บทที่ 461 แม่นมเว่ยวางยา

หยุนโล่ชวนรู้สึกอยากร้องไห้ เมื่อคิดถึงทุกคืนที่กง ชิงหยินช่างขยันขันแข็งในการทําเรื่องอย่างว่า บอก ว่าอยากให้นางมีลูกในเร็ววัน นางรู้สึกน้อยใจนัก ไม่ใช่ น้อยใจเพื่อตัวเอง แต่น้อยใจแทนกงชิงหยิน

พยายามขนาดนี้ ที่แท้ก็สูญเปล่า

อ๋องตวนดันหยุนโล่ชวนออก เช็ดน้ำตาให้นาง มองไป ทางอันหลิงหยุน “เจ้าพูดต่อเถอะ”

“ดอกจื่อเจียมีฤทธิ์ในการคุมกำเนิด แต่ต้องตากดอกจื่อ เจียเสียก่อน แล้วบดเป็นผง กินยาพร้อมเหล้าเหลืองจึง จะมีผล อีกทั้งยังต้องเริ่มกินตั้งแต่หลังคลอด ทุกวันวันละ หนึ่งครั้ง ติดต่อกันเจ็ดวัน

อ๋องตวน ท่านเข้าใจความหมายของข้าหรือไม่

สีหน้าของอ๋องตวนไม่น่าดูเอาซะเลย “หมายความว่า ยานี้จะหยุดไม่ได้ ต้องกินทุกเดือน คนพวกนี้ไม่รู้ว่าให้ ชวนเอ๋อกินยานี้ตั้งแต่คิดว่าคงเป็นตอนที่ชวนเอ๋อ แท้ง คงกินตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา..….…….

“เป็นไปไม่ได้ ตอนที่พระชายาตวนแท้งนั้นอยู่ที่จวน แม่ทัพ แม้ข้าจะไม่ได้..……….…..

อันหลิงหยุนชะงักไป

“เช่นนี้ ในจวนแม่ทัพก็ต้องมีคนแทรกซึมอยู่”อันหลิงหยุนรู้สึกว่าก็มีโอกาสเป็นไปได้

อ๋องตวนส่ายหัว “ไม่ได้อยู่ที่จวนแม่ทัพ น่าจะเป็นเรื่องที่ เกิดขึ้นในช่วงที่เจ้าสลบไป ตอนนั้นข้ากับชวนเอ๋อยังไม่ ได้อยู่ด้วยกัน ข้ากับชวนเอ่อ…..

อ่องตวนเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ หากยานี้ได้ ผล จวนแม่ทัพก็น่าสงสัยจริงๆ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าหยุนโล่ชวน จับ ชีพจรให้นางใหม่อีกครั้ง ปรากฏว่ายาที่สะสมในตัวเข้ม ข้นมาก เห็นชัดว่าได้วางยานี้นานแล้ว

อันหลิงหยุนปล่อยมือหมุนตัวเดินไปมาในห้อง นาง ยกมือขึ้นนับ อ๋องตวนหน้าดำคร่ำเคร่ง “นี่เจ้าเป็นหมอ รักษาคนหรือหมอดูกันแน่”

อันหลิงหยุนมองอ๋องตวนอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่อยาก ดูก็ไม่ต้องดู ”

อ๋องตวนหุบปากลงทันที เพื่อรักษาหยุนโล่ชวนแล้วก็ไม่ กล้าแหย่อันหลิงหยุน ได้รับยามาเป็นเวลานาน เขากลัว จะมีผลกระทบต่อร่างกายหยุนโล่ชวน

หยุนโล่ชวนปล่อยมือ “ข้าคิดออกแล้ว มีเพียงคนเดียว เท่านั้น ”

“ใคร”

หยุนโล่ชวนสีหน้าตื่นเต้น อ๋องตวนกับกงชิงวี่กลับไร้คำพูด

หยุนโล่ชวนมองทุกคน นิ่งอึ้งไปทันที “แม่นมเว่ย”

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ไม่พูดอะไร แต่สีหน้าอ๋องตวน กลับเย็นชาดุจน้ำแข็ง

หยุนโล่ชวนพูด “ตอนที่ข้าแท้งนั้นเป็นแม่นมกับตงเอ่อ ที่ดูแลข้า แต่ตงเอ๋อนั้นไม่ทำร้ายข้าแน่นอน และยังมีช่วง หนึ่งที่ตงเอ๋อถูกท่านอ๋องพาออกไป ข้าไม่ได้คลุกคลีกับ ตงเอ๋อ แต่แม่นมเว่ยนั้นอยู่ข้างกายข้าตลอด แม่นมเว่ย ดูแลข้าทุกเรื่อง นางให้ข้ากินอะไรข้าก็กิน”

“เหล้าเหลืองล่ะ ฤทธิ์ของดอกจื่อเจียคือการคุมกำเนิด แต่หากไม่กินพร้อมเหล้าเหลืองก็ไม่เป็นผล”อันหลิงหยุน ถาม

“เหล้าเหลืองข้าจำไม่ได้ แต่แม่นมเคยให้ข้าดื่มน้ำที่ ทำให้ร่างกายอบอุ่น นางบอกข้าว่า ถ้าอยากให้ร่างกาย ฟื้นฟูโดยเร็ว ก็ต้องดื่มน้ำแกงอบอุ่นร่างกาย น้ำแกงเป็นสี เหลือง มีขิงอยู่ในนั้นด้วย ข้าถามว่าอะไร แม่นมก็บอกว่า เป็นน้ำขิง ไม่กี่เดือนมานี้ข้าก็ดื่มมาตลอด นางบอกว่าต้อง ดื่มทุกเดือน ยังบอกว่าเสด็จแม่ได้มอบหมายเป็นพิเศษ ข้าก็ไม่ถามอีก”

“เช่นนั้นก็ถูกต้องแล้ว สีของเหล้าเหลืองนั้นเป็นสีเหลือง แต่ขิงสามารถทำให้รสชาติเผ็ดได้ ไม่สามารถลิ้มรสได้ ว่าเป็นเหล้า พระชายาตวนต้องถามแน่ ว่าทำไมจึงมี กลิ่นเหล้า แม่นมเว่ยก็คงต้องพูดว่า นี่เป็นน้ำแกงอบอุ่น ร่างกาย อย่างน้อยก็ต้องมีเหล้าสำหรับอบอุ่นร่างกายบ้างส่วนใบสั่งยาของหมอหลวงแม่นมเว่ยคงต้องบอกอย่าง เป็นพิธีไปว่าไม่ทราบแน่ชัด”

“ใช่แล้ว”หยุนโล่ชวนนึกออกแล้ว

อันหลิงหยุนหมุนตัว: “เห็นทีแม่นมเว่ยคงถูกคนอื่น ข่มขู่ เรื่องนี้ต้องเข้าวัง แต่อย่าทำให้ฮองเฮาและฮ่องเต้ ตื่นตระหนกเป็นอันขาด หวังว่าจะสามารถรักษาชีวิต ของแม่นมเว่ยไว้ได้ ถ้านางสามารถบอกคนที่บงการ อยู่เบื้องหลังได้ยิ่งดี หากไม่พูดก็แล้วไปเถอะ ราชนิกุล ทํางานเฉียบขาด แม่นมเว่ยเป็นคนเก่าแก่ของฮั่วไท่เฟย คงไม่ทำร้ายผู้อื่นโดยไร้เหตุผล เช่นนั้นก็ต้องทำเพราะ มีเรื่องอะไรเป็นแน่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าอ๋อง ชินจงเป็นคนของราชนิกุล หมอในจวนของเขาเองก็น่า สงสัยเป็นอย่างยิ่ง”

อ๋องตวนลุกขึ้น “ข้าจะเข้าวัง พวกเจ้าก็ไปด้วยกันเถอะ”

“อ๋องตวน เรื่องของแม่นมเว่ยข้าคิดว่าควรปล่อยนางไป สักครั้ง เพื่อป้องกันการแหวกหญ้าให้งูตื่น “อันหลิงหยุน เอ่ยปากหยุดยั้ง

“แล้วชวนเอ๋อเล่า “อ๋องตวนไม่วางใจ

“พิษนี้หากเดือนหน้าไม่ได้กินเข้าไปอีก ร่างกายจะ ค่อยๆฟื้นตัว ส่วนเรื่องให้กำเนิดลูกนั้น ยังมีเวลาอีกมาก ไม่ต้องรีบร้อน แต่หากว่ามีจริงๆ อย่าได้บอกใครเด็ดขาด เพื่อป้องกันคนคิดร้าย ข้าว่า อ๋องชินจงนั้นมีจุดประสงค์ เดียว ก็คือแยกท่านกับพระชายาตวน เช่นนั้นไม่สู้แผน ซ้อนแผน ปลดพระชายาตวน ให้พวกเขาคิดว่าทำสำเร็จแล้ว อย่างนี้จึงจะ……

“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่ยอม

อันหลิงหยุนนิ่งเงียบไป ในเมื่อไม่ยินยอม ก็ไม่มีอะไร ต้องพูดแล้ว

“ท่านอ๋อง พวกเราต้องคิดถึงการใหญ่นะ”หยุนโล่ชวน รู้สึกว่าเข้าท่า

“ข้าไม่เอา “อ๋องตวนยืนยันหนักแน่น หยุนโล่ชวนก็จน ปัญญา

กงชิงวี่ลุกขึ้น“เรื่องนี้หากจะตรวจสอบ ไม่จับอ๋องชินจง ในเรื่องอื่นๆ เอาแค่เรื่องของพระชายาตวนเรื่องเดียว ไม่แน่เขาอาจจะไม่ใช่หัวหน้าของเหล่าราชนิกุลก็ได้ จุดประสงค์ที่เขาทำเช่นนี้ บางทีอาจเป็นเพราะอยากจะ แยกอ๋องตวนกับพระชายาตวนเท่านั้น หากเขากลับมา เร็วกว่านี้ พระชายาตวนอาจจะเป็นพระชายาของเขาไป แล้ว ไม่ใช่พี่รอง นี่เป็นความแค้นในการแย่งชิงภรรยา แม้ จะไปถึงหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้ เขาก็แก้ต่างได้ ”

“ข้าสามารถตีเขาให้ตายคาที่ได้”

“แล้วจะได้อะไร”กงชิงวี่นั่งลงไปที่เก้าอี้อีกครั้ง ค่อยๆ ยกชาขึ้นจิบอย่างช้าๆ อันหลิงหยุนก็นั่งลงตามไปด้วย มองเขาที่ค่อยๆจิบชา

“พี่รอง ให้แม่นมเว่ยมาก่อน บอกว่าพระชายาตวนไม่ ค่อยสบาย ต้องการให้นางดูแล”
อ๋องตวนหยุดคิดชั่วครู่ ลุกขึ้นยืน “ไปเถอะ”

ขณะที่อ๋องตวนกำลังจะออกจากประตู ก็ถูกกงชิงวี่ เรียกไว้ “ไม่ต้องพูดอะไร พาแม่นมเว่ยมา ข้าจะสอบสวน เอง”

“รู้แล้ว”อ๋องตวนพาหยุนโล่ชวนกลับไปยังจวนอ๋องเสีย นก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกกลัดกลุ้ม คลื่นลูกหนึ่งยังไม่สงบก็เกิด คลื่นใหม่แล้ว เรื่องของเสินหยุนซูยังไม่จบ ก็เกิดเรื่องกับ หยุนโล่ชวนแล้ว

เห็นทีถ้าไม่กำจัดราชนิกุล ประเทศต้าเหลียงคงไม่มีวัน ได้สงบสุข

“หลิงหยุน ข้าจะออกไปสักหน่อย “กงชิงวี่ออกจาก ประตูไป อันหลิงหยุนหันไปดู

“ท่านอ๋อง จะเข้าวังหรือ”

กงชิงวี่หมุนตัว“เจ้ารู้ด้วยหรือ”

“ไม่รู้ ท่านอ๋องระวังตัวด้วย”

กงชิงวี่หัวเราะ หมุนตัวเดินออกจากจวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนไปพักผ่อน กงชิงวี่กลับมาตอนกลางดึก พอเข้ามาทั้งตัวก็เต็มไปด้วยไอเย็น อันหลิงหยุนขยับตัว เล็กน้อย กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ แล้วก็นอนลงในอ้อมอกของอันหลิงหยุน มือคู่นั้นกอดอันหลิงหยุนไว้เอา หน้าไปแนบหน้านาง เดิมคิดว่าจะพักผ่อนแล้ว เสื้อผ้าของ อันหลิงหยุนก็ถูกปลดออก

“ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องส่งเสบียงน้ำอสุจิอีกหรือ

“มีเรื่องต้องพูด เลยจ่ายทีเดียว”

อันหลิงหยุนไม่พูดแต่อยากหัวเราะ นอนราบเสนอกาย ให้กับกงชิงวี่ ในห้องมืดมากกงชิงวี่จึงถือตะเกียงขึ้นหนึ่ง ดวง แสงไม่ค่อยสว่างนัก แต่ก็พอที่จะสำรวจผิวเนื้อของ อันหลิงหยุนทุกกระเบียดนิ้ว ที่ทำให้กงชิงวี่รักไม่คลาย ได้

“หลุงหยุน เจ้าอยู่ที่นั่นร่างกายเจ้าเป็นอย่างไร”กงชิงวิ่ ลูบไล้ไปพลางถามไปพลาง อันหลิงหยุนตอนนี้รู้สึกร้อน วูบวาบ นางกลั้นเสียงไว้ ดวงตาปิดเป็นเส้นตรงนานแล้ว

เทียบกับกงชิงวี่ที่เอาแต่ใจ อันหลิงหยุนย่อมทำไม่ได้ นางไม่อยากให้ลูกๆถูกรบกวนจนตื่นด้วยเรื่องนี้ ช่างน่า อายนัก

แต่ยิ่งเป็นอย่างนี้ กงชิงวี่ยิ่งได้ใจใหญ่

อันหลิงหยุนส่ายหน้า หายใจแรง”เหมือนกัน”

ร่างกายของกงชิงวี่ร้อนระอุขึ้นมา อันหลิงหยุนตกใจจน ตื่น มองสิ่งหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาเหมือนชายที่ถูกกระตุ้นด้วย บางสิ่งบางอย่าง ตกใจจนคิดถอยหนี
“อย่านะ”

อันหลิงหยุนอยากจะบ้าตาย

“ข้าจะทํา”

“ท่าน…..”อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้พูด ปากก็ถูกปิดสนิทแล้ว