บทที่ 354 สองแสนซื้อชีวิต

“เจ้าพูดอะไรกันแน่ ข้าไม่เข้าใจ “เป็นนานกว่าจุนฉูฉูจะ ได้สติ แต่พอสติกลับมาก็เป็นว่าให้ตายก็ไม่ยอมรับ

อันหลิงหยุนยิ้ม “จุนฉูฉูที่นี่ก็ไม่มีคนนอก ไม่สู้เรามาคุย กันตรงๆ หากข้าไม่มีหลักฐานชัดเจน ข้าก็คงไม่มาหารือ ถึงที่ เพราะสุดท้าย ก็เป็นข้าที่จับผิดเจ้าได้ เรื่องนี้อย่า ว่าแต่ฮ่องเต้เลย ข้าเพียงแต่ไปหาราชครูจุน เจ้าก็คงจะ รับไม่ไหวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจะทูลให้กับฮั่วไท่เฟย เลย

เจ้าใช้ให้คนไปก่อความวุ่นวายที่หน้าจวนอ๋องเสียนของ ข้า ทำร้ายคนในจวนของข้าจนได้รับบาดเจ็บยังไม่พอ วัน นี้ยังมีกิริยาเลวร้ายเช่นนี้อีก เจ้าคิดจริงๆหรือว่า ประเท ศต้าเหลียงจะไม่มีคนกำราบเจ้าได้”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร แต่เจ้าบอกว่าเจ้ามาหาข้าเพราะ มีหลักฐาน เช่นนั้นก็เอาออกมาดู หากว่าเอาออกมาไม่ ได้ จวนอ๋องตวนก็ไม่ใช่จะรังแกกันได้ง่ายๆ เจ้าคิดว่า เจ้า อยากมาก็มาอยากไปก็ไป คิดจะให้ร้ายก็ให้ร้ายอย่างนั้น หรือ”

อันหลิงหยุนรู้อยู่แล้วว่าจุนฉูฉูไม่ได้จะคุยด้วยง่ายๆ แต่ นางก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งอื่น ยืดตัวยืนขึ้น

“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ ข้ามาวันนี้ก็เพื่อจะมาทำการ ค้าขายกับเจ้า หากเจ้ายินยอมก็ทำ ไม่ยินยอมก็ช่าง เถอะ”
อันหลิงหยุนไปที่ประตูจุนฉูฉูรู้สึกไม่ถูกต้อง ก็ลุกขึ้นยืน เปิดปากเรียกให้อันหลิงหยุนหยุด “เจ้าหยุดก่อน”

อันหลิงหยุนหมุนตัว “มีเรื่องอันใด”

สีหน้าของจุนฉูฉูเปลี่ยนไป มองไปที่พ่อบ้านและสาวใช้ ข้างกาย “ออกไปให้หมด

พ่อบ้านและสาวใช้ถอยออกไป จุนฉูฉูเดินไปตรงหน้า อันหลิงหยุน “เจ้าต้องการอะไร”

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง”

“เท่าไหร่นะ”จุนฉูฉูตะลึง ทำไมมากมายนัก

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง แน่นอน เจ้าจะให้ข้าเป็น ทองคําก็ย่อมได้ “ไม่มีใครกลัวเงินมากแล้วจะกัดมือ หรอก

จุนฉูฉูยิ้มเย็น”อันหลิงหยุน เจ้ายังรู้จักอายอยู่หรือไม่ ครั้งที่แล้วเจ้าขอเงินข้าหกหมื่นตำลึง ข้าให้เจ้า แต่วันนี้ เจ้ากลับขอข้าหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง ไม่ทราบว่าเพราะ น้องสะใภ้มีเรื่องเดือดร้อนบ่อย หรือเจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้า กันแน่”

จุนฉูฉูยังคงปากแข็ง อันหลิงหยุนรู้สึกหงุดหงิด ท้องหิว จนทนไม่ไหวแล้ว

“เจ้าจะกลัวข้าหรือไม่ก็เรื่องของเจ้า ไม่มีเงินก็ไม่ต้อง พูดมาก เมื่อพบฮั่วไท่เฟย ข้าจะขอกับนางเอง เจ้าคงจะไม่มี แต่ยั่วไทเฟียต้องมีแน่นอน”

อันหลิงหยุนทําท่าจะเดินจากไป จนฉูฉูกล่าวอย่างโมโห “อันหลิงหยุน เจ้าอย่ารังแกคนอื่นเกินไป”

อันหลิงหยุนไม่เอ่ยอะไร ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

จุนฉูฉูเห็นอันหลิงหยุนจะออกไปแล้ว นางจึงขวางอัน หลิงหยุนเอาไว้ ยื้อยุดอยู่ชั่วครู่ให้อันหลิงหยุนกลับ เข้าไปข้างใน

อาหยู่เห็นจุนฉูฉูจะใช้กำลัง รีบเข้าไปขัดขวาง จุนฉูฉู่หู ตาว่องไว นางเป็นคนฝึกยุทธ์ หากเป็นเวลาปกติการฆ่า อันหลิงหยุนนั้นง่ายเท่าพลิกฝ่ามือ แต่วันนี้นางไม่มีทาง เลือกแล้วจริงๆ

อันหลิงหยุนรีบยกมือขึ้นปกป้องท้องของตน จุนฉูฉู่เอา ดาบเล่มหนึ่งออกมาจากตัว เงื้อขึ้นจะแทง

อันหลิงหยุนถอยหลัง อาหยุ่บังดาบของจุนฉูฉูเอาไว้ ทั้ง สองต่อสู้กัน

อาหยู่ตะโกนขึ้น “พระชายา ท่านออกไปก่อน

อันหลิงหยุนหยุดคิดสักพัก จุนฉูฉูต้องได้รับการสั่งสอน

อันหลิงหยุนไม่ขยับ จุนฉูฉูยิ้มเย็น “อันหลิงหยุนเจ้าแน่ มาก”

อันหลิงหยุนหัวเราะฮ์ ลูบท้องตัวเอง “ข้าแน่อยู่แล้ว และก็ไม่ใช่แค่คนเดียว อีกคนอยู่ในท้องของข้า นี่เป็นความ หวังของประเทศต้าเหลียง แต่เจ้า เจ้าไม่มีอะไรเลย ”

“อันหลิงหยุน ข้าจะฆ่าเจ้า”คนย่อมกลัวการถูกตบหน้า ที่จุนฉูฉูทนไม่ได้เป็นที่สุดคือเรื่องที่นางไม่สามารถมีบุตร ได้

ภายใต้ความเดือดดาลอย่างที่สุดจุนฉูฉูใช้เท้าเตะอาห ยู่ให้พ้นทาง พุ่งตัวไปยังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตะโกน ขึ้นว่า “บนดาบมีงู”

จุนฉูฉูรีบปล่อยมือทันที ดาบร่วงลงบนพื้น

อันหลิงหยุนยิ้ม จุนฉูฉูก็รู้ว่าติดกับเข้าแล้ว นางไม่พอใจ มองดาบที่ตกอยู่บนพื้น มือกำที่คอของอันหลิงหยุนไว้ แน่น นางกล่าวอย่างโมโหว่า “วันนี้ เป็นวันตายของเจ้า ข้า จะดูสิว่า เจ้าจะทําอะไรได้อีก”

อันหลิงหยุนค่อยๆเงยหน้าขึ้น แววตานางไม่แยแส “เจ้า ไม่ดูก่อนล่ะว่าเจ้ามีโอกาสหรือไม่ ”

จุนฉูฉูรู้สึกมือชา ถอยหลังไปหลายก้าว ยกมือขึ้นดู ฝ่ามือเป็นสีดำแล้ว อีกทั้งยังมีเส้นสีดำเส้นหนึ่งทอดยาว ไปจนถึงข้อมือของนาง จุนฉูฉูรีบเลิกแขนเสื้อขึ้นดู ใต้ แขนเสื้อมีสีดำเป็นปื้น ไม่ช้าก็มีจุดสีดำเล็กๆปรากฏขึ้น หยดเลือดซึมออกมาแล้ว

“นี่มันอะไร”จุนฉูฉูหวาดกลัว อันหลิงหยุนเดินไปอีกฝั่ง จับเอามือของอาหยู่ขึ้นมาสำรวจที่ข้อมือสักครู่ แน่ใจแล้ว ว่าไม่เป็นไรจึงหันไปทางจุนฉูฉู
“ก่อนค่ำของวันนี้ เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงห้ามขาด แม้แต่ตำลึงเดียวต้องส่งให้ข้าถึงจวนอ๋องเสียน หากไม่มี พรุ่งนี้เจ้าก็เตรียมโลงศพรอฝังได้เลย ”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป อาหยู่เดินตามไปข้าง หลัง จุนฉูฉูตะโกนขึ้นจากด้านหลัง หัวใจเจ็บปวดเหมือน ถูกเข็มทิ่มแทง นางรีบเอามือกดที่หน้าอกไว้ เรียกคนเข้า มา

หมอจวนรีบมาดูอาการจุนฉูฉู แต่ก็ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร รู้เพียงแค่ว่าถูกยาพิษ

เมื่อออกจากประตูอันหลิงหยุนก็ตรงกลับไปยังจวนอ๋อง เสียน ทานมื้อกลางวันแล้วก็นอนพักผ่อนสักงีบ

ค่ำแล้วกงชิงวี่กลับเข้ามา ทั้งสองเตรียมตัวทานอาหาร อ๋องตวนมาพอดี

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องตวนมาพ่ะย่ะค่ะ”พ่อบ้านรายงาน อัน หลิงหยุนให้คนไปเชิญอ๋องตวนเข้ามา

“หลิงหยุน พระชายาตวนก่อเรื่องอีกแล้วใช่หรือไม่”กง ชิงหยู่ดึงมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ ไม่คาดหวังกับท่าที ของจวนอ๋องตวนแล้ว

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋องรู้จักเขาดี

“ข้านั้นเข้าใจเจ้าต่างหากหลิงหยุน”

กงชิงรู้ว่า คนที่สามารถให้อ๋องตวนเข้ามาได้ ก็มีเพียงอันหลิงหยุนเท่านั้น

อันหลิงหยุนกลับไม่ทุกข์ร้อนเหมือนที่กงชิงวี่บอก เขา เข้าใจนางที่สุด

มาถึงโถงด้านหน้า อ๋องตวนรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นกง ชิงวี่และอันหลิงหยุนอ๋องตวนก็เดินเข้าไปหา

“ฉูฉูผิดต่อเจ้า ข้ามาขอโทษแทนนาง มอบยาถอนพิษ ให้ข้า”อ๋องตวนไม่เกรงใจ อันหลิงหยุนก็ไม่เกรงใจเช่นกัน

“อ๋องตวนรู้หรือไม่ว่าทำไมพระชายาตวนจึงตกอยู่ใน สภาพเช่นนี้”

“ฉูฉูบอกว่าเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ คุยกับเจ้าแล้วเกิด มีปากเสียงกัน แตะถูกตัวเจ้า จึงได้ถูกพิษ “อ๋องตวนตอบ เหมือนมันเป็นความจริง

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่แวบหนึ่ง แล้วจึงมองไปทา งอ๋องตวน “อ๋องตวน ท่านคิดว่าอย่างไร”

อ๋องตวนเป็นคนละเอียดรอบคอบ แต่เขาไม่เต็มใจจะใช้

มัน

“ข้าไม่อยากรู้สาเหตุ ในเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เช่นนั้น ก็ขอให้เจ้ายกมืออันสูงส่งของเจ้าขึ้น ปล่อยฉูฉูไป โทษ ทั้งหมด ข้าจะรับไว้เอง”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “คนเรานั้น ต้องสามารถแยกแยะ ดีชั่วได้ หากแยกแยะไม่ได้แล้ว ก็อย่าได้มองว่าตนสูงส่ง
จุนฉูฉูคิดจะทำร้ายข้าหลายครั้งหลายครา ข้าไม่รับ ประกันว่าครั้งไหนที่ลงมือหนักขึ้นมา อาจเอาชีวิตนางได้

แต่ทว่าอ๋องตวนกลับคิดว่าชีวิตของข้าไม่ได้สำคัญ อะไร เช่นนั้นข้าก็ไม่ควรเห็นแก่หน้าของท่านอ๋อง ให้เกีย รติอ่องตวนแล้ว

ในเมื่ออ๋องตวนจะมาแก้ไขปัญหา ทั้งยังอยากช่วยชีวิต คน เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจ”

สีหน้าของอ๋องตวนเขียวคล้ำ ข้างหนึ่งกงชิงวี่ก็มองไปที่ หงเถา “ยกน้ำชา”

หงเถาไปถวายน้ำชา อันหลิงหยุนนั่งลง กำที่เท้าแขน ของเก้าอี้ไว้อย่างเกียจคร้าน จัดระเบียบเสื้อผ้าบน ร่างกาย ค่อยๆเงยหน้าขึ้น “เงินสองแสนตำลึง ส่งมาก่อน ฟ้ามืด จึงจะให้ยาแก้พิษแก่อ๋องตวน หากคิดว่าไม่เหมาะ สม ก็ไม่จำเป็นต้องมาอีก พระชายาตวนนั้นแม้จะเป็น เซียนเทพสูงส่งก็ช่วยไม่ได้ พรุ่งนี้เช้าอ๋องตวนเตรียมโลง ศพไว้ก็พอ”

“สองแสนตำลึง”อ๋องตวนจ้องอันหลิงหยุน เขาคิดไม่ ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเรียกเอาเงินมากมายขนาดนี้

อันหลิงหยุนเอ่ยว่า “ชีวิตของพระชายาตวน สองแสน ยังถือว่าคุ้มค่า”

อ๋องตวนสะกดกลั้นอารมณ์ “ได้ สองแสน อีกสักครู่จะ ให้คนของข้าส่งมาให้
พูดจบอ๋องตวนก็หมุนตัวจากไป กงชิงวี่เดินไปส่งอ๋องต

วน

ตลอดทางสีหน้าอ๋องตวนหนักอึ้ง กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้าจะ ไปคุยกับพระชายา อย่างน้อยอาจลดลงบ้าง”

“ไม่จำเป็นแล้ว สองแสนยังพอเอาออกมาได้”กงชิงหยิน สะบัดแขนเสื้อจากไป กงชิงวี่จึงหมุนตัวกลับไปดูอันหลิง หยุน

เวลานั้นอันหลิงหยุนเดินออกมาจากโถงด้านหน้าพอดี กงชิงวี่เดินเข้าไปใกล้ ก้มหน้ามองนาง”จุนฉูฉูทำอะไรให้ เจ้าหรือ สองแสนตำลึงนับว่าเป็นตัวเลขที่ไม่น้อย”

“หลายวันนี้ท่านอ๋องไม่เห็นผู้คนหน้าจวนหรือ”อันหลิง หยุนเอ่ยถึงเรื่องนี้ กงชิงวี่หันไปมองทางหน้าประตู เหมือน เพิ่งนึกขึ้นได้