บทที่ 389 คิดถึงเขาแล้ว

พื้นทรุดตัวพังถล่มลงต่อหน้าต่อตาอาหยู่ ทำให้เขา ตกใจจนหน้าซีด

แม่ทัพอันยังคงรู้สึกไม่วางใจอยู่มาก จึงพากำลังคนเร่ง ตามออกมาจากตัวเมือง

ทันทีที่เขาไปถึงด้วยความเร่งรีบ ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นอยู่ ตรงหน้า กลายเป็นกองซากปรักหักพังผืนหนึ่ง แม่ทัพ อันวิตกกังวลจนเต้นแร้งเต้นกา สั่งให้คนเข้าไปอย่าง รวดเร็ว

ตัวแม่ทัพอันเองก็รีบโผทะยาน เข้าไปในตัวคฤหาสน์ที่ พังทลายหลังนั้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากพบจุดเกิดเหตุ ซึ่งได้รับความเสียหายหนัก ที่สุดอย่างยากลำบาก แม่ทัพอัน จึงสั่งคนให้จัดการขน ย้าย ยกซากปรักหักพังออก อันหลิงหยุนนั่งอยู่ในนั้น โดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย นอกจากนางแล้ว รอบ ด้านล้วนเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง นางเห็นแม่ทัพอัน จึง ลุกขึ้นจากกองซากปรักหักพัง กวาดตามองไปรอบ ๆ และชี้ไปยังที่แห่งหนึ่ง: “พ่อ ผู้ร้ายอยู่ด้านในเจ้าค่ะ ตอน นี้เขาถูกพิษของข้า เชื่อว่ายังไม่ตาย แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้ ไม่นานหรอก ต้องรีบตามหาเขาให้พบโดยเร็ว”

“หา!” แม่ทัพอันแสดงสีหน้าตกใจจนเกินเหตุ นี่คือ ลูกสาวแสนรักแสนหวงของเขาหรือนี่!

“เร็วเข้า รีบหาคนให้เจอ” แม่ทัพอันสั่งการ ตัวเขาเองเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน

มองสํารวจขึ้นๆลงๆรอบหนึ่ง ยืนยันแน่ชัดว่าอันหลิง หยุนไม่เป็นไร แม่ทัพอันจึงเตรียมพาอันหลิงหยุนจากไป

“พ่อ เสินหยุนเจ๋ยังอยู่ข้างใน ท่านโปรดสั่งให้คนตาม หา แล้วช่วยพาเขาออกมาด้วยเถิดเจ้าค่ะ” อันหลิงหยุนซื้ เข้าไปด้านในที่จุดจุดหนึ่ง

“พาคนจำนวนหนึ่งไปตามหา” แม่ทัพอันสั่งการไพร่พล อันหลิงหยุนเดินออกจากกองซากปรักหักพัง แล้วเริ่ม มองหาอีกาน้อย

หลังจากตามหาอยู่นานก็ยังหาไม่พบ ทําเอาอันหลิงหยุ นตระหนกไม่น้อย แม่ทัพอันเกลี้ยกล่อมให้อันหลิงหยุนอ อกไปก่อน ทว่านางไม่ยอม

“ไม่ได้เจ้าค่ะ อีกาน้อยหายไปแล้ว ข้าต้องหานางให้ พบ”

“ ตอนนี้เจ้าตามหาแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ท้องฟ้ามืด ครึ้ม ดวงจันทร์หม่นแสง ลมเย็นโชยพัดเช่นนี้ คงเพราะ ฝนใกล้จะตกแล้ว ตามหาต่อไป อาจเกิดเรื่องร้ายได้ง่าย รอจนฟ้าสางแล้วค่อย

ตามหาต่อเถอะ” แม่ทัพอันเกลี้ยกล่อม อันหลิงหยุนจึง ค่อยยอมถอนตัวออกไป

ทั้งเสินหยุนเจ๋และนักเล่นพิณนั่น ต่างก็ถูกตามหาตัว จนพบหมดแล้ว เหลือก็เพียงอีกาน้อยเท่านั้น
อันหลังหยุนไม่ได้ออกไป แต่ยืนอยู่ข้างนอก

แม่ทัพอันไม่วางใจ จึงยืนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ อันหลังหยุ น ทั้งยังหดหู่อย่างยิ่ง เร่งสั่งการให้คนออกตามหาอีกา น้อย

ฟ้าสางแล้ว อันหลิงหยุนกอดพิณกลับไปที่รถม้า นั่งรอ อยู่ในนั้น

ที่ด้านนอกมีฝนตกลงมาหอบหนึ่ง

เริ่มแรกฝนเพียงตกโปรยปรายลงมาเบา ๆ เวลาต่อมาก็ ตกหนักขึ้น

แม่ทัพอันสั่งให้คนสร้างกระโจมพักชั่วคราว ออกมา ข้างนอกพกพากระโจมมาด้วย ย่อมสะดวกกว่ามาก

อันหลิงหยุนนั่งอยู่ในรถม้าที่ได้รับการคุ้มครอง มอง

ออกไปข้างนอก จิ้งจอกหางสั้นเบียดตัวแนบอ้อมแขน

ของนาง พลางจ้องมองนาง

อันหลิงหยุนลูบจิ้งจอกหางสั้น: “รอจนถึงตอนค่ำ หากว่า ยังไม่กลับมา พวกเราค่อยกลับไป คนทุกคนมีชะตาชีวิต ของตัวเอง แม้แต่สัตว์ก็เช่นกัน”

จิ้งจอกหางสั้นส่งเสียงร้อง จิ๊ จิ๊ ราวกับโศกเศร้าทรมาน ใจอย่างมาก

อันหลิงหยุนพักผ่อนครู่หนึ่ง ช่วงเวลาเที่ยงฝนก็หยุด ตก อันหลิงหยุนลงจากรถม้า เพื่อไปตามหาอีกาน้อย
คนอื่น ๆ ต่างรออยู่ด้านนอก มีเพียงอันหลิงหยุน ที่อุ้ม จิ้งจอกหางสั้นออกตามหา ที่ด้านในมีโคลนเล็กน้อย อัน หลิงหยุนเลิกกระโปรงขึ้น ตามหาต่อไป

แม่ทัพอันเดินตามไปข้างๆด้วยสีหน้าจนใจ เด็กคนนี้ บางครั้งก็โง่เง่าไปหน่อยแล้ว!

เสินหยุนเจ๋ได้รับการแก้พิษจนไม่เป็นไรแล้ว ในเวลา เดียวกัน นักเล่นพิณหนุ่มคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมาด้วย แต่เขา ถูกยาควบคุมอยู่ ถูกขังเอาไว้ในกรง ทำได้เพียง มองดู อันหลิงหยุนและคนอื่น ๆ เท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้ อีก

อันหลิงหยุนตามหาอยู่นานก็หาไม่พบ นางจึงต้องหยุด และใช้ดวงตามองหาแทน

จิ้งจอกหางสั้น ลงจากอ้อมแขนของนาง เริ่มเดิน ป้วนเปี้ยนไปมาอยู่ในซากปรักหักพัง

ในที่สุดก็พบสถานที่แห่งหนึ่งและเริ่มขุดลงไป อันหลิง หยุนเดินเข้าไป จิ้งจอกหางสั้นก็มุดเข้าไปได้แล้ว ใช้ เวลาไม่นาน จิ้งจอกหางสั้นก็มุดออกมา ในปากคาบอีกา น้อย ที่มีสภาพร่อแร่ใกล้ตายออกมาด้วย

อันหลิงหยุนรีบเข้าไปนำอีกาน้อยออกมา จิ้งจอกหาง สั้นถูกพิษจึงล้มลงไป อันหลิงหยุนรีบทำการกู้ชีพ ทำ จนกระเซอะกระเซิง หน้าเหลือแค่สองนิ้ว

กลับมาถึงรถม้า อันหลิงหยุนลดม่านรถม้าลง นำมีด มากรีดเลือดให้จิ้งจอกหางสั้นและอีกาน้อย
ไม่นาน เจ้าตัวเล็กทั้งสองจึงปลอดภัยไร้เรื่องราว แม่ทัพอันร้อนใจไม่หายอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่า สถานการณ์ในรถม้าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

อีกาน้อยตื่นขึ้นมาขยับตัว ดวงตาข้างหนึ่งกลับเปลี่ยน

เป็นสีแดงไปแล้ว อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ: “หรือ ว่ายังรักษาไม่หายขาด?” อีกาน้อยส่งเสียงร้องดัง ก๊า ก๊า ออกมาสองครั้ง อันหลิง

หยุนจึงเข้าใจแล้ว

ดวงตาของราชาอีกาของพวกเจ้า จึงจะเป็นสีแดง อย่างนั้นหรือ?”

“ ก๊า ก๊า … ” อีกาน้อยส่งเสียง ทั้งยังยินดีปรีดาร่าเริง อย่างยิ่ง

อันหลิงหยุนฟังเข้าใจ: “เจ้าบอกว่าราชาอีการุ่นก่อน ปู่ ของเจ้าเป็นเช่นนี้ แต่พ่อของเจ้าไม่ใช่ แต่ในตอนนี้เจ้า ดื่มเลือดของข้า จึงเปลี่ยนดวงตาข้างหนึ่งให้เป็นเช่นนี้ไป หรือ”

“ก๊า ก๊า

อีกาน้อยยังคงยินดีปรีดาร่าเริงไม่หยุด

อันหลิงหยุนก็รู้สึกยินดีไปกับนางด้วยเช่นกัน: “ยินดี กับเจ้าด้วย ในวันหน้า เจ้าอาจจะร้ายกาจกว่าพ่อของเจ้า แล้วก็ได้”
อีกาน้อยบินไปเกาะที่ไหล่ของอันหลิงหยุน ทั้งยังเดิน ไปหาจิ้งจอกหางสั้น ทำท่าโอ้อวด คล้ายจะพูดว่า เจ้า ยังไม่ร้ายกาจเท่าข้า พวกเราต่างก็ดื่มเลือดของเจ้านาย เหมือนๆกันดวงตาของข้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว เจ้าไม่ เห็นมีตรงไหนเปลี่ยนเป็นสีแดงเลย

จิ้งจอกหางสั้นเห็นแล้ว คล้ายว่าจะเริ่มมีโทสะน้อยๆ จึงยกอุ้งเท้าขึ้นตะปบอีกาน้อย กดลงให้มาอยู่ใต้อุ้งเท้า ปากก็กดทับลงบนตัวอีกาน้อยเต็มๆ

หลังส่งเสียง จิ๊ จี้ ออกมาเสียงหนึ่ง อีกาน้อยก็หยุดการ โอ้อวดทันที

อันหลิงหยุนรู้ดีว่า นางไม่เข้าใจสิ่งที่จิ้งจอกหางสั้นพูด แต่เข้าใจที่อีกาน้อยพูด นางจึงถามอีกาน้อยว่า “จิ้งจอก น้อยพูดอะไรกับเจ้า?”

“ก๊า ก๊า ………….”

“โอ้ เช่นนั้นนางช่างกล้าหาญไม่น้อย เจ้าอวดโอ้เช่นนี้ เกิดนางกินเจ้าเข้าไปจริงๆ ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว การ เป็นอีกาหัวอ่อนว่านอนสอนง่าย เป็นอะไรที่สำคัญมาก นะ”

อีกาน้อยไม่เป็นไร อันหลิงหยุนก็รู้สึกจิตใจผ่อนคลาย สบายขึ้นอย่างมาก

“พวกเจ้าพักผ่อนเถอะ พวกเราก็จะกลับกันแล้ว”

เมื่อยกม่านของรถม้าขึ้น อันหลิงหยุนก็ได้เห็นแม่ทัพอ้น ที่ยืนรออยู่ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ จึงพูดขึ้นว่า “พ่อ ลําบากท่านแล้ว ท่านรีบขึ้นมาเถอะ พวกเรากลับไป ด้วยกัน”

“ยิ้ม”

แม่ทัพอันรีบขึ้นรถม้า หันมองไปที่อาหยู่ สั่งการลง ไปว่า: “จับตาดูคนให้ดี อย่าปล่อยให้มือมืดที่ไหนลงมือ ปิดปากได้

แม่ทัพอันและอันหลิงหยุน กลับเมืองหลวงพร้อมกัน กองกำลังพลยิ่งใหญ่ไพศาล บวกกับที่อันหลิงหยุนให้ อาหยู่ บอกให้คนกระจายข่าวลือ เรื่องที่คนในยุทธภพ ทําการสมรู้ร่วมคิด

กับราชนิกูลลึกลับบางคน เข่นฆ่าสังหารคนของจวน อ๋องเจ็ด เป็นเพราะอ่องเจ็ดพูดถึงเรื่องราวบางอย่าง ของราชนิกูลออกไป อีกทั้งในตอนนี้ สามารถจับกุมตัว คนร้าย ที่ใช้เสียงดนตรีสังหารคนได้แล้ว ความจริงเกี่ยว กับคดีจวนอ๋องเจ็ด จึงสามารถคลี่คลายได้อย่างชัดเจน แจ่มแจ้งแล้ว

เมื่ออันหลิงหยุนเข้ามาในเมือง ผู้คนต่างยืนจับกลุ่ม เรียงกันเป็นสองแถว พูดคุยกันไปต่างๆนาๆ แต่ปฏิบัติ ไม่ดีกับคนที่ถูกจับมาคนนั้น ทุกคนต่างใช้สิ่งของขว้าง ปาทำร้ายคนคนนั้น พิณของเขาคันนั้นก็ถูกวางอยู่ข้างๆ กายนั่นเอง

พิณคันนั้นในตอนนี้ พังชำรุดเสียจนด้านบนนั้น เหลือ สายพิณแค่เพียงเส้นเดียวแล้ว
นักเล่นพิณถูกขว้างปาข้าวของใส่จนโกรธเกรี้ยว พยายามจะขยับนิ้วดีดอย่างสุดกำลัง ผู้คนรอบข้างต่าง ถอยห่างออกไปสองก้าว ร่างกายของเขาเจ็บปวดไปทั่ว ทั้งตัวจนถึงกระดูก

ผู้คนต่างร้องตะโกนว่าปีศาจ คนที่ขวัญอ่อน ต่างวิ่ง หนีกระเจิงไปแล้ว คนที่ขวัญแข็ง ก็เริ่มตะโกนร้องไห้ ประหารชีวิต อันหลิงหยุนรู้สึกว่า อย่างไรเรื่องนี้เป็นเรื่อง นําหลากมาถึงเขื่อนก็สร้างเสร็จ เงื่อนไขพร้อมถึงขนาด นี้ ขั้นตอนต่อไปก็เหลือแค่การสอบปากคําแล้ว

แม้ว่าการสอบปากคำก็คงจะไม่ได้อะไร แต่ถึงอย่างไร ก็ต้องสอบปากคําอยู่ดี

อันหลิงหยุนคิดว่าจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว นางรู้ว่า หวางหวยอันจะจัดการเรื่องนี้ได้ ต่อให้ไม่ใช่หวางหวย อันรับผิดชอบ ก็ยังมีเว่ยหลิงชวน

แต่ตอนนี้ นางร้อนใจอยากจะไปพบกงชิงวี่เหลือเกิน นางคิดถึงเขามาก อยากไปหาเขาจนแทบอดรนทนไม่ ไหวอยู่แล้ว

แต่ราชาอีกายังไม่กลับมา

อันหลิงหยุนรีบร้อนกลับจวนอ๋องเสียน อาบน้ำเปลี่ยน เสื้อผ้าออกมา กั๋วจิ๋วน้อยกับเว่ยหลิงชวนต่างก็มาถึงแล้ว

เมื่อพบหน้ากัน อันหลิงหยุนกำชับอย่างชัดเจน บอก ไปว่า อาจมีการกระทบถึงเด็กในครรภ์แล้ว จําเป็นต้อง นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงเป็นเวลาหนึ่งเดือน จึงถือโอกาสกลับไปด้วยเสียเลย

กั่วจิ๋วน้อยจะพูดอะไรมากก็ย่อมไม่เหมาะ คดีนี้ถูก ตรวจสอบ สืบสวนได้เกือบทั้งหมดแล้ว ในตอนนี้ เมือง หลวงก็สามารถสร้างอำนาจบารมีได้ไม่น้อยแล้ว

จึงพาคนจากไป มุ่งหน้าไปยังต้าจงเจิ้งย่วนก่อน

อันหลิงหยุนรอจนคนจากไป จึงให้อาหยู่ไปที่จวนกั๋วจิ๋ว ใหญ่ เพื่อเชิญมู่มิงมาที่นี่