บทที่ 366 หยุนโล่ชวนเจ็บหนัก

หยุนโล่ชวนเอนกายอยู่บนเตียง นางได้ยินเสียงคน กระโดดโลดเต้นอึกทึกอยู่ด้านนอกทว่าไม่ได้ใส่ใจนัก ยามนี้นางรู้สึกไม่สบายตัว ออกไปไม่ไหวทั้งยังไม่มี อารมณ์จะออกไปด้วย

แต่กว่าตงเอ๋อจะร้องเรียกนาง แม่นมเว่ยก็ถูกจุนฉูฉูจับ ตัวไปเอามีดจ่อคอเสียแล้ว

หยุนโล่ชวนรีบรุดลงจากเตียง ยังไม่ทันได้สวมรองเท้า ด้วยซ้ำ

หยุนโล่ชวนเห็นจุนฉูฉูบังคับให้แม่นมเว่ยเข้ามาข้างในก็ ตกใจ “จุนฉูฉู เจ้าช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้าทำร้ายแม่นม เว่ย รีบปล่อยนางซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!”

หยุนโล่ชวนหยิบกระบี่ขึ้นชี้หน้าจุนฉูฉู ในท่าทีมีมาด แม่ทัพใหญ่

จุนฉูฉูแสยะยิ้ม ก่อนจะออกแรงกดมีดในมือขึ้นอีก “ก็ เอาอย่างเจ้าไม่ใช่หรือไง”

“หากวันนี้เจ้าร่วมมือกับข้าแต่โดยดีก็พูดกันง่ายหน่อย แต่หากเจ้าไม่ยอม วันนี้นางก็ต้องตายด้วยน้ำมือข้า” จุน ฉูฉูออกแรงขึ้นอีกจนลำคอของแม่นมเว่ยมีโลหิตไหลซิบ ออกมา

หยุนโล่ชวนตวาดลั่น “เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ”
“ข้ามันบ้า อันหลิงหยุนก็ทําข้าเป็นบ้าไปแล้วคนหนึ่ง ยัง มีเจ้าอีกคน ข้าไม่เหลือสติอันใดแล้ว หากไม่มีพวกเจ้า ข้า จะเดินมาถึงจุดนี้หรือ

ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ รอให้พวกเจ้าตายก่อน ข้าจะไปหา อันหลิงหยุน แล้วให้นางตายตามพวกเจ้าไป

“ปล่อยแม่นมเว่ยซะ แล้วเอาฆ่าไปเป็นตัวประกันแทน หยุนโล่ชวนไม่อยากต่อปากต่อคำมากความ

จุนฉูฉูแค่นหัวเราะ “เจ้าก็ฆ่าตัวตายเสียสิ แล้วฆ่าจะ ปล่อยแม่นมเว่ย”

“จุนฉูฉู หากเจ้าทำร้ายแม่นมเว่ยข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่” หยุ นโล่ชวนถือกระบี่เดินเข้าไปหาจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเองก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากนัก นางเองก็อยากจบ การต่อสู้ครั้งนี้เต็มที

เมื่อเห็นหยุนโล่ชวนใช้มือซ้ายถือกระบี่นางจึงผลักแม่ นมเว่ยออกไป หยุนโล่ชวนรีบถลาเข้าไปรับแม่นมเว่ย จุน ฉูฉูจึงได้โอกาสแทงนางเข้าที่แขนซ้ายหนึ่งแผล

ด้วยอารามเจ็บปวดหยุนโล่ชวนจึงผละออกจากแม่นม เว่ย ดวงหน้านั้นฉาบเคลือบด้วยแววสังหาร “จุนฉูฉู วันนี้ ข้าจะให้เจ้าตายด้วยน้ำมือข้า”

“เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะทำได้หรือไม่” จุนฉูฉูโจมตีกลับ หยุนโล่ชวนใช้เท้าแตะพื้นก่อนจะเหินขึ้นกลางอากาศ แล้วโผเข้าไปโจมตีอีกฝ่ายทันที
จุนฉูฉูอ่อนแรงลงทุกที ยิ่งหอบหายใจก็ยิ่งปวดแปลบไป ทั้งทรวงอก ขณะที่หยุนโล่ชวนแม้ทั้งสองมือจะเจ็บร้าว จนแทบทนไม่ไหว หากก็ยังจับกระบี่แน่น หมายจะเอาชีวิ ตจุนฉูฉูให้ได้

นางยิ่งสู้ก็ยิ่งเลือดขึ้นหน้า จนพาดกระบี่ลงบนลำคอจุน ฉูฉู คมกระบี่นั้นพร้อมเอาชีวิตคนทุกเมื่อ อีกฝ่ายจึงพลัน หยุดมือลงทันที

ขณะเดียวกันนั้นเอง กงชิงหยินก็เดินเข้าประตูมาเห็น ทั้งสองคนเข้าพอดี

“ท่านอ๋อง…”

หยุนโล่ชวนไม่ทันได้เอ่ยคำใด จุนฉูฉูก็น้ำตาไหลพราก ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา

กงชิงหยินมองหยุนโล่ชวน “ชวนเอ๋อ วางกระบี่ลงซะ”

หยุนโล่ชวนกัดฟันกรอด ก่อนจะเขวี้ยงกระบี่ลงกับพื้น

สุดแรง

นางหันกายไปมองอีกด้านหนึ่ง

จุนฉูฉูเหลือบไปมองกระบี่บนพื้น ทันใดนั้นก็ก้มลงไป หยิบกระบี่เข้าจ้วงแทงหยุนโล่ชวนทันที

“ชวนเอ๋อ…”

อ่องตวนรีบถลาไปขวางไว้ทันที หยุนโล่ชวนจึงหันไปมองจุนฉูฉูเตรียมจะหลบการโจมตี ทว่าด้านข้างของนาง เป็นแจกันดอกไม้ นางจึงชนแจกันเข้าโครมก่อนจะล้มลง ตามลงไป

หยุนโล่ชวนล้มทับเศษแจกันแตกละเอียดนั้นอย่างแรง

อ๋องตวนเตรียมจะถลาเข้าไปดึงร่างนางไว้ ทว่ากลับ ไม่ทันการณ์เสียแล้ว ทันใดนั้นนางก็พลันเกิดรู้สึกปวด แปลบที่ช่องท้องขึ้นมา

จึงได้แต่ใช้มือกดเอาไว้ ยามนี้นางเจ็บเสียจนดิ้นพล่าน อยู่บนพื้น

“ชวนเอ๋อ” กงชิงหยินมองจุนฉูฉูที่ยังไม่วางกระบี่ จึง ออกแรงถีบนางเข้าเต็มเปา จุนฉูฉูถูกถีบจนเซไปชนเข้า กับขอบโต๊ะ เจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง นางเอื้อมมือไปจับ ดูเห็นโลหิตข้นคลั่กไหลออกจากกระดูกซี่โครง ก่อนจะ หันไปถลึงตามองกงชิงหยินด้วยสายตาเย็นเยียบ “กงชิง หยิน ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านทำกับข้าเช่นนี้ ได้อย่างไร”

หยุนโล่ชวนกุมท้องดิ้นอยู่กับพื้น เลือดท่วมไปทั้งกาย ขาทั้งสองข้างมีโลหิตข้นหนืดไหลย้อยลงมา

แม่นมเว่ยพลันร้องตะโกนเสียงแหลมขึ้น “แย่แล้ว! แย่ แล้ว!”

ตงเอ๋อเองก็ตกใจเสียจนเสืบฝนขวัญ ไม่ยอมวิ่งเข้าไป หาหยุนโล่ชวน แต่กลับหันหลังวิ่งหนีออกไปด้านนอก
กงชิงหยืนกอดหยุนโล่ชวนไว้แน่น “ชวนเอ่อ…”

หยุนโล่ชวนฝืนลืมตาขึ้นมองกงชิงหยิน “ท้องข้า…เจ็บ ท้อง…”

กงชิงหยินพลันหน้าซีดเผือด เขารวบแขนนางไว้แน่น ในใจพลันสับสนจนสั่นเทาไปทั้งร่าง “ไม่เจ็บนะ อีกเดี่ยว ก็ไม่เจ็บแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปหานาง นางต้องมีวิธีช่วยเจ้า

กงชิงหยินลุกขึ้นเตรียมจากไป ทว่ากลับเห็นจุนฉูฉูอยู่ ตรงหน้าเขา ขณะที่ในมือถือกระบี่ขึ้นชี้หน้าเขา

กงชิงหยินมองจุนฉูฉูอย่างเย็นชา “ข้าจะพาชวนเอ๋อไป หาอันหลิงหยุน หลีกไป!”

“กงชิงหยิน เจ้าทำเช่นนี้ไม่รู้สึกผิดต่อข้าบ้างหรือ” จุน ฉูฉูยังไม่ยอมจำนน

กงชิงหยินก้าวไปข้างหน้า กระบี่เล่มนั้นจึงทิ่มแทงเข้า มาที่หน้าอกเขา ทว่าทันใดนั้นเองหนุนโล่ชวนกลับใช้ มือก๋ากระบี่ไว้ กงชิงหยินก้มลงมาเห็นเข้าจึงเดือดขึ้น “ปล่อยมือ!”

จุนฉูฉูกัดฟันกรอด “กงชิงหยิน ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

สิ้นเสียงคำรามลั่น กระบี่ก็แทงเข้าไปอีก กงชิงหยินเซ ไปเล็กน้อย ขณะที่หยุนโล่ชวนก็กำกระบี่ต้านไว้เต็มแรง จนกระบี่หักออกเป็นสองท่อน จุนฉูฉูถูกกำลังภายในของ หยุนโล่ชวนสะท้อนกลับจนถอยร่นไปสองก้าว ส่วนกงชิงหยินเองก็สั่นสะเทือนไปทั้งร่างเช่นกัน

ทว่าเขากลับยังไม่ยอมปล่อยหยุนโล่ชวน ยังคงกอด ร่างนางไว้แน่น

จุนฉูฉูกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

หยุนโล่ชวนวางมือสั่นเทาไว้บนร่าง นางหมดสิ้น เรี่ยวแรงแล้ว จึงค่อยๆ เอนกายหมดสติไปในอ้อมกอด ของกงชิงหยิน

ด้วยอารามร้อนใจ กงชิงหยินจึงไม่ทันได้สนใจอย่างอื่น คิดเพียงแต่จะพาหยุนโล่ชวนออกไปจากที่นี่เท่านั้น

เดิมทีจุนฉูฉูคิดจะเข้าไปขวาง แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรง แม้แต่จะยืนจึงล้มลงกับพื้น

กงชิงหยินรีบออกจากประตูไปทันที มีเพียงเสียงร้อง

ตวาดของจุนฉูฉูที่ดังไล่หลังมาเท่านั้น “กงชิงหยิน ข้า

เกลียดเจ้า!”

กงชิงหยินหลับตาลง ทว่าไม่ได้หยุดฝีเท้า

เขาก้มหน้าลงพิศดวงหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของหยุ นโล่ชวน “ม้า!”

เมื่อมีคนจูงม้ามาหน้าให้ที่ประตู กงชิงหยินจึงรีบโผ ทะยานขึ้นหลังม้าทันที เมื่อขึ้นนั่งดีแล้วจึงเตรียมควบ ม้าออกตัวไป ขาทั้งสองข้างออกแรงเตะท้องม้า พร้อม ตะโกนลั่น “ก๊า!”
ม้าพยศรู้คำสั่งผู้เป็นนายเป็นอย่างดี เชิดหน้าขึ้นส่ายไป มาก่อนจะห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ที่หน้าจนอ๋องเสียนมีพ่อบ้านยืนอยู่ก่อนแล้ว เขากำลัง เตรียมจะออกไปซื้อของใช้สอยข้างนอก เมื่อเห็นว่ามีม้า พยศมาอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตกใจจนเสียขวัญ ไม่รู้ม้าศึกพยศ ใครกัน ไม่รู้หรืออย่างไรว่ากลางวันแสกๆ แบบนี้บนถนน มีคนเต็มไปหมด ยังคำรามไล่คนให้หลีกทางอีก ดูท่าคง ไม่ใช่ม้าธรรรมดาๆ แล้วกระมัง

เมื่อมองดีๆ จึงได้เห็นว่าเป็นอ๋องตวนอุ้มคนเลือดท่วมตัว อยู่บนหลังม้า

เพียงชั่วพริบตาม้าตัวนั้นก็ควบเข้ามาอยู่ตรงหน้า คน เป็นพ่อบ้านตกใจเสียขวัญเสียจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

เมื่อม้าหยุดฝีเท้าลง อ๋องตวนก็กระโจนลงมาจากหลัง ม้า ทำเอาพ่อบ้านถึงกับตื่นตะลึงงัน แต่ไหนแต่ไรมาเขารู้ เพียงว่ากำลังภายในของท่านอ๋องท่านแกร่งกล้านัก หาก ไม่รู้ว่าจะมีกำลังภายในที่ลึกล้ำถึงเพียงนี้

อ๋องตวนอุ้มหยุนโล่ชวนพุ่งเข้าไปในจวนอ๋องเสียนแล้ว ตรงเข้าไปที่ลานโอวหลานทันที แต่เมื่อเข้าไปแล้วถึงได้รู้ ว่าอันหลิงหยุนไม่อยู่ที่ลาน

พ่อบ้านรีบร้อนวิ่งตามเข้าไปทั้งที่ยังตกใจจนตัวสั่น

“ท่านอ๋องตวน พระชายาไปจวนท่านแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะ ค่ะ”
กงชิงหยินไม่ถามต่อให้มากความก็รีบวิ่งออกมาขึ้นมา แล้วพุ่งไปหาอันหลิงหยุนที่จวนแม่ทัพทันที

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียกของกงชิงหยิน ก็ตกใจตื่น ครั้นพอออกมาแล้วเห็นสภาพหยุนโล่ชวนก็ถึง กับตื่นตะลึง

“เร็วเข้า รีบเข้ามา

อันหลิงหยุนรีบหลีกทางพลางเรียกกงชิงหยินเข้ามา ข้างใน ก่อนจะตามเขาเข้าไป

กงชิงวี่เองก็ไม่คาดคิดว่าจะเห็นหยุนโล่ชวนในสภาพ นี้ จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง ร่างของหยุ นโล่ชวนถูกวางไว้บนเตียง อันหลิงหยุนรีบปฐมพยาบาล ฉุกเฉินให้นางทันที อาการของนางในยามนี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนหยิบมีดขึ้นมาเล่มหนึ่ง เตรียมจะ ถ่ายเลือดออก กงชิงวี่จึงรีบก้าวไปหาอันหลิงหยุนแล้วฉุด มือนางไว้ไม่ให้นางทำอะไรเลยเถิด