บทที่26ศักดิ์ศรีสุดท้าย

นําหนักบรรทมรองข้างพระตำหนักจรุงจิตเงียบลงอีก ครั้งอันหลิงหยุนก็รู้สึกเหนื่อยจนต้องนั่งลงมุมหนึ่งตอน นั้นเองกงชิงวี่ฝืนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากและมองไป ยังอันหลิงอยู่ที่กำลังนั่งอยู่ด้านล่างเตียงอย่างไม่เต็มใจ และมองดูอันหลิงหยุนนั่งอยู่ใต้เตียงหลังจากนั้นจึงค่อย หลับตาลงและหลับไป

การนอนหลับครั้งนี้ของกงชิงวี่เป็นไปตลอดทั้งคืนอัน หลิงหยุนลุกขึ้นมาหลายครั้งเพื่อตรวจดูบาดแผลของ เขาแต่เขาล้วนไม่มีการตอบสนองเขามีไข้ขึ้นสองครั้ง อันหลิงหยุนเช็ดตัวให้กับเขาแต่เขาก็ยังคงไม่รู้สึกตัว

หลังจากนอนมาทั้งคืนกงชิงวี่ก็ค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ ในตอนเช้าตรงหน้าของเขาไม่มีใครอยู่ใบหน้าของเขา มืดคล้ำจากนั้นจึงหันหน้าไปมองยังห้องที่ว่างเปล่า

ตอนนี้อันหลิงหยุนกำลังอยู่ที่ประตูและมองดูภายนอก กงชิงวี่มองดูด้วยสีหน้าหมองคล้ำ”เจ้ากำลังทำอะไร?”

น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวดังขึ้นอันหลิงหยุนตะลึงนิ่งไปเล็ก น้อยมองเห็นคนที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายกลับมามี ชีวิตอีกครั้งก็นับว่าโล่งใจ

พอเดินไปถึงด้านหน้าของกงชิงวี่อันหลิงหยุนก็ก้ม ศีรษะลงและเริ่มตรวจสอบ

เริ่มจากถอดเสื้อผ้าของเขาออกดูก่อนจากนั้นจึงตรวจดูชีพจรของเขา

หลังจากดื่มเลือดของเธอไปไม่น้อยเวลานี้กงชิงวี่จึง เต็มไปด้วยพลัง

“ท่านเพิ่งจะเก็บชีวิตกลับมาได้ที่นี่ยังมียาบำรุงหัวใจ อยู่อีกเม็ดหนึ่งท่านเก็บเอาไว้จากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ท่านก็ทานเข้าไปมันจะช่วยปกป้องชีวิตของท่าน”

อันหลิงหยุนนั่งลงท่าทีอ่อนลงละทิ้งความขัดแย้งใน อดีต

กงชิงวี่ค่อยผ่อนคลายความรู้สึกขึ้นมาและมองไปที่ ประตูตำหนักด้วยสีหน้าสงบ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้า ก่อนหน้านี้คิดอะไร….ออกไปข้างนอกไม่ปลอดภัยเจ้า อยู่ที่นี่ก็นับว่าเป็นการลดปัญหาให้กับบิดาของเจ้า”

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ“เช่นนั้นข้ายังต้องขอขอบคุณท่าน อ๋องอย่างยิ่ง?”

“นี่มันการแสดงออกแบบไหนกัน?”กงชิงวี่ไม่พอใจผู้ หญิงคนนี้นับวันเริ่มมีความกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ

“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้วข้าไม่ได้แสดงออกอะไรทั้ง สิ้น”

อันหลิงหยุนก็เหนื่อยล้าแล้วเช่นกันวิ่งวุ่นไปมาทั้งคืน

หลังจากถอดรองเท้าเสร็จอันหลิงหยุนก็ปีนขึ้นไปด้านบนด้านในยังมีที่เหลือกว้างขวางสถานที่ก็นับว่าใหญ่ อย่างยิ่ง

หลังจากขึ้นไปอันหลิงหยุนก็เริ่มถอดเสื้อชั้นนอกออก ใบหน้าของกงชิงวี่เย็นชาขึ้นมาครู่หนึ่ง”บังอาจเจ้ากล้า ลบหลู่ข้า”

อันหลิงหยุนหัวเราะด้านหนึ่งถอดเสื้ออีกด้านมองดู สีหน้าซีดขาวของกงชิง “ท่านอ๋องโปรดวางใจข้าไม่ กล้าทำเช่นนั้นในใจของท่านอ๋องมีผู้ครอบครองข้าก็ไม่ บีบคั้นให้ลำบากใจต่างคนต่างอยู่ไปรอจนกระทั่งท่าน อ๋องหายดีท่านอ๋องก็ปล่อยข้าไปเสียเถอะ”

หลังจากพูดจบอันหลิงหยุนก็ไปนอนนางดึงผ้าห่มขึ้น มาจากนั้นจึงส่งเสียงออกมาด้วยความสบายเคยฝ่าดง กระสุนตกน้ำลุยไปมานางก็ยังไม่เคยเหนื่อยเท่านี้มา ก่อน

ยุคโบราณไม่ใช่สถานที่ที่คนควรมาเลยจริงๆ

เมื่อปิดตาลงอันหลิงหยุนก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

แต่หลังจากนั้นไม่นานนางก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับ กงชิงวี่ด้วยท่าทางไม่น่าดู

เมื่อเธอขยับมือของกงชิงวี่ก็จับผ้าห่มเอาไว้และเอ่ย ด้วยความโกรธ“จงอยู่ให้ห่างจากข้า”

ความง่วงของอันหลิงหยุนถูกขัดจังหวะดวงตาของนางลืมขึ้นท่าทีรำคาญเต็มทน”ท่านเป็นเช่นนี้ต่อให้ข้า ข้ายังมิแน่ว่าจะรับไว้เหตุใดจึงต้องทำตัวดัดจริตขนาดนี้ กัน?”

แม้ปากจะยังเชือดเฉือนคนแต่อันหลิงหยุนก็ยังคง ถอยห่างออกไปให้อยู่ห่างจากกงชิงวี่เป็นระยะช่วงตัว คนจากนั้นนางจึงค่อยๆนอนหลับไป

ใบหน้าที่เงียบสงบองคาพยพทั้งหน้าที่ประณีต สมบูรณ์แบบนี้เป็นครั้งแรกที่กงชิงวี่ค้นพบว่าผู้หญิงคน นี้มองแล้วกลับไม่ได้ดูน่ารังเกียจ

แต่คราวนี้นางกลับยอมอ่อนข้อเชื่อฟังโดยดี

ในอดีตไม่ใช่ว่าเขายิ่งไล่ให้เธอหลีกไปนางจะยิ่งเข้า มาตะครุบหรอกหรือ?

อันหลิงหยุนหลับลึกลงอย่างรวดเร็วใขณะที่กงชิง มองไปที่ประตูตำหนักด้วยความกังวล

เวลานี้อันหลิงหยุนกำลังฝันในความฝันนางเห็น หัวหน้าทีมซูมู่หรงที่คอยร่วมมือกับนางมาตลอดมาหา เธอทำงานกับทั้งสองร่วมกันฝ่าฝันอุปสรรคอีกครั้งแต่ ผลลัพธ์คือซูมู่หรงเกิดเรื่องขึ้นและเกือบจะถูกฆ่าตาย

อันหลิงหยุนตะโกนด้วยความกังวล”มู่หรง!”

กงชิงวี่หันกลับมามองอันหลิงหยุนใบหน้าขาวซีดมือ ผ้าห่มกำแน่น”มู่หรง…
กงชิงวี่ที่ขมวดดวงตาของเขาปรากฏความโหดร้าย ราวกับปีศาจขึ้นมาผู้หญิงน่าตายนางมีคนอื่นลับหลัง เขา?

หลังจากหายใจไม่ออกสักพักอันหลิงหยุนก็ตื่นขึ้นมา จากความฝันก่อนจะมองดูรอบๆผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่ ปฏิกิริยาตอบสนองของนางจะกลับมาความรู้สึกคือนาง ฝันไปและมันเป็นความฝันที่ไม่เลว!

อันหลิงหยุนเช็ดเหงื่อออกสีหน้าเผยให้เห็นความ รู้สึกคิดถึงบ้านไม่รู้ว่าหัวหน้าทีมเป็นอย่างไรบ้างแล้ว นับตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่หัวหน้าทีมถูกส่งไปทำงานที่ได้ รับมาพิเศษพวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานานกว่า สามเดือนแล้วตอนนี้นางตายไปแล้วไม่รู้ว่าเขาจะมีท่าที อย่างไรเมื่อรู้ข่าว?

“มู่หรง?เรียกซะร้อนรนขนาดนั้นข้ายังตาย!แต่เจ้า กลับคิดทําตัวเป็นดอกซิ่งแดงออกกำแพง”กงชิงวี่มี สีหน้าเย็นชาอันหลิงหยุนเพิ่งนึกได้ว่าข้างๆตนเองยังมี คนอยู่อีกคน

หลังจากลุกขึ้นจากเตียงอันหลิงหยุนก็คุกเข่าข้าม ตัวของกงชิงวี่ไปกงชิงวี่คำรามราวกับกำลังถูกแทง ด้วยเข็ม”จงลุกไปให้พ้นข้าเจ้าช่างเป็นผู้หญิงไม่รู้จัก ยางอาย?”

อันหลิงหยุนกลัดกลุ้ม”ท่านอ๋องข้าก็แค่ข้ามผ่านไป ร้องเสียงดังขนาดนี้ท่านคิดว่าข้าจะทำอะไรท่าน?”
อันหลิงหยุนไม่เคยเห็นผู้ชายแบบนี้มาก่อนเต็มไป ด้วยความหวาดระแวง

“เจ้ากล้าทําตัวยอกย้อนข้า”

“ข้าผิดไปแล้ว!”

อันหลิงหยุนพูดไปก็เดินไปหยิบยาจากนั้นจึงเตรียม ถังน้ำถึงเวลาเปลี่ยนยาให้กับกงชิงวี่แล้ว

“เจ้ายังจะมาอีก?”กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์นัยน์ตาจ้อง มองมือของอันหลิงหยุน

“ยังต้องเปลี่ยนอีกครั้งจากนั้นก็สามารถรอได้จน กระทั่งวันพรุ่งนี้เช้าหากท่านไม่เป็นอะไร”อันหลิงหยุน ด้านหนึ่งพูดไปอีกด้านหนึ่งก็ปลดเสื้อผ้าของกงชิงวี่ออก ใบหน้าของกงชิงวี่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงจากนั้นจึงกันไป มองทางอื่นด้วยความเกลียดชัง

อันหลิงหยุนกลับไม่มีท่าทีตอบสนองคนป่วยเป็นแบบ นี้ต่อให้ร่างเปลือยเปล่านางก็ไร้ความรู้สึก

ร่างกายของกงชิงวี่เกร็งแน่นจนกระทั่งอันหลิงหยุน เช็ดทำความสะอาดเสร็จเขาถึงค่อยผ่อนคลายลงมา

อันหลิงหยุนใส่ยาพันแผลเสร็จก็เริ่มรอ

“ท่านพักผ่อนเถอะข้าจะคอยดูหากคืนนี้เกิดเรื่องอะไร ขึ้นข้าจะปกป้องท่าน”อันหลิงหยุนเอ่ยด้วยท่าทีเรียบๆนางแค่ต้องการที่จะรู้ว่าคนพวกนั้นยังมีชั้นเชิงอะไรอีก

“ข้าใช้เจ้าปกป้อง?”ในใจของกงชิงวี่ไม่ตึงเครียดเช่น ก่อนหน้าอีกต่อไปดวงตาฟีนิกส์ของเขาเปล่งประกาย เยียบเย็นเขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เอ่ยปากพูด

“เช่นนั้นเป็นท่านที่ปกป้องข้าท่านต้องนอนก่อนเมื่อพัก ผ่อนเพียงพอแล้วถึงค่อยมีสติมาปกป้องข้าได้”

อันหลิงหยุนพูดขึ้นมาอย่างขอไปทีแต่หลังจากเธอ พูดจบและมองดูสีหน้าคนบนเตียงที่กำลังดูแปลก ประหลาดเธอรู้สึกเสียใจขึ้นมาคิดถึงเรื่องที่ชายผู้นี้ แทบเกลียดเธอจนแทบทนให้นางตายไปไม่ไหวต่อให้ นางอ้อนวอนเขาเขาก็ยังคงมีแต่ความรังเกียจนางรีบ แก้ไขคำพูด“ข้าพูดถึงท่านจะต้องป้องกันคนพวกนั้นที่ จะเข้ามาเอาชีวิตท่าน

อันหลิงหยุนหมุนตัวเดินไปการที่นางมาอยู่ในยุคสมัย ของราชวงศ์นี้ก็นับว่าซวยมากพออยู่แล้วกลับยังจ้องมา เจอผู้ชายเฮงซวยให้ซวยยิ่งขึ้นไปอีก!

“ข้าไม่มีทางละเลยเจ้า”กงชิงวี่พูดอย่างหงุดหงิดอัน หลิงหยุนหันกลับมามองเขาแต่เขากลับหลับตาลงด้วย ใบหน้าเย็นชา

อันหลิงหยุนขี้เกียจเกินกว่าจะไปเปิดเผยความคิด ของเขาผู้ชายคนนี้ก้าวร้าวและเอาแต่ใจเกินไปนี่คือ ศักดิ์ศรีเส้นสุดท้ายของเขาแล้ว
ได้รับบาดเจ็บขนาด แต่ก็ยังลุกขึ้นมาเอ่ยคำพูดพวก นี้ออกมาได้สําหรับเขาแล้วนับเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายดาย