บทที่ 401 ร่างเดิมที่ไร้ค่า

เว่ยหลิงชวนรีบร้อนกล่าว “อ๋องเสียน ท่านรู้จักคุณหนู สักจานหรือไม่ ?

“จะมีก็เพียงแต่มู่มิงที่ข้ารู้จัก แต่ว่ามู่มิงเข้ามาอยู่ที่นี่ แล้ว เจ้ายังไม่กลั่นแกล้งนางให้ตายอีก ? “กงชิง กล่าว อย่างปากคอเราะร้าย เว่ยหลิงชวนที่ถูกทำให้ตกใจนั้น รีบสายศีรษะไปมา คล้ายกับเกรงกลัวมมิงเป็นอย่างมาก

“ข้าน้อยมิกล้า ทว่าผู้คนในจวนยังคงใช้ชีวิตกันอย่าง ปกติดีพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่ทราบแล้ว”กงชิงวี่ปฏิเสธอย่างแน่วแน่ อันหลิงหยุนรู้เพียงแต่ว่า กงชิงวี่จิตใจไม่ค่อยสงบนัก

“เอาเช่นนี้เถอะ มิสู้ให้เสนาบดีกรมพระคลังเป็นผู้ตรวจ สอบดูว่าหญิงสาวบ้านใดที่เหมาะสม เรื่องนี้ยังต้องการ ข้อคิดเห็นจากท่านป้า บางทีท่านป้าอาจเลือกคนไว้แล้วก็ เป็นได้”

เว่ยหลิงชวนพยักหน้า “เช่นนั้น ข้าน้อยจักไปถามดูพ่ะ ย่ะค่ะ”

“ตอนนี้เจ้าอย่าเพิ่งไป นางกำลังบรรทมอยู่

อันหลิงหยุนหมุนตัวเพื่อกลับไปดูองค์หญิงใหญ่ ดูว่า นางนั้นบรรทมแล้วเป็นแน่แท้

เว่ยหลิงชวนมีท่าทีกังวลใจเป็นอย่างมาก “ทุกครั้งที่บรรทมจะฝันร้ายอยู่ตลอด มือเท้าเย็นและมีเหงื่อไหล ออกมา จนทําให้ตกใจตื่น ข้าถามนางแต่นางกลับไม่ ตอบ”

“ครั้งนี้ไม่มีทาง ข้าจักดูแลนางเอง ข้าต้องฉีดยาบำรุง ให้แก่นาง ในเวลาหนึ่งชั่วยามนี้ หากนางตื่นแล้วอย่าให้ นางทราบเรื่องนี้ “อันหลิงหยุนนำกระเป๋ายาเข้ามาและ เริ่มลงมือทํางาน

เว่ยหลิงชวนคอยอยู่ข้างกายนางตลอดเวลา ด้วยกลัว ว่าองค์หญิงใหญ่จะถูกฝันร้ายทำให้ตกใจตื่น ทว่าผ่านไป หนึ่งชั่วยามแล้วนั้น กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เว่ยหลิงชวน ถอนหายใจและนั่งลงผล็อยหลับไป

อันหลิงหยุนเหลือบมองสีหน้าที่ไม่สู้ดีของกงชิงวี่”ท่าน อ๋องก็เป็นกังวลด้วยหรือ? ”

กงชิงวี่หมุนตัวเดินออกไป ส่วนอันหลิงหยุนเก็บข้าวเก็บ

ของก่อนถึงเดินตามออกมา

“ท่านอ๋อง มิสู้จัดหาการแต่งงานให้โจ่จงเจิ้นจะดีกว่า”

“มู่มิงก็ดีแล้ว”

“ถึงแม้นางจะยินยอม ทว่าก๊กอู๋ใหญ่ต้องไม่ยินยอมเป็น แน่ ก่อนหน้าที่ท่านอ๋องไปด่านชายแดน ก๊กอู๋ใหญ่ไปเข้า เฝ้าเสด็จแม่ กล่าวถึงเรื่องพระชายารองของท่านอ๋อง ก๊ก อู๋ใหญ่ผู้นี้จิตใจชั่วร้ายยิ่งนัก”

“จิตใจชั่วร้ายของเขานั้นมีประโยชน์เช่นไร ใจของข้านั้นรู้ดี”

กงชิงวี่เดินออกจากประตูอย่างช้าๆเนิบๆ อันหลิงหยุนก็ ไม่ทราบได้ว่าเขาไปทำอันใดมากันแน่ พอพลบค่ำค้าจง เจิ้งได้นำพระราชโองการของฮ่องเต้มา เว่ยหลิงชวนออก ไปรับพระราชโองการ ขณะนั้นองค์หญิงใหญ่ทรงตื่น จากบรรทมแล้ว ครา บรรทมเป็นอย่างดี ร่างกายมีเรี่ยว มีแรง ทั้งยังรู้สึกอยากอาหารอีกด้วย ฮ่องเต้ชิงหยู่รับสั่ง ให้โจ่จงเจิ้นพระราชทานงานแต่งให้แก่เว่ยหลิงชวน ท่ามกลางเมืองหลวง หญิงสาวที่ถูกเลือก จะได้รับการปูน บำเหน็จรางวัลจากฮ่องเต้และได้แต่งงานกับเว่ยหลิงชวน

เว่ยหลิงชวนรับพระราชโองการและกล่าวขอบพระทัย องค์หญิงใหญ่นำราชโองการนั้นมาอ่านครู่หนึ่ง กล่าว อย่างจําขันกับเว่ยหลิงชวน “เจ้าต้องการแต่งงานหรือ?

“กราบทูลจงลิ่ง ข้าก็อายุไม่น้อยแล้ว มองดูบรรดา หญิงสาวทั้งหลายที่ถูกยกให้ผู้อื่นไปนั้น ก็เกรงว่าจะ ล่าช้าไปกว่านี้ ดังนั้นจึงอยากทำการคัดเลือกก่อนพ่ะย่ะ ค่ะ”

“อืม…เช่นนี้ ผู้ที่ข้าเลือกมาให้เจ้า มีผู้ใดเหมาะสมหรือ ไม่ เจ้านั้นซื่อสัตย์ยึดมั่นโดยแท้ ช่างง่ายต่อการถูก หลอกเสียนี่! ”

ท้ายที่สุดแล้วอันหลิงหยุนก็โล่งใจที่การรักษาเห็นผล แล้ว

“ท่านป้า ข้าและท่านอ๋องขอทูลลาก่อนเพคะ ทว่าเรื่อง

วันนี้ที่ท่านป้าได้รับการฉีดยา โปรดอย่าแพร่งพรายออกไปเพคะ เหตุเพราะยาที่มีนั้นไม่มากพอ ทั้งยังยาก ต่อการเก็บรักษา หากว่า….แค่กๆ…”อันหลิงหยุนแสร้งทํา ทีเป็นกักเก็บเสียงไอ ราวกับกลัวว่าจะมีคนได้ยินยังไงยัง งั้น

องค์หญิงใหญ่มีพระพักตร์ที่เคร่งขรึมขึ้น “ยังมีอีก หรือ? ”

“ไม่มากแล้วเพคะ”อันหลิงหยุนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ ออก

“การฉีดยานี้นานเพียงใดจึงจะทำได้อีกครั้ง? ”

“ต้องฉีดทุกวันเพคะ หากฉีดเป็นบางครั้งบางครา จัก ทำให้ผิวพรรณเรียบเนียน ทั้งยังช่วยให้เยาว์วัยขึ้นอีก ด้วยนะเพคะ แต่ทว่าท่านป้าย่อมมิต้องสนพระทัยเรื่อง เหล่านี้เพคะ เพราะว่าท่านป้ายังทรงพระเยาว์อยู่แล้ว เพคะ ”

“เยาว์วัยได้อย่างไรกัน ฮองไทเฮากับข้าแตกต่างกัน ไม่มาก หากนางมิทรงเยาว์วัยข้าก็เช่นกัน เริ่มฉีดกันพรุ่ง นี้เป็นต้นไป ฮองไทเฮาฉีดไปเท่าใดข้าก็ต้องการเท่านั้น หากนางไม่ยินยอม ให้นางมาพบข้า

“ท่านป้า นี่ทำให้ลูกสะใภ้ลำบากเสียแล้ว ยาที่มีอยู่มี เพียงน้อยนิด ซึ่งก็ได้รวบรวมมาจากทุกหนแห่ง จะให้ลูก สะใภ้ไปบอกกล่าวเสด็จแม่อย่างไรเล่าเพคะ? ”

ใบหน้าของอันหลิงหยุนดูกลัดกลุ้มอย่างยิ่ง
สายพระเนตรขององค์หญิงใหญ่เพ่งมองพินิจ “มากเรื่อง เสียจริง เจ้าจงไปหาวิธีการมา”

องค์หญิงใหญ่เรียกเว่ยหลิงชวนหลังจากกล่าวจบ เว่ย หลิงชวนได้สบตากับอันหลิงหยุนที่กำลังเดินออกไป

อันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างโล่งอก เช่นนี้ก็ถือได้ว่า สําเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่ออกมาจากต้าจงเจิ้งย่วน กงชิงวี่กล่าวถาม “เหตุใดต้องโกหกท่านป้า?”

“สิ่งร้ายแรงที่สุดของผู้ที่เป็นโรคซึมเศร้าคือไม่ยอมรับ ว่าตนเองนั้นมีอาการป่วย ทั้งยังไม่ยอมรับการรักษา หากว่าทราบแต่แรกว่ามียา ท่านป้าก็จักอาการดีขึ้นแล้ว น่าเสียดายที่ไม่มียา สุดท้ายแล้วยาจีนก็ยังได้ผลช้านัก ข้าเพียงแต่ตัดใจให้ยาไปก่อน ภายหน้าค่อยๆบำรุงรักษา กันไป นอกจากนี้ยังทำให้ท่านป้ายินยอมให้ความร่วมมือ ในการรักษา จึงได้โกหกนางไปเช่นนี้”

กงชิงวี่ยิ้มเย็น “ความสามารถของหยุนหยุนไม่น้อยเลย ทีเดียว หากข้าไม่ฟังความเจ้า เห็นทีข้าคงถูกจัดการไป เสียแล้ว? ”

“เมื่อท่านรู้เช่นนี้ จึงไม่ควรกำจัดมู่มิง ไม่เพียงแต่ก๊กอู๋ ใหญ่ที่ไม่เต็มใจ ยังเป็นตัวของมู่มิงเอง ก็ไม่เต็มใจที่จะ แต่งงานกับเว่ยหลิงชวนเช่นกัน ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้ ชอบเขา”

“อ๋องตวนเดิมทีก็มิได้ชอบพอหยุนโล่ชวน มิใช่ว่าบัดนี้รักใคร่ปรองดองกันดีหรอกหรือ?”

“ท่านอ๋องยืนคุยเช่นนี้ท่านไม่ปวดเอวหรืออย่างไร ใน ตอนนั้นข้าเกือบจะถูกท่านอ๋องบีบคอเสียสิ้น”

“ยังเอ่ยถึงอีก?”เห็นกงชิงวี่เริ่มอารมณ์ไม่ดี อันหลิงหยุ นก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก

วันต่อมา เมืองหลวงได้คึกคักขึ้นมา แต่ละบ้านที่มี ลูกสาวต่างพากันเตรียมการมาเพื่อสู่ขอ

องค์หญิงใหญ่เป็นผู้รับผิดชอบงานแต่งครั้งนี้ แน่นอนว่า ทำให้ผู้คนรอบข้างต่างอิจฉา

เว่ยหลิงชวนคือโจ่จงเจิ้น ภายภาคหน้าหากองค์หญิง ใหญ่ล่าถอยไป อาจเป็นเขาที่ได้เป็นจงลิ่งที่ต้าจงเจิ้งย่ วนก็เป็นได้

ถึงแม้ว่าเขาไม่ใช่คนของราชวงศ์ แต่ผู้คนล้วนเข้าใจว่า ลูกหลานของราชวงศ์มีไม่มาก ฉะนั้นบุคคลสำคัญสอง ท่านนี้เป็นบุคคลที่อาจถูกเลือกให้เป็นองค์รัชทายาท มิใช่ว่าผู้ใดก็ได้ที่สามารถรับตำแหน่งจงลิ่งที่ต้าจงเจิ้งย่ วนได้?

ท้ายที่สุดแล้วต้าจงเจิ้งย่วนก็ให้คนภายนอกมารับ ตำแหน่ง องค์หญิงใหญ่มีฐานะที่ไม่ธรรมดา เว่ยหลิงชวน คือผู้ที่อยู่ข้างกายนางจงลิ่งผู้นี้ที่ถูกรับเลือกก็คือเว่ย หลิงชวน

หรือเรียกอย่างง่ายว่าขุนนาง ตระกูลหยุนนั้นต่างก็เล็งตำแหน่งนี้ไว้เช่นกัน

หลังจากที่อันหลิงหยุนได้ฉีดยาให้แก่องค์หญิงใหญ่แล้ว นั้น ก็เห็นว่าตำหนักหยุนกั๋วกงนั้นมีแขก ที่น่าแปลกคือ ครอบครัวของราชครูจุนก็ได้มาคารวะด้วยเช่นกัน

อันหลิงหยุนมองไปพลางนั่งดื่มชากับกงชิงวี่ในสวน ดู แล้วเขาช่างสงบจิตสงบใจเสียจริง

ท้องของอันหลิงหยุนโตมากขึ้นทุกวันทุกวัน นางรู้สึกว่า ทารกในครรภ์นี้เป็นอย่างที่ป่ายสู้สู้ได้กล่าวไว้ว่าอาจจะ ไม่ใช่หนึ่งคน อาจมีเป็นคอก

อันหลิงหยุนลูบหน้าท้องที่อ้วนกลมเดินเข้ามานั่งข้างกง

ชิงวี่ กงชิงวีได้ยื่นแก้วน้ำให้นาง อันหลิงหยุนดื่มน้ำพลาง มองประตูไปพลาง วันนี้มีผู้คนคับคั่ง ดูเหมือนอยากจะทำให้พื้นหน้าประตู

บ้านแทบสึกไปเสีย

อันหลิงหยุนอดที่จะนึกถึงเรื่องเมื่อแรกเริ่มเดิมทีของ ร่างเดิมกับกงชิงวี่ไม่ได้ ก็กล่าวถามกงชิงวี่ทันที “ท่าน อ๋อง เดิมทีประตูหน้าจวนอ๋องเสียนก็พลุกพล่านวุ่นวาย เช่นนี้หรือ?

“ในจวนอ๋องมีไม่กี่คนที่กล้าออกไป”

“เช่นนั้นข้าไปบ่อยหรือไม่? “อันหลิงหยุนมีหลายเรื่อง ที่ยังจำไม่ได้ นางรับรู้ได้ว่าความทรงจำของร่างเดิมกำลัง ค่อยๆสูญหายไป
“บ่อย ทั้งยังมากเรื่อง แต่ข้าไม่คิดว่าสำคัญอันใด ขณะ นั้นข้าหวังแค่ให้หยุนหยุนไปได้เสียก็ดี”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างแน่นอน ดัง นั้นนางได้กล่าวถาม “ท่านอ๋อง ใช่ว่ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้น หรือไม่? ”

“เกิดเรื่องมากมายนัก แต่ข้าจำได้เพียง เรื่องที่มีคนแอบ มองข้ากำลังอาบน้ำ ข้าโกรธจนโยนคนผู้นั้นออกไป ”

“โยนออกไปแล้ว? ”

“หลังจากโยนออกไปอีกสองสามเดือนก็ไม่เจออีก เลย”กงชิงวี่กล่าวอย่างจำไม่ค่อยได้

อันหลิงหยุนส่ายศีรษะไปมา ร่างเดิมนั้นช่างไร้ค่า คน เช่นนี้ ร่างเดิมยังคงชอบเขาอีกหรือ

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงหญิงสาวยุคปัจจุบันที่ตามหาดวง ดาว

เป็นเช่นนี้นี่เอง!