บทที่ 356 เปรี้ยวลูกชายเผ็ดลูกสาว

อันหลิงหยุนเพิ่งนอนหลับ ก็ถูกรบกวนจนตื่น

กงชิงวี่ก็ต้องส่งเสบียงน้ำอสุจิ เขาเองก็เพิ่งจะพัก ผ่อน ก็ถูกอาหยู่รบกวนให้ตื่น

กงชิงวี่ไม่พอใจ “เรื่องอะไรกัน”

“อ๋องตวนขอเข้าพบ ตอนนี้อยู่ที่ลานโอวหลานแล้ว ข้าน้อยห้ามไว้ไม่อยู่ “อาหยู่จนปัญญา ทำได้เพียงมา รายงาน

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุนแวบหนึ่ง “ใช่กินยามากไป กระมัง”

“ท่านอ๋อง ยาของข้ากำลังพอดี”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าอ๋องตวนต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง เป็นแน่ สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไปข้างนอก

กงชิงหยินเห็นอันหลิงหยุนก็พูดว่า “พระชายารองวันนี้ ไม่ค่อยสบายนัก ข้ามาเชิญพระชายาเสียนไปดูสักหน่อย ส่วนเรื่องเงินนั้น ท่านเรียกมาเถอะ”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว หยุนโล่ชวน

กงชิงวี่ไม่ได้เอ่ยอะไร อันหลิงหยุนถาม พรุ่งนี้ไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้ ไปตอนนี้เลย ค่าออกตรวจข้าจะเพิ่มให้

“ห้าหมื่นตำลึง”อันหลิงหยุนได้ทีก็เรียกจนสูงลิ่ว ไหนๆก็ เป็นคนมีเงิน ก็ให้เขาได้ทำตามใจไปเถอะ

กงชิงหยินไม่ลังเล “นี่คือตั๋วเงิน ไปเถอะ”

กงชิงหยินหยิบตั๋วเงินหนึ่งปีกออกมาจากอกเสื้อ มอบให้ กับกงชิงวี่

กงชิงวี่รับมาดูแล้ว ส่งให้กับอาหมู่ “เอาไปเก็บไว้บนตู้

อาหมู่เก็บตั๋วเงิน มองอันหลิงหยุนด้วยใบหน้าเต็มที่ไป ด้วยความเลื่อมใส มีพระชายาอยู่ จวนอ๋องเสียนของพวก เขาไม่ช้าจะกลายเป็นอภิมหาเศรษฐีแล้ว

เงินของจวนอ๋องตวนแม้จะมีมาไม่ขาด แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ ต่อไป ไม่ช้าย่อมว่างเปล่า

อันหลิงหยุนหาวหนึ่งครั้ง กลับไปเอากล่องยาออกมา เดินตามออกไป

พอขึ้นรถม้าอันหลิงหยุนถามกงชิงหยิน “อ๋องตวนทราบ หรือไม่ว่าพระชายารองมีอาการเช่นไร นางแสดงออก อย่างไรบ้าง”

“ไม่กินข้าว อาเจียน

“น่าแปลกจริง ไม่ใช่กินยาแก้แพ้ท้องแล้วหรือ”อันหลิง หยุนรู้สถานการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เป็นอย่างนี้รู้สึกไม่ถูกต้องเท่าไหร่

อ๋องตวนไม่ตอบ อันหลิงหยุนจึงไม่พูดอีก

พอถึงจวนกั๋วกง ตงเอ๋อก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เห็นอัน หลิงหยุนลงมาจากรถม้า รีบเข้าไปหาอันหลิงหยุน

“คำนับอ๋องเสียน พระชายาเสียน ท่านอ๋อง”

“อืม”

กงชิงหยินเอ่ยขึ้นว่า “เข้าไปก่อนเถอะ”

ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินเข้าไปตงเอ่อก็พูดเรื่องเกี่ยว กับสิ่งของที่หยุนโล่ชวนกินไม่ลง และมีอาการคลื่นไส้ใน ช่วงนี้ พูดจบตงเอ๋อบอกว่า “สองวันนี้รุนแรงมาก เมื่อ วานดื่มเพียงโจ๊กเล็กน้อย วันนี้กินไม่ลงเลยแม้แต่คำเดียว มองอะไรก็รู้สึกคลื่นไส้ไม่สบายไปหมด”

..….….…..ข้าไปดูก่อนค่อยว่ากัน”อันหลิงหยุนไปดูหยุนโล่ ชวนที่ลานด้านหลัง เข้าไปก็วางกล่องยาและนั่งลง

ตอนนี้หยุนโล่ชวนกำลังนอนอยู่ ใบหน้าเล็กซีดเผือด

“ท่านพี่ “หยุนโล่ชวนเรียกนาง

“ไม่เป็นไร มีข้าอยู่ต้องดีขึ้นแน่นอน “อันหลิงหยุนเริ่ม จับชีพจร ร่างกายไม่มีปัญหา เป็นธรรมชาติในการตอบ สนองการตั้งครรภ์
อันหลิงหยุนเปิดกล่องยา หยิบเอาขวดยาบำรุงครรภ์ ออกมา นางกลับไปคราวนี้ได้นำยาบำรุงครรภ์กลับมา ด้วย เดิมคิดไว้ว่าจะใช้เอง ดีที่มีมากพอ

อันหลิงหยุนเปิดฝา หยิบเอาหนึ่งแผ่นส่งให้หยุนโล่ชวน “วันละหนึ่งครั้งครั้งละหนึ่งแผ่น กินแล้วนอกจากจะดีกับ ลูก ยังดีกับเจ้าด้วย

เตรียมพวกบ๊วยเปรี้ยวไว้บ้าง เจ้าพกไว้ติดตัว หากรู้สึก อยากอาเจียน ก็กินเข้าไป

ตอนนี้เป็นช่วงที่เจ้าต้องการยาบำรุงครรภ์ ทรมาน ขนาดนี้ เป็นเพราะเด็กในท้องขาดแคลนการบำรุงในด้าน

หยุนโล่ชวนไม่รู้สึกขม แต่ก็กลืนลงไปได้

พอได้ยินว่ากินบ๊วยเปรี้ยว กงชิงหยินก็รีบสั่งการทันที “รีบไปเตรียมบ๊วยเปรี้ยวเดี๋ยวนี้”

ตงเอ๋อทําได้เพียงออกไปเตรียมของ ดึกดื่นขนาดนี้ก็ ไม่รู้ว่าจะไปจัดเตรียมจากที่ไหน แต่ย่อมดีกว่าไม่ทำอะไร เลย

กงชิงหยินก็นึกได้ จัดเตรียมบ๊วยเปรี้ยวตอนนี้มันไม่ง่าย

เขาออกไปสั่งคน ไม่ว่าจะเท่าไหร่ ก่อนพรุ่งนี้เช้าต้องนำ เอาบ๊วยเปรี้ยวมาเตรียมไว้ให้พร้อมและเพียงพอ

อันหลิงหยุนนั่งลงเป็นเพื่อนหยุนโล่ชวน ยาไม่ได้ทำให้ดีขึ้นทันที แต่นางก็มีวิธีทำให้หยุนโล่ชวนกินอะไรได้บ้าง

“มีผลไม้รสชาติอ่อนๆบ้างหรือไม่”

แม่นมเว่ยรีบไปจัดเตรียม ไม่นานก็ยกผลไม้บางส่วน เข้ามา

อันหลิงหยุนลองชิมหนึ่งชิ้น รู้สึกอร่อย อันหลิงหยุนให้ หยุนโล่ชวน “เจ้าลองชิมดู”

เพราะว่าเปรี้ยว หยุนโล่ชวนจึงสามารถกินได้ อีกทั้งยัง ไม่รู้สึกคลื่นไส้

กินแล้วหนึ่งชิ้นก็อยากกินอีก กินติดต่อกันไปหลายชิ้น อันหลิงหยุนไม่ยอมให้กินอีก

“ตอนนี้กระเพาะเจ้าไม่มีอะไร กินมากไม่ได้ พวกเราจะ กลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้าก่อนกินข้าวให้กินบ๊วยเปรี้ยวสัก หน่อย หากไม่มี ก็กินของเปรี้ยวอะไรก็ได้ ค่อยดื่มโจ๊ก พอกินยาบำรุงครรภ์แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

อันหลิงหยุนสั่งไว้ชัดเจน และง่วงมากแล้วด้วย ลุกขึ้น เดินตามกงชิงวี่จากไป

หยุนโล่ชวนกินอะไรได้มากขึ้น เพิ่งจะนอนหลับไป

กงชิงหยินส่งคนกลับไปแล้ว หยุนโล่ชวนก็หลับไปแล้ว กงชิงหยินรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง นั่งลงพักสักครู่ โบกไม้ โบกมือ ให้คนที่อยู่ออกไปก่อน
แม่นมเว่ยถาม “ท่านอ๋องจะอยู่ที่นี่หรือ”

“ดึกมากแล้ว ข้าไม่กลับไปแล้ว ข้าขอพักสักครู่ แม่นม ออกไปก่อนเถอะ”กงชิงหยินอยากอยู่ที่นี่ ไม่รู้เพราะอะไร

แม่นมเว่ยมองหยุนโล่ชวนที่หลับใหลไปแล้ว เหนื่อย แล้ว กินอะไรบ้างจนอิ่ม ก็จะนอนหลับเหมือนเด็กน้อย

“เพคะ”

แม่นมเว่ยถอยออกไป พร้อมกับปิดประตู

กงชิงหยินถอดเสื้อนอกออก มองไปที่หยุนโล่ชวน ขึ้น ไปนอนลงข้างๆ

อากาศเช่นนี้ในห้องร้อนอบอ้าว ไม่นานกงชิงหยินก็ หลับไป แต่เขาหลับได้ไม่นานก็รู้สึกว่าบนตัวมีอะไรมา ติดพันอยู่ ขยุกขยิกบนตัวเขาไม่หยุด

กงชิงหยินลืมตาขึ้นมองหยุนโล่ชวนที่กำลังขยับตัวหา ที่ที่ทำให้รู้สึกสบายตัว ในห้องอบอ้าว หยุนโล่ชวนเหงื่อ แตกไปทั้งตัว นางอยากหาที่เย็นสบาย ก็เลยขยุกขยิกอยู่ บนตัวเขา

ที่จริงเขาเองก็ร้อนมาก แต่ผิวกายเขามันเย็น หยุนโล่ ชวนเลยเอาตัวมาถูไถเขา

กงชิงหยินนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัว จนหยุนโล่ชวนไม่ ขยับเขยื้อนแล้ว
แต่นางก็มีเหงื่อออกไม่น้อย กงชิงหยินจึงได้แต่พลัก นางออกไป ลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่าง พอเปิดหน้าต่างมีลม เย็นพัดเข้ามา หยุนโล่ชวนพลิกตัวนอนราบ หลับเหมือน เด็กน้อยอายุไม่กี่ขวบ

กงชิงหยินเดินกลับไปนั่งลง จ้องมองไปที่หยุนโล่ชวน

ใบหน้าผอมเซียวแดงระเรื่อ ขนตางอน ริมฝีปากปิด สนิท

กงชิงหยินมองอยู่สักพัก ก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ยืน อยู่ตรงนั้นทั้งคืน

หยุนโล่ชวนตื่นมาตอนเช้าก็รู้สึกหิวมาก ตื่นขึ้นมาพร้อม กับเสียงท้องร้อง

แม่นม

ข้าหิวแล้ว”

หยุนโล่ชวนรู้สึกตัวเองจะกินอาหารได้แล้ว ลงจากเตียง แล้วก็อยากกินทันที เดินไปถึงประตูแล้วเหมือนนึกขึ้นได้ มองไปทางหน้าต่าง เห็นกงชิงหยินยืนอยู่

“ท่านอ๋อง”

หยุนโล่ชวนย่อตัวลงคำนับ กงชิงหยุนหันมามองนาง “เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไม่จำเป็นต้องคำนับก็ได้ ลุกขึ้นเถอะ หิวแล้วไม่ใช่หรือ ไปกินข้าวเถอะ”

กงชิงหยินเดินออกไปก่อนหนึ่งก้าว หยุนโล่ชวนรู้สึก แปลกใจเล็กน้อน ตามออกไป
แม่นมเว่ยรอรับใช้อยู่ที่ประตู เมื่อเห็นทั้งสองคนก็ย่อตัว คำนับ “ท่านอ๋อง”

“เตรียมอาหารเช้า ข้าจะกินข้าว หน่อย

หลังจากที่กงชิงหยินออกคำสั่งเสร็จก็เดินไปยังลาน ด้านนอก หยุนโล่ชวนสวมเพียงเสื้อชั้นในไม่สะดวกออก ไป ทำได้แค่มองไปที่ลาน นางเห็นกงชิงหยินออกไปด้าน นอก นึกว่าเขาจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าพอถึงเวลากินข้าว ก็กลับมา

หยุนโล่ชวนกำลังเตรียมตัวกินอาหาร ก็ลุกขึ้นยืน “ท่าน อ๋อง”

ย่อตัวคำนับ หยุนโล่ชวนมองกงชิงหยิน

“นั่งลงเถอะ”

กงชิงหยินไปน้อมทักทายฮูหยินแก่ของจวนกั๋วกง เพิ่ง จะกลับมา

นั่งลงหยิบถ้วยและตะเกียบขึ้น เริ่มกินข้าว

หยุนโล่ชวนค่อยนั่งลง ยกถ้วยและตะเกียบขึ้นกินข้าว เช่นกัน วันนี้ดีกว่าเมื่อวาน หยุนโล่ชวนสามารถรับรู้ได้ว่า หิว อีกทั้งยังกินได้

ขณะกำลังกิน ที่ประตูมีคนมา แม่นมเว่ยเห็นคนก็เดินไป ไม่นานก็เอาโถเครื่องเคลือบกลับเข้ามาอาหารรสอ่อนสัก
“ท่านอ๋อง คนในจวนส่งป่วยเปรี้ยวมาแล้ว แม่นเว่ยเอ่ย อย่างนอบน้อม

กงชิงหยินรับมาวางไว้ให้หยุนโล่ชวน “เวลารู้สึกทรมาน ก็กินหนึ่งเม็ด ข้าเพิ่งได้ยินมาว่า เปรี้ยวลูกชายเผ็ด ลูกสาว อาจจะเป็นลูกชายก็ได้”

หยุนโล่ชวนจ้องไปที่บ๊วยเปรี้ยว ไม่สนใจคำพูดของกง ชิงหยินแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ