บทที่ 335 จิตใจที่คิดร้ายของเสินหยุนเอ๋อ

บาดแผลของเสินหยุนเจ๋จ๋าเป็นต้องเย็บ และแผลเริ่ม อักเสบแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกว่ากงชิงวี่ได้สร้างปัญหาใหญ่ให้นาง ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ ยังต้องวิ่งไปมาทุกวัน มึนแล้ว เช่นกัน!

เย็บบาดแผลเสร็จแล้ว แล้วลดการอักเสบให้เงินหยุนเจ๋ ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว อันหลิงหยุนเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว

อันหลิงหยุนนั่งลงเช็ดเหงื่อบนใบหน้า จะว่าไปแล้ว ร่างกายของร่างเดิมก็แย่จริงๆ

“พระชายาเสียน หยุนเจ๋เขาเป็นอย่างไรบ้าง?” เสินเฉิง เลี้ยงไม่วางใจ ถามอันหลิงหยุน

“ไม่สามารถรับประกันได้ เขาเป็นเช่นนี้ข้าก็มีวิธีไม่มาก นัก ทำได้แค่รอให้เขาฟื้นขึ้นมา ตอนนี้บาดแผลของเขา เริ่มอักเสบ จะหายหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับความโชคดีของ เขา ตอนนี้ข้าไม่มียามากพอที่จะสามารถให้เขาใช้ได้ เขาได้รับบาดเจ็บ และรักษาล่าช้าเป็นเวลานานขนาด นี้” อันหลิงหยุนลำบากใจเล็กน้อย ไม่อยากพูดมากกว่านี้ แต่นี่คือบาดแผลไม่ใช่ยาพิษ หากได้รับยาพิษก็สามารถ บอกได้ แต่ได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องยากที่จะจัดการ

เสินเฉิงเสี้ยงฟังแล้วหน้าซีด มองอันหลิงหยุนเป็นเวลา นานจึงพูดขึ้น คำแรกที่พูดขึ้นก็คือคำขอร้อง
“ข้าได้โปรดพระชายา ช่วยเสี่ยวเอ๋อด้วยเถิด” คนที่เงิน เฉิงเสียงรักมากที่สุดในชีวิตของเขาคือเงินหยุนเจ๋ แม้ว่า บางครั้งบุตรชายจะดื้อรั้น เหมือนไม่ใช่เขาให้กำเนิดมา แต่ในสายตาของเขา ในบุตรทั้งสี่ คนรักมากที่สุดก็คือ เสินหยุนเจ๋

ดั่งเช่นวันนี้ ได้รับบาดเจ็บโดยไม่ทราบสาเหตุ ก็ส่งตัว กลับมา เขาไม่อยากเคียดแค้นผู้ใด เพราะตระกูลเงินทำ มากเกินไปจริงๆ

ในเมื่อเป็นข้าราชบริพาร ก็ควรเชื่อฟังคำสั่งของฮ่องเต้ ให้ดี หากไม่ได้ทำให้ฮ่องเต้ขุ่นเคือง จะเกิดเรื่องดั่งเช่นวัน นี้ได้อย่างไร

เขาไม่กล้าที่จะถาม ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ตอนนี้คนในจวนยังไม่มีผู้ใดรู้ ไม่เพียงแค่บุตรชายได้รับ บาดเจ็บ จริงๆ แล้วยังมีเรื่องที่บุตรสาวถูกส่งไปที่ตำหนัก ฉือหนิง

แต่สำหรับปัจจุบัน ในใจเสินเฉิงเสี้ยงหวังอย่างยิ่งให้เงิน หยุนเจ๋ปลอดภัย ขอแค่ปลอดภัย ก็ยอมทุกอย่าง

อันหลิงหยุนพูดออกมาเช่นนี้ ใจของเงินเฉิงเสี้ยงแทบ ตาย เขาอย่าว่าแต่จะขอร้องเลย แม้แต่คุกเข่าให้อันหลิง หยุน ขอแค่เสินหยุนเจ๋ฟื้นขึ้นมา เขายอมทั้งนั้น

อันหลิงหยุนก็ลำบากใจเล็กน้อย เหลือบมองเสินหยุน เจ๋: “เฉินเสี้ยงไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แม่ทัพน้อยมีบุญคุณ ต่อข้า ข้าเองก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยแม่ทัพน้อยแต่ความสามารถของข้ามีขีดจำกัดจริงๆ ต้องใช้เวลาและ โชคในการรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าไม่มียาที่มี ประสิทธิภาพสูงอยู่ในมือ จะสกัดจากวัสดุยาบางชนิด ต้องใช้เวลา”

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ถูก หากสามารถหาน้ำกลั่นออก มาได้คงจะดี ก็จะได้ผลตอบรับที่คุ้มค่า

แต่ตอนนี้ นางไม่มีความสามารถเลย

เสินเฉิงเสียงจิตใจแหลกลาญ ไม่พูดอีกต่อไป อันหลิง หยุนเดินไปนั่งลง

นางจ้องไปที่เสินหยุนเจ๋ด้วยความเหม่อลอย ถ้าตายไป เช่นนี้น่าเสียดายจริงๆ

หากนางไม่เสียเวลาและมาเร็วกว่านี้ บางทีอาจ

ปลอดภัย

แต่ตอนนี้เป็นเช่นนี้ นางก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ไม่มียา บาดแผลเขาติดเชื้อ ตับได้รับบาดเจ็บด้วย ถ้า เป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องตายแน่นอน

กงชิงวนะ เจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้าไม่ใช่เด็กอายุสามขวบ หรือจะคิดว่านางสามารถรักษาหายได้อย่าง?

หรือว่า เจ้าอิจฉาตั้งแต่แรกแล้ว จึงจะทำเขาให้ถึงแก่ ความตาย?
คิดว่าร่างเดิมก็มีความรู้สึกต่อเสินหยุนเจ๋ อันหลิงหยุนมี ความกังวลจริงๆ ว่ากงชิงวี่จะอาศัยหน้าที่ในการล้างแค้น ความแค้นส่วนตัว

นั่งไปสักพัก อันหลิงหยุนหาว

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางเริ่มง่วงนอน ง่วงจนแทบทนไม่ ไหว เปลือกตาเริ่มหย่อนขณะนั่งอยู่ และรู้สึกไม่นอนไม่ ได้แล้ว

อันหลิงหยุนนวดขมับ จะลุกขึ้นยืน ร่างกายโซเซ กำลัง จะล้มลง

เงินเฉิงเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยินตกใจไม่เบา

ตอนนี้จวนเฉินเสี้ยงตกอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้า ขวานแล้ว เป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าจะต้องถูกยึดทรัพย์สิน และฆ่าทั้งตระกูล

มู่มิงมือไวตาไว เข้าไปพยุงอันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว แต่ ครั้งนี้มองอันหลิงหยุนด้วยรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่น้ำเสียง ก็ยังไร้ความเกรงใจ: “เจ้าอยู่ดีๆ ง่วงเพลียอะไร? นอนจน กระทั่งถึงเที่ยงค่อยตื่นไม่ใช่หรือ?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเล็กคิดน้อย กับมู่มิง นางก็เคยชินกับการพูดจาบาดลึกเสียดแทงขอ งมู่มิงแล้ว

อันหลิงหยุนถอนหายใจเบาๆ : “ข้าอยากนอนสักพัก เจ้า เฝ้าข้าไว้ อาหยู่กลับไปบ้านเร็วแจ้งท่านอ๋อง บอกว่าข้าหลับไปแล้ว อาการเดิมกำเริบ เขาจะรู้เอง

อันหลังหยุนรู้สึกว่า มีแรงบางอย่างกำลังฉุดร่างกาย ของนางไป ไม่ให้นางอยู่ต่อ นางอยากจะขัดขืน แต่ไม่ สามารถทนได้เลย

นางถึงขั้นหยิบเข็มเงินออกมา แทงเข้าไปที่จุดเหอ หวังว่าจะทนได้จนกระทั่งกงชิงวิมา

อาหยุ่หันจากไป ราวกับสายลมแรงและฟ้าผ่า

มู่มิงสีหน้าย่ำแย่ ไม่กล้าประมาท

“พวกเจ้ามัวแต่มองอะไรอยู่ หลบหน่อย เอาเก้าอี้ นอนมา” มู่มิงก็รู้สึกไม่ปกติ แขนขาของอันหลิงหยุนไร้ เรี่ยวแรง ไม่ได้เกิดจากความง่วง แต่เหมือนถูกพิษ

อันหลิงหยุนมองมู่มิงอีกครั้ง เชื่อถือในความสามารถขอ

งมู่มิงมาก

แม้ว่านางจะไม่ชอบฉายานาม แต่นางอยู่ที่เมืองหลวง มีชื่อเสียงที่สูงกว่าพี่สาวน้องสาวของเสินหยุนเอ๋อ เห็นได้ ชัดถึงอะไร?

ฉลาด หรือว่าไม่ด้อยกว่าในด้านใดๆ เลย

เส้นเฉิงเลี้ยงให้คนนำเก้าอี้ตัวหนึ่งมา ไม่มีเก้าอี้นอน อะไรนั่นในจวนของเขา ของสิ่งนั้นไม่ใช่ว่าใครๆ ก็ สามารถมีได้
พยุงอันหลิงหยุนนั่งลง มู่มิงมองเข็มเงินที่จุดเหอคู่ของ อันหลิงหยุน กล่าวอย่างเป็นกังวล: “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?

“รู้สึกง่วงเพลียมาก จะนอนหลับแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่เป็นไร เจ้าเพียงแค่เฝ้าข้าไว้ก็พอ อาหยู่มาแล้ว จะพาหมอจวนมาด้วย ชุดให้น้ำเกลือหมอจวนใช้เป็น รอ ข้าไปก่อน”

อันหลิงหยุนไม่สบาย แต่ยังเป็นกังวลเสินหยุนเจ๋ นาง มองไปยังเสินหยุนเจ๋ครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่ประตู นาง ต้องการรอกงชิงวี่มา แต่นางรู้ว่านางรอต่อไปไม่ไหวแล้ว

เปลือกตาปิดลงอย่างช้าๆ อารมณ์ร้ายของอันหลิงหยุน แอบด่าคำหนึ่ง นางจึงหลับตาลง

มือของมู่มิงคลายออกครู่หนึ่ง นางรีบกุมมืออันหลิงหยุ นเอาไว้ จากนั้นนางกล่าวขึ้น: “ที่นี่ไม่ต้องการคนมากเกิน ไป เหลือไว้สองสามคนก็พอ เฉินเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยิน ดูเหมือนจะเหนื่อยมากแล้ว ออกไปก่อนเถิด”

เสินหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อได้ยินมู่มิงออกคำสั่ง เช่นนี้ ย่อมอารมณ์เสียอย่างเลี่ยงไม่ได้ สีหน้าย่ำแย่ผิด ปกติ

ไม่รอเสินเฉิงเสี้ยงพูดอะไร เสินหยุนเอ๋อก็เข้ามาแล้ว

นางถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ตอนนี้คิดวิธีจัดการกับ อันหลิงหยุนอยู่พอดี

แม้นางจะอยู่ในจวนเฉินเลี้ยง แต่นางเป็นลมหมดสติไปเอง เกิดอะไรขึ้นก็ไม่เกี่ยวกับจวนเฉินเสี้ยงของพวกเขา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ที่นี่ให้ข้าจัดการเถิด พวกท่านก็ เหนื่อยแล้ว กลับไปนอนพักก่อน รออ๋องเสียนมาแล้ว จะ ได้มาต้อนรับ”

เสินหยุนเอ่อรู้ความเช่นนี้ เฉินเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยิงก็ รู้สึกพึงพอใจมากเช่นกัน ทั้งสองก็เหนื่อยแล้ว มองดูบุตร ชายอีกครั้ง ไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่นาน จึงกำชับเพียงไม่กี่คำ และจากไป

เสินเฉิงเสี้ยงและภรรยาออกไป เสินหยุนเอ๋อข้าไปทัก ทายมู่มิงอย่างสุภาพ: “จวิ้นจู่ไม่ต้องกังวล พระชายาเสีย นเป็นคนดีจะได้รับการช่วยเหลือจากสววรค์เบื้องบน จะ ต้องปลอดภัย”

มู่มิงเหลือบมองเสินหยุนเอ๋อ: “ดูแลพี่ชายท่านให้ดีเถิด ไม่ต้องสนใจพวกเรา”

ไม่ชอบหน้าเสินหยุนเอ๋อ มู่มิงจึงไม่สุภาพด้วย

ใช่ว่านางจะดูไม่ออก เสินหยุนเอ๋อผู้นี้ปกปิดเจตนาชั่ว ร้าย ไม่มีความเป็นคน

เสินหยุนเจ๋เป็นพี่ชายของนาง นอนเหมือนจะตายอยู่ ตรงนั้น นางยังสามารถเฉยเมยได้ ไม่เพียงแต่ไม่เสียใจ ยังคงคิดที่จะจัดการกับอันหลิงหยุนหมอที่มารักษาผู้นี้อีก

เสินหยุนเอ๋อเป็นอย่างไร ในใจมู่มิงรู้ดี
ย่อมมีสีหน้าไม่ดีนักเป็นธรรมดา

เสินหยุนเอ๋อจึงไม่พอใจ นางปฏิบัติกับมู่มิงเหมือนอยู่ ข้างนาง แต่ตอนนี้มู่มิงกลับยืนอยู่ข้างอันหลิงหยุน

ฉะนั้นนางก็จะไม่เกรงใจแล้ว นางจะทำร้ายอันหลิงหยุ แล้วโยนความผิดให้มู่มิงดีกว่า เช่นนี้นางก็จะยิ่งปืนนัด น เดียวได้นกสองตัว กลายเป็นผู้ผิดเพียงคนเดียวของพระ ชายาเสียน