บทที่ 397 หอกข้างแคร่ (ภยันตรายที่ซ่อนอยู่ภายใน)
ผู้คนมากมายที่อยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ กับการแต่งตัวของ คนเหล่านั้นเขาปรับตัวได้อย่างรวดเร็วอีกทั้งยอมรับแล้ว
อันหลิงหยุนเจอแผนกจิตเวช และตรงไปพบแพทย์ด้าน นั้น
หมอทำหน้าลำบากใจ มองกงชิงวี่แล้วก็ถามคำถามเล็ก น้อย
“คุณชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้ว?
“กงชิงวี่ อายุสิบเก้า”
หมออึ้งไป นี่ดูเหมือนอายุสิบเก้า?
ดูแล้วแววตาดูเฉียบคมกว่าคนอายุสามสิบอีก
“เขาคือสามีฉัน ตั้งแต่เดือนที่แล้วเขาก็เริ่มนอนไม่หลับ ครอบครัวอาเจ็ดเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เขาก็เริ่มมี พฤติกรรมแปลกๆ ฉันตรวจดูแล้ว เขาเป็นโรคซึมเศร้า แต่ ก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ คุณช่วยฉันดูหน่อย โรค ซึมเศร้ามียาเฉพาะที่มีประสิทธิภาพไหม?” ครั้งนี้อันหลิง หยุนไม่คิดจะไปห้องทดลอง ห้องทดลองก็ไม่มียาเฉพาะ ทางที่มีประสิทธิภาพพิเศษสำหรับรักษาโรคซึมเศร้าได้ สู้ มาหาในโรงพยาบาลดีกว่า
หมอพูดว่า “หมอจะสั่งยารักษาโรคซึมเศร้าให้พวกคุณ แต่ก็ยังหวังว่าพวกคุณจะเข้ารับการบำบัดทางจิต ถึงแม้โรคแบบนี้จะไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หาย แต่ก็ทําให้คนตาย ได้”
“ขอบคุณค่ะ!”
อันหลิงหยุนเหมือนฝันไปเลย หยิบใบสั่งยาแล้วก็ไปซื้อ
ยา เดินถึงด้านล่างมองไปที่ชื่อยาแล้ว ก็โยนทิ้งถังขยะไป
กงชิงวิ่ไม่เข้าใจ “ทำไมถึงโยนทิ้งล่ะ?”
“เป็นเพียงแค่ยาธรรมดา ช่วยอะไรไม่ได้เลย แถมผล ข้างเคียงก็เยอะด้วย ต้องใช้ของนำเข้า แต่สถานที่ทั่วไป น่าจะไม่มี ถึงแม้จะมี เราก็ไม่มีปัญญาใช้ เพราะไม่มีเงิน
“ข้ามีเงิน” กงชิงวี่หยิบถุงเงินออกมาจากตัวถุงหนึ่ง อัน หลิงหยุนนับถือจริงๆ หยิบเอามาใส่คืนเขาไป
“เงิน(ก้อน)ไม่มีค่าที่นี่ ครั้งหน้าต้องเอาทองมา
แล้วกงชิงวี่ก็หยิบถุงออกมาอีก ควักทองออกมาจาก ข้างในหนึ่งตำลึงให้อันหลิงหยุน “ทองข้าก็มี
สีหน้าอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปในทันที!
ถึงจะมีทองแล้วอันหลิงหยุนก็ไม่กล้าใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ไปทั่ว ลากกงชิงวี่หาที่ซ่อนตัวเอาไว้ก่อน
กงชิงวี่ทำหน้าภาคภูมิใจใจ “ข้าก็ไม่ทำให้อับอาย?”
“ไม่ใช่เรื่องอายหรือไม่อาย ท่านไม่บัตรประจําตัว ประชาชน ตรวจสอบออกมาท่านจะถูกเอาตัวไปเป็นหนู ทดลอง(หนูขาวตัวเล็ก)” อันหลิงหยุนตั้งใจขู่กงชิงวี่ หน้า กงชิงวี่เต็มไปด้วยความแปลกใจ หนูทดลอง(หนูขาวตัว เล็ก)คืออะไร? หนูหรือ?
อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่นั่งลง ตั้งใจอธิบายโดยละเอียด
กงชิงรู้ว่าคนที่นี่ป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่พอใจอย่างมาก “มี หรือที่ข้าจะให้พวกเขาแตะต้อง?”
“ท่านอ๋อง ยังจำที่ข้าบอกได้ไหม คนที่นี่เขาไม่คุกเข่า กัน?”
กงชิง พยักหน้า “จำได้”
“งั้นก็ดี ท่านต้องฟื้นความจำอย่างละเอียด ว่ามีความ เข้าใจในโลกอนาคตมากน้อยแค่ไหน?”
กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เข้าใจแบบครึ่งๆกลางๆ
“อืม ถือว่าจริงใจพอสมควร” อันหลิงหยุนรู้สึกว่า กงชิงวี่ รู้จักตัวเอง(ประเมินตัวเองได้ถูกต้อง)ดีมาก เป็นคนที่ถ่อม ตนมากเกินไป
“ท่านอ๋อง ข้าจะพูดกับท่าน เราต้องรีบหายาให้ได้ แล้ว ก็รีบกลับไปโดยเร็ว ไม่งั้นหากเกิดเรื่องกับท่าน ข้ากลับ ไปยังจะมีความหมายอะไร
อันหลิงหยุนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด กงชิงวี่ก็ใช้ประโยชน์ได้มาก พยักหน้ารับเชื่อฟังราวกับเด็กๆ “หยุน หยุนพูดถูกแล้ว”
อันหลิงหยุนใช้เวลาสามชั่วโมงในการเผยแพร่สภาพ แวดล้อมในสังคมปัจจุบันให้กงชิงวี่อย่างเต็มที่ และกฎใน การดำเนินชีวิต
แล้วก็เอาเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมมาให้กงชิงวี่เปลี่ยน
ใส่หัวกระสุนครั้งแรก กงชิงวี่รู้สึกไม่คุ้นเคย อันหลิงหยุ นกลับรู้สึกว่าดูเป็นชายชาตรี(ดูแมน)มาก
ใส่เสื้อผ้าเสร็จกงชิงวี่มองไปที่กระจกสักพัก ชี้ไปที่ กระจก “ข้าจะเอากระจก กลับไปอย่าลืมเอาไปด้วย”
“ท่านอ๋อง ข้าสามารถพาท่านกลับไปได้ ข้าก็ต้องกราบ ไหว้เทวดาฟ้าดินแล้ว” ตอนนี้อันหลิงหยุนเป็นกังวลว่าจะ สามารถพากงชิงวี่กลับไปได้หรือไม่
“ข้าจะเอาไปด้วย” กงชิงวี่ชอบกระจกตรงหน้ามาก และ ยังมีความรู้สึกพิเศษต่อมันอย่างมาก
อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา “ท่านอ๋องชอบกลับไปจะทำให้ ท่าน”
“จริงหรือ?”
“จริงๆ” อันหลิงหยุนยืดอกรับประกัน กงชิงวี่ถึงไม่ไปยุ่ง กับกระจกบานนั้นอีก
ทั้งสองออกจากที่ซ่อน อันหลิงหยุนพากงชิงไปที่ สถาบันวิจัย
ทั้งสองนั่งรถไปกงชิงไม่อยากลงจากรถ ทั้งสองไป กินอาหารที่ร้านอาหารกงชิงไม่ยอมจากไป มีความรู้สึก ชอบสเต็กเป็นพิเศษ
จะให้อันหลิงหยุนรับปากว่ากลับไปแล้วต้องทำให้เขา กินให้ได้
อันหลิงหยุนฝืนใจตอบตกลง ถึงจะสามารถจากไปได้
เดิมเป็นที่ๆใช้เวลาหนึ่งวันก็ถึง กลับต้องใช้เวลาถึงสอง
วันหนึ่งคืนกว่าถึง
ระหว่างทางพักอยู่ที่โรงแรมคุณหนูร่ำรวยพอใจกงชิง เข้าให้ มาหาถึงหน้าห้องเพื่อจะดินเนอร์กับเขา
สีหน้ากงชิงวี่ไม่น่าดูเหมือนเปาหน้าดำ
เมื่อถึงสถาบันวิจัยอันหลิงหยุนรู้สึกว่าข้างในต้องไม่มี คนแน่ออกไปทำภารกิจกันหมดแล้ว ไม่มีคนอยู่
เปิดประตูออกอันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างโล่งใจ ตรง เข้าไปหาอย่างไม่เกรงใจ ผลิตยาบางตัว บางอย่างเอาไป ด้วยมีประโยชน์ ครั้งนี้มากันสองคน ต้องเอาไปได้เยอะ แน่ๆ กล่องยาคนละอันมีเท่าไหร่เอาเท่านั้น
อันหลิงหยุนเอายาเสร็จเรียบร้อยก็ดึงกงชิงวีไป เพิ่ง ออกจากประตูก็เห็นซูมู่หรงในชุดลายพรางกำลังเข้ามา
อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่เพื่อหลบออกไป กงชิงวี่เหมือนจะ รู้อะไรบางอย่าง เขาไม่ยอม
ซูมู่หรงก็รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามา หยุดฝีเท้าตรงหน้าทันที
เมื่อมองหน้ากัน ซูมู่หรงเห็นกงชิงวี่สวมหมวกเอาไว้ บน ไหล่เขายังมีเส้นผมอยู่ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณเป็นใคร?”
กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “เขาเป็นใคร?
“หัวหน้า”
อันหลิงหยุนเดินออกมาจากด้านหนึ่ง ซูมู่หรงรีบเดินก้าว ออกไปสองสามก้าวทันที “หยุนหยุน”
“หัวหน้า…….” อันหลิงหยุนเรียก กงชิงวรวดเร็วมาก มา ถึงข้างกายนางด้วยความรวดเร็ว ยื่นมือจับนางกลับมา ซูมู่หรงหลบออกไปทันที ทั้งสองต่อสู้กัน
หมัดและเท้าของซูมู่หรงล้วนแต่เป็นกังฟูที่แข็งแกร่ง ทุกท่ากงชิงวี่หมายเอาชีวิต ไม่ช้าซูมู่หรงก็ควักปืนออกมา ชี้ไปทางกงชิงวี่หมายจะยิง อันหลิงหยุนก็หยิบมีดออกมา เล่มหนึ่ง ขว้างออกไปอย่างรวดเร็ว มือของซูมู่หรงสะดุด ลง ปล่อยมือที่กำลังถือปืน
ซูมู่หรงหยุดไปมองอันหลิงหยุนอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตา อันหลิงหยุนกล่าวว่า “เขาเป็นสามีฉัน กงชิงวี่”
ซูมู่หรงหน้าเคร่งขรึม “แล้วผมล่ะ? คุณจะไม่สนใจผมเห รอ?”
“หัวหน้า คุณเป็นเพียงหัวหน้าของฉันค่ะ”
“หากข้าฆ่าเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”
กงชิงวี่ก้มลงไปเก็บปืนที่อยู่บนพื้น เหนี่ยวไกชี้ไปทาง ซูมู่หรง
ซูมู่หรงถาม “คุณใช้ปืนเป็นเหรอ?”
“ไม่มีอะไรที่ข้าไม่เป็น
อันหลิงหยุนคางแทบหลุด(อ้าปากค้าง) เป็นคนต้องถ่อม ตน!
ซูมู่หรงเดินมาข้างหน้า “ถ้างั้นคุณก็ยิงเถอะ ทันทีที่คุณ ยิง ผมก็ชนะแล้ว ชาตินี้หยุนหยุนจะไม่ให้อภัยคุณ และ คุณก็จะไม่มีทางได้อยู่กับหยุนหยุน”
“เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้า?”
ปลายเข็มกับข้าวสาลี(เปรียบทั้งสองฝ่ายเก่งมากเผชิญ หน้ากันและไม่หลีกทางให้กัน) ถือว่ามวยถูกคู่
อันหลิงหยุนไม่ลำบากใจ เลือกข้างทันที “หัวหน้า ท่าน อ๋องฆ่าคุณแล้ว บางทีฉันอาจจะโกรธเขาไปสักพัก แต่ สุดท้ายฉันก็จะให้อภัยท่านอ๋องแล้วครองรักกับเขาตลอด ไป”
“คุณพูดอะไร?” ใบหน้าอ่อนเยาว์ของซูมู่หรงโกรธจน บูดบึ้ง เขาอยากบีบอันหลังหยุนให้ตายนัก
อันหลิงหยุนไม่ปกปิดความรักที่มีต่อกงชิงแม้แต่น้อย กอดแขนกงชิงวี่แล้วมองไปทางซูมู่หรง “หัวหน้า ฉันบอก คุณไปนานแล้ว ว่าฉันแต่งงาน มีลูกแล้ว ฉันกับสามีของ ฉันเรารักกันมาก คุณไม่เชื่อเอง ครั้งนี้ตั้งใจพาเขามาให้ คุณดู ขอบคุณที่คุณช่วยอบรมสั่งสอนมาหลายปี
“พูดไร้สาระ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คู่ควรกับคุณ
“แต่ฉันชอบก็เพียงพอแล้ว”
“ตอนนี้ผมจะใช้ปืนใหญ่ระดมยิงเขา”
“เป็นอย่างงั้นดีที่สุด เราจะได้ตายพร้อมกันหมด”
“คุณ……..” ซูมู่หรงโมโหเกือบจะอกแตกตาย กงชิงวี่ เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ข้างกาย อารมณ์ก็ไม่ได้ ดีไปถึงไหน
ผู้หญิงคนนี้ทำเช่นนี้ เขากลับไม่มีโอกาสฆ่าหัวหน้าคน นั้นของนางแล้ว
แต่เก็บเอาไว้สุดท้ายก็จะกลายเป็นหอกข้างแคร่!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
