฮูหยินแล้ว! ”

“เชิญพระชายาตวน”

จุนฉูฉูเดินไปข้างกายฮุหยินจุนฮูหยินจุนพยุงตัวเข้า ประตูไป

เมื่อปิดประตูใหญ่แล้วจุนฉูฉูรีบเปลี่ยนมือพยุงฮูหยิน จุนเข้าไปบนถนนสอบถามเรื่องราวความเป็นไปเมื่อถึงยังภายในห้องอุ่นถอยหลังสองก้าวสะบัดกระโปรง พลางโขกศีรษะคำนับฮูหยินจุน

“ธิดาน้อมทักทายท่านแม่”

“อื้อลุกขึ้นเถิด”

“ฮูหยินจุนนั่งลงพลางทำสัญลักษณ์ให้จุนฉูฉูนั่งลง จุนฉูฉูจึงถามขึ้น“ท่านแม่ข่าวที่ออกจากวังนับเป็นเรื่อง จริง? ”

ตระกูลจุนปิดบังเรื่องเซียวเซียวไว้มิดชิดนางตำแหน่ง พระชายาตวนสืบยากนักอ๋องตวนในตอนนี้ยังรักษา บาดแผลที่เจ็บยังไม่รู้เรื่องนี้นางรับฟังแล้วให้ตกใจจน เหงื่อไหลทั้งตัว

ในเมื่อจัดการส่งนางอ๋องตวนในภายภาคหน้าก็ต้อง ช่วยสนับสนุนให้อ๋องตวนรับตำแหน่งในตอนนี้ทำไม เรื่องราวถึงเป็นแบบนี้หรือว่าจะมีเป้าหมายอื่นใด

“เรื่องนี้กลับเป็นดังนั้นจริงๆน้องสาวของเจ้าอยู่ในวัย ที่ต้องออกเรือนแล้วแม้ข้ากับบิดาเจ้าไม่อยากจากนาง เท่าไหร่ทว่าต้นไม่เติบใหญ่กลับเรียกลมจะซ่อนอย่างไร ก็ซ่อนไม่อยู่เป็นรับสั่งจากฮ่องเต้ไม่ใช่การเลือกจากตัว บิดาเจ้าเลย”ฮูหยินจุนเอ่ยอย่างทรงเกียรติแต่กลับยิ่ง ทำให้จุนฉูฉูฟังแล้วจิตใจเย็นเยียบ

ความสามารถของตระกูลจุนก็คือมือที่ผลักอยู่เบื้องหลัง
นางจนวันนี้กลายมาเป็นหมากตัวหนึ่งของตระกูลจุน เท่านั้นแต่การกระทำของมารดาบิดานางนางกลับไม่ เข้าใจเลย

“ท่านแม่หรือท่านพ่อไม่ได้ยินยอมด้วยหรือ? “จุนฉูฉู ลองเอ่ยถามฮูหยินจุนอาจไม่ทราบ

“บิดาเจ้ารอเจ้าในห้องอ่านหนังสือเจ้าไปเถิด”

ฮูหยินจุนโบกมือขึ้นและไม่อยากเอ่ยคำใดอีกไล่จุน ฉูฉูออกมา

จุนฉูฉูลุกขึ้นพลางคำนับลาออกจากห้องอุ่นแล้วจึงไป ยังห้องหนังสือของราชครูจุน

เมื่อมาถึงยังประตูจุนฉูฉูเคาะประตู”ลูกขอเข้าพบ

“เข้ามาสิ”

ราชครูจุนเอ่ยตอบรับนิ่งจุนฉูฉูเปิดประตูเข้าไป ปิดประตูพลางเดินเข้าไปด้านในไม่นานนักก็พบบิดา ราชครูจุนกำลังอ่านหนังสืออยู่

“ลูกน้อมทักทายท่านพ่อ”จุนฉูฉูปัดกระโปรงพลางนั่ง คุกเข่าลงมือทั้งสองกดไปบนพื้นพร้อมคำนับสามครั้ง ติดกัน

“ลุกขึ้นเถิด”ราชครูจุนวางม้วนหนังสือในมือลงเงย หน้ามองมายังจุนฉูฉู
“กลับมาวันนี้เพื่อเรื่องของเซียวเซียวหรือ? “ราชครู จุนถามอย่างตรงไปตรงมาตรงยิ่งนักกับพวกเขาเหล่านี้ แล้วไม่ไว้หน้าเลยทีเดียวและไม่นับถึงความสัมพันธ์พ่อ ลูกเลย

จุนฉูฉูนับว่าเคยชินแล้วตระกูลจุนมีบุตรธิดามากมาย แม้นางจะโดดเด่นแต่เมื่อเทียบกับคนอื่นๆในจวนก็ไม่ แตกต่างกันเท่าใดนักหากอยากได้รับความสำคัญเพียง ต้องกระตือรือร้นแย่งชิงมาใช้ความขยันและโดดเด่น ช่วงชิงสิ่งที่อยากได้

ทว่าที่นางมีวันนี้ได้ทั้งหมดต่างขึ้นกับที่นางขยันฟังคำ

สั่ง

กงชิงวี่คือคนที่นางรักตั้งแต่ต้นจนถึงจบตระกูลจุนให้ โอกาสนางเสมอให้นางกับกงชิงวี่ไปมาหาสู่กันนางคาด หวังในท้ายสุดจะได้อยู่ร่วมหอกับกงชิงวี่แต่เรื่องราวกับ ไม่ได้เป็นตามที่หวังเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆตระกูลจุนกลับ มอบนางให้กับอ๋องตวนกงชิงหยิน

นางเจ็บปวดทั้งกายใจแต่ท้ายสุดก็ยอมทำตามการ จัดการ

ในเรื่องราวเหล่านี้นางไม่เคยเปิดเผยให้เห็นถึงความ เจ็บปวดเสียใจ

นี่ก็เป็นวิธีที่นางแสดงความจงรักภักดี

แต่เมื่อบัดนี้นางราวกับเป็นหมากที่โดนทอดทิ้งนางจะแสดงเป็นไม่รับรู้ได้อย่างไร?

“ท่านพ่อเรื่องนี้มีอะไรอยู่เบื้องหลังหรือไม่? “จุนฉูฉู จะแสดงอาการโกรธเกรี้ยวต่อราชครูจุนมิได้ทำได้ เพียงถามอ้อมๆแต่ในสายตาราชครูจุนเพียงเท่านี้ก็นับ เป็นการต่อต้านเขาแล้ว

“เหลวไหลจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังเป็นเรื่องที่เจ้า สามารถถามได้หรือ? ”

ราชครูจุนเดิมทีก็มีคิ้วคมปลายแตกกระจายและตวัด ขึ้นไม่ต้องโกรธก็ดูดุดันจุนฉูฉู่เกรงกลัวบิดาผู้นี้ตั้งแต่ เด็กและแสนจะเกลียดในเวลาเดียวกัน

“ท่านพ่อโปรดไว้ชีวิต!”

จุนฉูฉูรีบคุกเข่าลงทันทีมิกล้าเอ่ยสิ่งใดต่อไปพลางโขกศีรษะ