บทที่ 478 ความฝันเพื่อช่วยชีวิตผู้คน

มือของกงชิงวี่นิ่งไปครู่หนึ่ง มองไปที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ ราวกับมองสัตว์ประหลาดก็ไม่ปาน ลุกขึ้นจากเก้าอี้มังกร ตามเขาและเดินถอยหลังจากไปยังอีกด้าน

“กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ ในจวนยังมีเรื่องต้องจัดการ กระหม่อมทูลลา”

กงชิงวี่หมุนกายเดินจากไป ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงตรัสว่า “ให้ เวลาเจ้าสามปี หากไม่นำร้านค้ามอบให้ท้องพระคลัง ข้าก็ จะสละราชบัลลังก์ให้แก่เจ้า”

กงชิงวี่หยุดลง หมุนกายมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่ เวลานี้ ฮ่องเต้ชิงหยู่ยกชาขึ้นมาเปิดออกมองทีหนึ่ง ตรัสอย่าง จนปัญญา “เอาเถิด ชาถ้วยนี้มอบให้เจ้าดื่มแล้ว ข้าจักดื่ม เพียงเท่านี้ส่วนเจ้าดื่มที่เหลือเสีย”

“…”กงชิงวี่ท่าทีไม่แยแส “ร้านค้ามิใช่ของกระหม่อม หากฮ่องเต้อยากได้เกรงว่าจะมิใช่เรื่องง่าย ส่วนราช บังลังก์ เซียวกุ้ยเฟยก็สามารถที่จะให้กำเนิดองค์ รัชทายาทให้แก่ฮ่องเต้ได้”

“หมอหลวงฮูตรวจแล้ว บอกข้าว่าเป็นองค์หญิง”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยิ้มอย่างเฉยเมย แววตาราบเรียบ ส่วนกง ชิงวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกอิจฉาแทบตาย เขานั้นมีแต่ บุตรชายเป็นฝูง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีบุตรสาว
มิต้องกล่าวอันใดมาก กงชิงวิทูลลาอีกครั้ง “หม่อมฉัน ทูลลา”

กงชิงวี่หมุนกายเดินออกไป คนออกไปแล้วฮ่องเต้องหยุ จึงได้ถอนหายใจอย่างหนัก

ถือว่าได้บรรลุเป้าหมายแล้ว !

อันหลิงหยุนมาถึงด้านนอกวังเพิ่งหยี คนในวังได้รับ รายงานให้อันหลิงหยุนเข้าไปยังด้านใน

พบเงินหยุนชูอันหลิงหยุนทำการคารวะ อย่างไรเสินหยุ นซูก็เป็นฮองเฮา สิ่งใดที่ควรทำจักต้องทำ

เสินหยุนชูกำลังนอนหงาย ร่างกายผอมแห้ง อันหลิงหยุ นเพียงมองไปก็ต้องตกใจไปครึ่งวัน ไม่เจอเพียงไม่กี่วัน เหตุใดเสินหยุนชูกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้

อันหลิงหยุนนั่งลง “หม่อมฉันเสียมรรยาทแล้ว! “

อันหลิงหยุนนำมือไปวางไว้ที่ข้อมือของเสินหยุนซู เส้น หยุนซูค่อยๆเงยหน้ามองไปที่อันหลิงหยุน มือของนาง ต้องการที่จะเก็บกลับไป ทว่านางกลับไม่มีแรงแม้แต่น้อย กระทั่งแรงจะพูดยังไม่มี

หลังจากเริ่มตรวจ อันหลิงหยุนได้ตรวจสอบร่างกาย ของเสินหยุนชู คืออาการถูกพิษ นอกจากนี้สารพิษยังได้ เริ่มแพร่กระจาย และกำลังเร่งให้เกิดปฏิกิริยากับร่างกาย ของเสินหยุนซู ทำให้ร่างกายค่อยๆแก่ชราลง
อันหลิงหยุนลุกขึ้นออกคำสั่ง “จากที่นี่ไปยังทิศทางของ ตำหนักจรุงจิตไปตามหาอ๋องเสียน หากพบเขาฝากบอก เขาว่าให้เขาสั่งคนออกจากวังไปที่จวนแม่ทัพนำกระเป๋า ยามา หากไม่พบเขาก็ให้ไปรอที่ด้านนอกของตำหนักจริง จิต นําคําของข้าไปบอกท่านอ๋องเสียน ไปตอนนี้เสีย

อีกอย่างเชิญฮ่องเต้มาที่นี่ด้วยเถิด กล่าวว่าฮองเฮาพระ อาการทรงไม่ดี”

“พ่ะย่ะค่ะ”

คนในวังไม่กล้าที่จะรีรอ ไหนเลยจะพบโดยบังเอิญ ชัดเจนว่าต้องวิ่งไปหากันแล้ว ระหว่างทางก็ได้วิ่งกัน อย่างรวดเร็ว เหงื่อไหลออกทั้งตัว

กงชิงวี่เดินมาได้ครึ่งทางก็ได้เห็นคนในวังที่วิ่งมาหยุด ลงตรงหน้าอย่างลนลาน

คนในวังเพียงพบกงชิงวี่ ไม่กล่าวอันใดก็คุกเข่าไปที่พื้น ร้องห่มร้องไห้ถ่ายทอดคำที่อันหลิงหยุนกล่าวแก่กงชิงวิ่

กงชิงวี่ก็ไม่แปลกใจที่คนในวังร่ำไห้อย่างเสียอกเสียใจ เช่นนี้ หากฮองเฮาสิ้นพระชนม์ไปแล้ว คนของวังเพิ่งหยีก็ จักต้องถูกฝังไปพร้อมกับคนตาย

กงชิงวี่กล่าว “ไปเชิญฮ่องเต้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

คนในวังร่ำไห้พลางไปที่ตำหนักจรุงจิต กงชิงวี่ก็ไปที่ประตูวังเช่นกัน ส่งคนกลับไปนำกระเป๋ายามา

เมื่อกงชิงวี่ไปถึงฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ได้นั่งอยู่ข้างเงินหยุนซู เป็นที่เรียบร้อย กุมมือของนางพลางพูดคุยกันไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่นึกไปถึงหลายปีที่แล้วเมื่อสมัยยังทรงพระ

เยาว์ ส่วนอันหลิงหยุนก็กำลังคอยกระเป๋ายา “ท่านอ๋อง”กงชิงวี่นำกระเป๋ายามาให้อันหลิงหยุน อัน

หลิงหยุนก็รับไว้ทันที หมุนกายเปิดกระเป๋ายานำยาออก มา ทําการเจาะเลือดก่อน

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า พิษชนิดนี้ไม่มีทางรักษาให้หาย

ได้!

วิธีที่ง่ายก็คือทำการทดสอบ อันหลิงหยุนนำเลือด ของนางหยดลงไปในเลือดของเสินหยุนชู เลือดก็แข็ง ตัวอย่างสมบูรณ์

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจ หมุนกายมองไปที่เสินหยุนชู ที่อยู่บนเตียง

หลังจากวางยาลงอันหลิงหยุนก็ได้เริ่มทดสอบเลือดที่

เหลือ

หลังจากผ่านไปหลายชั่วยาม อันหลิงหยุนเหนื่อยล้า เสียจนไม่มีแรง

กงชิงวี่เดินไปยังด้านหน้า ดึงแขนเสื้อไปเช็ดเหงื่อที่หน้า ให้แก่อันหลิงหยุน “ไม่สำเร็จก็ช่างเถิด”
อันหลังหยุนส่ายหน้า “ข้าต้องการช่วยนาง นี่คือชีวิตคน ทั้งชีวิต! ”

อันหลิงหยุนเป็นหมอ การรักษาเริ่มแรกจนถึงตอนท้าย นางล้วนจําได้

นางรักษาเพื่อช่วยชีวิตผู้คน มิใช่เพื่อสังหาร

เกิดความวุ่นวายในพระราชวังด้วยว่าราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ จะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด แต่ก็โยนทิ้งไปมิได้กล่าว อย่างอื่น นางช่วยชีวิตผู้คนและผู้อื่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง กับนาง แม้แต่ผู้คนที่ชั่วร้าย อันหลิงหยุนก็มิใช่ว่าจะให้ เขาตายง่ายๆ นางแยกแยะได้ว่าชัดเจนว่า ฆ่าก็คือฆ่า ช่วยก็คือช่วย !

กงชิงวี่เดินไปยืนข้างนาง นำผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมออกมา ในคราวเดียวกันก็มิได้รบกวนนาง จึงได้แต่ซับเหงื่อให้ นางไปพลาง

ผ่านมาอีกหลายชั่วยามแล้ว ในที่สุดอันหลิงหยุนก็นำ ยาถอนพิษออกมา ทว่ากลับมองไม่ออกว่ายาทำมาจาก อันใด อันหลิงหยุนกำชับ “ให้ฮองเฮาดื่มยานี่เสีย

กล่าวจบอันหลิงหยุนก็ไร้เรี่ยวแรง ร่างกายโอนเอน สุดท้ายก็ได้ล้มลงไป

กงชิงวี่รับนางไว้ในอ้อมกอด อันหลิงหยุนจึงได้ล้มลงใน อ้อมกอดของกงชิงวี่ กล่าวอย่างสะลึมสะลือ “ร่างกายนี้ แย่มาก!
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนแน่นไว้ในอ้อมแขน มองไปทาง ฮ่องเต้ชิงหยู่อย่างมิได้ตั้งใจ “อย่าได้ใช้สมองของหยุนหยุ นสิ้นเปลืองเกินไป

กล่าวจบก็ได้อุ้มอันหลิงหยุนเดินออกไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่สั่งคนให้นำยายกเข้ามาต่อพระพักตร์ สายพระเนตรขุ่นมัว จนมิอาจทราบได้ว่าในนั้นมีสิ่งใดอยู่ กันแน่ ห้องโอสถของพระราชวังไม่ว่ายาตัวไหนล้วนมี หมด อันหลิงหยุนให้คนไปนำของที่มีพิษรุนแรงออกมา ยาตัวนั้นดื่มไปใช่ว่าจะช่วยชีวิตแต่เป็นของที่ทำร้ายผู้คน ต่างหาก

ฮ่องเต้ชิงหยู่ประคองเสินหยุนชูลุกขึ้น “ชั่วชีวิตของ ข้า ได้ทำสิ่งที่น่าละอายที่สุดต่อฮองเฮา ข้าทำร้าย ฮองเฮา ! ”

เสินหยุนซูมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่ คนที่ใกล้จะตาย แม้แต่คำพูดก็ยังดีงาม นางส่ายศีรษะ “มอบให้ข้าเถิด”

เสินหยุนชูดื่มยาด้วยตนเอง และพิงไปที่ไหล่ของ ฮ่องเต้ชิงหยู่สูดลมหายใจเข้าออก “ฮ่องเต้เพคะ นับจาก วันนี้ ระหว่างหม่อมฉันและฮ่องเต้เรื่องทั้งหมดขอให้ลบทิ้ง ไป แต่นี่ต่อไปอย่าได้ติดค้างกันอีก ชาติหน้าอย่าได้พบ กันอีก!

เสินหยุนชูปิดเปลือกตาลง ลมหายใจค่อยๆสม่ำเสมอ ครู่เดียวก็หลับไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่นำผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมเช็ดไปที่หางตาของเงินหยุนซู ออกคำสั่ง “ออกไปให้หมด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

คนในวังทยอยกันจากไป เหลือเพียงฮ่องเต้ชิงหยู่และ เสินหยุนชูที่กำลังอิงแอบกันอยู่!

อันหลิงหยุนหลับลึกและได้กลับไปข้างกายของซูมู่หรง

ซูมู่หรงอยู่ในห้องของผู้ป่วยหนัก สวมเครื่องช่วยหายใจ

และกำลังให้น้ำเกลือ

รอบข้างไร้ผู้คน อันหลิงหยุนผลักประตูเข้าไปด้านใน พลางวางแฟ้มข้อมูลสภาพร่างกายของซูมู่หรง อันหลิง หยุนนำขึ้นมาดู กระดูกร้าวไปทั้งตัว ร่างกายฟื้นตัวได้ ค่อนข้างยาก อวัยวะหลายส่วนล้มเหลว

ในฝันของอันหลิงหยุนเห็นว่าซูมู่หรงพลัดตกจาก หน้าผาสูง ทันใดนั้นก็รู้สึกตัว อันหลิงหยุนจึงรีบหามีดมา หนึ่งเล่ม

แม้จำไม่ชัดเจนว่าเป็นไปได้ แต่อันหลิงหยุนก็อยากที่จะ

ลองดู

หลังจากนำเครื่องช่วยหายใจออก อันหลิงหยุนก็ได้กรีด ไปที่ข้อมือ นำเลือดจากที่ข้อมือให้ซูมู่หรงดื่ม

เดิมทีซูมู่หรงคลื่นไฟฟ้าหัวใจค่อนข้างอ่อนแรง ทว่า ตั้งแต่เลือดของอันหลิงหยุนไหลเข้าไป การเต้นของหัว ใจซูมู่หรงเริ่มดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง คลื่นไฟฟ้าหัวใจก็กลับ มาอยู่ในเกณฑ์ปกติ
มือของ มู่หรงขยับไปขยับมา เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้น อันหลิงหยุนราวกับยกภูเขาออกจากอก รีบนํามือไปเก็บ ไว้ด้านหลัง

พบว่าผ้าพันแผลพันไปรอบตัวเขา อันหลิงหยุนมองไป ที่ซูมู่หรง ส่วนซูมูหรงก็มองไปรอบๆไปพลาง มองที่อัน หลิงหยุนไปพลาง แม้ว่าจะยังอ่อนแออยู่มาก แต่ร่างกาย ของเขากลับฟื้นฟูได้ดีอย่างน่ามหัศจรรย์

กงชิงวี่เพิ่งจะเดินถึงรถม้า ข้อมือของอันหลิงหยุนก็ได้ เปิดออกเป็นแผล และมีเลือดไหลออกมาจากข้อมือของ อันหลิงหยุน กงชิงวี่ตกใจเป็นอย่างมาก รีบไปจัดการทำ แผล แต่เขากำลังอุ้มอันหลิงหยุนอยู่จึงได้นำข้อมือของ อันหลิงหยุนมาวางไว้ที่ปาก เลือดของอันหลิงหยุนไหล เข้าไปในปากของกงชิงวี่เรื่อยๆไม่ขาดสาย จนกระทั่ง หยุดไปเอง

เขาได้ยกข้อมือของอันหลิงหยุนขึ้นมาและตั้งใจดู ข้อ มือกำลังสมาน กงชิงวี่พลันกอดอันหลิงหยุนแน่นไว้ใน อ้อมกอด

“ข้าก็ต้องการไปเช่นกัน”ในใจของกงชิงวี่รู้สึกแย่เป็น อย่างมาก ทั้งยังต้องเป็นกังวลถึงเรื่องที่อันหลิงหยุนได้รับ บาดเจ็บ