บทที่ 104 เกิดเรื่องใหญ่ที่หลังลานบ้าน
กงชิงวี่กลับจวนในตอนกลางคืน อันหลิงหยุนไม่ได้ไป เสวยพระกระยาหาร
“พระชายาล่ะ?” ไม่เห็นนางกงชิงวี่รู้สึกอึดอัด
พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “วันนี้หลังจากจัดการเรื่อง ของหลังลานก็ไม่ออกมาอีกเลย ตอนนี้อยู่ในห้องพ่ะย่ะ ค่ะ”
“งั้นหรือ?” กงชิงวี่วางตะเกียบ กำลังจะลุกขึ้น
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไปดูพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้อง” กงชิงวี่เดินตรงออกจากห้องอาหารไปหา อันหลิงหยุน เข้าไปในลานโอวหลานมองเข้าไปในห้อง ขณะนี้ในห้องจุดตะเกียง หมายถึงว่าคนอยู่
เคาะประตู: “อยู่หรือไม่?”
“อยู่เพคะ” หลิงหยุนกำลังยุ่งอยู่กับการทำยา
ผลักประตูเปิดออกและกงชิงวี่หันหลังไปล็อกประตู อันหลิงหยุนล้างมือ เก็บของเสร็จแล้ว มองไปยังกงชิง
“กลับมาแล้วหรือเพคะ?” ตั้งแต่หลับนอนกันแล้วความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไปในทางที่ดีขึ้นเมื่ออยู่กัน เพียงลำพังสองคน คำว่าท่านอ๋องสองคำอันหลิงหยุนจะ ใช้หรือไม่ก็ได้
กงชิงวี่เรียกนางหยุนหยุน
“ทำไมไม่ไปเสวยพระกระยาหาร?” กงชิงขึ้นมาก็ กอดอันหลิงหยุน ผลักลงบนเตียงโดยตรง
อันหลิงหยุนไม่ขัดขืน ขัดขืนไปก็ขัดขืนไม่อยู่ เอน หลังลงบนเตียง กงชิงวี่ก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่าง
แขนทั้งสองอันหลิงหยุนกอดคอของกงชิงวี่ จ้องมอง เข้า: “มีเรื่องหนึ่ง ท่านรับปากกับข้าได้หรือไม่เพคะ?”
“เรื่องพระชายารอง?” ไม่รู้ว่าสมองนี้คิดอะไรอยู่ แม้ว่าพระชายารองจะเป็นประสบการณ์ที่ท่านอ๋องทุก คนต้องผ่าน แต่เขาบอกว่าจะแต่งงานกับพระชายารอง ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่ใช่” อันหลิงหยุนตอบอย่างเด็ดขาด กงชิงวี่ขมวดคิ้ว รับได้แล้ว!
“งั้นเรื่องอะไร?”
“เรื่องอาซิว!”
กงชิงวี่หยุดชั่วขณะ แต่ไม่นานก็กอดแล้วเข้าไปข้างใน ปิดม่านเตียงลงและทำภารกิจให้เสร็จก่อน
หลังจากเหนื่อยล้า อันหลิงหยุนก็นอนอย่างเหนื่อยล้า ไปทั้งตัว วาดวงกลมบนร่างของกงชิงวี่ด้วยมือ อันที่จริง หิวนิดหน่อย เพียงแต่ไม่สามารถทำศึกที่ไม่แน่ใจไม่ได้
หากไม่เอาให้อยู่ในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายที่จะขอ ความเมตตาเรื่องอาซิว
กงชิงวีบีบมือเล็กอันหลิงหยุน ต้องการจนทนไม่ได้ แต่ร่างกายของนางไม่สามารถที่จะทำสวาทรักได้จริงๆ กลัวว่าจะไม่สามารถทนได้อีก
ทําได้เพียงอดทน!
“ข้าหิวแล้ว” อันหลิงหยุนพึมพำกับตัวเอง กงชิงวี่ยิ้ม มองลงไปหญิงสาวที่เหมือนนกน้อยในอ้อมแขน
“หิวแล้วยังไม่ไปเสวยพระกระยาหารอีก?” เขา หัวเราะอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ อันหลิงหยุนลืมตามอง ความรู้สึกเมื่อยล้าน้อยลงแล้ว
อดไม่ได้ที่จะคิด นอกจากซูโม่หรง เขาก็เป็นผู้ชายที่ หล่อเหลาที่สุด
ไม่รู้ว่าถ้าเปรียบเทียบพวกเขาเมื่ออยู่ด้วยกัน จะเป็น อย่างไร?
แต่ในใจรู้สึกตลกอีกครั้ง จะเปรียบเทียบกันได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าเป็นทั้งสองอยู่คนละโลก
“นี่ก็รอท่านอ๋องกรุณาอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ?” อันหลิงหยุ นลุกขึ้นมา แม้ว่าจะเหนื่อยอยู่บ้าง แต่ก็ทุ่มสุดตัวเพื่อรับ ประทานอาหารมื้อหนึ่ง
เปิดผ้าห่มออกเล็กน้อย อันหลิงหยุนตัดสินใจที่จะ ฝึกฝนด้วยตนเองสักหน่อย
กงชิงวี่หายใจอย่างหนักหน่วง: “งั้นเสวยพระ กระยาหารก่อน?”
“ไม่รีบ!”
ปล่อยให้หญิงบนกายวุ่นวายไป กงชิงวี่ทำได้เพียงแค่ หรี่ตาเพื่อให้ความร่วมมือ
อันหลิงหยุนเล่นไปสักพัก ลุกขึ้นและจากไปโดยไม่ ลังเล ดวงตาของกงชิงวี่ก็เปิดขึ้น นางแต่งตัวและเดินไป ที่ประตูแล้ว
“เจ้า?” ไฟในตัวเขาจะทำอย่างไร?
อันหลิงหยุนไม่เกรงใจเลย: “ข้าหิวแล้วเพคะ จะไป เสวยพระกระยาหารสักหน่อย เรื่องของอาซิวท่านอ๋อง คิดดูอีกครั้ง”
พูดจบอันหลิงหยุนออกจากประตู ความคิดรู้สึก โกรธของกงชิงวี่หายไป เพียงแค่ต้องการคิดบัญชีกับอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนออกไปที่ห้องอาหาร กงชิงวีตามไปใน ภายหลัง
เข้าประตูแล้วถลึงตาใส่อันหลิงหยุนอย่างดุดัน เดินไป สะบัดเสื้อคลุม นั่งลงมองอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนถือชามพระกระยาหารขึ้นมาเสวย
“อร่อยหรือไม่?” กงชิงวถามอย่างเย็นชา
“อร่อยเพคะ ท่านอ๋องชิมดู กวาเพี่ยนนี้หอมและ อร่อย” อันหลิงหยุนส่งกวาเพี้ยนชิ้นหนึ่งไปที่ปากของ กงชิงวี่ กงชิงวี่มองดู ความโกรธเดิมส่วนใหญ่หายไป อ้าปากเสวยกวาเพียนของนาง
ปกติเสวยกวาเพี่ยนเป็นประจำ แต่วันนี้ได้เสวยที่นาง ให้ รสชาติก็แตกต่างออกไป
“ท่านอ๋องเสวยพระกระยาหารเพคะ” อันหลิงหยุนกล่า วต่อ กงชิงวี่ถือชามพระกระยาหารและเสวยอย่างเชื่อง
หงเถาและลุ่ยหลิ่วยืนอยู่ทั้งสองข้าง อดไม่ได้อยาก หัวเราะ
นี่ยังเป็นท่านอ๋องคนเก่าอยู่หรือ เรื่องขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อใด
หลังจากเสวยพระกระยาหารแล้วอันหลิงหยุนก็กลับ ไปที่ลานโอวหลาน คิดว่ามันจบแล้ว คิดว่าจะพูดตรงๆ เกี่ยวกับเรื่องของอาซิว
“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ กลับเถิด” ไม่รออันหลิงหยุนเปิด ปากพูด กงชิงวี่หันหลังและออกจากลานโอวหลาน อัน หลิงหยุนงุนงง ไปแบบนี้เลยหรือ?
ดูเหมือนว่าเรื่องของอาซิวจัดการได้ยากจริงๆ นาง ทุ่มสุดตัว ก็ไม่เห็นว่ากงชิงวี่จะตกหลุมพราง เป็นเรื่อง ลำบากแล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะกลับไปรอกงชิงวี่ สุดท้ายแล้วเมื่อ ขึ้นเตียง ในสภาพที่เสวยอิ่ม ไม่นานนักก็หลับไป
แต่อันหลิงหยุนหลับไปไม่นาน ก็ถูกปลุกให้ตื่น
“พระชายา พระชายา…….” พ่อบ้านตบประตูอยู่ข้าง นอกต่อไป ดูเหมือนจะมีบางอย่างเร่งด่วน
ประตูถูกตบราวกับว่ามันกำลังจะแยกออก แม้ว่า ฟ้าผ่าก็ไม่ยอมขยับไปไหนอันหลิงหยุนก็ควรตื่น
อันหลิงหยุนตกใจตื่นขึ้นมาจากความฝัน ถูกพ่อบ้าน ทำให้ตกใจ ดูเสื้อผ้าตอนนี้นางสวมอยู่ ลงจากเตียงไป เปิดประตู
“พ่อบ้าน” อันหลิงหยุนมองไปที่พ่อบ้าน พ่อบ้านเหงื่อ แตกพลั่ก กังวลจนแทบจะร้องไห้
ตอนเคาะประตูได้ยินเสียงตะโกนร้อง รู้ว่าผู้ที่มาคือ พ่อบ้าน เห็นแล้วก็ไม่รู้สึกแปลก
ตอนนี้ท่าทางพ่อบ้านดูวิตกกังวล อันหลิงหยุนรู้สึก แปลกเล็กน้อย: “ท่านมีเรื่องอันใด ?”
“พระชายา ท่านอ๋องกำลังจัดการอาหยู่และอาซิวที่ หลังลาน ท่านรีบหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”
พ่อบ้านพูดจบทนไม่ไหวที่จะดึงอันหลิงหยุน อันหลิง หยุนจึงวิ่งตรงไปที่หลังลาน
ขณะนี้ หลังลานไฟสว่างไสว
ในลานมีผู้คนคุกเข่า หนึ่งในนั้นรวมไปถึงถางเหอ
ในลานนี้ไม่มีผู้ใดรอดไปได้ และคบเพลิงติดอยู่ในเสา ไม้รอบลาน
อันหลิงหยุนหยุดที่หน้าประตูครู่หนึ่ง เหลือบมองไป กงชิงชวี่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางลาน ในมือถือกาต้มน้ำ
แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราสีน้ำเงิน คลุมขนสุนัข จิ้งจอกสีเทาที่กว้างขวาง ดวงตามองต่ำ มีธูปหอมวาง อยู่บนโต๊ะข้างๆ
ลานขนาดใหญ่ ธูปหอมนั่นมีลักษณะค่อนข้างแปลก ถ้าอยู่ในบ้าน แม้ว่าจะบ้านหลังใหญ่กว่าธูปหอมยังมี ประโยชน์ แต่นี่คือลานหลังจวนอ๋อง ในจวนอ๋องมีลานขนาดใหญ่และขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน และหนึ่ง ในลานส่วนใหญ่หลังลานมีขนาดใหญ่ที่สุด ครอบคลุม พื้นที่ส่วนใหญ่ของนานอื่น ๆ ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าสนาม หน้าบ้านมาก
แต่ลานขนาดใหญ่นี้ กงชิงวี่จัดโต๊ะสำหรับหนึ่งคนไว้ ตรงกลาง วางธูปหอมอยู่บนโต๊ะ ธูปหอมนั้นไม่ได้จุดอยู่ ใช้ทำเพื่ออะไร?
อันหลิงหยุนไม่ได้ตกใจจนกรามค้าง นี่เล่นอะไรกัน อยู่?
เดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุนสังเกตเห็นคนกลุ่มหนึ่ง คุกเข่าอยู่ที่พื้น มีเพียงเขานั่งคนเดียวโดยถือกาต้มน้ำ กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ ดูเหมือนเขาจะหลับไปแล้ว ท่าทางดู เหมือนนอนหลับสนิทอยู่ แต่นิ้วของเขาที่ถือกาต้มน้ำที่ งดงามและละเอียดอ่อนนั้น ก็เคาะอยู่เบาๆ ให้คนรู้ว่า เขาไม่ได้หลับ เหมือนกำลังเล่นอยู่
ตั้งแต่รู้จักมา นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้เห็นกง ชิงวี่เป็นเช่นนี้ แปลกและลึกลับ
นางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองไปครู่หนึ่ง
เริ่มเงียบเมื่อไปถึงที่นั่น
แต่นางก็มาถึงตรงหน้ากงชิงวี่ จึงได้กลิ่นเลือด จึงรู้จุด ประสงค์ของธูปหอมนั้น อาจเพื่อปัดเป่ากลิ่นเลือดนี้
ก้มลงมอง ด้านหน้าอาซิวเต็มไปด้วยมีด
เขาแทบทนไม่ไหวแล้ว คอตกดิ้นเฮือกสุดท้าย อาหมู่แขนข้างหนึ่งหัก
อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากที่เห็น มันเกี่ยว กับเรื่องที่อาซิวทำร้ายนาง อันหลิงหยุนคิดว่ากงชิงวี่แค่ ไม่ต้องการรับปากนาง คิดไม่ถึงว่าจะมาจัดการกับอา ซิวที่นี่
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนสงบสติอารมณ์ เปิดปากกล่าว
“ให้เจ้าหลับไม่ใช่หรือ มาทำไม” กงชิงวี่หงุดหงิด อย่างมาก มองขึ้นไปเห็นพ่อบ้านอยู่ข้างหลัง
พ่อบ้านเก่าคุกเข่าลง
“ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตอาซิวเถอะพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมีลูกชาย แค่คนนี้คนเดียว” พ่อบ้านคุกเข่าคำนับต่อเนื่อง ทำให้ อันหลิงหยุนตกใจ
กงชิงวี่ไม่ได้พูด แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่อาซิว และมองไปที่พ่อบ้าน
“ไม่มีกฎไม่มีระเบียบ ในเมื่อกระทำผิด ก็ต้องปฏิบัติ ตามกฎของจวน พระชายาเพิ่งเข้ามาอาศัยในจวนไม่ นาน ไม่รู้กฎระเบียบของจวนมากนัก พวกเจ้าปิดบัง เบื้องบน เห็นข้าเป็นเครื่องเรือนหรือ? หลอกลวงพระชายา ก็เท่ากับหลอกลวงข้า คิดว่าข้าหลอกง่ายขนาด นั้นหรือ?”
กงชิงวี่ส่งกาต้มน้ำในมือให้อันหลิงหยุน กาต้มน้ำทำ จากทองแดง งดงามละเอียดอ่อนมาก อันหลิงหยุนรับ มากอดไว้ มีความอบอุ่น ถือไว้ให้ความอบอุ่นกับมือ นั่นเอง
กงชิงวี่ปัดเสื้อผ้าและกล่าว: “วันนี้เป็นต้นไป ทุกอย่าง ในจวนอ๋อง ให้พระชายาดูแล แต่ก่อนอื่น เพื่อให้พระ ชายาอยู่ในบ้านได้สบายขึ้น ข้าต้องจัดการความคับ ข้องใจของพระชายาที่ผ่านมาในจวนก่อนเพื่อหลีกเลี่ยง การปะทะกับพระชายา”
อันหลิงหยุนมีความทุกข์ใจแต่ยากจะพูดได้ กำลัง สร้างศัตรูให้กับนางชัดๆ
“ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าหรือ ไม่เพคะ? ยามนี้ฟ้ามืด ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งมาก ทำร้าย ร่างกายไม่ดีเพคะ”
อันหลังหยุนเริ่มพูดก่อน ไม่เช่นนั้นนางก็ต้องหายนะ ตลอดไป
“พระชายาพูดถูก หงเถา ส่งพระชายากลับไปก่อน อย่าทนหนาวอีกเลย” กงชิงวี่ยิ้มให้อันหลิงหยุนอย่าง อ่อนโยน แต่สิ่งที่พูดออกมาเหล่านั้นทำให้อันหลิงหยุนก ลัวมาก
คนคนนี้ เห็นได้ชัดว่าโมโหแล้ว!
โมโหที่นางปิดบังเรื่องของอาหมู่
“ท่านอ๋อง งั้นให้เขาคุกเข่าให้ท่านด้วยเถิด”
อันหลิงหยุนวางกาต้มน้ำลง ทำท่าจะคุกเข่าลง กงชิงวี่ พยุงทันที: “ลุกขึ้น”
พูดประโยคนี้ด้วยเสียงหงุดหงิด และยังมีชีวิตชีวามี พลัง
อันหลิงหยุนถูกดึงไป กอดไว้เต็มอ้อมแขนโดยตรง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็ยังเคอะเขินอยู่ แต่ชีวิตคนสำคัญ ไม่สามารถสนใจเรื่องอื่นได้มากนัก
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองไปที่กงชิงวี่: “ท่านอ๋อง
เอาแบบนี้ดีไหมเพคะ ตอนนี้ท่านได้มอบอำนาจในการ ดูแลจวนอ๋องให้กับข้า ข้าจัดการเองดีกว่า ท่านก็ไม่ต้อง ยุ่ง หากจัดการมันไม่ดี ท่านค่อยกลับมายุ่งอีกครั้ง”
” กงชิงวี่มองไปยังอาซิวและอาหยู่ ไม่เห็นด้วย
“งั้นก็ได้ ข้ากลับจวนแม่ทัพ ท่านอ๋องจะจัดการ อย่างไรข้าไม่สน สำหรับข้าก็เหมือนกับเล่นกับลิง มี อะไรน่าสนุก อาหยู่เสี่ยงอันตรายและยอมเสียสละเพื่อ เพื่อน ข้าคิดว่าอาหยู่ไม่ผิด มีความจงรักภักดีและความกตัญญูกตเวทีมานาน อาหยู่เคารพอย่างจริงใจต่อท่าน อ่อง และข้าก็ชื่นชมในมิตรภาพอย่างมาก
พ่อบ้านยอมลำบากเพื่อลูกชายอายุเท่านี้ เขาแสดง ความรักที่ยิ่งขอพ่อ ก็ไม่มีความผิด
ท่านถางดูแลผลประโยชน์ของส่วนรวม
เพื่อข้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเลวร้ายคนหนึ่ง แล้วจัดการ กับผู้อยู่เบื้องล่างเหล่านี้ ชื่อเสียงของท่านอ๋องเกรงว่า ท่านถางยังคงให้ความสำคัญอยู่
ท่านอ๋อง แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะผิด แต่ไม่ได้มีผู้ใด ทรยศต่อท่านอ๋อง มีแต่ความจงรักภักดี
สำหรับข้า ทำสิ่งที่สร้างความเสียหายจริงๆ ไม่ควรไม่ ถามให้แน่ชัด ก็ฆ่าน้องสาวของอาหยุ่
อาซิวเป็นผู้ชาย การตายของคู่หมั้นที่ไม่ได้แต่งงาน เป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับเขา ถ้าเขาไม่ล้างแค้นให้คู่ หมั้น จะถือว่าเป็นผู้ชายได้อย่างไร
ถ้าท่านอ๋องสูญเสียข้าไป ก็จะไม่ตามหาหรือไง เพคะ?” อันหลิงหยุนออกจากกงชิงวี่และถามเขา
กงชิงวี่ไม่ตอบสนอง ดวงตาคมของเขาจ้องไปที่อัน หลิงหยุนราวกับมีด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ