บทที่ 188 เอาออกมาหนึ่งหมื่นตำลึง

กงชิงใบหน้าเย็นชา ดวงตาทั้งคู่ปล่อยแสงอันเยือก เย็นออกมา ช่วงเวลาแวบเดียวเช่นนี้อันหลิงหยุน รู้สึก เหมือนกับมีดหลายสิบเล่มปล่อยออกมาจากในดวงตา ของกงชิงวี่ สามารถฆ่านางให้ตายได้ทุกที่ทุกเวลา

เป็นการขอร้องเพื่อปกป้องตนเอง การตัดสินใจที่ แย่ที่สุดในชีวิตนี้ของอันหลิงหยุนก็คือให้เว่ยหลิงชวน เข้าไปเป็นเพื่อน

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเพิ่งจะมารอท่านอยู่ที่นี่ ฉับพลัน โจ่จงเจิ้นก็เข้ามากอดหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้จริงๆ ว่า โจ่จงเจิ้นเป็นคนเช่นนี้”

อันหลิงหยุนรีบเดินเข้าไปสองสามก้าว ไปด้านหน้ากง ชิงวี่อย่างรวดเร็ว มองกงชิงวี่อย่างรู้สึกไม่เป็นธรรม

ฉับพลันกงชิงวี่ก็มองไปทางเว่ยหลิงชวน พูดด้วย เสียงโมโหว่า : “เว่ยหลิงชวน ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริงๆ เจ้ากล้าทำตัวกระด้างกระเดี๋ยง หยาบคายกับพระชายาของข้า”

เว่ยหลิงชวนเหมือนถูกฟ้าผ่า มองอันหลิงหยุน อีกทั้ง มองกงชิงวี่

นี่เรียกว่าฮ่องเต้ต้องการให้หม่อมฉันตายแต่หม่อมฉัน ยังไม่อยากตาย ดูเหมือนว่าพวกเขาสามีภรรยาปรึกษา หารือกันมาดีแล้ว

เว่ยหลิงชวนสงสัยเล็กน้อย กล่าวพร้อมคารวะไปด้วย ว่า : “ตำแหน่งพระชายาเสียนของข้าไม่มีหยาบคาย ด้วยเด็ดขาด เพิ่งจะมีสิ่งของลอยออกมาจากในห้อง ข้าน้อยเลยเข้าไปขวาง ทว่าคิดไม่ถึง จะเปลี่ยนมาเป็น เข้าใจผิดเช่นนี้

ถ้าอ๋องเสียนต้องการจะลงโทษข้าน้อย ก็ไม่จำเป็น ต้องรอหาข้ออ้างใส่ร้ายป้ายสีเช่นนี้ ตัวข้าน้อยทำหน้าที่ ถวายความจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ จากนั้นก็ตายได้แล้ว”
อันหลิงหยุนเศร้าใจ ท้ายที่สุดเรื่องนี้เป็นนางที่ทำร้าย เว่ยหลิงชวน อันที่จริงเมื่อกี้เว่ยหลิงชวนต้องการช่วย ชีวิตนาง

คิดอยากเอ่ยปากที่จะขอร้อง ยังไม่ทันได้พูด

กงชิงวี่พูดอย่างเย็นชาว่า : “ข้าไม่เชื่อเจ้าไม่ต้องพูด เข้ามา! มาคุมตัวเว่ยหลิงชวนกลับไปขังคุก

มีคนมาคุมตัวเว่ยหลิงชวนออกไป ขณะนี้อันหลิง หยุนมองไปทางกงชิงวี่ด้วยความโกรธ พูดว่า : “ท่าน อ๋อง ท่านก็เข้าใจดีหม่อมฉันกับเว่ยหลิงชวนไม่มีอันใด ทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด ทำไมท่านยังต้องทำอย่าง นั้น?”

“ข้าเห็นกับตา” กงชิงวี่โกรธมาก โกรธอย่างจริงจัง

อันหลิงหยุนนึกอยากจะพูดอันใด แต่ดูความโกรธข องกงชิงวี่ นางพูดอันใดไปก็ไม่ดี จึงเงียบปากไป
องค์หญิงใหญ่ที่อยู่ด้านในทว่าเดินออกมา น้ำเสียง โกรธเคือง : “พวกท่านคู่สามีภรรยาคาดไม่ถึงว่าจะมา ทะเลาะกันถึงต้าจงเจิ้งย่วนของข้า ช่วงนี้พวกท่านว่าง เกินไปหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนรีบหันไปคารวะ : “ท่านป้า”

“เจ้ายังมีหน้ามาเรียกข้าว่าท่านป้า ข้าเห็นช่วงนี้เจ้าลืม เรื่องอันใดไปแล้ว” สีหน้าองค์หญิงใหญ่เคร่งขรึม มอง อันหลิงหยุนด้วยสายตาโกรธเคือง วางมาด ลากเสื้อ คลุมยาวสีขาวผ่านอันหลิงหยุนไป

อันหลิงหยุนได้เพียงแต่หันกลับไปยืนทำความเคารพ

กงชิงวี่ยังไม่พอใจ เย่อหยิ่งทำมือไพล่เย่อหยิ่ง แววตา ทั้งคู่เคร่งขรึม

“วันก่อนไม่ได้บอกว่าต้องเอาเงินตำลึงที่เหลือออกมา ฉันเห็นว่าตอนนี้ก็ให้เลยเถอะ” องค์หญิงใหญ่ตรงไป ตรงมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อกี้องค์หญิงใหญ่ดูเหมือนออก อุบายวางแผนใส่ร้ายอันหลิงหยุนอย่างไม่เป็นธรรม ชัดเจนว่าเว่ยหลิงชวนสนใจนาง แต่นางกลับเล่นงานฝ่าย ตรงข้าม

ไม่สั่งสอนสักนิด เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้นางจำได้

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เป็นธรรม รู้สึกว่าเรื่องนี้นางไม่ได้ ผิด ชัดเจนว่าก็คือกงชิงวี่เอาคนไปขัง กระไรนางก็ไม่ ผิด

แต่เรื่องถึงขั้นนี้ ทำได้เพียงแต่กล้ำกลืนความไม่เป็น

ธรรม

สังคมนี้ไม่ดี ก็ไม่รู้จะทำกระไร

“ท่านป้า หม่อมฉันคิดว่าต้องการเอามาให้ท่านป้าห้า หมื่นตำลึง แต่ว่าจวนอ๋องเสียนเงินไม่พอจริงๆ เอามาได้ ไม่พอห้าหมื่นตำลึง” อันหลิงหยุนใจคอหดหู่

ก่อนหน้านี้ก็กังวลใจเรื่องไม่มีเงิน ไม่คิดว่าตอนนี้ ในที่สุดก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนเพราะเงิน

แต่องค์หญิงใหญ่ไม่สนใจ : “พวกเจ้ามีหรือไม่ข้าก็ไม่ สนใจ ติดหนี้ก็ต้องคืน”

“ท่านป่า แต่ว่าห้าหมื่นตำลึงนี้คือออกมามอบให้ ฟางจุ้น อีกทั้งตอนนี้ตูฟางจุ้นไม่สามารถใช้เงินนี้ได้ ไม่ จำเป็นต้องจ่ายคืนก่อนได้ใช่หรือไม่?”

“เจ้าคิดจะโกงรึ? ข้าต้องไปถามหาที่ฮองไทเฮา เจ้า จึงจะยินยอมที่จะคืนเงินใช่หรือไม่?” องค์หญิงใหญ่หัน กลับ เดินออกไปหาฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนโดนดูถูกไปครั้งหนึ่ง ต่อมาเรื่องนี้ยังต้อง ไปถึงหวางฮองไทเฮาอีก หาเรื่องจริงๆ เห็นว่านางรังแก ได้ง่ายหรือกระไร!

เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว ต้องยอมรับชะตากรรม
อันหลิงหยุนกล่าว : “หากท่านป้ารอได้สักสองสามวัน หม่อมฉันจะแบ่งจ่ายเป็นงวดๆให้ท่านป้า

องค์หญิงใหญ่ประหลาดใจ : “แบ่งจ่ายเป็นงวด?”

“เพคะ แบ่งจ่ายเป็นงวดๆ” อันหลิงหยุนอธิบายการ แบ่งจ่ายแบบสั้นๆ

องค์หญิงใหญ่แปลกใจ : “เจ้าต้องการแบ่งเงินห้าหมื่น ตำลึงเป็นที่ส่วน?”

“อันนี้ก็ไม่แน่ใจ มากขนาดนี้กระไรเสีย จวนอ๋องเสีย นจำนวนหลายร้อยคน ใช้ไปวันๆหลายร้อยตำลึง ดัง นั้นการเก็บเงินจึงทำได้ช้ามาก ช่องระยะนี้ท่านอ๋องอยู่ จวนก็ไม่ได้ไปสู้รบ ทั่วทุกหนทุกแห่งสงบสันติยากที่จะ ทำการสู้รบ

อันที่จริงที่จวนไม่มีเงินตรา สิ่งของที่ฮ่องเต้ให้เป็น ของกำนัลก็ไม่ดีที่จะนำไปขายแลกเงิน นั่นจะก่อให้เกิด ความอับอายขายหน้าต่อฮ่องเต้
หม่อมฉันคิดว่า ไม่ดีเท่ากับหารายได้ช้าๆ หม่อมฉัน ได้สร้างร้านค้าสามร้านไว้บนถนน เตรียมที่จะทำของ เล็กๆน้อยๆขาย ตามที่หม่อมฉันวางแผนไว้ ทุกๆเดือนก็ สามารถมีรายได้บางส่วน ไปเป็นค่าใช้จ่ายของจวนอ๋อง เสียน ยังคงมีเหลือ ส่วนที่เหลือจะส่งมาให้ท่านป้า

รอจนท่านป้าช่วยเก็บไว้ให้ลูกจนพอ ก็จะไปส่งมอบที่ ท้องพระคลัง จากนั้นรอจนกระทั่งถึงเวลาที่มีประโยชน์ ต่อตูฟางจุ้น ก็นำออกมาใช้

เวลานี้กงชิงวี่ไม่โกรธแล้ว แต่กลับยกย่องมากๆ

ใช้ชีวิตอยู่ที่จวน ในที่สุดยังคงต้องการภรรยาที่ บริหารบ้านเรือนที่ละเอียดรอบคอบ!

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่อย่างไม่สบอารมณ์ ที่พอใจอย่างมาก อันที่จริงหมอนปักลาย ไม่ได้มี ประโยชน์อันใด
ก็ไม่ได้พูดถึง ว่าให้รอสองสามวัน

ทำให้นางที่เป็นพระชายาคนนี้ลำบากอย่าว่าแต่ไม่มี เวลาว่างเลย ยังต้องคิดวิธีไปหารายได้มาเลี้ยงกลุ่มคน ขนาดนั้นอีก!

องค์หญิงใหญ่มอง : “อย่างนั้นเจ้าวางแผนใช้เงิน อย่างน้อยสุดเดือนละเท่าไหร่?”

“สามพันตำลึง” อันหลิงหยุนตอบ

“เจ้าพูดโกหกข้าอย่างนั้นรึ?” องค์หญิงใหญ่พูดข่มขู่ : “เจ้ายังพูดไม่ทันขาดปากว่าทุกๆวันจวนอ๋องเสียนต้อง ใช้จ่ายวันละหลายร้อยตำลึง อย่างนั้นหนึ่งเดือนเจ้าต้อง มากกว่าหมื่นตำลึงจึงจะได้ การขายของอันใดของเจ้า หนึ่งเดือนสามารถได้กำไรมากกว่าหมื่นตำลึงเลยรึ?”

“ท่านป้าไม่ต้องกังวลใจ หม่อมฉันมีวิธีของหม่อมฉัน เอง ดังนั้นท่านป้าเพียงแต่รอรับเงิน”
อันหลิงหยุนพูดออกไปอย่างนี้ ท่านป้าจึงไม่ลำบากใจ

แล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่สนใจเจ้ารึก แบ่งจ่ายหนึ่งปี เจ้า ต้องเตรียมเงินห้าหมื่นตำลึงออกมาให้ข้า”

อันหลิงหยุนพยักหน้า ไม่สนใจแล้วจริงๆ : “หม่อมฉัน จะทำตามคำสั่ง อย่างนั้นหม่อมฉันจะเริ่มเดือนหน้า ทุกๆ เดือนก่อนสิ้นเดือนจะส่งเงินมาให้ท่านป้า

“อืม”

องค์หญิงใหญ่ตอบรับแล้ว อันหลิงหยุนจึงเอ่ยว่า : “หม่อมฉันก็ขอตัวกลับก่อน คิดวิธีเตรียมเงินคืนให้ท่าน ป้า”

อันหลิงหยุนพูดคิดหาวิธี ในเมื่อนางไม่มีสัจจะ นางยังต้องเหลือไว้ทำอันใด?”

เดินอ้อมท่านป้า อันหลิงหยุนก็เปิดประตูออกไป

กงชิงวี่จึงเอ่ยว่า : “ท่านป้า ก่อนหน้าที่พูดข้อตกลง อย่างนี้กับท่าน ข้าเพิ่งจะกวนโมโหทำให้พระชายาโกรธ ต้องกลับไปอธิบาย

“เดี๋ยว…. องค์หญิงใหญ่ยังไม่ทันพูดจบ

“ท่านป้า ข้าไปละ

พูดจบกงชิงวี่เดินอย่างรวดเร็ว หันกลับเดินออกไป

องค์หญิงใหญ่ด่าอยู่ด้านหลัง กงชิงวี่ก็เดินไปไกลแล้ว

องค์หญิงใหญ่เรียกคนมา เขียนข้อความสั้น บอกคนให้เปิดประตูพาเว่ยหลิงชวนกลับมา แต่ว่าไปแล้วก็ต้อง กลับมา

บอกองค์หญิงใหญ่ว่าโดนขังไปแล้ว เอากลับมาไม่ ง่ายแล้ว

องค์หญิงใหญ่โกรธจึงเขียนข้อความถึงอันหลิงหยุน บอกนางให้ส่งเดือนละห้าพันตำลึง ชำระในหนึ่งปี

อันหลิงหยุนรับข้อความมาก็ไม่ได้สนใจ กระไรเสีย เรื่องหลังจากสิบสองเดือนก็ยังไม่ชัดเจน

เงินห้าหมื่นตำลึงก็อาจจะเปลี่ยนกลายเป็นหกหมื่น ตำลึงถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่ก็ให้ ก็ไม่ได้ สนใจเงินหนึ่งหมื่นตำลึงแล้ว

ขอเพียงแต่เงินนี้ไม่ใช่เอะอะก็เอาออกมา