บทที่ 446 เริ่มรู้จักเกลียดชังตั้งแต่เด็ก

ฮั่วไท่เฟยไม่กล้าแม้จะหายใจ ยืนนิ่งจ้องเด็กน้อยอยู่ อย่างนั้น

รู้สึกว่าดูๆไปแล้วก็คล้ายอ๋องตวนเหมือนกัน

“ท่านพี่….……..

หวางฮองไทเฮาเดินเข้าไปหา นางเองก็อุ้มอยู่คนหนึ่ง : “นี่ก็ท่านย่าเหมือนกัน ทำไมจึงนิ่งเช่นนั้นล่ะ?”

หวางองไทเฮาเพียงแค่ปลอบเด็กน้อยประโยคเดียว คิดไม่ถึงว่าเมื่อเด็กน้อยได้ยินก็มีความสุขขึ้นมา อ้าปาก เล็กๆยิ้มออกมา เริ่มที่จะขยับแข้งขยับขา เหมือนว่าดีใจ เป็นอย่างมาก รู้จักคนแล้ว!

ทั้งหวางฮองไทเฮาและฮั่วไท่เฟยล้วนตะลึง หวางฮอง ไทเฮารู้สึกว่าน่าประหลาดมาก เค้กตัวเล็กแค่นี้เอง

“เด็กคนนี้?” หวางฮองไทเฮาพูด: “ฮั่วไท่เฟย เจ้าดูนี่สิ?”

ฮั่วไท่เฟยเข้าไปดู เด็กคนนั้นก็ไม่ร่าเริงแล้ว หวางฮองไทเฮาพูดว่า: “นี่คือท่านย่าไท่เฟย” “อา….” นี่จึงจะมีความสุขขึ้นมา หวางฮองไทเฮาไม่อยากจะเชื่อ : “ฝ่าบาท พระองค์ลอง อุ้มดูสิเพคะ”
หวางฮองไทเฮายีนเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่รับเด็กมาอุ้มอย่างระมัดระวัง รู้สึกกังวลเล็ก น้อย: “นี่…..……..

เด็กน้อยยังเป็นเหมือนเดิม หวางฮองไทเฮาพูดว่า: “เขา คือเสด็จลงใหญ่ของเจ้า

“อาอา……” แล้วจึงหัวเราะขึ้นมา

“อ๋องตวน” หวางฮองไทเฮาเรียกอ๋องตวนเข้ามา อ๋องต วนเองก็เข้าไปอุ้มด้วย ถึงแม้จะอุ้มไม่เป็น อีกทั้งยังรู้สึก อิจฉาและเกลียดชัง แต่ก็ยังต้องอุ้มอย่างระมัดระวัง

แต่ก็ยังไม่หัวเราะอยู่ดี เอาแต่จ้องมองอ๋องตวน

ฮั่วไท่เฟยเดินเข้าไป: “แปลกจริงๆ!”

หวางฮองไทเฮาเดินเข้าไป: “นี่คือเสด็จลุงรอง!”

“อาอา…… นี่ก็ยิ้มอีกแล้ว พอหัวเราะก็หัวเราะจนทำให้ อ๋องตวนเกือบจะโยนเด็กทิ้ง ดีที่หยุนโล่ชวนหูตาว่องไว คว้าเด็กมาอุ้มไว้ได้ แล้วจึงหันมองอ๋องตวนอย่างไม่สบ อารมณ์นัก

เด็กน้อยจ้องมองหยุนโล่ชวน แล้วไม่ขยับ

หวางฮองไทเฮาคิดว่าเป็นเพราะตกใจ จึงพูดอย่างไม่ ค่อยสบอารมณ์นัก : “ดุเจ้าสิ หลานชายหัวเราะให้เจ้า เจ้า กลัวอะไรกัน?”
“หม่อมฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเขาดีพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องต วนทำหน้าไร้เดียงสา หยุนโล่ชวนทนรอไม่ไหวแล้ว อยาก ที่จะเข้าไปหาหวางฮองไทเฮา

“เสด็จแม่ รู้จักหม่อมฉันด้วยเพคะ”

“นี่คือเสด็จป้ารองของเจ้า”

เมื่อหวางฮองไทเฮาพูด เด็กน้องก็หัวเราะเหอะๆ แล้วจึง ยื่นมืออกไปคว้าพู่ที่อยู่บนเสื้อของหยุนโล่ชวน แล้วจึงเริ่ม เล่น

หวางฮองไทเฮาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เมื่อหันกลับไป ก็เห็นฮองเฮาเสินหยุนชูที่ยืนใจลอยอยู่ตั้งแต่ต้น ไม่เดิน เข้ามา

“ฮองเฮา เจ้าก็เข้ามาสิ”

“เพคะ” ฮองเฮาเดินไปที่ด้านหน้าของหยุนโล่ชวน แล้ว ยื่นมืออกไปเพื่อที่จะอุ้ม แต่หยุนโล่ชวนทนไม่ได้ จึงอุ้ม เด็กเข้าไปแอบอยู่ด้านหลังฮั่วไท่เฟย

“เสด็จแม่ วันนี้ท่านอ๋องตรัสว่าให้ข้าอุ้มให้มากๆ เพื่อยืม เอาความโชดดี ข้าเองจะได้เกิดหลายๆคนเหมือนกัน” หยุ นโล่ชวนพูดเช่นนั้น ทำให้ฮั่วไท่เฟยดีใจเป็นอย่างมาก

“เช่นนั้นเจ้าก็อุ้มให้มากๆ” เมื่อฮั่วไท่เฟยพูดเช่นนั้น หวา งฮองไทเฮาจึงไม่อยากพูดอะไรอีก แล้วจึงหันไปมองกง ชิงวี่
กงชิงวี่จึงต้องส่งเด็กคนที่อุ้มอยู่ในมือให้เงินหยุนซู

เสินหยุนซูรับเด็กมาอุ้มอย่างระมัดระวัง ใครจะไปรู้ว่า เมื่อถึงมือเงินหยุนซูก็ร้องขึ้นมา บอกว่าจะออกไป

หวางฮองไทเฮาถอดสีหน้าทันที แล้วจึงรู้สึกโมโหขึ้นมา

เสินหยุนชูตกใจ อุ้มเด็กนั่งเขย่าอยู่บนพื้น

ทุกคนล้วนมองนาง อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกอับอายเล็ก น้อย

“หยุดร้องได้แล้ว!” อันหลิงหยุนเดินเข้าไปดูลูกชาย ลูกชายดึงเสื้อของนางอยากจะออกไป

หวางฮองไทเฮาร้อนใจ จึงส่งคนที่อุ้มอยู่ในมือให้กงชิง วี่แล้วจึงรีบเดินเข้าไปดูหลาน: “นางคือเสด็จป้าใหญ่ของ เจ้า เจ้าอย่าร้องไห้เลย!

“อาอา…… เหมื่อเห็นหวางฮองไทเฮา เด้กน้อยก็ยิ่ง ร้องไห้หนักขึ้น ทำเหมือนกับถูกหยิกอย่างไรอย่างนั้น จ้องมองหวางฮองไทเฮาแล้วร้อง อักทั้งยังยื่นมือออกไป ให้อุ้ม เมื่อหวางฮองไทเฮาเห็นท่าไม่ดี จึงรีบอุ้มมา

เมื่อมาถึงอ้อมกอดของหวางฮองไทเฮา ก็กอดอยู่ใน อ้อมมอกของหวางฮองไทเฮา

สูดหายใจ แล้วแอบใบหน้าเล็กๆ หวางฮองไทเฮารู้สึก ปวดใจเป็นอย่างมาก เขย่าไปเขย่ามา แล้วก้มลงมอง เด็ก น้อยก็หันหน้าเล็กๆออกมา เพื่อมองหวางฮองไทเฮา ย่าหลานสบตากัน เด็กน้อยเบ้ปากอย่างน้อยใจ หวางฮองไท เฮารีบพูดว่า: “ไม่ไป ไม่ไปแล้ว!

พูดจบ เด็กน้อยก็ไม่ร้องไห้แล้ว และยิ้มออกมา

หวางฮองไทเฮาถอดสีหน้า แล้วเลิกคิ้วหันมองเสินหยุน ชู : “ฮองเฉา เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”

เงินหยุนจูรีบคุกเข่าลง : “หม่อมฉัน.………..

“พอเถอะ กลับไปได้แล้ว

หวางฮองไทเฮาอารมณ์ไม่ดี เสินหยุนชูจึงไม่กล้าอยู่ต่อ

จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เมื่อฮั่วไท่เฟยเห็นว่าฮองเฮาเดินออกไปแล้ว จึงหันไป มองฮ่องเต้ชิงหยู่ : “ฝ่าบาท พระองค์ไม่ไปดูฮองเฮาหน่อย หรือ?”

“หม่อมฉันทูลลา

ฮ่องเต้ชิงอยู่หันไปมองอันหลิงหยุนผู้งดงาม แล้วจึงหัน หลังเดินจากไป

เมื่อฮ่องเต้ชิงหยู่ไปแล้ว ฮั่วไท่เฟยจึงพูดขึ้นว่า: “น่า แปลกจริงๆ ทำไมคนอื่นๆอุ้มไม่เป็นอะไร แต่พอถึงคราว ของฮองเอากลับร้องไห้ขึ้นมา?”

หวางฮองไทเฮาหันมองฮั่วไท่เฟย : “ไม่ต้องพูดแล้วเข้าไปเถอะ”

อันหลิงหยุนจึงตามเข้าไป หลังจากนั้นเด็กๆก็ถูกวางลง บนเตียงนอนของหวางฮองไทเฮา ถึงแม้จะแค่นอน แต่ พวกเขาก็รู้จักเล่น หันซ้ายหันขวา มีชีวิตชีวาเป็นอย่าง มาก หวางฮองไทเฮาอุ้มพวกเขาเดินไปเดินมาในวัง พูด คุยกับพวกเขา และพวกเขาเองก้ดูจะเชื่อฟังมาก

หวางฮองไทเฮาค่อยๆพูดว่า “พระชายาเสียน ลำบาก เจ้าแล้ว มีหลานที่น่ารักให้แก่ข้าเช่นนี้ ข้ายังไม่ได้ตก รางวัลแก่เจ้าเลย”

“เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ต้องการรางวัล การให้กำเนิด และเลี้ยงดูลูกถือเป็นหน้าที่ของผู้หญิง พวกพวกเขาแล้ว หม่อมฉันยินดีเพคะ”

“อืม นี่คือความจริง! เรื่องที่เจ้าคลอดก่อนกำหนด ข้า เองก็รู้ดี แต่ข้าเองก็ไม่นึกเสียดาย ถ้าหากยังมีโอกาส เลือกได้ ข้าก้ยังเลือกที่จะทำแบบนั้น เจ้าไปดูมู่มิงเถอะ จนบัดนี้มู่มิงยังไม่เคยมาหาข้าเลย ข้ารู้ว่านางเกลียดข้า แต่เรื่องนี้ก็ยากที่จะแก้ไขได้แล้ว เจ้าช่วยปลอบนางดีๆ หน่อยก็แล้วกัน”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนหันหลังเดินจากไป สวีกงกงไปหามู่มิงเป็น เพื่อนนาง

เสินหยุนชูออกมาจากวังเฉาเฟิง ใบหน้าเต็มไปด้วย น้ำตา ฮ่องเต้ชิงหยู่ออกมาหานางไม่พบ จึงไปที่วังเพิ่งหยี
ระหว่างทางผ่านวังซ่งเต๋อ ฮ่องเต้ซึ่งหยู่ก็หยุดเดิน อัน

หลังหยุนเองก็หยุดเดินเช่นกัน

“ฝ่าบาท!” อันหลิงหยุนถอนสายบัว

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอันหลิงหยุน แต่ก็ไม่ได้ให้นางลุกขึ้น สวีกงกงหันมองซ้ายมองขวา แล้วจึงพูดว่า : “ฝ่าบาท หม่อมฉันจะออกไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

พูดว่าออกไปก่อน แต่อันที่จริงแล้วคือออกไปดูว่ามีคน มาหรือไม่ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองสวีกงกง แล้วจึงเดินไปหาอัน หลิงหยุน แล้วประคองนางขึ้นมาด้วยตัวเอง

“เงยหน้าขึ้นมา ให้ข้าดูหน่อย”

ในใจของอันหลิงหยุนรู้สึกหวั่นไหว ท่านเป็นถึงเสด็จลุง ใหญ่ ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่?

อันหลิงหยุนค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วจึงมองดูแววตาที่ดู ร้อนรนคู่นั้นของฮ่องเต้ชิงหยู่

ตาทั้งสี่ประสานกัน แล้วฮ่องเต้ชิงหยู่ก็พูดว่า : “เป็นแบบ นี้ดีแล้ว ข้าชอบ!”

..” อันหลิงหยุนรู้สึกสับสน อยากจะจัดการกับความ คิดสักครู่ ควรจะพูดอะไรดี

สงสัยว่า หรือเป็นเพราะฮ่องเต้ชิงหยู่พบเจอผู้หญิงมา มาก เจอใครจึงได้ชอบไปเสียหมด
“เรื่องของ มิง หม่อมฉันพยายามอย่างสุดความ สามารถแล้ว แต่หม่อมฉันเองก็จนใจเพคะ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ เอามือไขว้หลัง แล้วมองดูใบหน้าของอันหลิงหยุนที่ยังคง เล็กเหมือนดั่งแต่ก่อน

อันหลิงหยุนถอนหายใจหนึ่งครั้ง: “ในเมื่อได้ข้อสรุปแล้ว ฝ่าบาททรงมองทะลุแล้ว หวังว่าฝ่าบาทจะทรงทำดีกับ มิงสักหน่อยนะเพคะ”

“ข้าหาแน่นอน แต่ว่านางไม่ยอมพบหน้าข้า ข้าเองก็จนใจ”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันจะเข้าไปดูนาง ในเมื่อฝ่าบาทจะ เสด็จไปหาฮองเฮา เช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่รบกสนแล้ว เพคะ”

อันหลิงหยุนอยากจะหนีจากฮ่องเต้ชิงหยู่ แต่ฮ่องเต้ชิงห ยู่กลับยื่นมือออกมา: “ให้ข้าดูหน่อยสิ”

..” ดูอาการหรือเพคะ?

อันหลิงหยุนใช้ไหวพริบทันที ยกมือขึ้นมาสแกน อัตโนมัติ ตรวจดูอาการอย่างจริงจัง

ตรวจเสร็จอันหลิงหยุนก็ยิ้ม:ฝ่าบาท พิษของพระองค์ รักษาจนหายดีแล้วเพคะ”

“จะว่าไปแล้ว คงเป็นเพราะข้าได้ยาวิเศษ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ หันหลังเดินจากไป อันหลิงหยุนมองเขาเหมือนคนบ้าแล้ว ส่ายหน้า แล้วจึงหันหลังเดินเข้าวังซ่งเต๋อ!