บทที่ 463 แม่นมเยถูกปรักปรํา

หยุนโล่ชวนกลับจวนพาแม่นมหลิวกลับไปด้วย แม่นมเว่ ยอยู่รับใช้ข้างกายอันหลิงหยุน

“แม่นมพักที่เรือนด้านตะวันออกเถอะ ตรงนั้นเป็นที่อยู่ ของหงเถากับลุ่ยหลิ่ว”อันหลิงหยุนจัดแจงที่อยู่ให้กับแม่ นมเว่ยก่อน

แม่นมเว่ยตามอยู่ข้างกายอันหลิงหยุน นางออกจาก วังหลวงเรื่องกฎเกณฑ์ต้องมาเป็นอันดับแรก ไม่ว่าเรื่อง อะไรก็ต้องมีมารยาททําความเคารพไว้ก่อน อันหลิงหยุ นไม่ชอบสิ่งนี้ พูดว่า “แม่นมอยู่กับข้าที่นี่ไม่ต้องเคร่งครัด นัก ส่วนงานหนักต่างๆก็ไม่ต้องไปสนใจ เพียงแต่เรียกใช้ คนในจวนก็พอ”

อันหลิงหยุนสั่งการเรียบร้อยแล้วก็กลับเข้าห้องไป หยุน จิ่นปิดประตูไปดูอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองไปที่เจ้าอีกากับจิ้งจอกหางสั้น ทั้งสอง รีบไปที่หน้าประตู ตัวหนึ่งยืนเฝ้ายามอยู่ที่หน้าต่าง อีกตัว ก็หมอบอยู่หน้าประตูเอาหูแนบพื้นฟังเสียง

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้ข้ากับท่านอ๋องจะไป ข้างนอก เจ้าก็ออกไปด้วย ให้หงเถากับลุ่ยหลิ่วอยู่ที่นี่ หยั่งเชิงดู”

“ไม่ได้นะเพคะ องค์ชายน้อย……

“หยุนจิ่น ข้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร เรื่องนี้ข้าจะปรึกษากับท่านอ๋อง อีกเดี่ยวเจ้าไปบอกท่านอ๋อง คืนนี้ไม่ต้องกลับ มา ”

“เพคะ”หยุนจิ่นไม่กล้าพูดมาก รับคำแล้วก็ออกไป

พอถึงตอนกลางคืนกงชิงวี่ไม่ได้กลับมาจริง อันหลิงหยุ นพักผ่อนหนึ่งคืน ตอนเช้าตื่นมาก็พาคนออกไป แม่นมเว่ ยอยู่ดูแลเด็กๆ แม่ทัพอันก็อยู่ด้วย

อันหลิงหยุนเพิ่งออกไปถึงหน้าจวนแม่ทัพก็มีเรื่องแล้ว ที่ห้องฝึกวิทยายุทธมีไฟไหม้ขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

เมื่อแม่ทัพอันได้ยินว่าไฟไหม้ห้องฝึกวิทยายุทธ ก็รีบ วางเด็กลงมอบหมายให้แม่นมเว่ยดูแลแล้วก็ไปยังห้องฝึก วิทยายุทธ ปรากฏว่าพอแม่ทัพอันออกไป ลานบ้านก็เกิด เรื่องทันที หงเถากับลุ่ยหลิ่วต่างก็เป็นลมล้มอยู่ที่พื้น แม่ นมเว่ยเมื่อเห็นคนล้มอยู่ที่พื้นก็รีบกลับเข้าเรือน

พริบตาเดียวมีคนกว่าสิบคนลงมาจากบนหลังคา พุ่ง เข้าไปในเรือนพร้อมกัน

แม่นมเว่ยเพิ่งอุ้มเด็กคนหนึ่ง หมุนตัวไปเห็นคนกำลังพุ่ง เข้ามา รีบปกป้องเด็กในอ้อมอก

คนชุดดำมองไปที่เตียง ไม่เห็นเด็ก มีเพียงคนเดียวที่อยู่ ในอ้อมอกของแม่นมเว่ย

“ส่งเด็กมา”คนชุดดำในมือถือมีด แม่นมเว่ยถอยหลัง

“พวกเจ้าเป็นใคร กล้าเข้ามาหาเรื่องในจวนแม่ทัพอยากตายหรือไง แม่นมเว่ยกอดเด็กในอ้อมอกไว้แน่น อีกฝ่ายมองแม่นมเว่ย สะบัดมีดฟันลงไป

เพื่อปกป้องเด็กน้อยแม่นมเว่ยหมุนตัวหันหลังให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายฟันลงไป แม่นมเว่ยร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเซไปข้างหน้า แต่กลับอุ้มเด็กไว้แน่น

ประตูถูกพังออกกะทันหัน อีกาฝูงหนึ่งบินเข้ามา เพียง พริบตาก็กินคนกว่าสิบคนในห้องจนเกลี้ยง เหลือเพียงมีด ไม่กี่เล่มที่ตกกระทบพื้น

แม่นมเว่ยหนีออกมาอย่างยากลำบาก มองเด็กใน อ้อมอก นางรีบหันไปมอง อีกาบินวนอยู่บนตัวนาง

ห้องนั้นไม่ใหญ่มาก อีกาเป็นฝูงบินเข้ามา ทำเอาแม่นม เว่ยตกใจจนหน้าซีด

แม่นมเว่ยตัวสั่นพูดว่า “พวกเจ้าจะกินก็กินข้า เด็กคนนี้

เล็กเกินไปกินไม่อร่อย ข้าเป็นผู้ใหญ่ กินแล้วอิ่มกว่า” ตอนที่อันหลิงหยุนเข้ามา ก็ได้ยินแม่นมเว่ยพูดเช่นนี้

อันหลิงหยุนรีบเดินไป ประคองแม่นมเว่ย

แม่นมเว่ยรีบพูดว่า “รีบหนีไป อีกากินคน

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องนี้ต้องผิดพลาดแน่ๆ

อันหลิงหยุนรีบประคองแม่นมเว่ย “หยุนจิ่น อุ้มเด็กไป”
หยุนจิ่นรีบเดินไปข้างหน้า อุ้มเด็กออกไป อันหลิงหยุน ประคองแม่นมเว่ยไปนั่งลง ดูแผลที่หลังให้นาง แผลลึก มาก อีกทั้งยังมีพิษ

“อาหมู่ เตรียมผ่าตัด เรียกหมอจวนโจวมาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหมู่หมุนตัวออกไปจัดการ อันหลิงหยุนประคองแม่ นมเว่ยไปยังที่ที่ใช้ผ่าตัด

แม่นมเว่ยนอนอยู่ตรงนั้น กัดฟันทนความเจ็บปวดพูดกับ อันหลิงหยุน “พระชายาเพคะ ช่วยหม่อมฉันทูลกับไท่เฟย หม่อมฉันไม่ไหวแล้ว ภายหน้าคงรับใช้นางไม่ได้แล้ว ขอ ให้นางรักษาตัวด้วย

“แม่นมเว่ยเจ้าไม่เป็นอะไรแน่ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”อันหลิง หยุนฉีดยาชาให้กับแม่นมเว่ย ไม่นานแม่นมเว่ยก็หลับไป

อันหลิงหยุนถอนพิษให้กับแม่นมเว่ยก่อน จากนั้นค่อย เย็บแผล

เมื่อผ่าตัดเสร็จก็ออกมาจากห้อง กงชิงวี่และแม่ทัพอัน ต่างก็กลับมาแล้ว

“ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนเดินไปพบกงชิงวี่ กงชิงวี่เอ่ยว่า “ได้แจ้งให้ อ๋องตวนและพระชายาตวนทราบแล้ว พวกเขาคงรีบมา กันแล้ว”
“ท่านอ๋อง ในเมื่อไม่ใช่แม่นมเว่ย เช่นนั้นการลงมือครั้ง นี้ก็ช่างรุนแรงนัก ไม่สู้ให้อ่องตวนไปหาอ่องชินจง ตีเขา อีกครั้ง หากเป็นข้าจะตีให้ตายเลยทีเดียว จะได้ไม่เหลือ ไว้ให้ก่อเรื่องเลวร้ายอีก”ไม่ทำคือไม่ทำถ้าทำก็ต้องทำให้ ถึงที่สุด อันหลิงหยุนไม่เชื่อว่า เรื่องนี้อ๋องชินจงจะเป็นผู้ ถูกปรักปรํา

กงชิงวี่หมุนตัว “ปู้เหวิน เจ้าไป”

ไม่มีใครเห็นปู้เหวิน แต่อันหลิงหยุนรู้สึกว่ามีคน เคลื่อนไหวบนหลังคา

แม่นมเว่ยตื่นมาก็เป็นตอนค่ำแล้ว อันหลิงหยุนนั่งเฝ้า แม่นมเว่ยอยู่ข้างหน้า แม่นมเว่ยลืมตา ยังนึกว่าได้ตายไป แล้ว นางสูดลมหายใจ รู้สึกเจ็บก็เลยแปลกใจ “ตายแล้ว ยังรู้สึกเจ็บ”

“แม่นม ท่านไม่ตาย”อันหลิงหยุนเปิดปากพูดทำเอาแม่ นมเว่ยตกใจ แม่นมเว่ยนิ่งอึ้งไป

เป็นนานกว่าสติจะค่อยๆกลับมา “พระชายาเสียนเป็น หมอเทวดาบนดินจริงๆด้วย บาดแผลของข้าสาหัสนัก ยัง สามารถมีชีวิตรอดมาได้

“บาดแผลของแม่นมเว่ยยังถือว่าดี ไม่ถึงกระดูก”

“แต่ทำไมพูดคุยยังรู้สึกเจ็บ”

“ถูกพิษ พิษได้กระจายออกไปแล้ว แต่ก็ไม่เป็นอะไร พิษถูกถอนแล้ว แต่ต้องฟื้นฟูสักระยะ”
“อ๋อ แม่นมเว่ยเหมือนจะคิดได้

“แม่นม มีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเจ้า”

“ใช่สงสัยว่าข้าเป็นคนร้ายหรือไม่”แม่นมเว่ยคิดไว้แล้ว

อันหลิงหยุนพยักหน้า เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังหนึ่ง รอบ

แม่นมเว่ยถาม “พระชายาเสียน พวกที่ทำร้ายข้าใช่คน ของท่านหรือไม่”

“ไม่ใช่ ข้าไม่รู้จักพวกเขา”

“เช่นนั้นเป็นคนของราชนิกุลหรือ”แม่นมเว่ยเอ่ยขึ้น

อันหลิงหยุนพยักหน้า “ใช่”

แม่นมเว่ยคิดอยู่เป็นนาน “พระชายาเสียนบอกว่าน้ำ แกงอบอุ่นร่างกายพวกนั้นเป็นน้ำแกงคุมกำเนิดหรือ

…ใช่”ยาคุมกำเนิดอยู่ที่นี่ถูกเรียกว่าน้ำแกงคุมกำเนิด

แม่นมเว่ยลังเลสักครู่”แต่ว่าใบสั่งยาและยาล้วนเป็น หมอหลวงโจวที่ให้มา เขาเป็นหมอหลวงที่ไท่เฟยเรียกใช้ ตลอด”

“เจ้าแน่ใจ”

“แน่ใจ เพราะเรื่องการแท้งของพระชายาตวนทำให้ไทเฟยเสียใจมาก นางกลัวว่าหากร่างกายไม่ได้รับการ ปรับสมดุลที่ดีจะกระทบการให้กำเนิดลูก จึงได้เชิญ ให้หมอหลวงโจวทําการออกใบสั่งยาในการปรับสมดุล ร่างกายให้กับพระชายาตวน ยังกำชับว่าต้องกินพร้อม เหล้าเหลือง

หมอหลวงโจวเป็นหมอหลวงในวัง เดิมที่เขามีโอกาสจะ ได้เป็นผู้ตัดสินในโรงหมอหลวง แต่ภายหลังได้ให้หมอ หลวงหูรับตำแหน่งไป

หมอหลวงโจวก็ทุ่มเทกายใจตลอดมา”แม่นมเว่ยไม่ เข้าใจ คนเช่นนี้จะทำร้ายคนอื่นได้อย่างไร ราชนิกุล ทำได้อย่างไรกัน

“แม่นมเว่ยพักผ่อนให้หายก่อน เรื่องราวทั้งหมดข้าจะ เข้าวังรายงานไท่เฟย เรื่องอื่นก็ไม่ต้องกังวลใจ”

“พระชายาเสียน ท่านรีบเข้าวังเถอะ ข้ากลัวจะเกิดเรื่อง

กับไท่เฟย “แค่คิด แม่นมเว่ยก็รู้สึกกลัวแล้ว

อันหลิงหยุนพยักหน้า ลุกขึ้นเข้าวังไปพร้อมกับกงชิงวิ่ อาหยู่ไปส่งข่าวให้กับอ๋องตวนและหยุนโล่ชวน

อันหลิงหยุนพอเข้าวังก็ตรงไปที่วังฮั่วหยาง กงชิงวี่สั่ง การให้กองทัพวี่หลินล้อมโรงหมอหลวงเอาไว้ ตูไห่พาคน ไปจับตัวหมอหลวงโจว

ภายในวังฮั่วหยาง ฮั่วไท่เฟยที่รับรู้ทุกอย่างก็กัดฟัน กรอด เห็นหมอหลวงโจวก็เตะเข้าให้จนคนล้มลงกับพื้นหยิบเอาเชิงเทียนทองแดงในวังดีลงไป จนหัวของหมอ หลวงโจวอาบไปด้วยเลือด