บทที่ 479 เตรียมตัวกล่าวอำลา

อันหลิงหยุนประคองซูมู่หรงลุกขึ้นจากเตียง ซูมู่หรงก็ รู้สึกประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าตนเองจะอาการดีขึ้นเร็วเช่น

ซูมู่หรงลงจากเตียงและเอ่ยถาม “ทำไมเป็นแบบนี้ไป ได้? ”

อันหลิงหยุนกลับมิได้อธิบายอันใด เธอรู้เพียงเรื่องเดียว ซูมู่หรงต้องการให้นางช่วยเหลือ เธอจึงได้มาที่นี่

“หัวหน้า คุณจำได้ไหมว่าคุณเข้าโรงพยาบาลได้ อย่างไร” อันหลิงหยุนเพียงฝันว่าซูมู่หลงตกจากที่สูง อย่างอื่นก็จําอะไรไม่ได้อีกเลย

หลังจากนั้นซูมู่หรงก็เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องมีว่าภายใน มีสายลับ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้บังคับบัญชาของพวกเขา เขารู้เรื่องนี้เข้า และเขาก็ถูกตามฆ่า แต่สุดท้ายเมื่อเขาก็ ตกลงไป คอมพิวเตอร์ของเขาก็ได้ถูกตรวจสอบและส่ง ออกไป ดังนั้นตอนนี้เขาจึงมีชีวิตรอดต่อไปได้

ในความเป็นจริงเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขา เพียงแค่ไม่ สามารถตื่นขึ้นมาได้เท่านั้น

“หัวหน้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ฉันกลับมาคราวนี้เพื่อนำ สิ่งของบางอย่างกลับไป ทั้งยังต้องขอรบกวนหัวหน้าอีก ด้วย”อันหลิงหยุนยิ้มอย่างสำนึกผิด ซูมู่หรงมองอันหลิง หยุนอย่างใจลอยสักพัก ก่อนจะดึงแขนอันหลิงหยุนเดิน ไปยังข้างนอก.
อันหลิงหยุนถูกนำตัวไปที่ห้องพักของแพทย์ ซึ่งที่นี่ถูก ใช้เป็นฐานลับ

ซูมู่หรงโทรหาใครบางคน จากนั้นก็เข้าไปรออยู่ในห้อง พักของแพทย์ทันที อันหลิงหยุนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง คิดไป ถึงกงชิงวี่ขณะนี้เขาคงจะร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่ในเมื่อ มาแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก หลังจากหยิบยาก็กลับ ออกไป

“เธอผอมไปแล้ว! ”

ซูมู่หรงเดินไปยืนต่อหน้าและถาม อันหลิงหยุนเงยหน้า ขึ้นมองซูมู่หรง ทันใดนั้นก็พบว่าซูมู่หรงในวัยสามสิบกว่า ปีของเขามีกลิ่นอายความเป็นชายมากขึ้นหลายส่วน นอกจากนั้นอาการป่วยของทำให้เขาลดน้ำหนักลดลงไป มาก อีกทั้งหลังจากซูมู่หรงผอมลงก็มีบุคลิกที่ดูแก่เรียน ไปโดยปริยาย

“ฉันไม่เห็นรู้สึก เป็นหัวหน้าที่รู้สึกไปเองว่าฉันผอมลง” อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าการข้ามเวลา กลับไปจะเป็นเรื่องที่ดี แต่อันหลิงหยุนก็เป็นกังวลกับการ ชีวิตแบบนี้ บ่อยครั้งที่เป็นเช่นนี้ เธอกังวลว่าวันหนึ่งอาจ จะกลับไปไม่ได้อย่างกะทันหัน และจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เมื่อถึงวันนั้นเธอจะทำอย่างไร?

ซูมู่หรงคุกเข่าข้างหนึ่งและมองไปที่อันหลิงหยุน “ครั้งนี้ อย่ากลับไปอีก ได้ไหม? ”

“หัวหน้า ฉันเป็นแม่คนแล้ว”อันหลิงหยุนอยากจะบอก ข่าวดีกับซูมู่หรง ซูมู่หรงก็ตะลึงไปอยู่พักหนึ่ง
เป็นแม่แล้ว ?

“ฉันคลอดแล้วลูกชายห้าคน แฝดห้า! “แม้แต่ตัวอัน หลิงหยุนเองยังรู้สึกเหลือเชื่อ แม้ว่าการแพทย์สมัยใหม่ จะก้าวหน้ากว่ามาก แต่การจะมีลูกแผดนั้นช่างยาก ลำบากนัก

แต่เธอให้กําเนิดหาคนในคราวเดียว

“วิเศษไปเลย”ซูมู่หรงฝืนยิ้มเล็กน้อย

ไม่นานมีคนเข้ามาข้างหลัง พวกเขาตกใจอย่างมากเมื่อ เห็นซูมู่หรง อันหลิงหยุนเห็นว่าพวกเขาเป็นหมอทั้งหมด จึงนึกอะไรขึ้นมาได้

“หัวหน้า พวกเขาจะนำฉันไปเป็นหนูทดลองหรือไม่”

ซูมู่หรงก็นึกขึ้นได้ในทันที หมุนตัวหันกลับไปทางแพทย์ ผู้นั้น “ ให้ฉันออกไปก่อน ถ้าคนของพวกเรามา บอกพวก เขาไปว่า ฉันถูกผู้หญิงคนหนึ่งลักพาตัวไปแต่งงานแล้ว”

พูดจบซูมู่หรงก็ดึงอันหลิงหยุนออกไปจากโรงพยาบาล ออกจากประตูมาก็ขึ้นไปบนรถคันหนึ่งเพื่อไปที่ฐานลับ เดิมของพวกเขา

อันหลิงหยุนลงจากรถก็ตามซูมู่หรงไปที่สถาบันวิจัย แห่งนั้น สถาบันวิจัยแห่งนี้โชคไม่ดีที่ได้รับความเสียหาย อย่างรุนแรงต่อมาสถาบันวิจัยได้ถูกสร้างขึ้นใหม่ และทุก อย่างล้วนแต่ได้รับการติดตั้งใหม่
อันหลิงหยุนเข้าประตูซูมู่หรงได้พูดขึ้นว่า “ของที่เตรียม ไว้อิงตามของเดิมทั้งหมด กลัวว่าเธอกลับมาจากหาทาง ไม่เจอ และเธอไปอาจเดินผิดทาง ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวกลับมา และหัวเราะอย่างสนใจ

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า เวลานี้ควรที่จะบอกลาซูมู่หรงแล้ว

ที่นี่ไม่สามารถกลับมาได้อีก แม้ว่าจะเป็นห่วงหัวหน้าว่า จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก แต่อันหลิงหยุนก็ไม่อยากที่จะ กลับไปกลับมาเช่นนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงว่าซักวันอาจจะกลับ ไปไม่ได้อีก

แต่ก่อนยังไม่มีลูกก็อดไม่ได้ที่จะทอดทิ้งแม่ทัพอันและ กงชิงวี่ มาวันนี้เกิดมีลูกขึ้นมายิ่งทำใจทอดทิ้งพวกเขาไป ไม่ได้

ผ่านไปยี่สิบกว่าปี เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เพิ่มมากขึ้น และ ไม่ได้ใจหายใจคว่ำอกสั่นขวัญหายเหมือนอยู่ที่นั่น แต่ที่ แห่งนั้นทำให้เธอไม่อาจตัดใจไปได้

ผ่านไปยี่สิบกว่าปี ตั้งแต่มีชีวิตมาอันหลิงหยุนก็มีภาระ หน้าที่ ทุกวันจะต้องไม่หยุดที่จะรักษาผู้คน และติดตาม กองทัพอย่างต่อเนื่อง

หากเธอไม่ได้ข้ามเวลาไปยังร่างเดิม อันหลิงหยุนคง ไม่มีวันที่จะเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นบ้าง อยู่ที่นี่ บ้าง

แม้ว่าจะมีแต่ห่ากระสุนปืนและลดพัดกลิ่นคาวเลือดก็ตาม

แต่เธอในวันนี้ หัวใจได้ถูกผนึกไปแล้ว แม้เธอจะเกลียด คนในวังหลวง เรื่องเสียหายของประเทศต้าเหลียง แต่เธอ กลับมีเลือดมีเนื้อ ทำให้แต่ละวันผ่านไปไม่จืดชืดเสียที เดียว

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงลูกและชายผู้นั้น เธอก็รู้สึกดีใจ แต่ เธออดเป็นห่วงแม่ทัพอันไม่ได้

ยังมีเพื่อนอีกมากมายที่อยู่ที่นั่น

แต่หากอยู่ที่นี่ มากสุดก็เป็นห่วงหัวหน้าผู้เดียว

อันหลิงหยุนลังเลไปพักหนึ่ง จึงเปิดปากว่า “หัวหน้า ของที่ฉันต้องการนั้นต้องรบกวนคุณแล้ว ฉันต้องการ ออกไปซื้อสมุดมาหลายเล่ม เวลามีจำกัด หวังว่าคุณจะ ช่วยฉันได้”

“ฉันจะช่วยเธอ แต่เธอจะต้องอยู่ฉลองวันเกิดกับฉัน ได้ หรือไม่? “ซูมู่หรงปรึกษาหารือ ในหัวของอันหลิงหยุนก็ ต้องการที่จะนำเครื่องทำเค้กกลับไปด้วย

เอาล่ะ เธอถูกกงชิงวี่ทำพิษเข้าให้แล้ว

“วันเกิดของหัวหน้ายังเหลืออีกกี่วัน? “อันหลิงหยุนไม่รู้ ว่าตอนนี้คือเมื่อไหร่ เธอต้องการทราบเวลาที่แน่นอน

ซูมู่หรงก็ไม่แน่ใจเช่นกัน เขาแค่พูดส่งๆว่าจะฉลองวัน เกิด มองไปที่เวลากว่าจะถึงวันเกิดเขาก็อีกเป็นเวลาสามเดือน ถ้าบอกไปว่าอีกสามเดือน ซูมู่หรงไม่แน่ใจว่าอัน หลิงหยุนจะหันหลังหนีไปหรือเปล่า

เขาไม่คิดว่าอันหลิงหยุนจะเห็นด้วยกับความต้องการ ของเขา มองไปที่เวลาที่คับขัน ซูมู่หรงจึงได้ตอบว่า “สาม วัน”

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปข้างนอก นึกขึ้นได้ว่าวันเกิด ของซูมู่หรงไม่ใช่ช่วงเวลานี้ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้เปิดโปง “งั้นอีกสามวันฉันค่อยไป หัวหน้าช่วยฉันเตรียมยาด้วย ฉันจะออกไปซื้อของอย่างอื่นอีกนิดหน่อย ว่าแต่คุณมีเงิน ไหม? ”

ออกไปทำธุระข้างนอกจะไม่มีเงินได้อย่างไร?

ซูมู่หรงพยักหน้า หมุนตัวเดินออกไปจากสถาบันวิจัย ปกติเขาเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ แต่เวลานี้กลับไม่มี ผู้ชายที่แข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้าผู้นั้นอีกแล้ว ความนุ่มนวล ของเขาก็ไม่สามารถที่จะสัมผัสได้อีกแล้ว

อันหลิงหยุนมองไปที่ซูมู่หรง เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ

ภายในห้องทดลองมีสิ่งของมากมายหลากหลาย อัน หลิงหยุนเตรียมจะนำของเหล่านี้กลับไป มาครั้งเดียวไม่ ควรมาเสียเที่ยว ยังไงอนาคตเธอก็ไม่คิดจะกลับมาอีก แล้ว

อันหลิงหยุนจัดเก็บสิ่งของออกมากองหนึ่งอย่างรวดเร็ว หลังจากแบ่งแยกออกมาก็ได้หลายกล่อง ส่งของทั้งหมด ลงไปในห่อและปิดให้สนิท ข้างนอกใช้เทปกาวพันไว้อีก
แค่มีของพวกนี้ อันหลิงหยุนคิดว่าอนาคตก็ไม่จําเป็น ต้องกลับมาอีกแล้ว

แต่เธอจะหายามาทดแทนยาเหล่านี้ให้เร็วที่สุด จะได้ ไม่ต้องฝากความหวังไว้กับทางนี้

อันหลิงหยุนนำของทั้งหมดที่ห้อไว้อย่างดีมาวางไว้ ภายในห้องของซูมู่หรง นำเงินมาเล็กน้อยและออกจาก

ประตู

อันหลิงหยุนไปที่ร้านหนังสือ ซื้อหนังสือมาเป็นจำนวน มากและบรรจุไว้ในกล่องขนาดใหญ่ จากนั้นก็หอบ หนังสือกลับไปที่ห้องของซูมู่หรง

อันที่จริงซูมู่หรงติดตามอยู่ด้านหลังของอันหลิงหยุน เขาไม่วางใจ รู้สึกว่าอันหลิงหยุนอาจจะจากไป

ตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไปเขาต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับ อันหลิงหยุนใหม่ เหมือนตอนที่เพิ่งรู้จักกัน

อันหลิงหยุนไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เพิ่งมีรหัสประจำตัว คนที่มองเห็นเขาก็กลัวแทบตาย

เธอโตแล้ว เขารู้สึกตัวช้าเกินไป เธอกลายเป็นผู้หญิง ของคนอื่นไปแล้ว!

อันหลิงหยุนนอนพักเนื่องจากเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ซูมู่หรงยืนมองอยู่ที่หน้าประตูพักหนึ่ง ก็หมุนตัวกลับไปเตรียมยาให้อันหลังหยุน

ขณะที่อันหลิงหยุนนอนหลับ ก็มักจะรู้สึกหวาดระแวง ครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมา เปิดตาขึ้น ข้างหน้ามีแต่ความมืดมิด จึง ได้ลุกขึ้นเปิดไฟ ซูมู่หรงก็ยังไม่กลับมา