บทที่ 432 ยึดเมืองถ่าถ่าง

รถม้าของอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ยังไม่ถึง ฝูงอีกาก็ มาต้อนรับ อันหลิงหยุนลงจากรถม้าตามกงชิงวี่ไปยัง ที่หมาย เพิ่งเข้าไปในป่าก็พบกับอีกาจํานวนมากตาย เกลื่อนพื้น

แต่อีกาค่อนข้างตัวเล็ก ไม่ใหญ่โตเหมือนราชาอีกา

และราชาอีกาก็กำลังสังหารอีกาเผ่าอื่นจำนวนมาก

อันหลิงหยุนเมื่อเห็นก็รีบตะโกนเรียกทันที “ราชาอีกา”

ราชาอีกาเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็บินกลับไปบนไหล่ของ กงชิงวี่ อันหลิงหยุนรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง “ราชาอีกา เจ้า ทําแบบนี้มันเกินไป คนที่ทำร้ายเผ่าอีกาของเจ้าไม่ใช่ พวกเขา พวกเขาอ่อนแอตัวเล็ก เจ้าทำอย่างนี้ได้อย่างไร เจ้าทําเกินไปแล้ว”

“กากา…..ราชาอีกาไม่พอใจ เขาเคยถูกอีกาฝูงนี้ เหยียดหยามมาก่อน

“แต่พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ต้องรู้ว่า หากพวกเขาไม่เชื่อ ฟังก็จะถูกฆ่า พวกเจ้าที่จริงก็เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน เจ้าฆ่า จนไม่เหลือซากเช่นนี้ โหดร้ายไม่มีคุณธรรม ข้าช่วยพวก เจ้าไม่ใช่ให้พวกเจ้าเข่นฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกันเอง เจ้าเรียก ฝูงอีกาของเจ้ากลับมา ไม่อนุญาตให้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ ไม่เช่น นั้นเจ้านายน้อยของเจ้าจะไม่พอใจ”

พูดถึงเจ้านายน้อยราชาอีกาก็มีทีท่าหวาดกลัวชัดเจนมองไปยังท้องของอันหลิงหยุน รีบร้องกากา และไม่พูด อะไรอีก

ฝูงกาบินวนกลับมา ร่อนลงอีกฝั่ง

อันหลิงหยุนมองไปที่ท้องของตนแวบหนึ่ง แม้ความ สามารถในการสื่อสารกับนกได้เป็นเรื่องแปลกประหลาด อยู่บ้าง แต่อันหลิงหยุนก็ยอมรับได้ ลูกในท้องของนาง เหล่านี้ล้วนเป็นความจริงที่น่าอัศจรรย์

เดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุนมาถึงในป่าลึก อันหลิงหยุ นมองไปรอบๆ พวกอีกาที่ขนาดตัวปกติต่างหลบซ่อนตัว อยู่ นางรับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกและหวาดกลัวของ เหล่าอีกา และนางเหมือนจะได้ยินเหล่าอีกาคุยกันเรื่อง ปกป้ององค์หญิง

อันหลิงหยุนเดินต่อไป เงยหน้าขึ้นมองเห็นต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่ค่อนข้างใหญ่ บนต้นไม้มีนกหลายตัวกำลังเฝ้ายาม อัน หลิงหยุนเงยหน้าขึ้นหันไปมองกงชิงวี่ เอ่ยกับราชาอีกาที่ อยู่บนไหล่กงชิงวี่

“ราชาอีกา เจ้าขึ้นไปเอาตัวอีกาที่อยู่ในรังนั้นออก มา จำไว้ห้ามทำร้ายเด็ดขาด ข้าต้องการใช้นางให้เกิด ประโยชน์”

ราชาอีกากระพือปีกบินขึ้นไป ไม่นานอีกาหลายตัวเกิด การต่อสู้ขึ้นกับราชาอีกา แต่ราชาอีกานั้นแข็งแกร่ง ดุดัน ไม่นานอีกาบนต้นไม้ต่างก็ตกลงมาอยู่บนพื้น อันหลิงหยุ นดูแล้ว แม้จะไม่ตาย แต่ก็สาหัสมาก
ราชาอีกาจะเอาอีกาที่อยู่ในรังออกมาให้ได้ ไม่คิดว่า อีกาตัวนั้นก็ดุดันร้ายกาจเช่นกัน พอออกมาได้ก็ต่อสู้กับ ราชาอีกาทันที อันหลิงหยุนเห็นอีกาสองตัวที่ขนาดตัว ใหญ่เล็กต่างกัน แต่กลับต่อสู้โรมรันกันอย่างหาทางแยก ไม่ได้

ที่น่าแปลกคือมีบางท่าที่ราชาอีกาไม่สามารถรับมือได้ มีหลายครั้งที่เกือบจะร่วงลงมา แต่สุดท้ายก็กลับขึ้นไป ใหม่ได้

แต่สุดท้ายอีกาตัวนั้นก็พ่ายแพ้ในการต่อสู้ เห็นตัวเอง แพ้แล้ว อีกาตัวนั้นก็เอาหัวพุ่งชนกิ่งไม้ อันหลิงหยุน ตะโกนขึ้นอย่างร้อนใจ “ขวางนางไว้”

ราชาอีกาบินได้รวดเร็วมาก เพียงครู่เดียวก็สามารถ ขวางอีกาตัวนั้นไว้ได้ แต่อีกาตัวนั้นก็พุ่งชนตัวเขาไม่เบา ราชาอีกาและอีกาตัวนั้นต่างก็ร่วงลงสู่พื้น กงชิงวี่รีบวิ่งไป อุ้มตัวอีกาทั้งสองไว้ ตัวหนึ่งมอบให้อันหลิงหยุน อีกตัวก็ อุ้มไว้เอง

อันหลิงหยุนจับชีพจรอีกา ปรากฏว่าไม่เป็นไร รีบหันไป ดูราชาอีกา

ราชาอีกาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ยืนอยู่บนไหล่ กงชิงวี่และจ้องมองอีกาตัวนั้น

อันหลิงหยุนจับตัวอีกาตัวนั้น “สำหรับเจ้าแล้วพวกเจ้า อาจแตกต่างกัน เจ้าเป็นนกของข้า แต่กับข้าแล้วพวกเจ้า ไม่ได้แตกต่างกัน เจ้าเป็นราชาแห่งกองทัพ นางก็เช่นกัน
อันหลังหยุนหมุนตัวเดินไปยังที่ๆสงบเงียบ ลูบตัวอีกา “เจ้าไปกับข้า แล้วข้าจะปล่อยเผ่าของเจ้าไป เป็นอย่างไร

อีกาไม่สนใจ อันหลิงหยุนพูดว่า “เจ้าสามารถรับรู้ได้ถึง พลังอันน่าอัศจรรย์ของเด็กในท้องข้าหรือไม่”

อีกาจึงหันมามองท้องของอันหลิงหยุน สักพักก็ร้องขึ้น

อันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกน่าอัศจรรย์ขนาดนั้นแล้ว นาง เพียงแต่อยากจะช่วยอีกาตัวนี้เท่านั้น

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ”อันหลิงหยุนอุ้มอีกาเอาไว้ หมุนตัว เดินออกจากป่า

ตลอดทางราชาอีกาเอาแต่จ้องไปที่อีกาตัวนั้น อีกาตัว นั้นก็จ้องเขา

กงชิงวี่ถามขึ้น “ต้องการจะสู้กันอีกใช่หรือไม่

“ไม่บอกท่าน “อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าก่อน ตามด้วยกงชิง วี่ ขึ้นรถม้าแล้วจึงบอกกับกงชิงวี่ ราชาอีกาถูกใจอีกาตัว นั้นซะแล้ว

กงชิงวี่หัวเราะ “ราชาอีกาอายุอานามตั้งเท่าไหร่กันแล้ว นี่ไม่ใช่แก่แล้วไม่เจียมหรือ”

อันหลิงหยุนมองไป ได้แต่ส่ายหัว “ในโลกของสัตว์ท่าน ไม่เข้าใจ”
“อะไร”กงซึงวี่ไม่เข้าใจจริงๆ

“ในบรรดาเผ่าพันธุ์สัตว์ทั้งหลาย ตัวเมียต่างก็ชื่นชอบ ตัวผู้ที่แข็งแกร่ง แต่ตัวผู้เหล่านั้นต่างก็มีสามภรรยาสื่อน”

อันหลิงหยุนอธิบาย กงชิงวี่พยักหน้าคิดว่าเป็นเรื่องจริง แต่อันหลิงหยุนกลับบอกว่า “แต่อีกานั้นไม่เหมือน”

กงชิงวี่ถามขึ้น”ไม่เหมือนกันอย่างไร ”

“ในบรรดาสัตว์ทั้งหลายนั้นอีกาเป็นสัตว์ที่มีหนึ่งผัวหนึ่ง เมียเท่านั้น พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่ยังหนุ่มสาว จนแก่ เฒ่าแล้วก็ยังอยู่ด้วยกัน แม้กระทั่งคู่ชีวิตของพวกมันจะ ตายไปแล้ว พวกมันก็จะไม่หาคู่ใหม่ สามารถพูดได้ไว้รัก ไม่เปลี่ยนแปลงก็ว่าได้ ซึ่งนับว่าพบได้น้อยมากในสัตว์

“แล้วราชาอีกาเล่าเป็นอย่างไร”กงชิงวี่ยังคงสงสัย

อันหลิงหยุนมองไป “เช่นนั้นก็ต้องถามราชาอีกาแล้ว”

“ราชาอีกา ไหนเจ้าลองพูดให้ฟังซิ”

“ถึงว่า เจ้าว่านางเหมือนภรรยาเจ้าที่ตายไปอย่างกับ แกะ

“กากา……

ตอนนี้ก็อธิบายชัดเจนแล้ว อันหลิงหยุนส่งอีกาในมือ ให้กับราชาอีกา “ข้ามอบนางให้เจ้า เจ้าต้องดูแลดีๆ เผ่า พันธุ์ของนางถูกเจ้าฆ่าตายไปไม่น้อย อยากให้นางอยู่กับเจ้าคงจะยากสักหน่อย แต่เจ้าก็อย่ารีบร้อน ถือซะว่าเป็น เพื่อนแล้วกัน”

ราชาอีกามองอีกาตัวนั้นที่เดินกลับไปข้างกายอันหลิง หยุน กลับเผยแววตาขี้อายออกมา ไม่กล้าจะเข้าใกล้นัก อันหลิงหยุนหัวเราะ “ดูไม่ออกเลยว่า ราชาอีกาจะรักหยก ถนอมบุฟผาเหมือนกัน”

ราชาอีกาเบือนหน้าหนี ไม่โต้เถียงกับอันหลิงหยุน

รถม้ากลับไปถึงที่พัก อันหลิงหยุนมองเวลา ตามกงชิงวี่ กลับไปพักผ่อนยังชั้นที่พัก

เพียงพริบตาเวลาที่กำหนดไว้หนึ่งวันก็ได้ผ่านไปแล้ว อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินตามกงชิงวี่จากไป พวกเขาไปขึ้น ไปที่เมืองถ่าถ่าง มองไปยังกำลังทหารที่อยู่ด้านล่าง กง ชิงวี่ยกมือขึ้น เพียงแค่เขาโบกมือเท่านั้น แม่ทัพอันจะสั่ง การให้ทหารบุกโจมตีเมือง เมืองถ่าถ่างในตอนนี้ ไม่มีแม้ กำลังในการต่อต้านศัตรู

ไม่ช้าเมืองถ่าถ่างก็คงจะถูกยึดครอง แต่อันหลิงหยุน และกงชิงวี่ต่างรู้ดี ถ้าเมืองถ่าถ่างแตกพ่าย ต่อไปก็คง ต้องรับมือเรื่องสงครามอีกหลายปี ความมั่งคั่งที่ประเท ศต้าเหลียงมีก็คงต้องทุ่มให้กับการทำสงคราม แต่นั่นก็ เป็นเรื่องที่ไม่อาจจะถอยร่นได้ แต่ยังไงซะสงครามก็คือ สงคราม ไม่มีข้อดีอะไรเลย อีกทั้งสงครามยังนำพาแต่ หายนะยิ่งใหญ่เข้ามา

กงชิงวี่กำลังมองอันหลิงหยุน “อีกสักครู่ข้าจะให้ราชา อีกาส่งเจ้ากลับไป
“อืม”

อันหลิงหยุนรู้สึกจำใจ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วไม่มีใคร เปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทั้งสองประเทศรบกันไม่ใช่เรื่องที่ นางจะเปลี่ยนแปลงได้ สิ่งที่นางทำได้ก็มีแต่ทำให้กงชิง วางใจเท่านั้น

ขณะที่มือของกงชิงวี่กำลังจะโบกลงไปนั้น ถังหลงก็ เดินมาอย่างรวดเร็ว“อ๋องเสียน ช้าก่อน

กงชิงวี่หันกลับมามองถังหลง ถังหลงรีบก้าวเท้าเดินไป ตรงหน้ากงชิงวี่ ประสานมือคำนับและเอ่ยขึ้นว่า“ประเทศ ของเรายินดีสวามิภักดิ์ นี่เป็นหนังสือสวามิภักดิ์”

ในมือถังหลงกำรายงานไว้หนึ่งแผ่น ส่งให้กงชิงวี่กับมือ กงชิงวี่รับมาดู แล้วมอบให้กับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุน เปิดออกดู ข้างในเป็นตัวหนังสือที่ไม่รู้จัก เก็บเอาไว้อย่าง รู้สึกผิดหวัง

กงชิงวี่กล่าวขึ้น “ในเมื่อยอมสวามิภักดิ์แล้ว เช่นนั้นก็ แขวนธงขาว เปิดประตูเมืองให้ทหารของข้าเข้าเมือง ข้า รับรอง พวกเจ้าจะไม่มีเรื่องอะไร ทหารของประเทศต้าเห ลียงจะไม่ทำร้ายประชาชนในเมือง และไม่ปล้นสะดม

..”ถังหลงลังเลอยู่ชั่วครู่ “พ่ะย่ะค่ะ”