บทที่ 333 มู่มิงที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ในรถม้าเงียบสงบลง อันหลิงหยุนได้ยินอะไรบางอย่าง หล่นอยู่บนรถม้า อาหยู่กล่าว: “อีกาดำน้อยกลับมาแล้ว”

“ให้มันเข้ามา” อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ม่านประตู รถม้า เปิดม่านประตูออก อีกาดำน้อยบินเข้ามาในรถม้า จากด้านนอก เกาะบนไหล่ของอันหลิงหยุน

มู่มิงจ้องมองขาอย่างเหม่อลอย ใบหน้างงงวย ไม่รู้ว่าคิด อะไรอยู่

อันหลิงหยุนลูบหัวอันภาคภูมิใจของอีกาดำน้อย: “กลับ มาแล้วก็พักผ่อน ไปที่อ้อมแขนของหมาจิ้งจอกน้อยไป

อีกาดำน้อยไม่ยอมอยู่แล้ว เหลือบมองหมาจิ้งจอกน้อย นอนฟุบอยู่ จึงยืนงีบหลับอยู่บนไหล่ของอันหลิงหยุน

รถม้ามาถึงจวนกั๋วจิ๋วอันหลิงหยุนจับอีกาดำน้อยลงและ วางไว้ข้างๆ จิ้งจอกน้อย: “อย่าทะเลาะกัน”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นออกจากรถม้า เวลานี้มู่มิงยังคงตก อยู่ในภวังค์ เกือบล้มตอนที่ลงจากรถ ทำให้อันหลิงหยุน ตกใจด้วยเช่นกัน

หันไปมองมู่มิง มู่มิงไม่เป็นไรแล้ว เหมือนกำลังซ่อน ความสับสนวุ่นวายของนาง

และไม่รอให้อันหลิงหยุนพูดอะไร มู่มิงแสร้งทำเป็น เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างสงบ แล้วเข้าไปในจวนกั๋วจิ๋ว
อันหลิงหยุนเข้าไปในจวนกั๋วจิ๋วก็มีคนออกมาออกมาร ออยู่แล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบเดินมา ต้อนรับอันหลิง หยุน

ผู้นี้คืออ๋องจุ้นของจวนกั๋วจิ๋ว เป็นพี่ใหญ่ของมู่มิง แต่ดู อายุเยอะกว่ามู่มิงมาก มากจนกระทั่งเป็นพ่อของมู่มิงได้

“พระชายาเสียน” หวางเสียนโค้งคำนับต่ออันหลิงหน อันหลิงหยุนสังเกตอย่างละเอียด รู้ว่าหวางเสียนคือผู้ใด เขาคือบุตรคนโตของก๊กอู๋ใหญ่ ซึ่งเป็นบิดาทางสายเลือด ดูเหมือนว่าจะเป็นอ๋องลุ้นแล้ว

“อ๋องจวิ้นเสียน” อันหลิงหยุนเหลือบมองมู่มิงที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าวทักทาย

“ท่านแม่ไม่รู้สึกปวดหัวแล้ว แค่หลายวันมานี้นอนอยู่ บนเตียงตลอดและขยับไม่ได้ บอกว่าไม่มีแรง ไม่รู้ว่าพระ ชายาเสียนมีวิธีอะไรเพื่อช่วยท่านแม่หรือไม่” อ๋องจวิ้น เสียนเป็นคนที่ดูม่มีเล่ห์เหลี่ยม อันหลิงหยุนไม่คิดผลักไส คนเช่นนี้แม้แต่นิดเดียว ขณะที่เขาพูดอันหลิงหยุนก็เดิน งไปที่หลังลานแล้ว มุ่ง”

อ๋องจวิ้นเสียนเดินตามตลอดทาง อันหลิงหยุนก็เลยพูด ไม่กี่คำ

“ฮูหยินกั๋วจิ๋วไม่เป็นอะไรมาก แต่โรคนี้มาจากเลือดอุด ตันในสมอง หากรักษาทันที ก็จะทำให้ไหลเวียนได้ดี ขา ทั้งสองข้างก็จะไม่เป็นไร แต่ถ้าช้ากว่านั้น เกรงว่าจะไม่ เป็นผลดี อาจส่งผลต่อการเดินของขาทั้งสองข้าง”
“ฮะ…..แล้วมีวิธีจัดการหรือไม่ หลายวันมานี้ท่านแม่ นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ท่านบอกว่าขาทั้งสองข้าง อ่อนแรง” เมื่อเขาได้ยินว่าแม่ของเขาไม่สามารถเดินได้ อ่องจวิ้นเสียนก็ดูลุกลี้ลุกลน

“ดูก่อนค่อยว่ากัน” แต่อันหลิงหยุนไม่ได้กังวลมากนัก

หลังจากเข้าประตูอันหลิงหยุนก็เห็นหวางหวยเต่อ เขา คือกั๋วจิ๋ว อันหลิงหยุนเข้าไปทักทาย: “กั๋วจิ๋ว”

“พระชายาเสียนไม่ต้องเกรงใจ เชิญด้านในเถิด”

เทียบกับครั้งที่แล้ว ครั้งนี้กั๋วจิ๋วหวางหวยเต๋อเป็นมิตร ที่สุดแล้ว อันหลิงหยุนก็เข้าใจว่าจุดประสงค์คืออะไร

ไม่ว่าอย่างไร ชีวิตของฮูหยินกั๋วจิ๋วปลอดภัยแล้ว ดังนั้น ทุกสิ่งที่อันหลิงหยุนได้ทำควรได้รับการขอบคุณ

หวางหวยเต่อผู้นี้การจะเข้ากับเขาดูเหมือนไม่ใช่เรื่อง ง่าย แต่เป็นคนที่ให้สำคัญกับสัมพันธมิตรมาก เขารู้จัก ตอบแทนบุญคุณคน

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นน้าชายของกงชิงวี่อีกด้วย คนนอกอาจคิดว่ากงชิงวี่ไม่อยู่ในสายตาของเขา แต่หวา งฮองไทเฮาก็บอกแล้วว่า เขาหวังดีต่อกงชิงวิ่

อันหลิงหยุนผงกศีรษะ แล้วไปที่เตียงของฮูหยินกั๋วจิ๋ว

แม้จะไม่ชอบอ๋องจุ้นโก๋ แต่เขาก็ตายไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ ได้ยินเรื่องระยำที่จวิ้นจู่ฉงหยางกระทำอีก อันหลิงหยุนก็ไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว

ช่วยชีวิตสำคัญ ไม่ว่าอย่างไรนางก็คือหมอ

อันหลิงหยุนนั่งลงฮูหยินกั๋วจิ๋วก็ลืมตาขึ้น หลายวันมา นี้นางได้รับความทุกข์ทรมานมากเช่นกัน เมื่อเทียบกับ ความเจ็บปวดแทบตายตายก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ถือว่าดีกว่า บ้าง แต่ใบหน้าของนางมีอาการบวมเล็กน้อย และดูไม่ ออกถึงความงามของนางก่อนหน้าที่ดีกว่า

อันหลิงหยุนผงกศีรษะทักทาย: “สวัสดีฮูหยิน”

“ขอบพระคุณพระชายาเสียน พระชายาเสียนเหนื่อย ล้าในการเดินทาง ยังมีครรภ์อีกด้วย การกระแทกระหว่าง ทางจะต้องเหนื่อยมาก! เพิ่งกลับมายังต้องมาดูข้า ต้อง ขออภัยจริงๆ แต่อย่างไรก็ตามร่างกายที่ไม่สู้ดีของข้า รู้สึกไม่สบายจริงๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชิญพระชา ยาเสียนเมา

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ ดูฮู หยินกั๋วจิ๋วดูเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยาก แต่ดูจากท่าที การพูดของนางในตอนนี้ นางดีกว่ามู่มิงมาก

อันหลิงหยุนกล่าวปลอบโยนเหมือนคนไข้คนอื่นๆ : “ทุก อย่างจะดีขึ้น ข้าตรวจให้ฮูหยินกั๋วจิ๋วก่อน”

อันหลิงหยุนจับข้อมือฮูหยินกั๋วจิ๋ว เริ่มการสแกน

อันหลิงหยุนปล่อยมือลุกขึ้นและมองไปที่ขาของฮูหยิน กั่วจิ๋ว ตรวจสอบจากบนลงล่างรอบหนึ่ง อันหลิงหยุนนํเข็มเงินมา ฝังเข็มให้กับฮูหยินกั๋วจิ๋วหลายเข็ม

รอสักพัก อันหลิงหยุนก็ถอดเข็มออก ช่วยพยุงฮูหยิน กั๋วจิ๋วลุกขึ้นด้วยตัวเอง

ฮูหยินกั๋วจิ๋วกลัวเล็กน้อย แต่อันหลิงหยุนพยุงนางลุก ขึ้น นางจึงทำได้เพียงให้ความร่วมมือ

ลงจากเตียง อันหลิงหยุนพยุงฮูหยินกั๋วจิ๋วเดินไปได้สัก พัก นางเองก็แปลกใจมาก รู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากเดิน ไม่กี่ก้าว: “ท่านกั๋วจิ๋ว ขาของข้าเดินได้แล้ว เดินได้แล้ว”

“เมียจ๊ะ เจ้าเดินได้แล้ว”

กั๋วจิ๋วรีบไปประคอง อันหลิงหยุนจึงปล่อยมือฮูหยินกั๋ว จิ้วพวกเขาสามีภรรยากอดกันทันที

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า คู่สามีภรรยาสามารถกลมเกลียว

กันเช่นนี้ จะเห็นได้ว่าก็ไม่เลวเท่าไหร่นะ

ฮูหยินกั๋วจิ๋วเริ่มร้องไห้ในอ้อมแขนของกั๋วจิ๋ว อันหลิงหยุ นจึงกล่าวขึ้น: “อาการป่วยของฮูหยินต้องได้รับการฟื้นฟู จิตใจนั้นสำคัญมาก โปรดจำไว้ถึงความเศร้าและความ สุขที่มากล้น”

ฟังอันหลิงหยุนพูดฮูหยินกั๋วจิ๋วผละออกจากกั๋วจิ๋วปาด น้ำตาที่ใบหน้า มองไปที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนกล่าว: “เริ่มตั้งแต่วันนี้ ข้าจะจ่ายยาให้กับฮู หยินกั๋วจิ๋ว ยังต้องฉีดหลายครั้งในระยะแรก ประมาณห้าถึงหกครั้งก็น่าจะไม่ต้องฉีดอีกต่อไป ยาก็น่าจะต้องกิน ประมาณครึ่งปีถึงจะดี

การรักษาจะฟื้นฟูได้ในระดับใด ก็ขึ้นอยู่กับการดูแล บำรุงของฮูหยินกั๋วจิ๋วแล้ว

รักษาโรคไม่ควรรีบเร่ง โดยเฉพาะอาการปวดศีรษะ

ตราบใดที่ฮูหยินผ่านช่วงอายุหนึ่งไปแล้ว ร่างกายก็จะ ไม่เป็นไร โปรดจำไว้ว่าอย่าลืมกินเครื่องในสัตว์ กินผักให้ มากขึ้น มีประโยชน์ต่ออาการป่วยเช่นกัน”

“ขอบพระคุณพระชายาเสียนเป็นอย่างมาก” ฮูหยินกั๋ว จิ้วเช็ดน้ำตา อารมณ์ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้นางต้องการมีชีวิต อยู่ดีมีสุข นี่คือความสุขครั้งใหญ่

อย่างไรก็ตาม อาการปวดหัวได้รับความเจ็บปวดมานาน หลายปีแล้ว และตอนนี้นางไม่เป็นไรแล้ว นี่เป็นความโล่ง ใจอย่างมากสําหรับนาง

ฮูหยินกั๋วจิ๋วรีบกล่าวขอบคุณ: “ขอบคุณพระชายาเสีย นอย่างมาก ข้าจะจำคำแนะนำของพระชายาเสียนไว้ให้ ดี”

“ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ ในนี้คือยา ข้าจะฉีดยาให้ฮูหยิน เข็มหนึ่ง สักพักข้าจะไปแล้ว อย่ารอช้าเลย” อันหลิงหยุน จะไป ก็ไม่เสียเวลาอีกต่อไป

ฮูหยินกั๋วจิ๋วผงกศีรษะ เดินกลับไปนอนลงอีกครั้ง
อันหลิงหยุนเปิดกล่องยา หยิบกระบอกฉีดยาจากข้าง ในออกมา ฉีดยาให้ฮูหยินกั๋วจิ๋วเข็มหนึ่ง เวลามีจำกัด อัน หลิงหยุนจึงต้องนั่งลงและรอ ฉีดยาแล้วนางถึงจะจากไป ได้

ไม่จำเป็นต้องได้รับการฉีดยาสำหรับการให้น้ำเกลือที่ คงที่ ต้องหมั่นสังเกต หมอจวนของจวนกั๋วจิ๋วก็ไม่เข้าใจ เรื่องการหยดที่คงที่ อันหลิงหยุนจึงไม่วางใจ

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ อันหลิงหยุนพบว่า ตั้ง แต่มู่มิงได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเสินหยุนเจ๋ นางก็สติไม่อยู่กับ เนื้อกับตัวตลอดเวลา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่