บทที่ 438 เข้าวังกลางดึก

“หม่อมฉันไม่มีความเห็นเพคะ ต้องขอบพระทัยความ เมตตาของเสด็จแม่ หม่อมฉันก็ชื่นชอบมู่มิ่งมาตลอด หากสามารถเข้าวังรับใช้ฮ่องเต้ได้ ย่อมเป็นเรื่องดีเรื่อง หนึ่ง”เสินหยุนซูดีอกดีใจปานนั้น อันหลิงหยุนยืนอยู่อีกฝั่ง ร่างกายรู้สึกหนาวเย็น เสินหยุนซูทำได้แต่นางทำไม่ได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็อายุอานามมากแล้ว

เป็นพ่อของมู่มิงได้แล้ว

“เสด็จแม่ ข้าไม่รับสนม บัดนี้วังหลังมีเซียวกุ้ยเฟย ฮองเฮาก็เพียงพอแล้ว”เรื่องนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกไม่ชอบใจ นัก แต่ก็ไม่แสดงออก

“ฮ่องเต้ไม่จำเป็นต้องมากความ ถ้าตามที่ฮ่องเต้บอก ก็ ต้องผิดต่อฮ่องเต้องค์ก่อน ผิดต่อบรรพบุรุษอย่างนั้นหรือ

ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะได้อุ้มหลาน เจ้าคิดว่า ข้าจะมี ชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนกัน เป็นอย่างนี้ ข้าคงถูกเจ้าทำให้ บ้าตาย

ฮองเฮายังรู้จักห่วงใยข้ามากกว่าเจ้า เจ้าไม่แม้แต่จะ นึกถึงข้าแม้แต่น้อย

ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าดูไม่ดี แต่ก็ไม่พูดออกมา
ฮองเฮาเพียงแต่ก้มหน้าไม่พูด

“พระชายาตวน “หวางฮองไทเฮามองไปยังหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนรีบเปลี่ยนกิริยา

“เสด็จแม่ ลูกคิดอยากจะหารองพระชายาให้อ๋องตวน มานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีตัวเลือกที่ดีเท่านั้น แต่ดูเหมือนมู่ มิงจะไม่ค่อยชื่นชอบท่านอ๋องนัก หากว่านางชอบละก็ลูก ก็ไม่มีปัญหาอะไร”

หยุนโล่ชวนพูดจากใจจริง อ๋องตวนเหลือบมองไป “ชวน เอ่อ เมื่อวานเจ้ายังพูดอยู่เลย จะเชื่อฟังข้าอย่างดี ทำไม วันนี้พอเจอเสด็จแม่แล้วก็ ……

“อ๋องตวน คำพูดในเรือนของเจ้าจะถือเป็นจริงได้ อย่างไร ไม่ต้องพูดเรื่อยเปื่อยแล้ว หุบปากเถอะ”

“เสด็จแม่ ลูกไม่ยินยอม มู่มิงในสายตาข้าเป็นแค่น้อง

สาว ขอเสด็จแม่เก็บกลับไป……

“หุปปาก”หวางฮองไทเฮาโมโห อ๋องตวนหุบปากอย่าง ผิดหวัง

หวางฮองไทเฮามองไปยังอันหลิงหยุน “พระชายาเสีย น ถึงตาเจ้าแล้ว ฮองเฮาและพระชายาตวนต่างก็เห็นด้วย เจ้าหล่ะ”

“ลูกไม่เห็นด้วย ลูกเคยสัญญากับท่านอ๋องไว้ ชาตินี้ จะอยู่เป็นคู่กันสองคนเท่านั้น ไม่ยินยอมให้รับรองพระ ชายา”
“ไม่สมควรถามเจ้าเลย เกรงจะทำให้ข้าโกรธซะเปล่า เจ้าก็คิดซะว่าเห็นด้วยแล้วกัน “หวางฮองไทเฮาเชิดหน้า หันไปอีกทาง

“เสด็จแม่ เรื่องนี้ต้องถามมู่มิงจึงจะถูกต้อง” กงชิง รีบ พูดขึ้น

หวางฮองไทเฮามองไป “ไม่จำเป็นต้องถามมู่มิง ถาม แล้วนางก็คงไม่ตกลง ใจนางมีหรือข้าจะไม่รู้

เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ คำสั่งของพ่อแม่ เจ้าสามคน ใครบ้างที่ไม่ใช่ข้าเป็นคนตัดสินใจ”

ทั้งสามเป็นใบ้ไร้คำพูด อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ใช่”

ทั้งห้าคนต่างหันมามอง อันหลิงหยุนยืนโดดเดี่ยวอยู่คน เดียวอีกฝั่ง “เสด็จแม่ ลูกไม่เต็มใจ”

กงชิง รีบสมทบ “เสด็จแม่หม่อมฉันก็ไม่เต็มใจ”

อ๋องตวนเห็นดังนั้นก็พูดขึ้นทันที”เสด็จแม่หม่อมฉันก็ไม่ เต็มใจ”

“เสด็จแม่……

ฮ่องเต้ชิงหยู่กำลังจะเอ่ยถึงการตัดสินใจ หวางฮองไท เฮาสีหน้าขรึมลง “ฮ่องเต้เจ้าอย่าทำให้ข้าโกรธอีกเลย ข้า จะโมโหตายอยู่แล้ว”
ฮ่องเต้ชิงหยู่กลืนคำพูดกลับไปอย่างยากลำบาท หลุม ตาลงไม่พูดอีก

หวางฮองไทเฮามองไปยังไห่กงกงที่ไปเปลี่ยนชุด เสื้อผ้าที่แห้งแล้วกลับมา ไ กงกงถือถาดอันหนึ่งเดินตรง ไปต่อหน้าทั้งสามคน “ฮ่องเต้ อ๋องตวน อ่องเสียน ในนี้มี ป้ายสองอันที่ว่างเปล่า มีอันหนึ่งที่เขียนชื่อจวิ้นจี่มู่มิงเอา ไว้ ใครที่พลิกได้ จวิ้นจู่มู่มิงก็ต้องแต่งให้กับคนนั้น”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลังเลอยู่ชั่วครู่ ไม่ขยับเขยื้อน

ไห่กงกงพูด“เชิญฮ่องเต้ก่อน หรือท่านอ๋องก่อนดีพ่ะย่ะ ค่ะ”

“ไม่จําเป็นต้องใช้พวกเขา ให้ฮองเฮาทําแทนเถอะ”หวา งฮองไทเฮา ทางอย่างเมตตา

ฮองเฮาย่อคํานับ “หม่อมฉันรับบัญชา”

ไห่กงกงเดินไปตรงหน้าฮองเฮา “เชิญฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮามองไปบนถาดแวบหนึ่ง หยิบป้ายที่อยู่ตรงกลาง ขึ้นมา แต่นางไม่ได้เปิด นางเพียงแต่ถือไว้เท่านั้น แวว ตาของฮ่องเต้ชิงหยู่สับสน หยิบป้ายนี้ขึ้นมาก็ถือว่าตอบ ตกลงแล้ว

ไห่กงกงเดินไปตรงหน้าหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนหัน ซ้ายหันขวาอยู่เป็นนาน “ท่านพี่ เชิญท่านก่อนดีกว่า”

อันหลิงหยุนไม่ดู ก็เพราะไม่อยากเลือก ไม่เลือกก็แปลว่าไม่ตกลง ถึงตอนนั้นนางเองก็ไม่มีทางให้แต่งอยู่แล้ว

ยังไม่ทันให้อันหลิงหยุนได้ตอบ หยุนโล่ชวนก็คิดจะยื่น มือออกไปแล้ว อ๋องตวนรีบคว้ามือหยุนโล่ชวนไว้

“ข้าไม่ตกลง”

หยุนโล่ชวนดันอ๋องตวนออก“นี่เป็นคำพูดของเสด็จแม่”

หยุนโล่ชวนสะบัดอ๋องตวนออก เช่นนั้นตอนกลางคืน นางก็ไม่ต้องทรมานจนถึงเช้าแล้ว เหนื่อยจนตอนกลาง วันเอาแต่ง่วงนอน

ให้เขาไปทรมานผู้อื่นก็ดีแล้ว

หยุนโล่ชวนยกมือขึ้นนับ นับจนถึงตัวเลขมงคล หยิบ ป้ายอันหนึ่งขึ้นมาพูดว่า “อันที่จริงมู่มิงนั้นดีมาก เพียงแต่ ไม่รู้ว่านางจะชอบท่านอ๋องหรือไม่”

หวางฮองไทเฮาหัวเราะ “เจ้าเด็กคนนี้นี่

ไห่กงกงถือป้ายเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน “พระชายา เสียน ถึงตาท่านแล้ว”

“ข้าไม่เอา”ให้ตายอันหลิงหยุนก็ไม่เอา และไม่มองด้วย

หวางฮองไทเฮาเอ่ยขึ้นว่า “ช่วยนางเปิดสิ”

“พ่ะย่ะค่ะ”ไห่กงกงตอบรับพร้อมเปิดป้ายขึ้น อันหลิงหยุ นอยากไปขัดขวาง แต่ป้ายก็เปิดขึ้นมาแล้ว สรุปคือเป็นป้ายเปล่าๆ

อันหลิงหยุนเห็นแล้วก็ไม่สนใจ นางไม่เพียงแต่ทำเพื่อ ตนเอง แต่ก็ทำเพื่อฝูมิงด้วย เพื่อกู้หน้าคืน

กงชิงวี่กลับเก็บขึ้นมา ให้หวางฮองไทเฮาดู “เสด็จแม่

ท่านเห็นชัดเจนหรือไม่ หวางฮองไทเฮาเหลือกตาให้กงชงวี่ “เจ้าไปให้พ้นเลย

อย่าให้ข้าได้เห็นแล้วอารมณ์เสีย

กงชิงวี่ย่อมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง สำหรับเขา นี่เป็นสิ่งที่ดี ที่สุด

กลับไปข้างกายอันหลิงหยุน กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุน เอาไว้ เพิ่งสังเกตว่ามือนางนั้นเย็นมาก

กงชิงวี่รู้สึกปวดใจ ดึงมืออันหลิงหยุนไปวางไว้บนอก

สีหน้าก็เคร่งขรึมจริงจังขึ้น

หยุนโล่ชวนก้มหน้ามองป้ายที่ซ่อนไว้บนอก รีบเอาออก มาดู ข้างบนโล้นโล่งไม่มีอะไรเลย หยุนโล่ชวนสีหน้าเศร้า สร้อย “ทำไมไม่มี

อ๋องตวนสีหน้าอึ้ง รีบหยิบป้ายไปดู ปรากฏว่าข้างบน ไม่มีตัวหนังสือ สักพักก็ยิ้มอย่างเบิกบาน

“เสด็จแม่ ของลูกก็ว่างเปล่า”

หวางฮองไทเฮามองไป “ดีใจอะไรนักหนา”
หวางฮองไทเฮาหันหน้าไปมองฮ่องเต้ชิงหยู่และฮองเฮา “ถึงตาพวกเจ้าแล้ว”

มือของฮองเฮาเย็นเฉียบ ค่อยๆปล่อยมือ ข้างในเป็นชื่อ มู่มิงจริงๆ

มือของฮองเฮาสั่นระริกจนป้ายตกลงที่พื้น ฮ่องเต้ชิงหยู่ หมุนตัวเดินจากไปแล้ว

ฮองเฮารีบเก็บป้ายที่ตกบนพื้น คุกเข่าขอบคุณ

อันหลิงหยุนมองฮองเฮาและฮ่องเต้ที่จากไปด้วยความ โกรธ ในใจยากจะยอมรับ

นี่เป็นโชคร้ายของมู่มิง และเป็นการถากถางพวกเขา ด้วย

แม้จะใหญ่สุดในแผ่นดิน ก็ไม่สามารถเลือกการแต่งงาน

ด้วยตนเองได้ ช่างน่าเศร้า

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ชอบหวางฮองไทเฮาขึ้นมาบ้างแล้ว ลูบท้องนางแล้วคิดอยากจะกลับไปแล้ว

“ลูกขอทูลลา”อันหลิงหยุนก้มศีรษะ

“ไปเถอะ”หวางฮองไทเฮาพูดอย่างเฉยเมย กงชิง ประคองอันหลิงหยุนจากไป

หยุนโล่ชวนออกจากประตูแล้วก็ร้องไห้ สูดจมูกร้องไห้ ไม่หยุด
แม้จะไม่ได้ร้องไห้เสียงดัง แต่ความเสียใจของนาง เหมือนสายฝนของคืนนี้ ตกลงมาเป็นสายไม่หยุด

อ่องตวนสีหน้าหดหู่ รีบร้อนอยากส่งตัวเขาออกไปซะ จริง

ออกจากวังหลวงแล้วหยุนโล่ชวนก็ทนไม่ไหวนั่งลงตรง หน้าประตูวังร้องไห้จ้าขึ้นมา อ๋องตวนก็จนปัญญารู้สึก โกรธขึ้นมาบ้างแล้ว “ข้าไม่ดีตรงไหน เจ้าถึงต้องการ ส่งตัวข้าออกไป เจ้าดูพระชายาเสียน ดูความเด็ดเดี่ยว ของนาง”

“พวกท่านก็คิดถึงแต่ตัวเอง ฮ่องเต้สามารถเป็นพ่อข้าได้ แล้ว ให้มู่มิงแต่งกับฮ่องเต้ นางจะทำอย่างไร”หยุนโล่ชวน ตะโกนขึ้น ต่างก็เงียบลง

ภายใต้สายฝน อันหลิงหยุนหมุนตัว นางอยากกลับไป ถูกกงชิงวี่รั้งไว้ “อย่าหาเรื่อง เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงไม่ได้ แล้ว”

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวนที่ถูกอ่องตวนพาออกไป นางจึงขึ้นรถม้า

รุ่งเช้าอันหลิงหยุนเริ่มรู้สึกปวดท้อง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ