บทที่ 398 ชายที่ถูกปีศาจจิ้งจอกลักพาตัวไป

ซูมู่หรงหันหลัง “ไสหัวไปเถอะ!”

“เจ้าบังอาจให้ข้า…….. ความโกรธกงชิง ค่อยๆพุ่งขึ้น ต้องไม่ยอมง่ายๆอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่กล่าวว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่ไม่ใช่ถิ่น ของเรา ต้องถ่อมตน

กงชิงวี่จึงไม่ได้เปิดปากอีก

ซูมู่หรงหันมองอันหลิงหยุนด้วยแววตาที่เชือดเฉือนดั่ง มีด “ถ้ารู้ว่าคุณไร้น้ำใจไร้คุณธรรมแบบนี้ ตอนนั้นน่าจะ บีบคอคุณให้ตาย”

ซูมู่หรงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน(ด้วยความเกลียดชัง) อันหลิง หยุนเต็มไปด้วยความรู้สึกจนปัญญา

เวลานั้นวิธีของเขาวิธีไหนที่จะไม่หมายเอาชีวิตนาง ตอนนี้พูดแบบนี้ไม่รู้สึกขัดต่อเจตนาเดิมบ้างหรือ?

“ความเป็นความตายของนางมีข้ารับผิดชอบอยู่แล้ว เจ้าคือผู้ที่พ่ายแพ้ให้กับข้า วันนี้ ข้าจะเห็นแก่หน้าหยุนหยุ นไว้ชีวิตเจ้า หากเจ้ายังตามตอแยไม่เลิก ข้าจะสับเจ้าเป็น หมื่นๆชิ้น”

อันหลิงหยุนหดหู่ใจมาก แล้วที่ว่าให้ถ่อมตนล่ะ?

“ผู้พ่ายแพ้? ไม่แน่มั้ง ถ้าไม่มีหยุนหยุน คุณหรือจะเป็นคู่ต่อสู้ของผม?” ซูมู่หรงเดินไปข้างสองสามก้าว กงชิงวี่ก็ อยากจะตามไป

อันหลิงหยุนเห็นท่าไม่ดี รีบเดินไปดึงกงชิงวี่เอาไว้ ดีที่ ไม่ได้วุ่นวายขึ้นมา

ทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใคร แต่ก็ยังคุมเชิงเอาไว้

บรรยากาศน่าอึดอัดนิดหน่อย แต่ทั้งสองต่างมองอัน หลิงหยุนไม่มีการเคลื่อนไหว

อันหลิงหยุนไม่แน่ใจ พวกเขากลัวจะสู้อีกฝ่ายไม่ได้ หรือว่าคำนึงถึงนาง

สรุปแล้วก็ถือว่าค่อนข้างสงบอยู่

“หัวหน้า ที่จริงแล้วฉันยังมีเรื่องจะขอให้คุณช่วยเรื่อง หนึ่ง และที่เรามาในครั้งนี้ก็เพื่อเรื่องนี้”

ได้ยินว่ามีเรื่องให้ทำสีหน้าซูมู่หรงก็ดูดีขึ้นเยอะ ถึงแม้ จะไม่เต็มใจ ความโกรธมากขึ้น แต่สุดท้ายก็เอ่ยปาก “เขารังแกคุณเหรอ?”

ไม่คิดว่าพอเอ่ยปาก กงชิงวี่ก็เพิ่มการต่อสู้เต็มกำลัง ตา เฉียบคมจ้องมอง และตบไปหนึ่งฉาก

แรงตบของกงชิงวี่ เกือบจะเอาชีวิตของซูมู่หรง ดีที่ซูมู่ หลบออกไปได้ทัน

กงชิงวี่มีหรือจะยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆ หยิบปืนของซูมู่หรงกระบอกนั้นยังคิดจะเหนี่ยวไกปืน ด้วยความหมด หนทาง อันหลิงหยุนเหวี่ยงข้อมือ ปืนในมือของเขาก็หาย ไป

สีหน้ากงชิง ขรึมลง มองไปกลางนิ้วมือว่างเปล่าทั้งห้า

หันกลับไปมองอันหลิงหยุน “เอามา”

“ไม่ได้” อันหลิงหยุนรีบเก็บเอาไว้

ซูมู่หรงกล่าว “นั่นของผมนะ”

“ฮึ ของข้า” กงชิงวี่ก็มีหนึ่งกระบอก ของเขาเหมือนกัน กับกระบอกนี้ ต้องเป็นของเขาอยู่แล้ว

“คุณนี่มันป่าเถื่อนจริงๆ

“เจ้าว่าข้าป่าเถื่อน?”

อันหลิงหยุนปวดหัว “หัวหน้า คุณอาจจะไม่เชื่อ ปืน กระบอกนี้เคยไปที่ๆฉันอยู่ มีครั้งหนึ่งฉันฝันก็ฝันเห็นปืน กระบอกนี้ ก็คือกระบอกของคุณนี่แหละ ต่อมาก็ให้ท่าน อ๋องไป ไม่งั้นคุณคิดว่าทำไมเขาถึงใช้ปืนเป็นล่ะ?”

จนถึงตอนนี้ ซูมู่หรงก็ยังรู้สึกว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมด คือความฝัน อันหลิงหยุนกำลังแกล้งเขาเล่น

แต่เขาก็รู้ นี่คือความจริงทั้งหมด

ซูมู่หรงเดินเข้าไปใกล้ “เอาปืนให้ผม”
อันหลิงหยุนเอาปืนให้ซูมู่หรง น้ำหนักมือซูมู่หรงเบาลง เขาก็รู้เลยว่ากระสุนด้านในไม่อยู่แล้ว

“เอากระสุนมา” ซูมู่หรงออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดและวาง อำนาจ

อันหลิงหยุนเพียงแต่ส่ายหัวอย่างผู้เชี่ยวชาญ “หัวหน้า ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้คุณ ปืนคุณหายคุณอาจเดือดร้อน แต่ กระสุนไม่เหมือนกัน คุณมีเยอะแยะ เราเอาไปแค่ไม่มีเม็ด ปืนกระบอกนั้นไม่มีกระสุน ตอนนี้ฉันยังผลิตกระสุนไม่ ได้”

“คุณขอให้เธอขอเหรอ?” ซูมู่หรงมองไปที่กงชิงด้วย สีหน้าที่เต็มไปด้วยการเสียดสี

“ผู้ที่พ่ายแพ้ส่งกระสุนมาเป็นของกำนัล มีเท่าไหร่ข้าก็ เอาเท่านั้น ทำไมจะไม่เอา หยุนหยุนบอกเอาก็คือเอา

น้ำเสียงที่ทำให้คนอกแตกตายของกงชิงวี่ ทำให้ซูมู่หรง อยากบิดหัวเขาลงมา แต่เขาไม่มีความสามารถนี้ และอัน หลิงหยุนก็เหมือนกับดื่มยาเสน่ห์เข้าไปปกป้องแต่กงชิงวิ่ ทำให้เขาอัดอั้นตันใจมาก

อันหลิงหยุนเก็บกระสุนเสร็จ กล่าวขอบคุณ “ขอบคุณ หัวหน้าที่ให้อย่างใจกว้าง”

“คุณยังเป็นเหมือนเมื่อครึ่งปีก่อนไม่มีผิด ยังหน้าด้าน เหมือนเดิม” ซูมู่หรงก็ไม่เกรงใจ อันหลิงหยุนใบหน้าร้อน แผ่ว ถูกว่าแบบนี้นางก็เริ่มรู้สึกไม่เขินอายแล้ว
“ไอ้ชั่ว” กงชิง จะคิดบัญชีกับซูมู่หรง ถูกอันหลิงหยุนดึง ตัวเอาไว้

“เขาเป็นหัวหน้าข้า พูดเถอะ”

อันหลิงหยุนมองไปทางซูมู่หรง “หัวหน้าเรามีเวลาไม่ มาก อาจจะไปเร็วๆนี้ คำพูดยาวๆขอพูดสั้นๆ ขอให้คุณ ช่วย หายารักษาโรคซึมเศร้าให้ฉันหน่อย

“คุณจะไปแล้ว?” เมื่อพูดถึงเรื่องจะกลับ ซูมู่หรงก็ไม่ต่อ ต้านกงชิง อีก ใบหน้าเคร่งเครียดของเขาซีดเผือด ลม หายใจก็หนักหน่วง

เขาก้มหน้ามองอันหลิงหยุน แววตาเปื้อนไปด้วยความ เสียดาย(ไม่อยากให้ไป)

“หัวหน้า ฉันจะไปแล้วจริงๆ ฉันยังมีลูก”

ซูมู่หรงมองไปทางกงชิงวี่ที่สีหน้าเอาบูดบึ้ง ไม่ล่าช้าอีก “จะเอายารักษาโรคซึมเศร้า?”

“ยาข้างนอกมีแต่ยาที่ไม่ค่อยมีประสิทธิภาพเป็นยาแบบ ขอไปที ผลข้างเคียงยังเยอะอีกด้วย ฉันแค่อยากเข้าไป ในวัง คุณสามารถหาได้ไหม?”

“ผมจะลองไปดูที่ตลาดมืด”

“ตลาดมืด?” อันหลิงหยุนทำไมถึงลืมที่นั่นไปได้ นางจำ ได้ว่าที่ตลาดมืดสามารถซื้อได้ทุกอย่าง
ซูมู่หรงกล่าว “พวกคุณรอผมที่นี่ ผมไปหามา”

ซูมู่หรงหันหลังเดินออกไป อันหลังหยุนเห็นคนออกไป แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก มองไปทางอันหลังหมุน “ท่านอ๋อง ท่านจะฆ่าหัวหน้าจริงๆหรือ?”

” กงชิงวี่ไม่ตอบ อันหลิงหยุนก็รู้ได้เลยว่าเขาคิด

เช่นนั้น

“เราไปรอก่อนเถอะ หัวหน้าจะกลับมาเร็วๆนี้”

กงชิงวีตามไปรอพร้อมอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนพาเขา ไปรอที่ห้องอันหลิงหยุน เข้าประตูไปกงชิงวี่ก็สังเกตไป ทั่ว ยังไปเปิดตู้ของซูมู่หรงดูไปรอบหนึ่ง

ข้างในมีชุดปิดผนึกที่ยังไม่ได้เปิดออกหนึ่งชุด เขาหยิบ ออกมาดู ข้างในมีหมายเลขกำกับอยู่ หมายเลขศูนย์ศูนย์ หนึ่ง

กงชิงวี่หยิบออกมาก็เปิดออก อันหลิงหยุนกล่าวว่า “นี่ เป็นชุดฝึกซ้อมของหัวหน้า ยังไม่ได้เปิดออกมาใส่ ท่าน จะแกะออกมาทำไม?”

“ข้าดูหน่อย”

กงชิงวี่หยิบเอาเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยน เดินไปดูที่หน้า กระจก

อันหลิงหยุนประหลาดใจ นี่มันจะดูดีเกินไปแล้ว!
กงชิง หันกลับมา “ตัดผมให้สั้นลง”

“ไม่เอาดีกว่า ถ้าเกิดกลับไปกลายเป็นคนหัวล้านจะทำ ไง?”

“ข้าจะตัด” กงชิงวี่แข็งกร้าววางอำนาจ

กงชิงวี่ดึงผมไว้จะตัด อันหลิงหยุนกลอกตามองเขา “ข้า ตัดไม่เป็น”

“งั้นไปร้านตัดผม

“ทำไมท่านถึงรู้ทุกอย่าง?” อันหลิงหยุนจำไม่ได้ว่าเคย บอกกงชิงวี่ เรื่องที่ว่ายังมีร้านทำผม

“เห็นระหว่างทางที่มา

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ ท่านเก็บไว้เถอะ ตัดไปแล้วถ้า เกิด………”

“อยู่ในจวนข้าหยุนหยุนท้องโต แต่ที่นี่ไม่ใช่ กลับไปน่า จะยังดีๆอยู่ ข้ารู้สึกว่านี่เป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่ความจริง” ความเห็นกงชิงวี่ไม่เหมือนใคร อันหลิงหยุนก็หวังว่ามันจะ เป็นเพียงความฝัน

กงชิงวี่ออกจากประตูก็จะไปตัดผม อันหลิงหยุนตาม เขาออกไป

ออกไปถึงข้างนอกเขาก็หาร้านตัดผมร้านหนึ่งเจอจริ งๆ แต่อันหลิงหยุนไม่กล้าพาเขาไปร้านทำผม ดึงเขากลับเข้าไปในสถาบันวิจัย หากรรไกรตัดผมของซูมู่หรงมา ลงมือตัดผมให้เขาด้วยตนเอง

อันหลิงหยุนนึกเสียดายไม่อยากทิ้งเส้นผมกงชิงวี่ นาง จะเอากลับไป ตัดออกมาก่อนส่วนหนึ่ง มัดแล้วก็ห่อเอาไว้ ในถุง ทำเหมือนกับว่าเก็บสะสมสมบัติอย่างหนึ่ง

กงชิงวี่ก็จ้องมองนาง อันหลิงหยุนหยิบเอาไดร์เป่าผมมา เริ่มตัดผมให้เขา

กงชิงวี่อยู่ตรงหน้ากระจก ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ยิ่งมี เสน่ห์ทำให้คนหลงใหลมากขึ้นไปอีก

อันหลิงหยุนตัดเสร็จผละออกมา จ้องไปที่คนในกระจก นางก็อึ้งไป

ที่จริงก็พอรู้อยู่ว่าเขาตัดผมสั้นก็จะต้องหล่อมาก แต่คิด ไม่ถึงว่าจะหล่อได้ถึงขั้นนี้

นี่ถ้าเกิดออกจากประตูไป คงต้องถูกปีศาจจิ้งจอก ลักพาตัวไป