บทที่15ช่วยเขาเพื่อร่างเดิม

อันหลิงหยุนพักผ่อนสักพัก เมื่อตอนลุกขึ้นมานั้นกงชิง วี่ก็ฟื้นแล้ว

อันหลิงหยุนลงจากเตียงเดินไปที่ด้านหน้ากงชิงวี่ ตรวจดูแล้วก็กังวลเล็กน้อย “เจ้ามีตรงไหนที่รู้สึกไม่ สบายหรือไม่?”

ในตอนที่อันหลิงหยุนพูดอยู่นั้นก็เริ่มตรวจไปด้วย ใน ตอนที่ไม่มีเครื่องมือยุคปัจจุบันช่วยเหลือ นางทำได้แค่ อาศัยประสบการณ์มาตัดสิน กงชิงวี่ตกลงจุดไหนที่มี ปัญหากันแน่

ทั้งสองมือของนางกดไปที่หัวของกงชิงวี่ นิ้วมือทั้งสิบ กดแน่น

กงชิงวี่ในตอนนั้นก็หมดแรง หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะจับมือของอันหลิงหยุน มีเพียง แต่ดวงตาทั้งสองที่ลืมขึ้นดูเป็นบางครั้ง มองสักพักก็ ต้องหลับตาลง

“กงชิงวี่เจ้าอย่าเพิ่งหลับ เจ้าต้องให้ความร่วมมือข้า” อันหลิงหยุนเรียกเขา แต่กงชิงวี่ไม่ปฏิกิริยาตอบกับ

อันหลิงหยุนออกห่างหยิบเข็มเงินขึ้นมา ปักเข้าไปตรง ใต้จมูก

กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น การรับรู้ชัดเจน
“เจ้าจำข้าได้หรือไม่?” อันหลิงหยุนถามขึ้น

“อันหลิงหยุน” กงชิงวี่ตอบกลับ แม้จะหายใจอย่าง ยากลําบากราวกับใกล้ตาย แต่อันหลิงหยุนเองก็เข้าใจ ชัดเจน

“ตรงนี้เจ็บหรือไม่?” อันหลิงหยุนตรวจจากบนลงล่าง เพราะว่ารูปร่างนางไม่ได้สูง ร่างกายเลยต้องแนบชิด ติดกัน

ท่าทางของทั้งสองคนดูคลุมเครือ พ่อบ้านเองหากไม่ ติดว่าห่วงอาการเจ็บของท่านอ๋อง ก็หลบออกไปตั้งนาน แล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตอบกลับไป “ไม่เจ็บ”

ตรวจลงต่อไปแล้วถามเรื่อยๆ อันหลิงหยุนตรวจข้าง บนอย่างแน่ชัดแล้วก็เริ่มตรวจข้างล่าง เมื่อถึงด้านล่าง มือของอันหลิงหยุนวางไว้ที่กระดูกซี่โครงกงชิงวี่ขมวด คิ้วทันที ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก็รับรู้ได้

อันหลิงหยุนจดจำไว้ แล้วตรวจลงข้างล่างต่อ

“มือข้างขวาไร้ความรู้สึก?” อันหลิงหยุนตกใจเป็น อย่างมาก

กงชิงวี่เมินเฉยไม่สนใจ พ่อบ้านพูดว่า “ตอนนั้นอาห ถูกดึงออกไป มีคนสี่คนพุ่งเข้ามาจัดการท่านอ๋อง ท่าน อ๋องทำได้เพียงสู้กลับ
“ท่านอ๋องฆ่าทั้งสี่คนนั้น แล้วตัวเองก็บาดเจ็บสาหัส

อันหลิงหยุนเหม่อด้วยความตกใจ “ร่างกายแบบนี้ยัง ฆ่าสี่คนนั้นตายได้นี่มันยอดฝีมือชัดๆ เป็นไปได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีชีวิตอยู่

อันหลิงหยุนพูดพลางหยิบเข็มเงินขึ้นมา กดเส้นชีพจร เปิดช่องทางเดินลมให้กงชิงวี่ก่อน แล้วค่อยไปตรวจดู กระดูกซี่โครงเขา อันหลิงหยุนลูบไปมาแล้วพูดว่า “น่า จะบาดเจ็บไปถึงปอด ต้องค่อยๆ บำรุงรักษา แต่ตอนนี้ ข้าต้องฝังเข็มให้เจ้าก่อน”

กงชิงวี่ไม่ได้ตอบกลับอะไร หมอที่นั่งอยู่บนพื้นอดไม่ ได้ที่จะเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามหัว ไม่รู้มาก่อนเลยว่า อันหลิงหยุนมีความรู้ทางการแพทย์ แต่ทว่าดูที่ฝีมือของ นาง ก็ไม่เหมือนเจตนาสร้างความเร้นลับเพื่อตบตาคน

หยิบเข็มเงินขึ้นมาฝังลงไป อันหลิงหยุนฝังเข็มที่มี ขนาดหนึ่งเซ็นต์กว่าๆ ฝังลงไปบนร่างกายของกงชิงวิ่ โดยตรง กงชิงวี่เองขยับได้เพียงขมวดคิ้ว

ผู้ชายคนนี้แท้จริงแล้วมีพละกำลังเป็นอย่างมาก

น่าเสียดาย!

“อีกสักพักจะมีน้ำไหลออกมา และอาจจะมีเลือดปนมา ด้วยบางส่วน หากเจ้ากังวล ก็หลับตาลงซะ”

กงชิงวี่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร ดวงตาลึกคู่นี้ยังคงไม่มีปฏิกิริยา

อันหลิงหยุนเตรียมตัวอย่างดี ในมือบีบเข็ม แล้ว ดึงออกมาทันที ตามรูเข็มที่ฝัง ก็มีน้ำพุ่งออกมาจาก ร่างกายของกงชิงวี่ กงชิงจับผ้าห่มแน่น จนกระทั่งไม่มี น้ำไหลออกแล้ว ถึงค่อยๆปล่อยมือออก

พ่อบ้านและหมอหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็พากัน ตกใจจนตาแทบจะถลุงออกมา ในร่างมนุษย์เต็มไปด้วย เลือด จะมีน้ำได้อย่างไร?

ทุกคนต่างจ้องมองไปยังกงชิงวี่ คิดว่าต่อจากนี้จะได้ เห็นคนตายตรงหน้า

แต่ผลลัพธ์นั้น

กงชิงวี่หายใจเฮือกใหญ่ อันถอนหายใจอย่างโล่งอก โถมไปบนร่างกายของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนขยับย้าย ต่อไปเรื่อยๆ เข็มเงินถูกฝังลงไปอีกครั้ง แต่กลับที่ฝังที เดียวสามเข็มพร้อมกัน

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยสายตาที่เยือกเย็น ฝีมือของอันหลิงหยุนทั้งเร็วและแม่นยำ เมื่อฝังถูกจุดใน ตอนนั้นเอง ก็ดึงเข็มทั้งสามออกด้วยความเร็ว นางเริ่ม หายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ

พ่อบ้านอดสงสารไม่ได้ ก่อนหน้านี้ทำกับพระชายาแบบนั้น หากในวันนี้ไม่ได้พระชายาช่วย เกรงว่าท่าน อ๋องของพวกเราก็ตายไปนานแล้ว

“ฮู” กงชิงวี่หายใจออกมา อันหลิงหยุนเอาเข็มเงินวาง ลง เดินไปยังด้านหน้าของกงชิงวี่ สองมือกดลงเบาๆ “ยังเจ็บอยู่ไหม?”

กงชิงวี่ส่ายหัวไปมา “ไม่เจ็บ”

ในตอนนั้นเองอันหลิงหยุนถึงเดินออกไป หายใจอย่าง ทั่วท้องแล้วเช็ดเหงื่อตามหัว

“พ่อบ้าน เจ้าต้องหาคนมาสักสองคน คอยวัดไข้ให้ เขา ข้าต้องพักผ่อนสักครู่ เสียกำลังไปเยอะ ตอนเย็น ข้าจะมาดูอาการเขาด้วยตนเอง”

พูดจบอันหลิงหยุนก็หมุนตัวกลับแต่เดินเซเล็กน้อย เกือบจะล้มลงไป

ยังดีที่พ่อบ้านประคองไว้ได้ทัน พูดอย่างกังวล “พระ ชายาระมัดระวังด้วย!”

“อืม ขอบใจเจ้า !

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปยังเตียง นอนหลับตาลงไป

ในทันที

ในตอนนั้นกงชิงวี่มองไปยังเตียงตรงข้าม ดวงตาที่ เต็มไปความเยือกเย็นค่อยๆ ปิดลง
“ปิดประตูประเดี๋ยวนี้ ใครก็ห้ามเข้าเด็ดขาด”

คำสั่งของกงชิงวี่ พ่อก็รีบรับคำสั่งทันที

ในตอนนั้นเองอาหยู่มองไปที่อันหลิงหยุน ในใจเต็มไป ด้วยความซับซ้อน

ขอแค่ท่านอ๋องไม่เป็นอะไร เขาก็จะไม่ประหารอัน หลิงหยุนชั่วคราว

พักผ่อนไปหนึ่งวันเต็มๆ อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจเสียง ที่เกิดขึ้นข้างๆ หูทุกอย่าง ตอนเช้าก็ยังดี ในตอนกลาง วันนั้นสาวใช้ที่รับผิดชอบดูแลกงชิงวี่เริ่มกังวล กระซิบ กระซาบ บอกว่าเริ่มมีไข้ขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นก็หน้าแดงเป็น อย่างมาก อันหลิงหยุนนอนบรรทมได้ไม่สนิท ทำตาม คำสั่งของหัวใจลุกขึ้นไปดูกงชิงวี่ด้วยความร้อนรน

แต่ก็แปลก นางผ่านสนามรบมานับร้อย เจอคนไข้มา ทุกชนิด ตายคามือก็เยอะแยะไป ไม่เคยต้องลนลาน แบบนี้

แต่ทว่าทุกครั้งที่เป็นเรื่องของกงชิงวี่ นางก็มักจะ ลนลาน

เหมือนกับที่บางที่มีบางสิ่งกดทับอยู่ คล้ายกับว่า กระโดดไปมา ทำให้ร่างกายไม่สบาย

“พอแล้ว ข้าดูแลเอง เตรียมของกินไว้ให้ข้าด้วย
อันหลิงหยุนเองก็บ้าแล้ว แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่า อยากให้เขาตาย แต่กลับต้องไปช่วยเขา

แต่ไหนแต่ไรมานางหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลง เกรงว่า นี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งแรก ที่ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้

รับผ้าเช็ดหน้ามาจากในมือของคนใช้ อันหลิงหยุน ใช้ผ้าเช็ดทําความสะอาดความระมัดระวังให้เขาด้วย ตนเอง กงชิงวี่ค่อยลืมตาขึ้น อันหลิงหยุนถามว่า “รู้ไหม ว่าข้าคือใคร?”

“อันหลิงหยุน”

“ก็นับว่าได้สติ ข้าต้องให้เจ้ากินยาลดไข้ ขมมาก แต่ ได้ผลดี” อันหลิงหยุนหยิบขวดเล็กๆ ออกมา เอาผงสี ขาวๆ เทเข้าไปในปากของกงชิงโดยตรง หยิบน้ำอุ่น กรอกตามลงไป

“ชั่วขณะเจ้าจะรู้สึกว่าตัวเบา ยิ่งไปกว่านั้นหัวสมองก็ จะปลอดโปร่ง”

กงชิงวี่กลืนผงยาลงไป ไม่ได้พูดไม่จาอะไรต่อ เพียง แค่มองอันหลิงหยุนชั่วครู่ อันหลิงหยุนทั้งตัวเต็มไปด้วย กลิ่นคาวเลือด ในมือก็ถือผ้าเช็ดทำความสะอาดอย่าง ไม่หยุด

“เปลี่ยนน้ำเย็น”

รอบแรกผ่านไป มีคนยกน้ำเย็นเข้ามาให้ อันหลิงหยุนโปะความเย็นให้กับกงชิง แล้วเช็ดตัวให้ความร้อนลด ลง

แม้แต่เท้าก็ไม่เว้น

พ่อบ้านและหมอกลับไม่ได้รู้สึกอะไร พระชายารับใช้ ท่านอ๋อง และก็อยู่ในทำนองคลองธรรม

เมื่อเช็ดเสร็จแล้วอันหลิงหยุนกุมมือกงชิงวี่ มือเริ่มอุ่น แล้ว จากนั้นลูบหูของกงชิงวี่ไปมา ยกแขนเขาขึ้นแล้ว จับไปที่รักแร้ของเขา อุณหภูมิร่างกายลดลงแล้ว นางก็ ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วเอาเข็มเงินที่มือของกงชิงวี่ออก ลูบบนมือเขาไปมา

“กระดูกไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้า

เรียกค่อยเข้ามา

พ่อบ้านและคนอื่นๆ ค่อยๆ ออกไป อันหลิงหยุนเปิดผ้า พันแผลที่ข้อมือออก รอยมีดข้างบนกลับคืนสภาพเดิม แล้ว นี่คือความวิเศษของยา แต่ทุกครั้งที่ลงมีดก็จะเจ็บ เอามากๆ !

ดังนั้นนางจึงต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิม!

หยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดเป็นเส้นยาว อันหลิงหยุนขมวด คิ้วนิ่วหน้า กำมือแน่นปล่อยให้เลือดหยดเข้าปากกงชิงวิ่
ปากของกงชิง หุบลง อันหลังหยุนเลยบีบปากเขาให้ อ้า เอาข้อมือวางแนบบนปากของกงชิงวี่ “หลังมือของ เจ้าถ้าอยากหายดี นี่เป็นวิธีเดียว ดื่มเยอะๆ เจ้าก็จะดี ขึ้นได้เร็วๆ”

ร่างกายของร่างเดิมนี้ก็สงบๆ หน่อย!