บทที่ 324 กาตัวใหญ่ที่กินเนื้อได้

รถม้าวิ่งออกห่างจากเมืองไปห้าสิบลี้แล้วจึงหยุดลง บน พื้นมีคนนอนตายอยู่จำนวนไม่น้อย อาหมู่ลงจากรถม้าไป ดู ตอนนี้เองปู่เหวินกำลังยืนอยู่ตรงหน้า คนถูกฆ่าไปเกือบ หมดแล้ว แต่ว่าตรงข้ามมีคนชุดดำเดินเข้ามาหลายคน ดู น่ากลัวจริงๆ

พวกเขาดูเหมือนเป็นอมตะ ฆ่าอย่างไรก็ไม่ตาย บน ร่างกายก็ไม่มีแม้แต่เลือดไหลออกมา

ปู้เหวินหลายคนออกแรงอย่างสุดความสามารถ แต่คน ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับไม่ล้มลงแม้แต่คนเดียว ส่วนปู้เหวิน หลายคน ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บแล้ว เลือดที่ไหลออกมา ล้วนแล้วแต่เป็นเลือดที่มีพิษ เลือดล้วนเป็นสีดำ

กงชิงวี่ปุดผ้าม่านขึ้นแล้วมองดู อันหลิงหยุนเอียงศีรษะ เตรียมที่จะชะเง้อไปดูด้วย แต่กลับมีลูกศรดอกหนึ่งบิน มาจากที่ไกลๆพุ่งเข้ามาด้านใน อาหยู่ไม่ทันได้ป้องกัน เพราะลูกศรพุ่งมาเร็วมาก อีกทั้งตำแหน่งที่ลูกศรพุ่งเข้า มาก็เฉียดหูของอาหยู่ไปเพียงนิดเดียว ดังนั้นปฏิกิริยา ตอบสนองของอาหยู่คือการหลบ นี่คือปฏิกิริยาตอบกลับ ตามสัญชาตญาณของคน

อันหลิงหยุนผงะไปชั่วครู่ ตอนนี้เอง กงชิงวี่ก้าวขึ้นไป ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วคุกเข่าลงหนึ่งข้างเพื่อป้องกัน อันหลิงหยุนไว้ มือขวายื่นออกไปคว้าลูกศรที่พุ่งเข้ามาที่ อก

ถึงแม้จะคว้าลูกศรเอาไว้ได้ แต่ลูกศรก็พุ่งเข้าไปในร่างกายเสียแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวของกงชิง สั่น

“ท่านอ๋อง” มือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุนจับไหล่ทั้ง สองข้างของกงชิงไว้

กงชิง ถอนหายใจหนึ่งครั้ง: “ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนมองที่มือของกงชิงวี่ มือของเขาเป็นสีดำ

แล้ว

กงชิงวี่วางลูกศรลง ลุกขึ้นแล้วลงจากรถม้า อันหลิง หยุนรีบจับข้อมือเขาไว้แล้วจามลงมา แล้วจึงเริ่มสแกน อัตโนมัติจึงพบว่ากงชิงวี่ถูกพิษแล้ว อีกทั้งร่างกายของ เขาดูเหมือนว่าเส้นเอ็นจะถูกทำลาย บางจุดที่เริ่มบิดเบี้ยว แต่เขากลับยืนอยู่ด้านนอกรถม้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิด ขึ้น

เขามองดูรอบๆ สายตาแหลมคมราวกับเหยี่ยว

อันหลิงหยุนนำยาถอนพิษออกมาหนึ่งเม็ดให้กงชิงใส่ เข้าปาก เพื่อระงับพิษที่อยู่ในตัวเขาชั่วคราว

“ท่านอ๋องระวัง!”

อันหลิงหยุนรู้สึกเป็นห่วงมาก เป็นเพราะนางโกรธ แวว ตาจึงเต็มไปด้วยความโหดร้าย

นางมองดูรอบๆ กำลังมองหาคนยิงลูกศรที่หลบซ่อนอยู่
เรื่องในวันนี้ไม่ง่าย เพียงแค่คนตระกูลเฉินหลบหนี เท่านั้น หรือไม่ตระกูลเฉินก็สมรู้ร่วมคิดกัน กล่าวคือก่อ ความวุ่นวายขึ้นแล้วจึงคำนวณเวลาที่พวกเขาจะออกมา ไว้อย่างดี เพื่อที่จะลอบฆ่าพวกเขาที่นี่

ตอนนี้เอง อันหลิงหยุนเพิ่งจะพบว่า คนที่อยู่ตรงข้ามกับ ปู้เหวินนั้น ร่างกายของพวกเขากำยำล่ำสัน ตาทั้งสอง ข้างดูเฉื่อยชา

อีกทั้งเลือดที่หลั่งออกมาล้วนเป็นสีดำ มือของพวกเขา ก็ไม่เหมือนกับคน มีเล็บที่แหลมคมงอกออกมา

ใต้ตามีรอยคล้ำ ลูกตาของพวกเขาเป็นสีขาวเสีย มากกว่า สีดำมีอยู่น้อย เห็นได้ชัดว่าถูกคนควบคุมอยู่

แต่การควบคุมในลักษณะนี้ อันหลิงหยุนเคยเห็นเฉพาะ ในโทรทัศน์เท่านั้น ซึ่งเหมือนกับถูกสะกดจิต แต่การใช้ เข็มทองเข็มเงิน ยา หรือเสียงดนตรีในการควบคุมคนคน หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะได้มาพบเจอจริงๆ

“ท่านอ๋อง พวกเขาถูกคนควบคุมแล้ว!” ปู้เหวินพูด กงชิง วี่ถอดหัวเข็มขัดออก แล้วดึงดาบออกมา

อันหลิงหยุนเห็นเขา: “ท่านอ๋อง นี่มัน.….………..

“ไม่เป็นไร”

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนไว้แน่ แล้วจึงเดินตรงไปข้างหน้า

อันหลิงหยุนทำได้แค่นำเข็มเงินลง
“อาหยู่ เจ้าระวังหน่อย อย่าขยับโดยพลการ” อันหลิง หยุนสั่ง ตอนนี้ศัตรูไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน หากกระทำการ ผลีผลามก็เท่ากับฆ่าตัวตาย

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ไม่กล้าขยับ สายตาสอดส่องมองดูรอบๆ

ปู้เหวินหลายคนอยู่ตรงหน้า อันหลิงหยุนเดินไปยืนอยู่ ข้างๆคนคนหนึ่งแล้วจับที่ข้อมือเขา ถูกพิษแล้ว อีกทั้งพิษ ได้โจมตีหัวใจแล้ว

เมื่อเดินไปถึงตรงหน้าของปู่เหวิน กงชิงวี่พูดว่า: “คุ้มกัน พระชายา”

ปู้เหวินหลายคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปยืนอยู่ด้าน หน้าอันหลิงหยุน แล้วจึงยืมล้อมอันหลิงหยุนไว้ เมื่ออัน หลิงหยุนปล่อยมือ กงชิงวี่ก็แวบออกไปอย่างรวดเร็ว กว่า นางจะรู้สึกตัว คนที่อยู่ตรงข้ามก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งล้อมเอา ไว้หมดแล้ว และกำลังจัดการเขาอยู่

อันหลิงหยุนลังเลอยู่สักพักแล้วจึงพุ่งออกไป กงชิงวี่พูด ด้วยความโมโห: “กลับไปซะ”

“ท่านอ๋อง…….” อันหลิงหยุนใช้เข็มปักลงไป เหมือนกับ คนตายที่มีชีวิต หันมาด้วยท่าทางแข็งทื่อเหมือนก้อนหิน แล้วจ้องมองอันหลิงหยุน กงชิงวี่ถูกควบคุมแล้ว เขาจับ คนคนหนึ่งไว้ ใช้แรงที่มีอยู่ภายใน คนคนนั้นก็ถูกฉีกออก ทันที
แต่อันหลิงหยุนตกอยู่ในอันตราย เขาจะไปช่วยก็ไม่ทัน แล้ว

“อาหยู”

ตอนนี้อาหมู่กระโจนเข้าไปหาอันหลิงหยุน แต่ก็ไม่ทัน การแล้ว ฝ่ายตงข้ามตะปบลงมา อันหลิงหยุนไม่สามารถ รับมือไว้ได้

แต่ตอนที่กงชิงวี่ขู่คำรามออกมา ร่างกายเหมือนจะขาด ออกจากกัน นกสีดำกลุ่มหนึ่งก็บินขึ้น ส่วนหนึ่งเข้าไป ขวางอันหลิงหยุนไว้ แล้วล้อมนางไว้เหมือนกับรูปไข่นก อีกส่วนหนึ่งบินเข้าไปโจมตีคนตายที่ยังมีชีวิตของอันหลิง หยุน แล้วจึงพุ่งทะลุคนตายที่ยังมีชีวิตอยู่จนเป็นรูพรุน

นกยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ พุ่งเข้าหาคนตายที่ยังมีชีวิตจน แหลกเป็นชิ้นๆ ร่วงลงบนพื้น

อันหลิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก กงชิงวี่เองก็ยืนนิ่งอยู่ที่ ฝั่งตรงข้าม

อาหยุ่ตกใจจนยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

“กา……”

เสียงหนึ่งดังขึ้น อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า มี อีกาสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังกระพือปีกอยู่เหนือศีรษะ

อีกาอย่างนั้นหรือ?
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่อันหลิงหยุนได้เห็นอีกาที่มี ขนาดใหญ่เช่นนี้ ตัวใหญ่พอๆกับไก่ตัวผู้ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง เลย

หรือว่าจะมีอะไรผิดพลาด นางลองขยี้ตาดูสักหน่อย

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง…….

เมื่อนึกถึงกงชิงวี่ อันหลิงหยุนก็เดินขึ้นไปด้านหน้า อีกา ดำหลีกออกไป อันหลิงหยุนรีบเดินออกไป เมื่อเห็นว่ากง ชิงวี่ไม่เป็นอะไรนางถึงได้วางใจ แต่ก็รีบเดินเข้าไปหาใน

กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุน อีกาดำเข้ามาล้อมพวก เขาทั้งสองคนไว้ กงชิงวี่เห็นว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นอะไร จึงได้เงยหน้าขึ้นมองอีกาดำที่ล้อมพวกเขาเอาไว้

“มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ ที่แท้อีกาดำพยายามปกป้อง เจ้า”

“ใช่ มหัศจรรย์จริงๆ” อันหลิงหยุนลูบท้องเบาๆหนึ่งครั้ง: “ควรจะขอบคุณลูกของท่านคนนี้”

กงชิงวี่ก้มหน้าลงมอง ในใจรู้สึกได้อย่างชัดเจน ถึงแม้ ไม่รู้ว่าข้างในนั้นจริงๆแล้วคืออะไรกันแน่ เป็นไปตามสิ่งที่ ในเทพนิยายว่ากันไว้หรือเปล่า คลอดออกมาอาจจะเป็น เหลยเจิ้นจื่อ(เทพเจ้าแห่งสายฟ้า)ที่มีปีกก็ได้ แต่ไม่ว่าจะ ยังไงก็เป็นลูกของเขา เขาชอบทั้งนั้น

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น: “ขอบคุณราชาอีกาที่ช่วยเหลือ”

อีกาด่าที่อยู่บนท้องฟ้าส่งเสียงร้องกากาออกมาสองค รั้ง พวกอีกาหลีกออกไปจำนวนหนึ่ง แต่ก็มีออีกจำนวน หนึ่งที่บินออกไปอย่างกะทันหัน อีกาดำเหล่านั้นมุ่งไป ทางเดียวกัน อันหลิงหยุนมองตามไปทางด้านนั้น จึงด้รู้ว่า คงจะบินไปยังทางที่ลูกศรพุ่งมาอย่างแน่นอน

เมื่อวิกฤตคลี่คลายลง อันหลิงหยุนจึงได้ถามกงชิงวี่ว่า: “ท่านอ๋อง ท่านรู้สึกเช่นไร?

“รู้สึกดีมาก!”

กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุนไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ราชาอีกา: “ในเมื่อราชาอีกามาแล้ว ก็ช่วยข้าจับกุม นักโทษเหล่านั้นให้หน่อยจะได้หรือไม่?”

ราชาอีกาส่งเสียงร้องกากาสองครั้ง แล้วจึงบินลงมา เกาะอยู่ที่ไหล่ของกงชิงวี่ ไหล่ของเขาลดต่ำลงทันทีแต่ เขาก็กลับขึ้นมายืนอย่างมั่นคงได้อย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนรู้สึกนับถือจริงๆ คนคนนี้ช่างไร้ยางอาย จริงๆ!

จู่ๆก็เปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้านายได้อย่างรวดเร็ว

เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นลูกน้องของลูกชายตัวเอง

“กากา……” อีกาดำส่งเสียงร้องกากาสองครั้ง กงชิงวี่ รู้สึกเหมือนว่ากำลังสนทนากับเขาอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่าอีกาคำพูดอะไร เขาจึงมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึง รู้สึกเก้อเขิน

“ดูๆไปแล้วท่านอ๋องก็มีความสามารถในการใช้ภาษาไม่ น้อย ถึงได้รู้ว่าเขากำลังพูดกับพระองค์อยู่

“ความสามารถในการใช้ภาษาของข้าดีมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น ราชาอีกาพูดอะไรอย่าง นั้นหรือ?”

“เขาบอกว่าเขายังไม่ได้กินเนื้อ อยากจะกินเนื้อ” อัน หลิงหยุนยื่นมือออกไปลูบหัวของราชาอีกา จริงๆแล้วนี่ก็ เป็นเพียงแค่อีกาธรรมดาๆตัวหนึ่ง เพียงแต่ว่าเขาตัวใหญ่ ฆ่าเพื่อที่จะกินนเนื้อก็ต้องให้ได้จำนวนมากถึงสองสาม กิโลกรัม มีใครเคยเห็นอีกาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้บ้าง?

ราชาอีการู้สึกไม่ค่อยดี จึงค่อยๆเดินข้ามหลังกงชิง จากไหล่ทางด้านขวา ย้ายไปอยู่ที่ไหล่ทางด้านซ้าย

อันหลิงหยุนหัวเราะทันที: “เจ้ารู้จริงๆด้วยหรือว่าข้าคิด อะไร?”

“กากา……”

“อย่างนั้นหรือ?”

กงชิงวี่แปลกใจ: “พวกเจ้าคุยอะไรกัน?”

อันหลิงหยนุหัวเราะ: “เมื่อครู่หม่อมฉันรู้สึกว่าเขาตัว ใหญ่มาก กินเนื้อคงจะต้องกินสองสามกิโลกรัม เขาจึงย้ายหนีไป หม่อมฉันหัวเราะ เขาบอกว่ามีเรื่องอะไรน่า ตลกอย่างนั้นหรือ เขาอายุร้อยกว่าปีแล้ว ไม่น่าอร่อยเลย สักนิด ข้าจึงพูดว่าเขารู้ว่าจริงๆแล้วหม่อมฉันกำลังคิด อะไรอยู่ เขาบอกว่าเจ้านายเป็นคนพูด หม่อมฉันบอกว่า เขาตัวใหญ่มาก ต้องกินเนื้อสองสามกิโลกรัม

“อ้อ?”