บทที่ 362 เบื้องหลังของเงามืด

อันหลิงหยุนตะลึงไปชั่วขณะ แต่ทว่าครู่หนึ่งต่อมานึก ขึ้นได้ว่าท่าทางในสองวันที่ผ่านมาของบิดาของนาง และ อาหยู่ที่ไม่ได้ตั้งใจจะติดตามนาง ทันใดนั้นก็พลันกระจ่าง

กงชิง เปิดม่านออก และลุกออกมาจากรถม้า

อันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ที่เดินลงมาจากรถม้า เดิน มายืนต่อหน้านาง

เอวของนางนั้นชิดกับร่างของกงชิงวี่ เงยหน้าขึ้นไปฟัง กงชิง กล่าว “เมืองหลวงช่างไร้เสถียรภาพนัก เกิดการ ลอบสังหาร ข้าจากไปเช่นนี้ไหนเลยจะวางใจได้ ? ”

อันหลิงหยุนหัวเราะแลถามกลับ “เช่นนั้น ท่านจงใจไป จากเมืองหลวงเพื่อดักซุ่มโจมตีพวกเขาหรอกหรือ ? ”

“ใช้หยุนหยุนเป็นเหยื่อล่อ ข้ารู้สึกว่าเป็นการตัดสินใจที่ ไร้ความสามารถที่สุด แต่ข้าไม่มีทางเลือก เป้าหมายของ พวกเขาคือหยุนหยุน แทนที่จะคอยพวกเขามา ไม่สู้ข้า ทําให้พวกเขามาเองเสียจะดีกว่า ”

อันหลิงหยุนยื่นมือไปจับมือของกงชิงวี่ “ท่านก็กลัว หรือ? ”

“การปรากฏตัวของข้า เป็นโอกาสที่แขวนอยู่บนเส้น ด้าย สำหรับโอกาสครั้งนี้ หากผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็ อาจถึงแก่ชีวิต ข้าไม่ต้องการเช่นนั้น”
กงชิง กล่าวพลางมองไปยังรอบๆ รถม้าได้ถูกนำออก ไปแล้ว เบื้องหน้าคือฉากนองเลือด บนพื้นมีทั้งคนเจ็บคน ตายไม่น้อย กําแพงมนุษย์สิบกว่าคนได้เปิดออก บนร่าง ของทุกคนต่างสวมเสื้อเกราะ บนใบหน้าของพวกเขามี เกราะเหล็กสีดำปกคลุมอยู่ ภายใต้วงล้อมของพวกเขา อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ แทบจะไม่ต้องออกแรงทำอะไร

อันหลิงหยุนมองไปยังคนเหล่านั้นที่ล้มตายบนถนน ใจลอยไปชั่วขณะ แม้ว่าการสังหารนั้นจะเหี้ยมโหดแต่ ทว่าย่อมดีกว่าปล่อยให้บ้านเมืองสับสนอลหม่าน

ประเทศต้าเหลียงแท้จริงแล้วขาดใครไปก็ไม่สำคัญ แต่ เกรงว่าที่ขาดไม่ได้หนึ่งในนั้นคือกงชิง

นางเงยหน้าขึ้นไปมองกงชิง โดยไม่กล่าวอะไร ส่วนกง ชิงวี่มือข้างหนึ่งได้โอบไปที่เอวของอันหลิงหยุน อีกข้าง กุมมือของอันหลิงหยุนไว้ ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

อันหลิงหยุนหมุนศีรษะมองไปยังด้านหน้า เจ้าคนบ้านี่มี

เพียงเขาเท่านั้นที่ทำเช่นนี้ได้

เวลานี้มีทหารกองหนึ่งได้ปรากฏตัวออกมาจากทาง ด้านหลัง พวกเขาได้นำถังน้ำและไม้กวาดมา ทั้งยังยึด ครองพื้นที่ทั้งสองฝั่งอย่างรวดเร็ว ด้านหลังยังปรากฎรถ ม้าอีกจํานวนหลายคันรถ

อันหลิงหยุนมองไปยังรถน้ำเหล่านั้น คาดไม่ถึงว่าผู้ที่ เดินนำหน้าอยู่นั้นคือแม่ทัพรองฉาว

ฝูงนกกาที่บินอยู่นั้นแน่นขนัดเสียจนเต็มท้องฟ้า นกกาส่งเสียง กา กา อันหลังหยุนแหงนหน้ามองไปยังนกกา เหล่านั้น

อันหลิงหยุนกล่าว “เจ้าเชี่ยวชาญเรื่องการใช้เนื้อมนุษย์ เรียกนกกา เจ้าไม่กลัวหรือสักวันเนื้อมนุษย์นั้นอาจมีพิษ ทําให้นกกาโดนพิษเสียเองหรือ? ตำราที่ข้าศึกษาอยู่ได้ กล่าวเช่นนั้น ร่างกายมนุษย์คือสิ่งที่สกปรกอย่างยิ่ง การ กินเนื้อมนุษย์ทำให้ป่วยได้ ”

“ข้าเคยได้ยินแค่ว่ามนุษย์ที่กินอาหารป่าจักทำให้ป่วย ง่าย ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า สัตว์ป่านั้นกินเนื้อมนุษย์ก็ ทำให้ป่วยได้เช่นกัน ”

“ประโยคนี้ก็ไม่แน่นอนเสมอไป ผู้ใดกินผู้นั้นร่างกาย ก็ไม่แข็งแรง ข้าจำได้มีครั้งหนึ่งที่พวกข้าเกิดโรคติดต่อ ขึ้นอย่างฉับพลันเพียงเพราะกินอาหารป่า สัตว์ป่าได้แพร่ เชื้อมายังมนุษย์ ต่อมามนุษย์ก็ได้ติดต่อกันไปเป็นทอดๆ หากเป็นองค์กรใหญ่และล่ะก็เกรงว่ามิอาจจะควบคุมได้ การทำเช่นนี้เรียกว่าการวางเพลิงฆ่าคน เทียบกับการก่อ ความวุ่นวายนั้นยังน่ากลัวกว่ามาก เหล่าแพทย์พยาบาล นับไม่ถ้วนต่างต้องทำงานแข่งกับเวลา ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าจะได้รับชัยชนะ แต่หารู้ไม่ผู้คนที่บาดเจ็บล้มตายมี จำนวนเท่าใด จิตใจคงยังหวาดผวา แน่นอนว่าอาจถึงขั้น ประหวั่นพรั่นพรึงเป็นแน่ !

กงชิงวี่มองเข้าไปนัยน์ตาของอันหลิงหยุน “ครั้งนี้คือ ครั้งสุดท้าย ข้ารับปาก จักไม่ทำเช่นนี้อีก”

อันหลิงหยุนเงียบลงไปในทันที ไม่คาดคิดว่าเขาจะ รับปากง่ายเพียงนี้
“อืม”

อันหลิงหยุนกุมมือของกงชิงวี่ไว้ เขาดีถึงเพียงนี้ไม่แน่ ว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย นางอดห่วงมิได้หากมีโอกาส กลับไป หากต้องจากเขาไป เขาจ๊กกลายเป็นเช่นไร

แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด นางมักจะรู้สึกว่าความสัมพันธ์รูปแบบ นี้จักไม่จีรังยั่งยืน อาจมีสักวันที่นางต้องจากเขาไป

แต่หากเป็นเช่นนั้น ดังนั้นแม้แต่ความตายนางก็ไม่กลัว

ทั้งสองเดินตามชายสวมเกราะเหล็กไปจนถึงหน้าประตู ของจวนอ๋องตวน อันหลิงหยุนกลับต้องตกตะลึงพรึง เพริด

“เหตุใดต้องที่นี่? ”

อันหลิงคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

กงชิงวี่มองไปที่พื้น พบหมาจิ้งจอกหางสั้นที่วิ่งเต้นไปมา อันหลิงหยุนมองดูแล้ว ริมฝีปากกระตุก

ไม่คาดคิดว่าแม้แต่หมาจิ้งจอกหางสั้นยังต้องเชื่อฟังเขา เรื่องราวของเขามีไม่น้อยจริงเชียว

หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งวนไปมารอบๆ จากนั้นก็วิ่งไปยัง อีกฝั่งของกำแพง ชายสวมเกราะเหล็กเคลื่อนตัวไปตรง นั้นอย่างรวดเร็ว นั่งยองๆมองไปรอบหนึ่งและลุกขึ้นมา มองไปยังกงชิงวี่ “เลือดพ่ะย่ะค่ะ”
“ตามไป! “กงชิงวออกคำสั่ง คนผู้นั้นรีบเข้าไปภายใน จวนอ๋องตวนอย่างรวดเร็ว ประตูใหญ่จวนอ๋องตวนถูก ผลักออก แบ่งคนเข้าไปเป็นสองกลุ่ม ด้านหลังกองทัพ ตระกูลหยุนมีทั้งหมดสองพันคน ชั่วพริบตาเดียวก็ได้ล้อม รอบจวนอ๋องตวนเอาไว้

ผู้คนบนถนนต่างตกใจกลัวจนตัวสั่น ทันใดนั้นคน ของกองทัพตระกูลหยุนได้ตะโกนขึ้นมา “โจรได้ปรากฏ ตัวที่จวนอ๋องตวน มังกรสีม่วงทองเก้าตัวที่อยู่บนมงกุฎ อ๋องตวนได้หายไป ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องโปรดหลีกเลี่ยง เพื่อมิ ให้กระทบกระเทือนถึงพวกเจ้า ”

ฟังว่าจวนอ๋องตวนมีของบางอย่างหายไป คนเหล่านั้น ไม่กล่าวอันใดและรีบวิ่งออกไปในทันที

อันหลิงหยุนตามเข้าไปในจวน เดินตรงไปตามทางที่มี รอยเลือดก็พบสวนด้านหลังของจวนอ๋องตวน ไปถึงตรง นั้นอันหลิงหยุนใช้สายตากวาดไปรอบหนึ่งสมองของนาง มีเพียงแค่สามคำ ตำหนักฉู่ซวน พลันกระจ่างแจ้งในทันที

“คาดไม่ถึงว่าจุนฉูฉูจะชิงชังข้ามากถึงเพียงนี้ ขนาดที่ ว่าส่งคนมาสังหารข้ามากมายนัก” อันหลิงหยุนรู้สึกเลื่อม ใสจุนฉูฉูด้วยใจจริง เพื่อนางแล้ว เรียกได้ว่าลงทุนลงแรง อย่างมหาศาล

คนผู้หนึ่งเปิดประตู ชายสวมเกราะเหล็กพุ่งตัวไปก่อน ตำหนักฉู่ซวนโดนล้อมไว้หมดแล้ว อังหลิงหยุนลังเลอยู่ ครู่หนึ่ง ด้วยว่านางไม่อยากเข้าไป

ชะตากรรมของจนฉ ต่อให้ต้องใช้วิธีการมากน้อย ก็ไม่แน่ว่าจะกำจัดจุนฉูฉูได้และนางมิได้ต้องการลงมือ สังหารจุนฉูฉูด้วยเช่นกัน

มิหนำซ้ำที่นี่คือจวนอ๋องตวน หากจุนฉูฉูตายไปแล้ว อ๋องตวนคงจะโดนโกรธช้งไปชั่วชีวิต

อันหลิงหยุนดึงตัวกงชิงวี่ไว้ “ข้าไม่ถือสาเอาความ หรอก”

กงชิงวี่มองไปยังอันหลิงหยุน “ไม่ได้”

กล่าวจบกงชิงวี่ก้าวเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ อันหลิงหยุ นทำได้เพียงเดินตามหลังกงชิงวี่เข้าไป

ประตูห้องถูกผลักเข้าไป กงชิงวี่ก้าวผ่านประตูเข้าไปดู พบคนผู้หนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ที่กำลังอาเจียนเป็น เลือดออกมา

กงชิงวี่เดินเข้าไปภายในห้อง ชายสวมเกราะเหล็กก็ เดินตามอย่างว่าง่าย คนหลายคนเพียงไม่นานก็ถึงตัว ชายชุดดำ หนึ่งในนั้นฉีกผ้าคลุมหน้าของชายชุดดำออก กงชิง ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อยคนตรงหน้าเขาคือจุน

อันหลิงหยุนกลับแปลกประหลาดใจ ที่จุนฉูฉูลงมือ สังหารนางด้วยตัวเขาเอง

จุนฉูฉูได้รับบาดแผลที่ร้ายแรง อาเจียนออกมาเป็น เลือด
“ฮา ฮา “จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหัวเราะเสียงดัง อัน หลิงหยุนรู้สึกว่าน่าเศร้านัก เพื่อผู้ชายคนหนึ่งแล้วนางจะ เป็นไปได้ขนาดนี้

จุนฉูฉูหัวเราะสักครู่แล้วปิดตาลง สูดลมหายใจเข้าออก อยู่นานมาก ค่อยๆลืมตามองไปยังฝั่งกงชิง “กงชิงวี่ เหตุใดท่านถึงไม่ชอบข้า แล้วเหตุใดท่านถึงได้

ชื่นชอบนาง? ท่านรู้หรือไม่ ข้าเฝ้าคะนึงหาเจ้าอยู่ทุก

เมื่อเชื่อวัน? ”

จุนฉูฉูฝืนใจพยายามลุกขึ้นยืน พริบตาเดียวก็เดินไป ทางกงชิงวี่ อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่และมองไปจนฉูฉู ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“ข้าเคยให้โอกาสเจ้า ตอนที่เจ้าจากไป ตัดสินใจ แต่งงานกับอ๋องตวนนั้น เช่นนั้นคือเจ้าต้องเตรียมใจ ตัดขาดความสัมพันธ์กับข้าแล้ว”

กงชิงวี่ในที่สุดก็ยอมเอ่ยปากแล้ว อังหลิงหยุนคิดว่า เรื่องนี้เกินความคาดหมายของนางไปมาก

มือของอันหลิงหยุนนั้นยังอยู่ในมือของกงชิงวิ่

กงชิงวี่มองไปยังอันหลิงหยุน กล่าว “วันนี้ ข้าคิดที่ อธิบายเรื่องหนึ่งแก่หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนกล่าว “ข้าเชื่อท่าน มิต้องอธิบายอันใดแก่ ข้า”
“ข้าต้องการอธิบายแก่หยุนหยุน กงชิงกล่าวอย่างแนว แน่ หมุนตัวมองไปยังจุนฉูฉู

จุนฉูฉูหัวเราะ “กงชิงวี่ วันนี้ หากเป็นนาง เจ้าจักสามารถ ตัดความสัมพันธ์ได้หรือไม่?