บทที่29บุรุษสตรีไร้ครอบครัว

หมอหลวงตัวสั่นเทาน้ำตาที่เพิ่งเก็บกลับไปได้ขอ งอันจือซานเริ่มหลั่งรินออกมาอีกครั้ง

“หยุนหยุนอย่าทำให้พ่อกลัว!”

อันจือซานกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แต่ไร้เสียงตอบรับ ใดๆจากนางร่างกายของนางอ่อนยวบราวกับไร้กระดู กอันจือซานโอบนางไว้แล้วร้องไห้”หยุนหยุนพ่อก็ไม่อยู่ แล้วเช่นกัน”

มือของกงชิงวี่กำขึ้นความรู้สึกวุ่นวายในใจเกิดขึ้น อย่างหาที่มาไม่ได้”นางเป็นอะไรไป?”

หมอหลวงรีบเอ่ยตอบ“พระชายาถูกยาพิษเสียชีวิต แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงคิดไปเอาเองว่าเวลานี้เสียนอ๋องเป็นผู้ที่ ปกป้องเขาได้

กงชิงวี่มองเขา”นี่เจ้ากำลังล้อเล่นกับข้า?”

“ท่านอ๋องเสียนพระชายาเสียนถูกวางยาพิษข้าน้อย ตรวจสอบแล้ว!

หัวใจของกงชิง กระตุก “ตรวจสอบดูอีกครั้ง!”

อันจือซานอุ้มบุตรีของตนเอาไว้และลุกขึ้น”หยุนหยุนกลับบ้านพ่อจะพาเจ้ากลับบ้าน”

ขณะที่เดินไปก็ร้องไห้ไปเขาไว้แล้วซึ่งความรัก

รองแม่ทัพเดินตามหลังของเขาออกจากวังไป

กงชิง พยายามห้ามเอาไว้อย่างยากลําบากดวงตา ของเขาหดลงจ้องดูอันหลิงหยุนที่ถูกพาตัวไปคิดอยาก เอ่ยปากแต่ก็ไร้ซึ่งกำลังทำได้เพียงมองดูคนถูกพาตัว ไป

อันหลิงหยุนถูกนำตัวออกจากวังฮ่องเต้ชิงหยู่เดินออก มาจากพระตำหนักจรุงจิตมองเห็นอันจือซานก็เรียกเขา เอาไว้”จือซาน”

อันจือซานหยุดลงเขาหันไปดูฮ่องเต้ชิงหยู่แต่กลับไม่ เอ่ยพูดอะไรเวลานี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาดู ไม่คล้ายกับแม่ทัพฮู่กั่วเลยสักนิดเขามองดูบุตรีที่อยู่ใน อ้อมกอดของตนก่อนจะหมุนตัวจากไป

“จือซานข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดขึ้นจากด้านหลังแต่อันจือซานกลับ จากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดฝีเท้าลงแต่อย่างใด

ผู้ติดตามเขาด้านหลังก็จากไปด้วยเช่นกัน

เสิ่นหยุนซูฮองเฮาเอ่ยถามด้วยความกังวล“ฝ่าบาทดู แล้วแม่ทัพอันเสียใจอย่างยิ่ง?”
“ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งหมดข้าไม่มีคําอธิบาย ใดๆรีบไปดูเสียนอ๋อง”

“ฝ่าบาทหม่อมฉันมีความผิด!”

ฮองเฮาคุกเข่าลง

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันไปมองและโน้มตัวประคองเสิ่นหยุนชู ขึ้นมาเป็นข้าที่ไร้ความสามารถทำร้ายคนมากมายท่าน เสินเฉิงเสี้ยงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”

“แต่ฝ่าบาทหม่อมฉันคอยเฝ้าดูเสียนอ๋องเติบโตมาเขา จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกันเขาจงรักภักดีกับฝ่าบาทมา ตลอดไม่เคยเป็นอื่น”

เสิ่นหยุนชูเงยหน้าขึ้นมองและร้องไห้ออกมาอย่าง ห้ามไม่อยู่

เกรงว่าเรื่องนี้คงไม่มีทางจบลงด้วยดีสุดท้ายแล้วเรื่อง นี้จะต้องทำร้ายท่านพ่อ

แม้ว่าจะมีหลักฐานพยานบุคคลและวัตถุมารวมกันแต่ เธอก็คิดไม่ตกอยู่ดีว่าเหตุใดท่านพ่อจึงค้นพบมันได้ทั้ง เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเสียนอ๋องที่ลงมือ

ฮ่องเต้ชิงหยู่ประคองเสิ่นหยุนชูให้ลุกขึ้น“ลุกขึ้นเถอะ ข้าก้มจนเมื่อยแล้ว”

เสิ่นหยุนชูทำได้แค่ลุกขึ้นมาฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยังตำหนักบรรทมรองแต่กลับไม่ได้ก้าวเข้าไป

“ข้าเหนื่อยแล้วข้าไปยังตำหนักจรุงจิตพักก่อน ฮองเฮาไปดูเถอะอย่างไรเสียฮองเฮาก็เฝ้าดูเขาเติบ ใหญ่มาอ๋องเสียนกับฮองเฮาย่อมต้องมีสายสัมพันธ์ที่ไม่ เหมือนกัน”พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็จากไปไม่แม้แต่เหลือบ หันมามอง

ในเวลานี้เสิ่นหยุนซูฮองเฮาสั่นสะท้านไปเล็กน้อย เคียงข้างท่านดั่งเคียงข้างเสือสุดท้ายแล้วในใจของ ฮ่องเต้เป็นเรื่องจริงดั่งเช่นที่คนทั้งใต้หล้าพูดกันหรือไร้ ซึ่งความปรานี

เสียนอ๋องเป็นคนที่เขารักเมตตามากที่สุดแต่ตอนนี้ เขากลับเดินจากไปได้อย่างเด็ดขาดเช่นนี้

แล้วนางล่ะ?

จู่ๆเสิ่นหยุนชูก็รู้สึกว่าช่างน่าขันแล้วเธอจะนับว่าเป็น อะไรกัน

อันหลิงหยุนถูกวางลงบนรถม้าแม่ทัพอันกอดนาง เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรก็ได้ ประโยชน์

รถม้ารีบร้อนกลับมายังจวรน้ำตาของท่านแม่ทัพอัน หลั่งไหลออกมาราวกับหยาดฝนเขากอดอันหลิงหยุนร้ องไห้ไม่หยุด
อันหลิงหยุนฟื้นตื่นขึ้นอย่างช้าๆดวงตาลืมขึ้นและ เอ่ย“ท่านพ่อ”

น้ำตาของแม่ทัพอันหยุดชะงักลงอย่างกะทันหันผ่าน ไปเนิ่นนานไม่มีเสียงใดๆออกมาก่อนจะมีปฏิกิริยากลับ มาและดันอันหลิงหยุนออกเพื่อมองดูอย่างละเอียด

“หยุนหยุนเจ้าเป็นคนหรือ?”

อันหลิงหยุนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่”แน่นอนว่ามันเป็น คน!”

“อา?”แม่ทัพอันคลายอันหลิงหยุนออกและวางนางลง เขาเอ่ยถาม “เช่นนั้นที่เจ้าโดนวางยาพิษจนตายเล่าแม้ กระทั่งหมอหลวงยังเอ่ยเช่นนี้พ่อจับมือเจ้าดูมันเย็นไป แล้วเจ้าทำให้พ่อตกใจจบแทบตายแล้ว”

อันหลิงหยุนยิ้มและพยายามเคลื่อนไหวถึงแม้ว่าจะ ฟื้นขึ้นมาแล้วแต่ร่างกายของนางก็ยังต้องได้รับผลตาม ธรรมชาติอยู่ดีอาการปวดแสบปวดร้อนบางอย่างยังคง มีอยู่

“ท่านพ่อข้าถูกวางยาพิษจริงแต่ข้าทานยาแก้พิษไว้ ล่วงหน้าแล้วดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายดายที่จะตาย”เพื่อ ให้แม่ทัพอันสบายใจลงอันหลิงหยุนจึงได้แต่พูดออกมา เช่นนี้

“เช่นนั้นเจ้าจงพักผ่อนให้ดีๆพ่อจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไม่ ว่าใครหน้าไหนมาพ่อก็จะไม่อนุญาตให้เข้ามา”แม่ทัพอันประกาศเตือนขึ้นมาราวกับว่าคนทั้งใต้หล้ากำลังจะ เข้ามาทำร้ายอันหลิงหยุนอันหลิงหยุนพอได้ฟังก็รู้สึก อบอุ่นขึ้นมาในหัวใจความรู้สึกที่มีพ่อนั้นช่างดีนั

“ท่านพ่อข้าเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อนแต่ข้ายังมีเรื่อง กังวลใจอยู่เรื่องหนึ่ง

“เป็นเพราะเจ้าเศษขยะนั่นอีกแล้ว?”แม่ทัพอันพอ นึกถึงกงชิงวี่เข้าเก็มีอารมณ์โกรธขึ้นมาทันทีใจเมื่อไม่ ชอบบุตรีของเขาเหตุใดจึงมีบุตรกัน?หากภายหน้าหย่า กันบุตรีของเขาจะทำอย่างไร?

แต่หลังจากที่สงบอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วเขาก็มองดู ใบหน้าซีดขาวของอันหลิงหยุนแม่ทัพอันยังคงใจอ่อน ขึ้นมาและทำตามการจัดการของบุตรีแต่โดยดีเขา เอ่ย”พ่อล้วนฟังหยุนหยุน”

“ท่านพ่อที่นี่ยังมียาอยู่จำนวนหนึ่งท่านช่วยหาวิธีที่จะ ส่งพวกมันไปให้ถางเหอบอกเขาให้มอบมันให้เสียนอ๋อง ใช้ช่วยรักษาชีวิตเขา!”

แม่ทัพอันรับยามาถึงแม้เขาจะไม่เต็มใจอย่างยิ่งแต่ก็ ทำยังเพื่อบุตรีของเขา

ถางเหอรับยามาถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ใช้เงินจำนวนไม่ น้อยเพื่อสร้างความสัมพันธ์และส่งยาเข้าไป

อันหลิงหยุนกลับมาพักฟื้นที่จวนแม่ทัพได้เป็นเวลา หลายวันแล้วสุขภาพของนางค่อยๆดีขึ้นตามลำดับอยากไปไหนก็สามารถไปได้แม่ทัพอันถึงค่อยเข้าเฝ้าที่ วังเพื่อกราบทูลเรื่องที่อันหลิงหยุนยังไม่ตาย

เมื่อได้รับข่าวสารมากงชิงวี่ก็ลุกขึ้นมาจากเตียง

เขาเหลือบมองถางเหอก้มศีรษะลงกงชิงวี่เอ่ยถาม “ผู้ หญิงคนนั้นยังไม่ตาย?”

ถางเหอพูดไม่ออกไม่กี่วันมานี้ไม่กินไม่ดื่มไม่พูดจา เวลานี้กลับเต็มไปด้วยจิตวิญญาณขึ้นมา!

“จวนแม่ทัพปิดข่าวสนิทแม้กระทั่งลมยังไม่ปล่อยให้ พัดผ่านเรื่องนี้พวกเราเพิ่งได้รับข่าวสารมาเมื่อครู่นี้เอง พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนี้ยาตวนกู่พวกนั้นล้วนเป็นนางที่ส่งมา จริงๆ?”ดวงตาของกงชิงวี่หรี่ลงเขาควรจะรู้มานาน แล้วนางถึงกับกล้าแกล้งตาย!นับวันยิ่งใจกล้าจนไร้กฎ เกณฑ์ฟ้าดินใดๆแล้ว!

“ขอรับ”

ถางเหอทำได้เพียงตอบตามความจริงกงชิงวิ่ หลับตา’บอกให้นางเข้าเฝ้า!”

ถางเหอจนปัญญา“ข้าน้อยจะลองดู”
อย่างไรเสียนั่นคือจวนแม่ทัพฮู่กั๋วดังนั้นจึงไม่จำเป็น ต้องฟังคำสั่งของท่านอ๋องของเข้ายิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ มีใครไม่รู้บ้างว่าเสียนอ๋องแอบวางแผนกบฏเช่นนี้แม่ทัพ อันจะยอมให้บุตรีของเขาเข้ามามีส่วนร่วมอย่างไร

ถางเหอไปที่จวนแม่ทัพด้วยตนเองเพื่อเชิญอันหลิง หยุน

เดิมอันหลิงหยุนไม่อยากไปแต่เมื่อนึกถึงฮ่องเต้ที่ อย่างไรนางก็ต้องเจอให้คำอธิบายแก่เขาอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้นทันทีที่เธอได้ยินเรื่องที่กงชิงวี่ตามตัวเธอ ในใจก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกกระโดดโลนเต้นได้ เธอจะได้ถือโอกาสนำยาเข้าวังไปด้วยเลยเสียทีเดียว

เป็นไปตามคาดทันทีที่นางเข้าไปในวังนางก็ได้ยิน เรื่องของพระชายาตวนอ๋องที่เข้าวังมาด้วยเช่นกันซ้ำยัง ไปดูกงชิงวี่อีกด้วย

อันหลิงหยุนที่ตามถางเหอมากลับนิ่งเงียบผิวขาว ราวกับหิมะของนางช่วยขับเน้นความบอบบางนางเดิน ท่ามกลางหิมะอย่างไม่เร่งรีบ

ถางเหอก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันเขารู้จักกับอันหลิงหยุ นมาหลายปีแล้วแต่ท่าทางของนางที่มองดูเสียนอ๋องกับ ผู้หญิงอีกนางอย่างสงบเช่นนี้รับว่าเห็นได้ยากนัก

ถางเหอเอ่ยถาม”พระชายารู้สึกอย่างไรในเวลานี้”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นถางเหอจึงเอ่ยสอบถาม

อันหลิงหยุนส่ายหัว”ไม่รู้สึกอะไร”

จิตใต้สำนึกของถางเหอตะลึงไปครู่หนึ่งช่างแตกต่าง กันช่างแตกต่างกันจริงๆไม่แปลกใจที่พ่อบ้านถึงได้เอ่ย ว่าพระชายาเปลี่ยนไปแล้ว

นางต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงหากเป็นเมื่อก่อนนาง จะต้องร้องไห้โวยวายหาเสียนอ๋องอย่างแน่นอนแต่ตอน นี้กลับสงบนิ่งขนาดนี้เขายังไม่ชินอยู่บ้าง

พริบตาถางเหอก็นำอันหลิงหยุนมายังตำหนักบรรทม รองข้างพระตำหนักจรุงจิตนับตั้งแต่เสียนอ๋องได้รับ บาดเจ็บก็พักอยู่ที่นี่มาโดยตลอดทำให้ผู้เข้ามาประจบ ประแจงก็ลดลงไปด้วยส่งผลให้เกิดความเงียบสงบขึ้น

เมื่อเขามาถึงด้านหน้าประตูตำหนักถางเหอก็เคาะ ประตูแต่ไม่มีใครตอบรับมาจากด้านใน

นึกขึ้นได้ว่าพระชายาตวนอยู่ที่นี่ถางเหอจึงได้แต่เชิญ ให้อันหลิงหยุนรอสักครู่อันหลิงหยุนกลับแปลกใจผู้ หญิงคนนั้นมาทำอะไรที่นี่เวลานี้กัน?