บทที่ 421 รักษาอีกาแก่

เมื่อถึงเวลาพักผ่อน อันหลิงหยุนถึงได้เตรียมตัวไปหา กาดำน้อยและหมาจิ้งจอกหางสั้น

อันหลิงหยุนออกจากค่ายทหารแล้วเดินไปยังรอบนอก พร้อมหยิบนกหวีดที่กงชิงวี่เตรียมไว้ให้นางมาวางไว้ที่ ปาก แล้วเป่าแรงๆไปหนึ่งครั้ง ทันใดนั้น บนท้องฟ้ามีอีกา แก่ตัวหนึ่งโบยบินมา เพียงไม่นานก็บินมาเกาะก้อนหินที่ อยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน

“พระชายาเสียนเก่งที่สุด หาอีกาดำแก่มาได้จริงๆ”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ “ทำไมเป็นเจ้า ราชาอีกาไม่ อยู่หรือ? ”

อีกาดำกาปีกแล้วบินจากไป อันหลิงหยุนมองตาม ทิศทางที่อีกาบินจากไป เป็นทิศทางของข้าศึก

“ทำไมเหรอ ทำไมมันบินหนีไปแล้ว?” หยุนโล่ชวนทำ หน้าไม่เข้าใจ และรีบเดินไปถามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน ทำไมทิศทางที่ อีกาแก่บินไปคือค่ายทหารของข้าศึก ทั้งๆที่นางสั่งให้ ราชาอีกาไปปกป้องบิดาของนาง

อันหลิงหยุนรอไปสองชั่วยามกว่า เนื่องด้วยสภาพ ร่างกายทำให้นางมิอาจทนรอต่อไปได้ จึงหมุนตัวกลับ เข้าไปในกระโจม
หลังจากกินข้าวเสร็จในช่วงค่ำ อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา แม่ทัพอันเห็นลูกสาวเดินออกไปจึงเดินตามไปด้วย สอง พ่อลูกเดินมาหยุดอยู่ตรงที่อันหลิงหยุนเคยเรียกอีกาแก่ มาก่อนหน้านั้น แม่ทัพอันรู้สึกไม่สบายใจ “หยุนหยุน เกิด เรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

“ยังไม่แน่ใจ ตอนที่พ่อมา ข้าได้สั่งให้ราชาอีกานำฝูง อีกาไปปกป้องท่าน ทว่าหลายวันมานี้ข้าไม่เห็นราชาอีกา เลย เมื่อครู่ที่มาเป็นเพียงอีกาแก่ตัวหนึ่ง ตามหลักแล้ว อีกาแก่จะไม่ออกเดินทางไกลที่ยากลำบากพร้อมฝูงอีกา

อีกาน้อยไม่เคยไม่ฟังคําสั่งแล้วหาตามอำเภอใจ แต่ข้า เรียกมันกับหมาจิ้งจอกน้อยไปหาท่าน จากนั้นก็ไม่ได้ กลับมาอีกเลย ไม่รู้ว่าราชาอีกาเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า”

อันหลิงหยุนยืนอยู่ข้างก้อนหินด้วยความร้อนรุ่มกระ สับกระส่าย พลันเห็นอีกาแก่บินกลับมาอีกครั้ง ยังคงเป็น อีกาแก่ตัวนั้น อีกาแก่บินมาเกาะที่ก้อนหินใหญ่และมอง มาที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจ้องมองกลับไปทางอีกาแก่ “ทำไมเจ้าไม่ร้อง เกิดปัญหาอะไรกับเจ้าหรือ เจ้าไม่ร้อง ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือว่า ราชาอีกาอยู่ที่นั้น ?”

อีกาแก่อ้าปากนิดๆ กลับมีน้ำตาไหลออกมา

อีกาแก่พลันบินหมุนขึ้นไปอีกหนึ่งรอบ แล้วบินมาเกาะ ที่ก้อนหินใหญ่ อันหลิงหยุนดึงแม่ทัพอันหลบไป “ท่านพ่อ ข้าจะไปดูเสียหน่อย ท่านอย่าเข้าใกล้ ความจริงอีกาดำ กลัวมนุษย์มาก โดยเฉพาะคนที่ร่างกายมีกลิ่นอายสังหาร ท่านพ่อสู้รบนานนับหลายปี บนร่างกายย่อมมีคราบเลือดของคนตั้งมากมาย ซึ่งพวกมันสามารถรับรู้ได้

แม่ทัพอันยอมทำตามคำพูดของลูกสาว แล้วพูดตาม ท้ายว่า “งั้นเจ้าระวังตัวด้วย!”

“ข้ารับทราบ”

อันหลังหยุนเดินเข้าไปหา นางยืนอยู่ข้างล่างก้อนหิน ใหญ่แล้วยื่นมือไปหาอีกาแก่ “เจ้าลงมาเถอะ”

อีกาแก่เดินมาไม่กี่ก้าวจนเดินมาถึงบนมือของอันหลิง หยุน พลันก้มหัวลงไปครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนไม่กลัวอีกาแก่ ส่วนอีกาแก่เดินตามแนวแขนของอันหลิงหยุนมาจนถึงหัว ไหล่ของนาง ทำเอาอันหลิงหยุนเหนื่อยจนเหงื่อไหลซึม เนื่องด้วยท้องของนางที่ทำให้เหนื่อยง่าย

อันหลิงหยุนอุ้มอีกาแก่ไว้ พร้อมเอามือสอดเข้าใต้ปีก ของอีกาแก่ ตรวจดูอย่างละเอียด อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว แน่น “เจ้าถูกวางยาพิษจนทำให้พูดไม่ได้?”

ใบหน้าอันหลิงหยุนเศร้าใจ “เจ้าสบายใจได้ ข้าจะรักษา เจ้าให้หายเอง ข้าต้องพาเจ้ากลับไปก่อน

อันหลิงหยุนอุ้มอีกาแก่ไว้ แล้วมองไปทางแม่ทัพอัน “ท่านพ่อ ในค่ายทหารมีเนื้อไหม?”

“มี”

“อีกสักครู่ท่านสั่งให้คนเอาเนื้อมาให้นิดหน่อย ข้าจะ ป้อนอีกาแก่”
“อืม”

“แม่ทัพอันยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกประหลาดใจในความสามารถ ของลูกสาว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่เห็น ลูกสาวอุ้มอีกาแก่มาตลอดทางอย่างยากลําบาก แม่ทัพ อันจึงอยากเข้าไปช่วยเหลือ “ให้พ่อเถอะ ดูเจ้าสิเหนื่อย แย่แล้ว”

“ไม่เป็นไร อีกาแก่กลัวท่านพ่อ ท่านพ่อดูไม่ออกหรือว่า มันไม่กล้ามองท่านพ่อ?”

หากอันหลิงหยุนไม่พูด แม่ทัพอันยังคงดูไม่ออก ตอนนี้ สังเกตดูอีกาแก่ พบว่ามันไม่กล้ามองเขาจริงๆด้วย

แม่ทัพอันมองไปยังข้างหน้า โชคดีที่ว่าห่างจากกระโจม เขาไม่ไกลแล้ว จึงยอมตามใจลูกสาว

เมื่อกลับมาถึงกระโจม หยุนโล่ชวนและมู่มิงก็อยู่ด้วย เมื่อเห็นอันหลิงหยุนกลับมา ทั้งสองจึงลุกขึ้นยืนแล้วมา หา “หาเจอแล้วหรือ?”

“กล่องเสียงของอีกาแก่ได้รับความเสียหาย ข้าต้อง รักษาอีกาแก่ พวกเจ้าไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยมา ปรึกษาเรื่องช่วยราชาอีกากัน”

“อืม”

หยุนโล่ชวนกับมู่มิงทำตามที่สั่ง แล้วทั้งสองก็ออกจาก ค่ายทหารไป
อันหลิงหยุนป้อนเนื้อบางส่วนให้กับอีกาแก่ก่อน นางรอ ให้อีกาแก่กินหมดแล้วค่อยทำการรักษา

แม่ทัพทันรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง “หยุนหยุน เจ้าสามารถ ช่วยคนได้ แล้วเจ้ายังสามารถช่วยอีกาดำได้อีกหรือ? ”

“ท่านพ่อ มนุษย์กับสัตว์ไม่ได้แตกต่างกัน โดยเฉพาะ เรื่องยาพิษ เป็นเรื่องที่ข้าชำนาญมากที่สุด เพียงแต่ว่า อีกสักครู่ท่านพ่อคงต้องหลบไปก่อน ช่วยข้าดูต้นทางไว้ หน่อย อย่าให้ใครเข้ามาก็พอ

“กลัวคนเห็นหรือ?”

“ไม่ใช่ว่ากลัวท่านพ่อเห็นหรอก” อันหลิงหยุนกังวัลว่า

อีกสักครู่ตอนที่นางปล่อยเลือดของตนให้กับอีกาแก่ พ่อ

ของนางจะต้องปวดใจมากแน่นนอน

แม่ทัพอันไม่เข้าใจ ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไร อีกาแก่กินเนื้อ ไปแล้ว ทำให้อันหลิงหยุนรู้ว่าอีกาแก่ไม่ได้เป็นอะไรมาก จึงพูดกับแม่ทัพอันว่าให้เขาไปเฝ้ารอที่นอกกระโจม นาง จะทําการรักษากล่องเสียงของอีกาแก่แล้ว

ตามปกติแม่ทัพอันจะเชื่อมั่นในคำพูดของลูกสาวอยู่ แล้ว พร้อมออกไปเฝ้ารอด้านนอกกระโจมโดยที่ไม่ได้ สงสัยใดๆ

อันหลิงหยุนหยิบมีดออกมากรีดข้อมือของตน แล้ว ปล่อยเลือดไหลออกมา แม่ทัพอันเปิดผ้ากระโจมออก แล้วยืนดูอยู่ตรงประตูทางเข้า
“หยุนหยุน เจ้าทำอะไร?” ทันทีที่เห็นอันหลิงหยุนปล่อย เลือดตัวเอง แม่ทัพอันตกใจจนเดินเข้ามาโดยพลัน

อันหลิงหยุนจับข้อมือของแม่ทัพอันไว้ แล้วมองไปทาง อีกาแก่ “เจ้าดื่มก่อน

อีกาดำก้มหัวเริ่มดื่มเลือดของอันหลิงหยุน แม่ทัพอัน โกรธมาก “นี่มันวิธีรักษาอะไรกัน ถึงขั้นต้องดื่มเลือด ลูกสาวข้า”

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าแม่ทัพอันอ่อนไหวเรื่องเลือด จึงอยาก ให้เขาไปรออยู่ด้านนอกกระโจม นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายก็ ทำให้เขารู้จนได้

ทว่าเรื่องมาจนถึงตอนนี้ก็ไม่ควรปิดบังแล้ว อันหลิงหยุน ยกข้อมือขึ้นมาให้แม่ทัพอันดู “ท่านพ่อ ดูสิ ข้อมือของข้า ไม่ได้เป็นอะไรแล้วใช่ไหมล่ะ?”

แม่ทัพอันก้มมองข้อมือของลูกสาวอย่างนึกประหลาด ใจ “นี่มัน?”

“ท่านพ่อ ข้าทำอะไรย่อมมีการยับยั้งชั่งใจ นี่มันแค่ เลือดนิดเดียวเอง ตามหลักการแพทย์แล้ว การที่คนๆหนึ่ง ปล่อยเลือดออกมาก อันที่จริงก็มีข้อดีเหมือนกัน อีกทั้ง เลือดของข้ามีคุณสมบัติพิเศษคือ…..แก้พิษได้

แม่ทัพอันรู้สึกงงงันกับคำพูดของอันหลิงหยุน ผ่านไป ครู่เดียวเขาก็ยอมนั่งลงและคิดเหม่อลอยไป

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าแม่ทัพอันต้องการใช้เวลาย่อยความคิดสักครู่ จึงไปดูอาการของอีกาแก่ก่อน

หลังจากที่อีกาแก่ดื่มเลือดแล้ว ทั้งตัวรู้สึกไม่เหมือนเดิม ราวกับว่าได้กลับคืนสู่ความอ่อนเยาว์อีกครั้ง ขณะที่ยืน รู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ดวงตาสุกสกาว แลดูมีกำลัง

อันหลิงหยุนรู้ว่าอีกาแก่ฟื้นฟูสภาพร่างกายแล้ว จึงยื่น มือไปลูบหัวของอีกาแก่ “ดูแล้วอาการเจ้าดีขึ้นเยอะแล้ว นะ เจ้าลองดูซิว่าพูดได้หรือยัง”

อีกาแก่ฟังคำพูดของอันหลิงหยุนรู้เรื่อง ร้องเสียงกากา สองครั้ง อันหลิงหยุนหัวเราะ “ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าสามารถ พูดได้แล้ว ตอนนี้พูดมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“กากา…..อีกาแก่ร้องเสียงกากาขึ้นมา แม่ทัพอันตก ตะลึงมองดูอีกาดำอยู่ตั้งนาน ถึงแม้จะดีใจที่อีกาแก่ไม่ ได้เป็นอะไร ทว่ากลับรู้สึกมีเรื่องหนักหน่วงจิตใจ แม่ทัพ อันมองดูลูกสาวอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด เรื่องที่เลือดของ ลูกสาวสามารถแก้พิษได้ สำหรับนางแล้วมันคือหายนะ อันยิ่งใหญ่

“เจ้าพูดว่า ราชาอีกาถูกจับตัวไปขังไว้ในค่ายทหารของ ศัตรูและถูกขังอยู่ในกระโจมของแม่ทัพใหญ่ ตอนที่พวก เจ้าตามไปช่วยราชาอีกา ล้วนถูกจับขังไว้ในกรงทั้งหมด อย่างนั้นหรือ? ”

“กากา……

อันหลิงหยุนเริ่มเข้าใจที่มาที่ไป แปลก “ทำไมพวกเจ้า ถึงไปที่นั่น?”
“กากา……”

“มีคนล่อให้พวกเจ้าไป เพื่อจับตัวพวกเจ้า?”

“แล้วเจ้าเห็นอีกาน้อยหรือไม่?”

…” ผ่านไปสักครู่อีการ้องเสียงกากาตอบกลับ มันไม่ เห็น อันหลิงหยุนจึงถามไปอีกว่า หมาจิ้งจอกน้อยก็ไม่เห็น

หรือ

“เจ้าพักผ่อนก่อน ข้าจะคิดหาวิธีให้คนไปช่วยราชาอีกา

เอง

เมื่ออีกาแก่ไปพักผ่อนแล้ว อันหลิงหยุนถึงจะไปดูแม่ทัพ อัน สองพ่อลูกพูดคุยกันหนึ่งชั่วยาม จนเปลือกตาของอัน หลิงหยุนเมื่อยล้าเต็มทน แม่ทัพอันจึงให้นางไปพักผ่อน และไม่ยอมฟังคำอธิบายของนาง