บทที่ 457 ถูกทิ้งไว้คนเดียว

อันหลิงหยุนฟังอยู่สักพัก เครื่องตรวจฟังเสียง ก็เริ่ม เคลื่อนไหวที่หน้าอกของหวางหวยอัน การหายใจของ เขาเริ่มแปรปรวน เขามองไปที่กงชิงวี่ กงชิงวี่กำลังดื่ม ชาอย่างตั้งอกตั้งใจ เขากัดฟันถาม: “พวกเจ้าสองสามี ภรรยากำลังทำบ้าอะไรกันแน่?”

อันหลิงหยุน มองไปที่ใบหน้าแดงก่ำของหวางหวยอัน ไม่รู้ว่าทำไม ใบหน้าของเขาถึงแดงได้ขนาดนั้น ราวกับ เมฆที่กำลังลุกไหม้ก็ไม่ปาน

เมื่อนำหูฟังออก อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้น เดินไปหยิบ ปากกาและหมึก มาเขียนใบสั่งยา ขณะเขียนใบสั่งยา พูดไปด้วยว่า “ข้าดูแล้วอาการนิ่วในไตรักษาได้ไม่ยาก มาตรฐานการประกอบโรคศิลป์สาขาการแพทย์แผนจีน [TCM] ได้แบ่งประเภทของนิ่วส่วนใหญ่ ออกเป็นสาม ประเภท ได้แก่ กลุ่มอาการร้อนชื้นลงสู่ส่วนล่าง กลุ่ม อาการเลือดคั่งจากที่ติดค้าง และกลุ่มอาการที่เกิดจาก หยาง ของม้ามและไตบกพร่อง ต้องยึดตามประเภท อาการที่แตกต่างกันนี้ เพื่อให้ยาได้ตรงโรค

แต่วิธีการนี้ของข้า ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ยุ่งยาก แค่ หลีกเลี่ยงอาการโรคหัวใจของท่านก็เพียงพอแล้ว

นี่เป็นใบสั่งยาแบบดั้งเดิม ที่บรรพบุรุษของเราตกทอด กันมา หมอจวนเองก็ยังไม่รู้

ฝูหลิง เจ๋อเซีย จูหลิง อบเชย ไป๋จู่ รวมเข้าด้วยกัน ตามในใบสั่งยาที่ข้ากำหนด ต้มในน้ำร้อนดื่ม จากนั้นสามหรือสองวันข้าจะทำยาเม็ดให้ ท่านก็ไม่จำเป็นต้อง ดื่มของขมๆเช่นนั้นต่อไปแล้ว หนึ่งวันสามเวลา สามวัน … ท่านก็จะไม่ต้องทนทรมานขนาดนั้นอีกแล้ว ”

อันหลิงหยุน มอบใบสั่งยาให้แก่หวางหวยอัน หวาง หวยอันรับมาดูอยู่นานสองนาน จึงเอ่ยปากถามในที่สุด: “ของพวกนี้จะได้ผลจริงๆหรือ?”

“ข้าไม่รู้ว่า หมอจวนในจวนของท่าน มีที่มาที่ไป อย่างไร หรือไม่เขาก็ไม่ได้คิดจะรักษาท่านให้หายแต่ แรกแล้ว

ถ้าเขาตรวจพบว่าท่านเป็นนิ่ว แต่ไม่อาจรักษาได้ เช่น นั้น เขาก็เป็นคนที่พิเศษที่หาได้ยากมากหากมีเวลา ข้า ต้องไปพบเขาสักหน่อยแล้ว ”

อันหลิงหยุนพูดจบหยัดกายยืนขึ้น: “ท่านอ๋อง ข้าจะ กลับไปก่อนแล้ว อีกครู่ท่านช่วยออกไปส่งท่านกั๋วจิ๋วน้อ ยก่อนนะเพคะ พวกเราไปเยี่ยมองค์หญิงใหญ่กัน

กั๋วจิ๋วน้อยหลังจากกลับไป ให้ยึดตามที่ข้ากำหนดกิน ตามนั้น ก็จะไม่เป็นไรแล้ว

สามวันให้หลังให้มาที่จวนแม่ทัพ ข้าจะให้ยารักษา โรคหัวใจกับท่าน แม้ว่าข้าจะรักษาท่านไม่ได้ แต่ข้าก็ สามารถช่วยให้ท่านไม่รู้สึกอึดอัด หรือมีอาการเจ็บที่ หัวใจ! ”

หลังจากพูดจบ อันหลิงหยุนก็จากไป หวางหวยอัน มองดูด้วยใบหน้าอึ้งตะลึง มองดูจนความรู้สึกหวาดกลัวค่อยๆ ผุดซึมขึ้นมาเป็นระลอกๆ นี่นางเป็นผู้หญิงอะไร กันนิ่ว

กงชิงวี่หยัดกายลุกขึ้น; “ไปกันเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้า กลับ

กงชิงวี่ก็ไม่รู้ว่าทำไม พอมองหวางหวยอันถึงได้รู้สึก รังเกียจนัก

ส่งหวางหวยอันถึงหน้าประตู กงชิงวี่เหลือบมองใบสั่ง ยาในมือของเขา: “อย่างไรเสีย หยุนหยุนก็สงสัยว่า หมอ จวนของเจ้ามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง เจ้าควรระแวด ระวังตั้งสติไว้จะดีกว่า เจ้ามีโรคภัย เหตุใดจึงไม่บอกข้า ตอนนี้หยุนหยุนเป็นหมอเทพ เจ้ายังกลัวว่านางจะทำร้าย เจ้าอย่างนั้นหรือ?”

หวางหวยอันมองไปที่ใบสั่งยา จากนั้นมองที่จวนแม่ทัพ จึงค่อยพูดขึ้นว่า:

“ข้ามาที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมให้เจ้ากลับไป นี่เป็นรับสั่ง ของฝ่าบาท ไม่คาดคิดว่าไม่อาจเกลี้ยกล่อมให้เจ้ากลับ ไปไม่พอ ยังถึงกับทำให้พวกเจ้าได้เห็น อาการป่วยของ ข้าเสียอีก”

“อย่างไรเสียเจ้าก็ป่วยจริงๆ ก็ควรจะรักษาให้หาย ตาย ไปใครจะสนใจเจ้าไม่ทราบ?”

กงชิงวี่พูดจบ ก็หันกายเดินกลับไปที่จวนแม่ทัพ หวา งหวยอัน มองตามแผ่นหลังกงชิงวีไปด้วยความงุนงง ทำไมจอมหัวร้อน ถึงได้พูดจาเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้กัน?

หว่างหวยอันหมุนกายกลับจวนกั๋วจิ๋วไป

อันหลิงหยุนทำความสะอาด ตั้งใจจะพาเด็กทั้งห้าคนไป จงเจิ้งย่วน แม่ทัพอันอาลัยอาวรณ์ไม่เลิก ตามอันหลัง หยุนออกไป ระหว่างกำชับก็ยังอดบ่นไม่ได้

* เด็กตัวเล็ก ๆ แค่นี้ พาไปไหนมาไหนมันไม่เหมาะนะ ลูก?”

อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน: “วันนี้ไปเยี่ยมองค์หญิงใหญ่ แล้ว ก็ไม่ไปหาใครอีก ถ้าพ่อไม่วางใจก็ไปกับพวกเราดู ก็ได้

เดิมทีแม่ทัพอันไม่อยากไป แต่เมื่อเขาคิดว่า ต้องแยก ห่างกับหลานชายทั้งหลาย เขาก็ต้องยอมละทิ้งความคิด เดิม ออกไปกับอันหลิงหยุน

องค์หญิงใหญ่ ไม่ได้พบหน้าอันหลิงหยุนมาสี่เดือนแล้ว ยาก็เสวยไปพอสมควรแล้ว เรื่องจวนอ๋องเจ็ด ก็ค่อยๆ ลืมเลือนหายไปตามกาลเวลาเช่นกัน

ในตอนที่รู้ว่าประชวร องค์หญิงใหญ่ตกพระทัยเล็ก น้อย แต่ต่อมาก็เข้าพระทัยได้ ในส่วนของโรคซึมเศร้า นางไม่รู้เรื่องนี้ จึงถือว่ามันเป็นความเจ็บป่วยธรรมดา อย่างหนึ่ง และรับการตรวจรักษาโดยไม่มีความกดดัน ทางจิตใจใด ๆ

อันหลิงหยุนได้พบองค์หญิงใหญ่ กำลังทอดพระเนตรใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่ภายในอุทยาน ในต้าจงเจิ้งย่วน มีต้นไม้อายุร้อยปีอยู่แปดต้น รูปร่างดูแปลกตาพิกล พวกมันไม่ใช่ต้นไม้ใหญ่ที่เติบโตสูงชะลูดตรงขึ้นไปบน ท้องฟ้า แต่เป็นต้นไม้แผ่กิ่งก้านที่หากโยนเชือกขึ้นไป ก็ สามารถใช้แขวนคอตายได้ประเภทนั้น

อันหลิงหยุนจะมองดูมันทุกครั้งที่เข้ามา ตอนแรกก็รู้สึก แปลกๆ ที่ต้นไม้ใหญ่ประเภทนี้สามารถมาเติบโตในสวน ที่สง่างามเช่นนี้ได้เป็นอะไรที่ชวนประหลาดใจอย่าง มาก

องค์หญิงใหญ่กำลังทอดพระเนตรใบไม้บนต้นไม้เหล่านี้

เมื่ออันหลิงหยุนเดินเข้าประตูมา องค์หญิงใหญ่ จึง ทอดพระเนตรไปยังทิศทางนั้น พระขนงขมวดน้อยๆ ยาม แลเห็นอันหลิงหยุนสองสามีภรรยา แต่ละคนอุ้มเด็กมา คนหนึ่ง ตามมาด้วยหยุนจิ่น และสาวรับใช้สองคนเดินอยู่ ข้างหลัง แม่ทัพอันและอาหยู่ก็ตามมาด้วย คนเป็นโขยง ยกกันมาเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่ขมวดพระขนงแน่น

“แค่มีลูกหลายคนเฉยๆ มีอะไรยอดเยี่ยมนักหนา ออก มาครั้งหนึ่งต้องพาคนมาเป็นกลุ่มใหญ่ขนาดนี้” องค์หญิง ใหญ่วาจาไร้ความปรานี แต่ดวงเนตร กลับล่องลอยไป ยังเด็กน้อยในอ้อมแขนของกงชิงวี่เรียบร้อยแล้ว

กงชิงวี่เดินไปยังหน้าพระพักตร์องค์หญิงใหญ่ ให้นางได้ ทอดพระเนตรจนครบทุกคน: “ตอนอยู่ในวังเห็นฮองเฮา ร้องไห้กันจ้าละหวั่น พอเห็นฮั่วไท่เฟยกลับหัวเราะกัน เบิกบาน ให้ท่านป้าดูสักหน่อยเถิด ว่าจะยอมญาติดีด้วย หรือไม่?”
องค์หญิงใหญ่ไม่เชื่อว่าเด็กตัวเล็ก ๆ เช่นนี้ จะรู้ความ แล้ว

“เจ้าช่างปากร้ายเสียจริง!” องค์หญิงใหญ่ทอดพระเนตร เด็กๆ แต่ละคนดูดีทีเดียว เพิ่งจะได้สองเดือนกว่า แต่ กลับโตพอๆกับเด็กอายุสี่หรือห้าเดือน ขาวๆนุ่มๆ ทั้งอวบ อ้วนทั้งน่ามอง กำลังมองจ้องกลับมา ด้วยดวงตาดำ ขลับทอระกายระยิบระยับ

องค์หญิงใหญ่แย้มพระสรวล: “มามะ ให้ย่าอุ้มหน่อย!”

สิ้นเสียงองค์หญิงใหญ่จึงอุ้มไปทันที ผลลัพธ์คือ เจ้า ใหญ่หัวเราะคิกคัก หรี่ตายิบหยีหัวเราะจนน้ำลายไหล ย้อยทีเดียว องค์หญิงใหญ่ผงะไปชั่วขณะ: “ช่างหัวเราะ เป็นจริงๆเสียด้วย?”

“ข้าบอกแล้ว” กงชิงวี่รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจราวกับว่า เด็กๆ เหล่านี้ เขาเป็นคนคลอดออกมาเองอย่างไรอย่างนั้น เอามือไพล่หลังจ้องมองลูกชายไม่วางตา

องค์หญิงใหญ่แย้มสรวล ขณะอุ้มเด็กน้อยและตบเบาๆ อันหลิงหยุนอุ้มลูกชายคนเล็กเดินไปที่ข้างวรกายองค์ หญิงใหญ่: ” ยิ้มให้ย่าหน่อยเร็ว”

พระพักตร์ขององค์หญิงใหญ่หนักอึ้งจมลง: ลง: “เขาจะรู้ ความอะไรแล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนก้มศีรษะลง ลูกชายไม่ได้ยิ้มจริงๆเสีย ด้วย
นี่ทําให้บรรยากาศอึดอัดไปเลย อันหลิงหยุนมอง ลูกชายด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี: “ถ้าลูกไม่ยิ้มต่อไปแม่จะไม่อุ้ม เจ้าแล้วนะ จะอุ้มพี่รองของเจ้าแทน!”

เพื่อที่ครั้งต่อไปแม่จะได้อุ้มตนเองอีก ผลลัพธ์คือ เจ้า ห้ายิ้มให้องค์หญิงใหญ่ขึ้นมาทันที

องค์หญิงใหญ่ตกตะลึง: “เป็นไปได้อย่างไรกันนี่?”

อันหลิงหยุนก็ค่อนข้างภูมิใจเช่นกัน: “เหตุใดจะเป็นไป ไม่ได้ล่ะเพคะ หากท่านป่าไม่เชื่อก็ตามหม่อมฉันมาทอด พระเนตรได้นะเพคะ”

อันหลิงหยุนหันกลับมา ลองทำให้ดูคนละรอบ องค์ หญิงใหญ่ปรายสายพระเนตรมองไปที่อันหลิงหยุน กลอก พระเนตรมองบนเหยียดๆ: “ถือว่าเจ้าโชคดีเถอะ คนอื่น ต้องเจอความทุกข์ยาก คลอดกันห้าครั้งจึงจะได้มาห้า คนแต่เจ้าทุกข์ยากเพียงครั้งเดียว ได้แก้วตาดวงใจล้ำค่า มาห้าคน”

“นี่ยังดีเพคะ ครั้งหน้าที่คลอด หม่อมฉันยังหวังอยู่ว่า จะคลอดสักหกคนในครั้งเดียว” อันหลิงหยุนอุ้มทารก เข้าไปข้างใน เดิมทีองค์หญิงใหญ่ ยังทรงคิดอยากจะด่า ต่อเสียหน่อย แต่เมื่อทอดพระเนตรเห็นแม่ทัพอัน จึงต้อง รีบกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงไปทันที

“องค์หญิงใหญ่” แม่ทัพอันเข้ามาทักทายก่อน

องค์หญิงใหญ่พยักพระพักตร์รับ: “เข้าไปเถอะ”
กงชิงวี่หันมอง หมุนกายเดินตามเข้าไป

เมื่อวางเด็กๆลง ที่ต้าจงเจิ้งย่วนก็มีผู้คนมากมายมากัน ไม่ขาดสาย ทุกคนล้วนมา เพื่อดูเด็ก ๆ หยุนโล่ชายเอง ก็อดมาด้วยไม่ได้

หยุนโล่ชายเข้ามาค้อมกายคารวะ อันหลิงหยุนรีบ พูดว่าไม่ต้องคารวะเป็นพัลวัน องค์หญิงใหญ่ส่งเด็กที่ พระองค์อุ้มอยู่ในพระอุระ ไปให้กับหยุนโล่ชาย: “ดูสิดี ขนาดไหน หากเจ้าชอบรอจนพวกเราคลอด เราก็ผูก สัมพันธ์ดองเป็นญาติกัน หากเป็นลูกสาว ก็ให้พวกเขา แต่งเข้าดีหรือไม่”

ทันทีที่กงชิงวี่ได้ยิน สีหน้าพลันดูไม่ได้ หน้าตาที่ปกติ แสนเย็นชา เสมือนมีตุ่มงอกขึ้นมาบนก้อนน้ำแข็งก็ไม่ ปาน

“ท่านป้า ทำเช่นนี้เกินไปแล้ว ลูกชายของข้ากงชิงวิ่ จะไม่มีวันแต่งเข้าเด็ดขาด!”

องค์หญิงใหญ่ผินพระพักตร์มอง: “เช่นนั้น เห็นทีว่าข้า ยิ่งต้องให้เขาแต่งเข้าให้จงได้เสียแล้ว!”

ฉากนี้ทำเอาบรรยากาศเปลี่ยนเป็น กระอักอ่วนไปใน ชั่วพริบตา แม่ทัพอันกลับไม่ยินยอมพร้อมใจขึ้นมาอีกคน

เมื่ออุ้มหลานชายขึ้นมาได้คนหนึ่ง แม่ทัพอันก็หันกาย เดินออกไป ไม่ลืมเรียกหยุนจิ่น: “จิ่นเอ๋อ ไปกันเถอะ!”
หยุนจิ่นอุ้มเด็กขึ้นมา ค้อมกายลงคารวะ แล้วจึงหัน กาย เดินตามออกไป

เป็นธรรมดาที่กงชิงวี่ ย่อมจะไม่ยอมรั้งอยู่เบื้องหลัง จึง อุ้มลูกคนที่หยุนโล่ชายอุ้มอยู่ในอ้อมแขน แล้วเดินตาม ออกไป

หงเถาลู่หลิวเมื่อเห็นว่าเจ้านายล้วนจากไปแล้ว จึงหัน หลังตามออกไป

อันหลิงหยุนจึงเพิ่งค้นพบว่า นางถูกทิ้งเอาไว้คนเดียว เสียแล้ว!