บทที่ 134 คนมีความสามารถในประเทศต้าเหลียง
“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ผิดไปแล้ว เสด็จแม่โปรดให้ โอกาสลูกสะใภ้สักครั้ง ลูกสะใภ้จะจัดการเรื่องนี้อย่างดี เอง” จุนฉูฉูร้องไห้ออกมา
ฮั่วไท่เฟยมองต่ำลงไป ตาชั้นเดียวนั้นช่างเฉียบคม
“ไม่ต้องแล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าออกจากวัง แล้วกลับไปที่ตระกูลจุนของเจ้าทันที นำเรื่องทุกอย่าง ที่ข้าได้ทำและพูดไปบอกกับราชครูจุน พูดน้อยไปคำ หนึ่ง ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า ส่วนหยินเอ๋อ หลายวันมานี้ข้า ไม่สบาย อ๋องตวนต้องอยู่ดูแลปรนนิบัติรับใช้ข้า
“เพคะ” จุนฉูฉูเพิ่งจะลุกขึ้นมา ไม่กล้าแสดงความ น้อยใจและไม่เต็มใจออกมาแม้แต่น้อย คำนับ “ลูกสะใภ้ ขอกลับไปก่อน ท่านอ๋องมาถึง ฝากเสด็จแม่บอกท่าน อ๋อง ตระกูลจุนมีธุระเรียกใช้ หม่อมฉันรีบกลับไป ไม่ อาจอยู่ปรนนิบัติรับใช้เสด็จแม่ได้”
“ไปเถอะ”
ฮั่วไทเฟยไม่อยากจะไปมองจุนฉูฉูด้วยซ้ำ ถึงแม้ในใจ จุนฉูฉูจะโกรธแค้น แต่ก็ทำได้หันหลังจากไป
จุนฉูฉูไปแล้วอ๋องตวนเพิ่งมาถึงวังฮั่วหยาง
มาถึงวังฮั่วหยางไม่เห็นจุนฉูฉูอ๋องตวนรู้สึกแปลกใจ “เสด็จแม่ ฉูฉูล่ะ?
“คนจากจวนราชครูจุน มาบอกว่ามีเรื่องด่วน กลับ ไปแล้ว ทำไม? ไม่ได้บอกเจ้า?” สีหน้าฮั่วไทเฟยไม่ พอใจ น้ำเสียงเหมือนตั้งคำถาม
เพื่อปกป้องจุนฉูฉูอ๋องตวนรีบเร่งตอบว่า “บอกแล้ว แต่หม่อมฉันลืมไป ดูความจำของหม่อมฉันสิ ยิ่งอยู่ยิ่ง แย่แล้ว”
“ฮึ กลัวจะไม่ใช่เจ้าความจำแย่หรอก เจ้าคิดจะทำให้ ข้าอกแตกตายสิไม่ว่า” ฮั่วไท่เฟยเอนนอนลงบนเก้าอี้นอ นกุ้ยเฟย จัดความเรียบร้อยของเสื้อผ้า ไอออกมาสองค รั้ง
อ๋องตวนรีบไปดูฮั่วไท่เฟย “เสด็จแม่ ท่านเป็นอันใด?”
“เป็นอันใด? เจ้ายังกล้าถามอีก เจ้าไม่ทำให้แม่ อกแตกตาย เจ้าคิดแต่จะเอาใจพระชายาเอกจนทำลาย พระชายารองงั้นหรือ อันกั๋วกงเป็นคนระดับไหน เจ้า รู้หรือไม่ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่อยากจะแต่งงานกับ ลูกสาวตระกูลหยุน ข้าต้องแบกหน้าพูดเรื่องแต่งงานกับ อันกั๋วกง เจ้ากลับทำให้เขามาหาข้าครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อ ยกเลิกการแต่งงาน
เจ้าทำให้ข้าเสียหน้าหมดแล้ว เจ้าจะทำให้ข้ารู้สึกอุ่นใจหน่อยไม่ได้หรืออันใด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปข้าคงอยู่ ไม่ถึงปีหน้า ไปพบกับเสด็จพ่อเจ้าดีกว่า” ฮั่วไท่เฟยพูด แล้วก็ร้องไห้ออกมา อ๋องตวนเป็นคนกตัญญู รีบร้อนลุก ขึ้นนั่งลงบนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟยแล้วปลอบโยน
ฮั่วไท่เฟยร้องไห้ไปสักพัก กล่าวต่อว่า “เจ้าก็อยู่ที่นี่ ให้ข้าก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนไปตามหลานรักของอัน วกงมา พวกเจ้าคบหาดูใจกันให้ดี หากนางยังไม่พอใจ ข้าจะให้เจ้าหย่ากับจุนฉูฉูซะ เป็นถึงพระชายาเอก แค่ พระชายารองคนหนึ่งยังรับไว้ไม่ได้ พระชายาแบบนี้ ไม่มีก็ช่าง”
“เสด็จแม่……… อองตวนรู้สึกหมดหนทาง
“ข้ารับปากเจ้าได้ จะไม่ให้นางลำบากใจ แต่เจ้าก็อย่า ทำให้ข้าลำบากใจ หากอันกั๋วกงยกเลิกการแต่งงาน ข้า จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
ฮั่วไท่เฟยกล่าวอย่างน้อยใจ อ๋องตวนไม่รู้จะทำยัง อันใด ได้แต่ตอบตกลง ให้หยุนโล่ชวนเข้าวัง พวกเขา คบหาดูใจกันหลายวัน
แต่เขากลัวว่าจุนฉูฉูจะเข้าใจผิด ก่อนจะมีเรื่องเลย แจ้งจุนฉูฉูก่อน ให้คนนำจดหมายฉบับหนึ่งไปแจ้งกับ
อันหลิงหยุนไปยังพระตำหนักเฉาเพิ่งพบหวางฮองไท่เฮา ทันได้พบกับกั๋วจิ๋วใหญ่หวางหวยเต๋อพาจวิ้นจู่ฉง หยางเข้าวังน้อมทักทายหวางฮองไทเฮา
อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไปมองเห็นทั้งสองนั่งอยู่กับ หวางฮองไทเฮา รู้สึกถึงความกดดัน
หวางฮองไทเฮาเรียกนางเข้าไปนั่งข้างหน้า อันหลิง หยุนทักทายหวางหวยเต๋อกับจวิ้นจู่ฉงหยาง เสร็จ ถึง ไปนั่งด้านล่างหวางฮองไทเฮา
กงชิงวี่แค่กล่าวทักทาย เดินตรงไปนั่งข้างอันหลิงหยุ
หวางฮองไทเฮามองกงชิงวี่ครู่หนึ่งด้วยความไม่พอใจ “ที่ทางเยอะแยะ เจ้าจำเป็นต้องนั่งตรงนี้หรือ?
..”กงชิงวี่ไม่ตอบอันใด ในทางกลับกันกลับดู
ความคึกคักอย่างใจเย็น
อันหลิงหยุนยอมใจจริงๆ คนๆนี้ทำไมช่างดื้อรั้น เหมือนเนื้อที่เคี้ยวยังอันใดก็ไม่ละเอียด จะทำกระไรก็ ไม่ยอม
“น้าชายเจ้าบอกว่าตอนอยู่ในราชสำนักเจ้าดูยิ่ง ใหญ่มากเลย กดหัวน้าชายเจ้าลงไปเลย มีเรื่องแบบนี้ หรือ?”หวางฮวงไทเฮากล่าวถาม
กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่แยแส “เรื่องนี้พูดแล้วความยาว หม่อมฉันก็แค่ทำเต็มที่ ในราชสำนักไม่มีพ่อลูก ก็แค่นั้น”
“เจ้าช่างกล้าหากล้ารับ” หวางฮองไทเฮากล่าวอย่าง ไม่สบอารมณ์
จวิ้นจู่ฉงหยางกล่าวต่อทันที “ไท่เฮาควรจะรู้สึกยินดี นะเพคะ อ๋องเสียนสามารถรับผิดชอบหน้าที่ด้วยตัวเอง ได้ เป็นความโชคดีของประเทศต้าเหลียง”
“ก็เพราะได้พึ่งพาพวกเจ้าแหละ ถ้าไม่อย่างนั้น ลำพัง หนุ่มน้อยคนหนึ่งอย่างเขา จะสามารถทำอันใดได้ จาก นี้ยังต้องพึ่งพวกเจ้าให้ดูเขาให้ดี อย่าให้สร้างปัญหาอัน ใดออกมา
เวลานี้ฮ่องเต้มีทายาทแล้ว วันข้างหน้าเขาซึ่งเป็น อุปราชกลัวว่าคงต้องช่วยเหลือการปกครองของฮ่องเต้ ทั้งสองสมัย จะทำยังอันใดหากไม่ได้รับการอบรมสั่ง สอนที่ดี?”
“ไทเฮาตรัสถูกต้องเพคะ” จวิ้นจู่ฉงหยางตอบอย่าง เห็นด้วยอย่างยิ่ง
หวางหวยเต๋อลุกขึ้นยืน “ไทเฮา ข้าขอทูลลา เรื่องที่ พูดก่อนหน้าข้าจำไว้แล้ว”
“อืม กลับเถอะ”
หวางฮองไทเฮาเอ่ยเบาๆ จวิ้นจู่ฉงหยางก็ลุกขึ้นคำนับขอทูลลา
หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นยืนหลังจากที่ทั้งสองจากไป ชี้ไปที่หัวกงชิงวี่ “เจ้าเนี่ยนะ พูดจาให้เข้าหูไม่เป็น ถ้า ไม่มีน้าชายเจ้า เจ้าคิดว่าในราชสำนักจะมีคนเห็นหัวเจ้า หรือ? น้าชายเจ้าทำเพื่อช่วยเจ้า ตั้งใจทำให้เจ้าลำบาก ไม่อย่างนั้น ตระกูลจุนกับตระกูลเงินมีหรือจะยอมอยู่ เฉย
อันหลิงหยุนมองไป ประเทศต้าเหลียงเจริญ รุ่งเรืองใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ทั้งในวังนอกวังก็มีคนเจ้า เล่ห์เหลี่ยมจัด ประเทศต้าเหลียงคนมีความสามารถมี มากมาย จะไม่ให้รุ่งเรืองได้กระไร
ตามหลักแล้ว ประเทศอื่นๆถ้ามีคนที่ต่อกรด้วยยาก สักคนสองคนก็ถือว่ามากพอแล้ว แต่ประเทศต้าเหลียง มีคนที่ต่อกรด้วยยากมากมายขนาดนี้ ประเทศจะอื่นมา รุกราน ขุนนางฝ่ายบู๊มีท่านแม่ทัพพ่อของนาง กองทัพ ตระกูลเสินกับอังกั๋วกง ฝ่ายบุ๋นมีราชครูจุน เงินเฉิง เสี้ยง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันรวมถึงกงชิงวี่แค่นี้ก็เหมือน ราชสีห์ติกปีกแล้ว ยังมีหวางฮองไทเฮากับฮั่วไท่เฟยอีก
พวกนางสู้กันแค่ในรัง หากประเทศเจอกับปัญหา พวก นางก็พร้อมรวมใจกันสู้
คนฉลาดย่อมทำแต่เรื่องฉลาด ไม่เหมือนกับพวกคน โง่ ที่เห็นแก่ผลประโยชน์เล็กน้อย
นางเลยบอกว่าว่าน้าชายจะทำให้หลานชายลำบาก ได้กระไร
กงชิงวี่ลุกขึ้น “เสด็จแม่ หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยาก กลับแล้ว”
“อืม กลับไปเถอะ หลายวันนี้เจ้าไม่ต้องมาน้อม ทักทายข้าแล้ว หยุนหยุนจะอยู่ข้าเอง” หวางฮองไทเฮา จีบมืออันหลิงหยุนเตรียมตัวจากไป กงชิงวี่หลบตาลง ไม่ค่อยจะพอใจ
“หม่อมฉันให้คนคำนวณดูแล้ว สองสามวันนี้ร่างกาย พระชายาเหมาะแก่การตั้งครรภ์ เสด็จแม่จะให้หม่อม ฉันกลับจวน?” กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ
หวางฮองไทเฮาติดกับเรื่องนี้จริงๆ “จริงหรือ?”
“หม่อมฉันก็ฟังที่หมอจวนพูด รายละเอียดหม่อมฉันก็ ไม่ทราบเท่าไหร่ ใครจะไปรู้ หม่อมฉันไม่ได้เป็นหมอ” กงชิงวี่หลอกหวางฮวงไทเฮา
หวางฮองไทเฮามองไปทางอันหลิงหยุนทันที “มีเรื่องนี้ จริงหรือ?
เป็นจริงที่ว่าแม่จะรู้จักลูกตัวเองดีที่สุด หวางฮองไท เฮารู้จักกงชิงวี่ดีพอ
เพื่อที่จะไม่ต้องอยู่ในวังอันหลิงหยุน ร่วมมือเต็มที่ “กราบทูลเสด็จแม่ ลูกสะใภ้ก็ได้ยินมาแบบนั้น หมอจวนมาดูให้ ไม่กี่วันก่อนหลังจากกลับจากวังเสด็จแม่ ท่าน อ๋องให้คนมาจับชีพจรหม่อมฉันทุกวัน เหมือนเป็นงานที่ ได้รับมอบหมาย ทุกวันต้องทำเรื่องแบบนั้น ยังบอกอีก ว่าอย่าให้พลาดวันที่ดีที่สุดไป”
อันหลิงหยุนก้มหัวลง หน้าแดง
คิ้วกงชิงวี่สวยดั่งภาพวาด เม้มปากแล้วยิ้ม
หวางฮองไทเฮามองหน้าลูกชายที่หมกมุ่นเรื่องอย่าง ว่า หากกำลังหลงใหลได้ปลื้มก็อาจจะทำเรื่องแบบนี้จริง ข้าวใหม่ปลามันทุกคู่ก็เป็นแบบนั้น
“ใครอยู่ด้านนอก ตามตัวหมอหลวงฮู้มา ให้เขามา จับชีพจรพระชายาเสียน” ใช่ว่าจะหลอกหวางฮวงไท เฮาได้ง่ายๆ ลูกชายคนนี้ของนางนางรู้จักดีที่สุด
ไห่กงกงรีบร้อนไปตามตัว อันหลิงหยุนใจเต้นไม่ เป็นจังหวะ คงทำได้แค่ลองปรับเปลี่ยนระบบในร่างกาย ดูแลร่างกายตัวเองให้ดี
หวังว่าช่วงสองวันนี้จะเป็นช่วงตกไข่ หวังว่าหมอหลวง สมัยโบราณจะคำนวณออกมาได้
กงชิงวี่เลิกคิ้วมองไปยังประตูวัง หมอหลวงฮูรีบมาถึงพระตำหนักเฉาเพิ่งโดยเร็ว
อันหลิงหยุนนั่งลง หมอหลวงสู่จับชีพจร หมอหลวงสู่ ตรวจดูสักพัก ลุกขึ้นกราบทูล “ทูลไทเฮา สองสามวันนี้ แหละพ่ะย่ะค่ะ”
“จริงหรือ”
หวางฮองไทเฮาดีใจจนออกนอกหน้า เหมือนกับได้ หลานชายแล้วอย่างงั้นแหละ
อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งออก คิดไม่ถึงว่าระบบในร่างกาย จะปรับไปตามความคิดของนาง นางค่อนข้างจะ ประหลาดใจ
“ไ กงกง ตบรางวัล” หวางฮองไทเฮาดีใจ ตบรางวัล ให้หมอหลวงอู๋
หมอหลวงสู่กำลังจะออกไป ถูกกงชิงวี่เรียกตัวไว้ “หมอหลวงฮู”
หมอหลวงสู่มองไปทางกงชิงวี่ “อ๋องเสียน”
“อย่าเอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใด ข้าไม่อยากให้มีอันใดผิด พลาด ร่างกายพระชายาตวนเยือกเย็น ก่อนหน้านั้น พระชายาเสียนก็พูดแบบนี้ ช่วงนี้อาการพึ่งจะดีขึ้น หน่อย ข้าไม่อยากให้คนเข้าใจผิด หมอหลวงสู่เข้าใจ หรือไม่?”
“ข้าน้อยเข้าใจ”
หมอหลวงฮูมองหวางฮองไทเฮาที่สีหน้าราบเรียบ ถึง จะทูลลา หลังจากที่หมอหลวงฮู่ไปแล้วหวางฮองไทเฮาตบมือ
อันหลิงหยุนเบาๆ ให้คนรอบข้างถอยออกไป มองไป
ทางกงชิง
“วี่เอ๋อ เจ้ามีเรื่องปิดบังแม่ใช่หรือไม่?”
“เสด็จแม่ หม่อมฉันแค่รู้สึกว่าพึงระวังเอาไว้ดีที่สุด หากหม่อมฉันไม่มีทายาท คงไม่ต้องสนใจเรื่องพวก นี้ แต่หากมีคนบางกลุ่มไม่อยากให้หม่อมฉันมีทายาท หม่อมฉันก็รู้สึกว่า บางเรื่องก็มีความสำคัญ”
“อืม ก็พอเหตุผล”
หวางฮองไทเฮาพยักหน้า มองไปทางอันหลิงหยุน “พอแล้ว กลับไปเถอะ”
หวางฮองไทเฮาปัดมือไปมา เป็นการแสดงว่าให้อัน หลิงหยุนกับกงชิงวี่ออกจากวังไปได้ ทั้งสองจึงออกจาก พระตำหนักเฉาเพิ่งไป
ก่อนออกจากวังอันหลิ่งหยุนทิ้งน้ำยาสำหรับล้างมือไว้ ให้หวางฮองไทเฮา อธิบายชัดเจนแล้วจึงกลับไป
หวางฮองไทเฮาลองใช้ดู มือเนียนนุ่มลื่นมาก อารมณ์เลยดีไม่น้อย ไม่รอให้อันหลิงหยุนออกจากวัง สั่งไห่กงกงนำกำไรหยกฝังทองคู่หนึ่งมาให้
รับเอากำไรมาอันหลิงหยุนรู้สึกว่าหนัก ส่งให้กงชิง ช่วยถือ “ท่านอ๋องรับไปเถอะ”
“ของให้เจ้า ข้าไม่ช่วยถือ ใส่ไว้เลย” พูดขณะใส่ กำไรให้อันหลิงหยุนไป
ไห่กงกงยิ้มแล้วกล่าวว่า “อ๋องเสียน พระชายาเสียน ฟ้ามืดแล้ว เดินในวังลำบาก ข้าน้อยไปส่งพวกท่าน”
“ขอบคุณกงกงมาก”
กงชิงวี่กล่าวขอบคุณ ทั้งสามออกไปพร้อมกัน อันหลิวหยุนถาม “กงกง วันนี้ในวังมีเรื่องอันใดใหม่ๆหรือไม่?”
กงชิงวี่มองไป ผู้หญิงคนนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งฉลาดหลักแหลม
ไห่กงกงรู้สึกยินดี ความคิดของเขาไม่เสียแรงเปล่า
“ไม่มีเรื่องใหม่ๆหรอก มีแต่เห็นตอนพระชายาตวน ออกมาจากวังฮั่วหยาง โดนตีหัวบวม ได้ยินว่าฮั่วไท่เฟย ทำน้ำชาร้อนหกใส่ แต่เรื่องนี้อ๋องตวนไม่รู้เรื่อง”
“ออ” อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่แวบหนึ่ง ไม่แสดงอาการ จากนั้นถามคำถามต่ออีกสองสามข้อ พอถึงหน้าวังอัน หลิงหยุนกับกงชิงวี่ก็จากไป
พอขึ้นรถม้าอันหลิงหยุนไปดูกงชิงวี่ “ตีนางทำไม”
“หลายวันนี้อังกั๋วกงเข้าวังมาแล้วหลายครั้ง จะยกเลิก งานแต่งกับฮั่วไท่เฟย เรื่องนี้ทำให้ฮั่วไท่เฟยนอนป่วย หลายวันแล้ว
อ๋องตวนกับพระชายาตวนวันนี้มาเฝ้าฝ่าบาทเพราะ เรื่องนี้แหละ ฝ่าบาทเรียกพบพวกเขาเพื่อสอบถามเรื่อง นี้แหละ ฮั่วไทเฟยไม่ยอมให้ยกเลิกการแต่งงาน นอน ป่วยไม่หาย
อันกั๋วกงคิดว่าเป็นเพราะฮั่วไท่เฟยตั้งใจไม่ยอม ยกเลิกการแต่งงาน เมื่อวานหลังกลับจากเข้าเฝ้าถวาย งานเช้าอันกั๋วกงก็ไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทปิดประตูไม่ยอม ให้เฝ้า วันนี้ก็ไปหาฝ่าบาทอีก ฝ่าบาทก็ยังไม่ให้เฝ้าอีก
ฝ่าบาทจะถามพวกเขามั้ง” กงชิงอธิบายมือไม้อยู่ ไม่นิ่ง ขึ้นไปถอดเสื้อผ้าอันหลิงหมุน วางแผนทำเรื่องโล้สําเภา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ