บทที่ 232 อ๋องตวนมาแล้ว
“อย่างนั้นข้อแรกถือว่าผ่านแล้ว นอกจากไม่ไปชอบ คนอื่น ท่านอ๋อง ข้อที่สองของท่านคืออะไร?”
กงชิงวอึ้งไปสักครู่ คิดไม่ถึงว่าจะให้เขาพูดข้อที่สอง เขาก็ไม่เกรงใจ “ข้อที่สองห้ามปิดบังเรื่องใดๆกับข้า หาก ข้าไม่รู้หยุนหยุนต้องบอก”
“อืม ข้อนี้ก็ได้” อันหลิงหยุนตอบตกลงแล้ว อันหลิงหยุน เลิกคิ้วกล่าวถาม “อย่างนั้นข้อที่สามล่ะ”
กงชิงวี่ลังเล “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามจากไปโดยไม่ กล่าวคำลา”
อันหลิงหยุนนึกขำ “ข้าก็นึกว่าท่านอ๋องจะบอกว่า ห้าม จากข้าไปซะอีก”
“ข้ากลัวการเข้าใจผิดมากกว่า” กงชิงวี่เข้าใจได้ดี เรื่อง บางเรื่องก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
โลกในตอนนี้ไม่ดี มีคนมากมายที่คอยจะคิดถึงพวก เขาอยู่ ไม่ระวังไว้ไม่ได้
อันหลิงหยุนพยักหน้า “ข้ารับปากท่านอ๋องแล้ว”
“อืม”
กงชิงวี่เตรียมตัวจะไปมีความสุข ถูกอันหลิวหยุนหยุด เอาไว้ “ท่านอ๋อง ข้อตกลงของท่านกำหนดแล้ว ยังมีของ ข้าล่ะ”
กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์ “ข้าตกลงเห็นด้วยทุกอย่าง”
“แบบนั้นไม่ได้หรอก ต้องพูดออกมาถึงจะได้” อันหลิง หยุนไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น ที่จะยอมปล่อยให้เขา หลอกผ่านไปได้ง่ายๆ
กงชิงวี่ไม่อาจหลบเลี่ยงไปได้ เลยกล่าวว่า “หยุนหยุนพู ดมาเถอะ แค่สามข้อเท่านั้น”
อันหลิงหยุนยิ้มออกมา “ข้อที่หนึ่ง ห้ามแต่งพระชายา รอง”
“ไม่แต่ง”
“ข้อที่สอง ห้ามแต่งพระชายารอง”
ตัวกงชิงวี่นิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาจับจ้อง “ข้อที่สาม”
“ห้ามแต่งพระชายารอง”
ข้อตกลงสามข้อของอันหลิงหยุนพูดจบ กงชิงวี่กล่าว ตอบว่า “ข้ารับปาก”
อันหลิงหยุนถอนหายใจ หรือนี่จะเป็นความหมายคำพูด ในตำนานคนไม่ทำสิ่งที่เกินตัวก็จะไม่ตาย?
กงชิง หยิกหน้าอันหลิงหยุน “ข้ารับปากทุกอย่าง ข้า รับปากนอกจากหยุนหยุนแล้ว ข้าจะไม่แต่งกับใครอีก”
“ถ้าอย่างอย่างนั้นท่านอ๋องต้องไม่ลืมนะ”
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ “ข้าจะไม่ลืมเลย”
“อืม”
กอดกันไปสักพักอันหลิงหยุนเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมา ผละ ออกจากกงชิงวี่ “ท่านอ๋องไปอาบน้ำเถอะ”
“อืม”
กงชิงวีตามไปที่สระหลิวหวง(กำมะถัน)เข้าไปถอด เสื้อผ้าด้านใน ไปหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนนอนอยู่ตรงนั้น กงชิงวี่เดินถึงด้านหลังนาง
กล่าวถามว่า “อะไรคือความสุขบนเตียงแบบใหม่?”
อันหลิงหยุนนึกขำ “ในสมองของท่านอ๋องมีแต่เรื่องพวก นี้ใช่หรือไม่?”
“ถ้าอย่างนั้นหยุนหยุนเจ้าไม่อยากหรือ”
“อยากแต่ก็ไม่ได้ขนาดนี้”
อันหลิงหยุนยื่นเท้าออกไป ยั่วยวนเขา
หงเถารายงานอยู่ด้านนอก “ท่านอ๋อง อ๋องตวนมาเพคะ”
กงชิงวี่ถึงตื่นขึ้นมา ตอนแรกอันหลิงหยุนไม่อยากจะ ออกไป แต่เมื่อนึกถึงว่าอยู่ๆอ๋องตวนก็มาที่จวนอ๋องเสียน ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ จึงลุกออกไปดู
ในเวลานี้อ๋องตวนกำลังยืนอยู่หน้าประตูจู๋หยุนไจ๋ กำลัง จะเข้าไป
หยุนโล่ชวนกำลังอ่านตำราพิชัยสงครามในลานบ้าน เทียบกับงานเย็บปักถักร้อยหรืองานอื่นๆของผู้หญิงหยุ นโล่ชวนชอบแบบนี้มากกว่า
ตงเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ มองเห็นอ๋องตวนตงเอ๋อกรอกตาใส่ อ๋องตวน ไม่เห็นอ๋องตวนอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีใครเตือนหยุนโล่ชวน นางเอาแต่ดูตำราพิชัย
สงคราม
นึกอะไรขึ้นมาได้หยุนโล่ชวนกล่าวว่า “ตงเอ๋อ พรุ่งนี้ อ๋องชินจงก็จะถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว ข้าอยากไปรับเขา เจ้าว่าดีหรือไม่?”
ตงเอ๋อมองไปทางอ๋องตวน ใบหน้าอ๋องตวนแต่เดิมที่ เรียบเฉย แสดงความเย็นชาออกมา
ไม่รอให้ตงเอ๋อตอบนาง หยุนโล่ชวนพูดเองเออ เอง “เป็นเพราะข้าแท้ๆ อ๋องชินจงเขาไม่ได้เป็นคนที่มี เล่ห์เหลี่ยมอะไรมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เขาก็ไม่มาติด ร่างแหไปด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง
หยุนโล่ชวนหันกลับไปมองตงเอ๋อด้วยความกังวลใจ เด็กสาวคนนี้ทําไมไม่พูดไม่จา?
หยุนโล่ชวนหน้าตึงโดยไม่ตั้งใจ
อ๋องตวนยืนอยู่หน้าประตูมองดูหยุนโล่ชวน สีหน้าเย็น ชาเหมือนหลุมน้ำแข็ง
หยุนโล่ชวนปิดตำราลง ลุกขึ้นคำนับ “ท่านอ๋อง”
ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรความผิดปกติ แต่ทำไมสีหน้าอ๋องต วนทำไมเย็นชานัก
“ถ้าข้ามาไม่ได้ยินกับหูตัวเอง ยังไม่กล้าที่จะเชื่อเลย นี่เจ้าโทษข้าหรือ?” อ๋องตวนทำตัวแปลกคาดเดาไม่ได้ เลย หยุนโล่ชวนไม่เข้าใจ หันกลับไปเหลือบมองตงเอ๋อ ครู่หนึ่ง
ตงเอ๋อดูหยิ่งผยองหยั่งกับอะไร ดูสง่าผ่าเผยยิ่งกว่านาง ที่เป็นเจ้านาย
หยุนโล่ชวนคิดว่าต้องเป็นเพราะตงเอ๋อแสดงอาการดู หมิ่นทำให้อ๋องตวนไม่พอใจแน่ๆ นางจึงไม่ได้อธิบายอะไร มากนัก
อ๋องตวนไม่มีท่าทางของเจ้านาย คนข้างล่างก็ไมจำเป็น ต้องมีท่าทางของคนด้านล่าง
ตำราพิชัยสงครามในมือโยนไปด้านหลัง ตงเอ๋อรับไว้ในมือ
หยุนโล่ชวนกล่าวถาม “ท่านอ๋องวันนี้ทำไมถึงมีเวลามา ได้?”
……… อองตวนโกรธ นี่มันเป็นท่าทีอะไรกัน?
อ่องตวนไม่ได้กล่าวอะไรหยุนโล่ชวนก็หมดความ อดทน หันหลังกะว่าจะเข้าไป อ๋องตวนกล่าวอย่างโมโห ว่า “หยุดนะ”
หยุนโล่ชวนหันหน้ากลับไป อ๋องตวนถาม “ พรุ่งนี้เจ้ามี ธุระหรือไม่?”
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า “ไม่มี”
“พรุ่งนี้ข้าจะออกไปเที่ยว ในเมื่อเจ้าไม่มีธุระอะไรก็ไป กับข้าเถอะ” อ๋องตวนมองเข้าไปรอบๆลานแล้วเดินตรง เข้าไปข้างใน
นโล่ชวนแปลกใจ หันไปมองอ๋องตวน ทำไมเขาถึง หยุน เข้าไปล่ะ?
ตงเอ๋อมองอ๋องตวนด้วยสายตาดูถูก ได้ยินว่าพรุ่งนี้จวิ้น จู้จะไปรับอ๋องชินจง ก็คิดจะมาขัดขวาง
อันหลิงหยุนรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าสักพัก ไม่เห็นอ๋อง ตวนมาเลยกล่าวถามกงชิงวี่ว่า “อ๋องตวนมารับพระชายา รองหยุนหรือ?
“ใช่มั้ง” กงชิงกลับไม่คิดอย่างนั้น
ยิ่งไปกว่านั้นการจะรับพระชายารองกลับ เรื่องนี้กลัวว่า ต้องให้พระชายาเอกมารับถึงจะถูก
“พระชายา รับประทานอาหารหรือไม่?
พ่อบ้านได้จัดเตรียมอาหารไว้เสร็จแล้ว รอแค่ให้อันหลิง หยุนไปกินข้าว
“ทานเลยเถอะ ไปถามอ่องตวนดู ทานพร้อมกันเถอะ” อันหลิงหยุนมองแวบเดียวไปที่กงชิงวี่ก็ไปที่ห้องรับ ประทานอาหารเลย
พ่อบ้านให้คนไปดูกงชิงหยิน กงชิงหยินจึงมาพร้อมกัน กับหยุนโล่ชวน
ตอนแรกหยุนโล่ชวนไม่อยากทานอาหารพร้อมกัน แต่ กงชิงหยินจะทานพร้อมกันให้ได้ หยุนโล่ชวนว่างๆไม่มี อะไรทำเลยตามมาด้วย
มองไปที่โต๊ะอาหารแวบหนึ่ง วันนี้อาหารชั้นเลิศกว่าเมื่อ วานอีก
ต้องมีความคาดหวังเป็นธรรมดาอยู่แล้ว สายตาย้อมไป ด้วยความสุข
อ๋องตวนขมวดคิ้ว ดูท่าตอนที่เขามาเท่านั้นจวนอ๋องเสีย นถึงจะให้การดูแลพระชายารองของเขาอย่างดี ปกติ คงจะไม่ได้กินอะไรดีๆแน่
กงชิงวี่นั่งลงก่อน จัดเตรียมข้าวไว้ให้ก่อน
อ่องตวนก็นั่งลง อันหลิงหยุนจึงเชิญหยุนโล่ชวนนั่งลง ทั้งสองต่างนั่งข้างกงชิง กับกงชิงหยิน
กงชิง หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกินข้าวก่อน อันหลิง หยุนมองไปที่เขาครู่หนึ่ง รู้สึกว่าคนคนนี้จริงๆเลย ที่บ้านมี แขกอยู่ท่าเหมือนกับว่าไม่เห็น ไม่มีมารยาทสักนิดเดียว
หยุนโล่ชวนยกถ้วยเล็กๆขึ้นมา มองไปทางเนื้อตงโพที่ อยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน อยากกินแต่ก็รู้สึกว่าอยู่ไกลไป ร่างกายนางยังเจริญเติบโตไม่เท่าผู้ใหญ่ แขนจึงสั้นไป นิดหนึ่ง เอื้อมมือไปก็คงไม่ดีเท่าไหร่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กิน อย่างอื่นแทนก็ได้
อ๋องตวนรู้สึกขุ่นเคืองในใจ อยู่ในจวนอ๋องเสียนกินเนื้อ ยังต้องดูสีหน้าคนหรือ?
กงชิงวี่คีบเนื้อตงโพให้อันหลิงหยุนชิ้นหนึ่ง “กินเยอะๆ หน่อย”
หน้าของอ๋องตวน เหมือนกับทะเลสาบในฤดูหนาว เขียว ไม่ใช่ว่าจะเขียวแต่มีไอความเย็นออกมาต่างหาก
อันหลิงหยุนยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกใจ ไม่ใช่ว่าวันนี้ตั้งใจ มาหาเรื่องนะ?
ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาหาผิดที่แล้ว ถ้าเขากล้าบังอาจ นาง ก็กล้าที่จะไม่ไว้หน้า
อันหลังหยุนคืบเนื้อตงโพเข้าปากชิ้นหนึ่ง รู้สึกว่าอร่อย ตี จึงยกจานเนื้อตงโพยื่นไปให้กับหยุนโล่ชวน รู้ว่านาง ชอบกิน
ก่อนหน้านั้นเพราะเรื่องของฉายฟูทำให้กินได้ไม่เยอะ ตอนนี้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นมาหน่อย ตั้งใจยกไปให้ นาง
หยุนโล่ชวนรีบกล่าวทันที “ข้ามาเองเถอะ”
“เจ้าลองชิมดู อร่อยดีนะ” อันหลิงหยุนแนะนำอย่าง จริงใจ แต่ในสายตาอ่องตวน นั่นคือของที่กินเหลือถึงให้ หยุนโล่ชวน
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
