บทที่ 424 อ๋องตวนมาแล้ว

พออันหลิงหยุนยอมรับผิดก็หันไปหากงชิงวี่ พูดเรื่อง สำคัญ “ท่านมาได้อย่างไร?”

“ยังกล้าถาม?” กงชิงวี่เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน ที่ เขาเร่งการเดินทางเร็วปานสายฟ้าเช่นนี้ก็เพื่อเรื่องเขต ชายแดนงั้นหรือ?

มีแม่ทัพอันอยู่เขาไม่เกรงกลัวอะไร ในใจเป็นห่วงแค่ นางคนเดียว

ถามอย่างกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย

กงชิงวี่ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าที่อวบบวมของอันหลิงหยุ นอย่างไม่รู้ตัว ตอนที่นางผอมถือว่าเป็นผู้หญิงที่งดงาม คนหนึ่ง แม้นมีเสน่ห์ดึงดูดคน แต่เมื่อย้อนคิดถึงเจ้าของ ร่างเดิม เขาไม่เคยมีใจให้เลยสักนิด

ตอนนี้เจ้าของร่างเดิมไม่อยู่แล้ว เปลี่ยนเป็นวิญญาณ ของนางแทน ก็คือตัวนางในปัจจุบัน

ต่อให้นางจะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังชื่นชอบนางอยู่ดี

ลูบสัมผัสใบหน้าที่อวบบวมของอันหลิงหยุน กงชิงวี่มอง ไปหาแม่ทัพอัน “ท่านพ่อ เกิดเรื่องกับราชาอีกาหรือ?”

“เรื่องนี้ข้าไม่แน่ใจ ต้องถามหยุนหยุน” แม่ทัพอันไม่ ค่อยรู้ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องการสื่อสารกับอีกาดำ จึงไม่ได้ พูดให้มากความ
เมื่อนั่งลง แม่ทัพอันเหลือบมองลูกเขยทีหนึ่ง ขณะที่พูด อยู่ดวงตายังคงหยุดอยู่ที่ลูกสาว แม่ทัพอันรู้สึกสบายใจ ขึ้นมาบ้าง

กงชิงวี่นั่งสบตาอันหลิงหยุน พร้อมยื่นมือไปหา “เรื่อง ราชาอีกาอีกสักครู่หยุนหยุนจะพูดกับข้าเองเป็นการส่วน ตัว พวกท่านกลับไปพักผ่อนก่อน เรื่องช่วยราชาอีกาคน ของข้าจะไปเอง พระชายาตวน เจ้ากลับไปที่ประโจม ก่อนเถอะ มีคนรอเจ้าอยู่ที่นั่น ”

“รอข้า?”

หยุนโล่ชวนมีสีหน้าไม่เข้าใจ ทว่านางก็ยอมลุกขึ้นยืน โดยดี นางกังวลว่าสมเด็จย่าเสด็จมา จึงรีบกลับไปโดย พลัน

มู่มิงลุกขึ้นยืนแล้วนำคนอื่นๆถอยออกไป

“พ่อต้องไปลาดตระเวนแล้วเหมือนกัน” แม่ทัพอันลุกขึ้น ยืนแล้วเดินจากไป

ภายในกระโจมเหลือเพียงอันหลิงหยุนและกงชิงวี่สอง คน อันหลิงหยุนรู้สึกเกรงๆ สุดท้ายแล้วเป็นเพราะนางเอง ที่แอบหนีออกมา

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าแต่เพียงผู้เดียว ท่านอย่าถือคนอื่นเลย” อันหลิงหยุนยอมสารภาพผิดก่อน แล้วแหงนหน้ามองกงชิงวี่ นัยน์ตาของกงชิงวี่จ้องมองนาง ตาเป็นประกาย สองมือกุมใบหน้าของนางไว้
“ข้าเร่งเดินทางมาหาอย่างเป็นเดือดเป็นร้อน หยุนหยุน ไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?”

อันหลิงหยุนยกคิ้วขึ้นสูง “คิดถึงน่ะคิดถึง แต่ว่า….…..

“แต่ว่าอะไร?”

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าเป็นฝ่ายหนีออกมาเอง คิดถึงก็พูด ออกมาไม่ได้ พูดออกมาแล้วอายคนอื่นเขา

“ยังรู้จักอายคนอื่นเหรอ?” กงชิงวี่คับอกจนอยากจะ ร้องไห้ คิดถึงก็คิดถึง จะไปกลัวอายคนอื่นเขาทําไม

“ข้าคิดถึงหยุนหยุน คิดถึงจนใจจะขาด กลางคืนนอนไม่ หลับ จุดไฟอ่านหนังสือก็อ่านไม่รู้เรื่อง พอกลางวันข้าก็ คิดถึงจนนั่งไม่ติดยืนไม่นิ่ง แถมยังกินข้าวไม่ลง ตอนแรก กะว่าจะไปเมืองหลวงเตรียมการให้เสร็จแล้วค่อยมารับ หยุนหยุน แต่ข้ารอไม่ไหว ”

อันหลิงหยุนถาม “งั้นท่านอ๋องต้องทิ้งงานที่เมืองหลวง แล้วมาที่นี่หรือ?”

“ไม่อย่างนั้นล่ะ?” กงชิงวี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าอยู่ห่าง จากเจ้าไม่ได้เสียแล้ว”

อันหลิงหยุนนิ่งเงียบไป

คนบ้า

แม้นว่าการพบเจอกันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ทว่าทั้งสองกลับรู้สึกอบอุ่นใจยิ่ง

รอจนความรู้สึกนั้นจางหายไป กงชิงวี่ยังรู้สึกไม่หาย คิดถึง เขาดึงอันหลิงหยุนเข้ามาจูบหลายทีแล้วปล่อยห่าง ออกไปอย่างเสียดาย

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ สภาพนางในตอนนี้แค่นางส่อง กระจกดูตัวเองยังรู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วกเลย เขาไปเอาอารมณ์มาจากไหนกันแน่ ถึงได้หลงใหลนางถึง เพียงนี้?

อันหลิงหยุนถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ เดิมทีรูปร่างของ นางถือว่าไม่เลว ช่วงขาทั้งคู่ใครเห็นใครก็รัก แต่มาตอนนี้ ขาของนางบวมจนเหมือนหัวไชเท้าที่โค้งงอไม่ได้ ทั้งอ้วน ทั้งใหญ่ เวลาขยับเขยื้อนรู้สึกเกรงๆ ยังดีที่ขาทั้งคู่ผิวขาว นวลเนียน ดูมีน้ำมีนวล ขนาดขาบวมยังคงดูมีน้ำมีนวลอยู่

ติดแค่ว่าไม่น่ามอง เหมือนขาหมูสองข้างที่วางห้อยอยู่ ข้างเตียงแล้วแกว่งไปมา

กงชิงวี่นั่งลงแล้วเอนพิงกายอยู่ด้านข้าง “ขาบวมหรือ?”

อันหลิงหยุนแหงนหน้ามองไป “ตอนมาอาการหนัก หน่อย รถม้าโยกเยกรุนแรง”

กงชิงวี่ก้มตัวลงไปดึงขาข้างหนึ่งของอันหลิงหยุนขึ้นมา พาดไว้ที่ตัก พร้อมเปิดกระโปรงขึ้นไปเหนือเข่าเพื่อบีบ นวดให้นาง

อันที่จริงอันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกอะไร ทว่าเมื่อมองเห็นนิ้วมือเรียวยาวขาวนวลของกงชิง จิตใจเริ่มผิดเตลิดเปิด เปิงไปบ้าง

มือของผู้ชายที่สวยงามมีให้เห็นไม่มาก ทว่ากงชิง นับ เป็นหนึ่งในนั้น มือของเขาไม่เพียงแต่เรียวยาวและผิวขาว ยังมีลวดลายกระดูกที่แข็งแกร่ง ฉะนั้น นับว่าเป็นมือที่ สวยงามในบรรดาผู้ชายทั้งหลาย

อันหลิงหยุนจ้องมองมือคู่นั้นด้วยใจเหม่อลอย แล้วถาม กงชิงวี่ว่า “ท่านอ๋อง ท่านบอกว่าจะช่วยราชาอีกา ท่านได้ ข่าวมาแล้วหรือ? ท่านยังไม่ได้ถามข้าเลย?”

“งั้นหยุนหยุนพูดตอนนี้เลย”

‘อันหลิงหยุนหมดคำพูด นึกว่ากงชิงวี่รู้เรื่องหมด แล้วเสียอีก ดูท่าแล้วนางยังคงต้องเล่าเรื่องอีกที

อันหลิงหยุน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับกงชิงวี่ฟัง กงชิงวี่พยักหน้าตอบรับ แล้วสลับขาอีกข้างหนึ่งบีบนวด ให้กับอันหลิงหยุน “ดูท่าแล้ว คงมีคนสังเกตเห็นตอนที่ข้า ฝึกซ้อมราชาอีกา คนของราชนิกุลร่วมมือกับซ่างเต๋อแม่ ทัพจากหวูโยกั่ว โดยให้แม่ทัพซ่างเต๋อจับราชาอีกาไว้ ทั้ง ยังทำให้พวกมันสูญเสียเสียงร้องไปด้วย”

“น่าจะเป็นเช่นนั้น”

อันหลิงหยุนยกเท้าออกไป ถามกงชิงวี่ว่า “ท่านอ๋อง ทานข้าวหรือยัง?”

“ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวรอทานพร้อมกับท่านพ่อ หยุนหยุนข้าเร่งการเดินทางมาสามวันและไม่ได้นอนพักผ่อนดีๆ อยากจะพักผ่อนสักครู่ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้านะ”

“งั้นท่านนอนเถอะ”

กงชิงวี่ขึ้นไปนอนบนเตียง ไม่นานก็นอนหลับไป โดย มีอันหลิงหยุนนอนอยู่ข้างๆ ทั้งสองห่มผ้าห่มไว้ โดยมีมือ ของกงชิงวี่โอบกอดอันหลิงหยุนไว้ด้วย

ตอนที่แม่ทัพอันกลับมาถึง เมื่อเดินเข้าไปในกระโจม เห็นลูกเขยกับลูกสาวนอนกอดกันอยู่ หน้าแก่ๆแดงก่ำขึ้น มา จากนั้นรีบเดินจากไปทันที

กงชิงวี่นอนหลับไปทั้งช่วงบ่าย จนกระทั่งตอนค่ำถึงจะ ตื่นนอน

แม่ทัพอันสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารค่ำไว้ พอกินข้าว เสร็จกงชิงวี่ก็ออกเดินทาง

อันหลิงหยุนรู้สึกเป็นห่วงมาก คงต้องเป็นอย่างที่กงชิง พูด เรื่องนี้เขาไปเหมาะสมที่สุด

อันหลิงหยุนรอจนกงชิงวี่จากไปแล้วค่อยไปดูคนที่มา ทว่าเมื่อไม่เห็นหยุนโล่ชวนนางรู้สึกประหลาดใจ พอถาม คนอื่นๆก็ไม่มีใครรู้ อันหลิงหยุนจึงเดินไปหากระโจมที่หยุ นโล่ชวนพักอยู่

“ได้ยินมาว่าไม่ได้ออกมาทั้งวันแล้วไม่รู้ทำอะไรอยู่ ” มู่ มิงเดินไปดูหยุนโล่ชวนพร้อมอันหลิงหยุน
ทั้งสองคนเดินไปทางด้านโน้น พลันเห็นเงินหยุนเจ๋ กำลังฝึกซ้อมอยู่ มู่มิงมองจนตาค้าง อันหลิงหยุนใช้นิ้ว ชี้ไป “เจ้าน่าจะไม่เคยเห็นมาก่อน ถือโอกาสนี้ไปดูเสีย หน่อย จะได้ไม่มาเสียเที่ยว ครั้งนี้พวกเรากลับไป บางที เจ้าอาจจะไม่มีโอกาสได้เข้ามาในค่ายทหารอีกเลย ”

มู่มิงถือโอกาสนี้ ไปดูเสินหยุนเจ๋โดยตรงเลย

รอจนจมู่มิงจากไปอันหลิงหยุนจึงเดินไปดูหยุนโล่ชวน

อันหลิงหยุนรู้สึกแค่ว่า ความรักครั้งนี้ของมู่มิงคงไม่ได้ ราบรื่นขนาดนั้น ทว่าในเมื่อได้เผลอเปิดใจไปแล้ว ตาม ลักษณะนิสัยของมู่มิง ถ้าไม่ได้ลองดูนางไม่ยอมรามือแน่

เมื่อมาถึงนอกกระโจมของหยุนโล่ชวน อันหลิงหยุนอ ยากจะเข้าไป แต่ถูกทหารหน้าประตูขวางทางไว้

อันหลิงหยุนประหลาดใจ คนที่ยืนอยู่หน้ากระโจมสอง

คนนี้ไม่เหมือนคนในค่ายทหาร “พวกเจ้าคือ……

หนึ่งในนั้นไม่รอให้อันหลิงหยุนได้พูดจบ รีบหยิบป้าย ห้อยเอวออกมาให้อันหลิงหยุนดู ตรงป้ายห้อยเอวมีอักษร คำว่าตวนปรากฏเด่นชัด

อันหลิงหยุนมองไปทางประตูทางเข้ากระโจม ถึงจะ เข้าใจในทันที

ก่อนหน้านั้นกงชิงวี่ได้พูดแล้วว่า มีคนรอหยุนโล่ชวนอยู่ อ๋องตวนมาแล้วนั้นเอง
ในเมื่อเป็นการพบเจอกันระหว่างสามีภรรยา นางไม่ขอ รบกวนดีกว่า อันหลิงหยุนจึงหมุนตัวเดินจากไป

หยุนโล่ชวนที่อยู่ในกระโจมกำลังเคร่งเครียดว่าจะสลัด อ๋องตวนทิ้งอย่างไรดี

อ๋องตวนในเวลานี้ สวมใส่เสื้อผ้าที่รัดกุมพอดีตัว เอนกายหลับสนิทอยู่ที่เตียงของนาง

ไม่รู้ว่าไม่เอาเชือกที่ทำมาจากอะไรก็ไม่รู้ ช่างเหนียว แน่นยิ่งนัก ข้อมือของนางถูกมัดติดกับข้อมือของกงชิง หยิน นางอยากไปก็ไปไม่ได้ ขานเรียกกงชิงหยินก็เรียก ไม่ตื่น

ตั้งแต่เดินเข้ามาก็หลับเลย หลับจนถึงตอนนี้