บทที่ 298 หนึ่งหมื่นเก้าพันหนึ่งร้อย
อันหลิงหยุนถาม “เรื่องที่เจ้าวางยาพิษลูกสาวตัวเองว่า อย่างไร”
ป่ายจิ้งหยวนรู้ว่า เรื่องนี้ช้าเร็วก็ต้องมีคนรู้อยู่ดี เขาแค่ รู้สึกเกลียด ที่ตอนนั้นไม่ได้โหดเหี้ยมกว่านี้ ยุติชีวิตคนต่ำ ทรามป่ายสู้สู้ตั้งแต่แรก
ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อ แต่กลับไม่ชอบลูกสาวอย่างป่ายสู้
หนึ่งคือที่เขาแต่งงานกับแม่ของป่ายสู้สู้ก็เพื่อทักษะ ทางการแพทย์ สองคือทุกครั้งที่เขาเห็นป่ายสู้สู้ก็จะ นึกถึงผู้หญิงที่ตายไปแล้วคนนั้น ดังนั้นเขาก็เลยไม่ชอบ เพื่อที่จะทำให้ตระกูลป่ายมั่นคง เขาเสียสละลูกสาวคน หนึ่ง ผู้หญิงชาวยุทธภพคนหนึ่งได้
พวกเขาไม่มีความผูกพันต่อกันอยู่แล้ว
พูดถึงเรื่องเก่าป่ายจิ้งหยวนก็ไม่ปกปิดอะไรอีก กล่าว ว่า “ข้าวางยาพิษนางจริงๆ แต่ว่าพิษนั้นข้าแก้ไม่ได้หรอก ตอนนั้น ภรรยาข้า(แม่ป่ายสู้สู้)ไม่ยอมให้ความร่วมมือ กับข้า พูดอย่างไรก็จะออกจากตะกูลป้ายท่าเดียว ด้วย ความโมโหข้าเลยเอายาพิษทุกอย่างของนางกรอกใส่ ปากป่ายสู้สู้ นางเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ข้าคิดว่านางจะตาย แล้ว สุดท้ายกลับรอดกลับมาได้ ส่วนยาพิษพวกนั้นมีตั้ง สิบกว่ายี่สิบชนิด ข้าไม่รู้เลยว่ามีชนิดไหนบ้างและจะแก้ อย่างไร”
อันหลิงหยุนกล่าวด้วยความโมโห “เสือมันยังไม่กินลูก แต่เจ้ากลับกรอกยาพิษยี่สิบกว่าชนิดให้เด็กตัวเล็กขนาด นั้น เจ้ามันสมควรตาย!”
ป่ายจิ้งหยวนก้มหน้าลง เขาสมควรตาย เขาก็อยู่มา มากพอแล้ว
อายุขนาดนี้แล้ว อะไรที่ควรจะเสพสุขก็เสพหมดแล้ว
ตายก็ไม่เสียดาย แต่ว่าคนตระกูลป้ายสองร้อยกว่าชีวิต
ของเขา จะทำเช่นไรดี?
“พระชายาเสียน ตระกูลป้ายข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจ ถวายการรับใช้ฝ่าบาทอย่างเต็มความสามารถ พระชายา เสียนโปรดไว้ชีวิตตระกูลป่ายของข้าเถอะ?”
“ฮึ เจ้าวางใจ ถึงแม้ต้องตายก็จะฝังตระกูลป่ายเจ้าลง ไปด้วย!”
อันหลิงหยุนหันหลังกลับ กงชิงให้ป้ายจิ้งหยวนลง ลายมือเสร็จสิ้น ถึงตามอันหลิงหยุนจากไป
กงชิงวี่พาอันหลิงหนุนจากไป ไม่ได้ไปรายงานในวัง แต่ไปที่จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว
ระหว่างทางอันหลิงหยุดอดไม่ได้ที่จะโมโห แต่ไม่ว่าจะ โมโหอย่างไร อันหลิงหยุนก็ยังใจเย็นลงมาได้ เรื่องบาง อย่างไม่ใช่อะไรที่นางจะเปลี่ยนแปลงได้ นางทำได้แค่ พยายามช่วยป่ายสู้สู้ให้ดีที่สุด
กงชิงวี่เจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้น้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “หากโมโหเช่นนี้ เดี๋ยวก็ กระเทือนลูกในท้องหรอก ป่ายจิ้งหยวนก่อกรรมทำเข็ญ มากมาย ย่อมมีวิถีแห่งสวรรค์”
อันหลิงหยุนมองไป “ท่านอ๋องเชื่อวิถีแห่งสวรรค์?”
“ที่ผ่านมาไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว”
“เพราะอะไร?”
“วิถีแห่งสวรรค์ให้ภรรยาข้ามาหนึ่งคน”
กงชิงวี่หน้าตาออดอ้อน อันหลิงหยุนก็ยากจะพูดอะไร อีก ถูกเขาหยอกจนยิ้มออกมา
เวลานี้อ๋องจวิ้นเสี้ยวกำลังด่าเย้ยหยันอยู่ในบ้าน ถึงยัง ไงเขาก็ถูกทุบตีจนน่วมมา เปลี่ยนไปเป็นใครก็ไม่สามารถ จะรู้สึกดีหรอก นอกจากนั้นเขายังเป็นถึงอ๋องจวิ้น ใช้ชีวิต หรูหราอยู่สบายตั้งแต่เด็ก ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี(ถูกโอ๋)มา ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ทั้งรักและทนุถนอมไม่เคยแม้จะตี นับ ประสาอะไรกับคนนอก
อ๋องจวิ้นเสี้ยวปวดจะตายอยู่แล้ว นอนตะโกนด่าเย้ย หยันว่าเจ็บอยู่บนเตียงตลอด
แต่ป่ายชิงชิงที่อยู่ข้างกายก็เอาแต่ร้องไห้อย่างหนัก
เรื่องของตะกูลป่ายลือกันไปทั่วเมืองหลวง ถึงแม้ว่านางยังไม่ได้รับการแจ้งข่าว แต่คนในจวนอ๋องจวิ้นต่างก็ พูดถึงเรื่องนี้ ยังพูดกันว่าที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวเป็นอย่างในตอน นี้ ทั้งหมดเป็นเพราะตระกูลป้าย
ป้ายชิงชิงโอหังอวดดีมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งปกติอยู่ว่างๆไม่มี อะไรทำก็จะเอาแส้ไปฟาดป่ายสู้สู้ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ ชอบอ๋องจวิ้นเสี้ยว แต่นางเจ็บใจ ป่ายสู้สู้มีสิทธิ์อะไรไป แต่งงานกับอ๋องจวิ้น นางกลับไม่มีคนสนใจถามถึง อาศัย ความงามที่มี เพิ่มท่าทางดีดดิ้นยั่วยวนอีกหน่อย ไม่ช้าก็ ล่อลวงอ๋องจวิ้นเสี้ยวที่หลายใจสําเร็จ
ก็ไม่กี่ครั้ง ก็ตั้งครรภ์ขึ้นมา
ฐานะแม่สูงส่งเพราะลูก เมื่อเข้าจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว ถึง แม้จะเห็นชัดว่าเป็นเมียน้อย แต่ความจริงนางเหมือนกับ แม่ของนาง ดูแลควบคุมจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวเอาไว้
เวลานี้ ป้ายชิงชิงร้องไห้จนน้ำตานองหน้า เห็นแล้ว รู้สึกสงสาร
“อ๋องจวิ้น ลำพังตัวข้าไม่มีอะไร ตามไปตายก็พอ แต่ว่า เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของอ๋องจวิ้นท่าน จะทำเช่น ไรดี? เขายังไม่ทันได้เกิดเลย ข้าจะยอมให้เขาตามข้าไป เช่นนี้ได้อย่างไร”
อ๋องจวิ้นเสี้ยวก็รู้สึกสับสนมาก เขาต้องรู้สึกเสียดายป่า ยชิงชิงอยู่แล้ว ป้ายชิงชิงหน้าตาไม่เลว ที่สำคัญคือเอาใจ เขาเก่งเขานึกเสียดายคือเรื่องจริง
แต่เวลานี้มีผลกระทบมาถึงจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว เพื่อ ผู้หญิงคนเดียวเขาไม่อาจจะให้เสียแผนได้
ผู้หญิงหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียว
ที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวเกลียดที่สุดก็คือป่ายสู้สู้ รู้อย่างนี้น่าจะ รัดคอนางให้ตายตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องมีปัญหามากมาย ขนาดนี้
“อ้ย ข้าก็ยังเอาตัวไม่รอด ถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องไปขอ ให้ท่านพ่อช่วยขอร้อง แต่เจ้าก็รู้ว่าตระกูลราชนิกุล ไม่ สามารถยุ่งเรื่องการเมืองได้ ถึงได้ถูกรังแกเช่นนี้
แต่ชิงชิงเจ้าวางไว้ได้ หากพวกเขามา ข้าต้องปกป้อง เจ้ากับลูกแน่ ให้พวกเจ้าแม่ลูกปลอดภัย”
ป้ายชิงชิงฟังแล้วก็วางใจ โผเข้าไปร้องไห้ในอ้อมกอด
ร้องไห้ขึ้นมา
แต่ในใจอ๋องจวิ้นเสี้ยวกลับคิดว่า หากนำป้ายชิงชิงส่ง ให้อันหลิงหยุนสามารถแลกกับความสงบสุขของจวนอ๋อง จวิ้นเสี้ยวได้ เขาสามารถที่จะลองดูได้
ตอนที่อันหลิงหยุนมา ป่ายชิงชิงหยุดร้องไห้แล้ว แต่ นางก็ต้องออกไปต้อนรับอันหลิงหยุนอยู่ดี ถึงแม้ว่าอ๋องจ วิ้นเสี้ยวจะบาดเจ็บไปทั้งตัว ก็ไม่มีข้อยกเว้น
คนในจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวออกมา อันหลิงหยุนเห็นป้าย ชิงชิงกับอ๋องจวิ้นเสี้ยวทันที
แต่เวลานี้มีผลกระทบมาถึงจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว เพื่อ ผู้หญิงคนเดียวเขาไม่อาจจะให้เสียแผนได้
ผู้หญิงหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียว
ที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวเกลียดที่สุดก็คือป่ายสู้สู้ รู้อย่างนี้น่าจะ รัดคอนางให้ตายตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องมีปัญหามากมาย ขนาดนี้
“อ๋ย ข้าก็ยังเอาตัวไม่รอด ถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องไปขอ ให้ท่านพ่อช่วยขอร้อง แต่เจ้าก็รู้ว่าตระกูลราชนิกุล ไม่ สามารถยุ่งเรื่องการเมืองได้ ถึงได้ถูกรังแกเช่นนี้
แต่ชิงชิงเจ้าวางไว้ได้ หากพวกเขามา ข้าต้องปกป้อง เจ้ากับลูกแน่ ให้พวกเจ้าแม่ลูกปลอดภัย”
ป้ายชิงชิงฟังแล้วก็วางใจ โผเข้าไปร้องไห้ในอ้อมกอด
ร้องไห้ขึ้นมา
แต่ในใจอ๋องจวิ้นเสี้ยวกลับคิดว่า หากนำป้ายชิงชิงส่ง ให้อันหลิงหยุนสามารถแลกกับความสงบสุขของจวนอ๋อง จวิ้นเสี้ยวได้ เขาสามารถที่จะลองดูได้
ตอนที่อันหลิงหยุนมา ป่ายชิงชิงหยุดร้องไห้แล้ว แต่ นางก็ต้องออกไปต้อนรับอันหลิงหยุนอยู่ดี ถึงแม้ว่าอ๋องจ วิ้นเสี้ยวจะบาดเจ็บไปทั้งตัว ก็ไม่มีข้อยกเว้น
คนในจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวออกมา อันหลิงหยุนเห็นป้าย ชิงชิงกับอ๋องจวิ้นเสี้ยวทันที
อ๋องจวิ้นเสี้ยวถูกตีไปไม่เบา อันหลิงหยุนคิดว่าทำไมไม่ เจ้าให้ตาย
ส่วนป้ายชิงชิง ความรู้สึกเกลียดไม่ได้มากขนาดนั้น
ก็ไม่ได้เป็นเพราะว่าไม่เกี่ยวกับตัวเอง เพียงแต่ว่าอัน หลิงหยุนรู้สึกว่า เรื่องระหว่างชายหญิง ผู้หญิงครึ่งหนึ่ง ผู้ชายครึ่งหนึ่ง
แน่นอนว่าผู้หญิงต้องล่อลวง(อ่อย)ผู้ชายที่ยอดเยี่ยม และดูดีอยู่แล้ว แต่หากผู้ชายไม่เอาด้วย ก็จะไม่มีปัญหา มากมายขนาดนี้
สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นเพราะผู้ชายไม่รักดีไม่ใช่หรือ?
หากว่าไม่มีประกายไฟในใจลึกๆ ทำไมถึงมีประกายไฟ ส่องสว่างไปเต็มท้องฟ้า?
ดังนั้น ความรู้สึกที่อันหลิงหยุนมองป้ายชิงชิง ก็แค่เมีย น้อยคนหนึ่ง!
ที่นางไม่ชอบที่สุดก็ยังเป็นผู้ชาย
“ข้าคํานับอ๋องเสียน พระชายาเสียน”
“ข้าน้อยคํานับอ๋องเสียน พระชายาเสียน”
อ๋องจวิ้นเสี้ยวพาป่ายชิงชิงคุกเข่าคาราวะ อันหลิงหยุน เห็นว่าเวลาไม่เช้าแล้ว ถามจบแล้วนางจะได้กลับ
เรื่องอื่นไม่ต้องรีบก็ได้ มีเพียงเรื่องที่เขาเตะจนป่ายสู้สู้ จนแท้งลูก อันหลิงหยุนจะต้องถามให้ชัดเจน
“อ๋องจวิ้นเสี้ยว ข้าถามเจ้า ก่อนหน้านั้นป่ายสู้สู้เคยมีลูก หรือไม่?”
ท่ายืนอันหลิงหยุนโดดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่ มีคนจำนวนมากคุกเข่าหมอบคลานอยู่บนพื้น นางยืนอยู่ ตรงนั้น ท่ายืนยิ่งโดดเด่นและทรงเกียรติ
กงชิงวี่เป็นพวกปกป้องเมียแบบบ้าคลั่ง โอบกอดคนไว้ ในอ้อมแขน ข้างหลังมีคนตามอยู่หลายคน
ไปๆมาๆ เลยมองดูพิเศษกว่าปกติธรรมดา
เวลานี้อ๋องจวิ้นเสี้ยวปวดร้าวไปทั้งตัว เห็นท่าทางทรง พลังนี้เขาก็ยิ่งดูเตี้ยลงไปอีกระดับ ตอนแรกเขาไม่ได้ คิดถึงเรื่องนี้ เขานึกว่ามันผ่านไปนานมากแล้ว
ได้ยินเวลานี้อดไม่ได้ที่จะมีเหงื่อเย็นออกมาตามตัว แต่ว่าเขาก็ไม่กลัวอะไร กล่าวเพียงว่า “มีคนหนึ่ง”
“ถ้าอย่างงั้นแล้วเด็กล่ะ?” อันหลิงหยุนถามต่อ
อ๋องจวิ้นเสี้ยวก็ตอบว่า “ข้ากับพระชายามีปากเสียงกัน ไม่ทันได้ระวังเตะนางไปหนึ่งที ใครจะไปรู้ว่าจะแท้งไป เช่นนี้
ตอนนี้ข้ารู้สึกผิดมาก หากไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบของข้าเด็กคนนั้นคงจะวิ่งไปทั่วพื้นแล้ว
พูดแล้วอ๋องจวิ้นเสี้ยวถึงกับร้องไห้ออกมา เช็ดน้ำตาไม่ หยุด!
อันหลิงหยุนไม่รู้สึกเห็นใจสักนิด ไม่ควรค่าแก่การ เห็นใจ แต่หากอ่องจวิ้นเสี้ยวพูดแบบนี้ จะตัดสินลงโทษ คงเป็นเรื่องยากแล้ว
“อ๋องจวิ้นเสี้ยว ข้าไม่มีความอดทนพอจะมาเสียเวลา กับท่าน ยังไงซะท่านก็เป็นถึงอ๋องจวิ้น ข้าก็จะไม่ทำอะไร ท่าน แต่ว่าผิดก็คือผิด ถ้าหากว่าท่านไม่พูดความจริงออก มา ข้าก็คงทําได้แค่ลงทัณฑ์สถานหนักกับท่านแล้ว”
อ๋องจวิ้นเสี้ยวกัดฟัน “พระชายาเสียนไว้ชีวิต ข้าเลอะ เลือนไปชั่วขณะจริงๆ เรื่องนี้ไปถามพระชายาดูก็ได้ ข้า เสียใจตั้งแต่แรกจริงๆ!”
อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ ทำอย่างไรดี? กงชิงวี่ ตบอันหลิงหยุนเบาๆ ส่งสายตาบอกว่าอย่าเพิ่งใจร้อนไป
“เด็กๆ เอาตัวอ๋องจวิ้นเสี้ยวไปทรมานให้พูด จะต้องให้ พูดความจริงออกมาให้ได้!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ