บทที่ 270 เขารู้ทุกอย่าง

ไ กงกงส่งพวกเขาจากไปจากข้างหลัง ระหว่างทางอัน หลิงหยุนจึงถามคำหนึ่งขึ้น: “แม่นมซีเอาไปโยนทิ้งที่เนิน ป่าช้าแล้วจริงหรือเพคะ?”

“ในวังมีเนินป่าช้าที่ใดกัน?” กงชิงวี่รู้ว่าอันหลิงหยุนไม่ ได้โกรธขนาดนั้นแล้ว อารมณ์ดีขึ้น ตอบได้อย่างใจเย็น มาก

“อย่างนั้นท่านพูดว่าไปที่เนินป่าช้า ยังพูดอีกว่าเป็น อาหารหมาป่าแล้ว”

“พูดคือพูดเช่นนั้น แต่ทำหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง แต่ แท้จริงแล้วเป็นขันทีหลายคนโยนร่างศพของแม่นมซี ออกไป แต่ข้าให้อาหยู่ตามไปดู อาหมู่บอกว่าไม่ได้ถูก โยนไปไกลมากนัก ก็คือโยนลงจากเขาที่ไม่ไกลนัก อาห ยู่จึงนำกลับมา”

เสียงฝีเท้าของอันหลิงหยุนหยุดลงชั่วขณะ แล้วถาม ต่อ: “แล้วหลังจากนั้นล่ะเพคะ?”

“หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว”

อันหลิงหยุนไม่เชื่อ: “ศพล่ะเพคะ?”

กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนจากไป ทั้งสองออกไปนอกเมือง ด้วยรถม้า ออกไปหลังจากนั้นประมาณสิบไมล์ กงชิงวี่ลง จากรถม้าอุ้มอันหลิงหยุน
“อาหยู่ เจ้ารอที่นี่”

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนรู้สึกเพียงแค่ร่างกายของนางผิดปกติ แต่ ไม่รู้ว่าส่วนไหนของร่างกายนางที่ไม่ปกติ แต่กลิ่นหอม ของดอกไม้ใบหญ้าทั้งสองข้างยังคงอบอวลอยู่ แต่นางไม่ กล้าดู ภาพตรงหน้าที่ไม่นิ่งทำให้เวียนหัว หากมองดูต่อ ไป เกรงว่าจะมองจนอาเจียน

รีบซบหน้าเข้าไปที่อ้อมแขนของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนไป กับกงชิงวี่ที่กึ่งกลางของเขา

รอกระทั่งกงชิงวี่ขาทั้งคู่ลงสู่พื้น อันหลิงหยุนรู้สึกรู้ว่า เขาไม่เคลื่อนไหวนิ่งแล้ว จึงหันมองไปรอบๆ กงชิงวี่รู้ว่า นางต้องไปสบายกาย เพราะความเร็วนี้เร็วเกินไป

อุ้มอยู่พักหนึ่ง เห็นสีหน้าของนางค่อยยังชั่ว จึงวางอัน

หลิงหยุนลง

อันหลิงหยุนถูกโอบล้อมรอบอยู่ในอ้อมแขนกงชิงวี่ ใน ที่สุดก็ได้เห็นทิวทัศน์โดยรอบ ที่แห่งนี้คือมุมหนึ่งของ ภูเขา ซึ่งตั้งอยู่กึ่งกลางของภูเขา

และฝั่งตรงข้ามคือหลุมศพหนึ่ง มีหินอยู่หน้าหลุมศพ ด้านบนไม่มีตัวอักษร โล่งไม่มีอะไรเลย

อันหลิงหยุนอกจากกงชิงวี่เดินไปดูหินก้อนนั้น ถาม: “คือหลุมฝังศพของแม่นมซีหรือเพคะ?”
“อืม” กงชิง รู้ว่านางอยากเห็น จึงเสี่ยงขึ้นมา

หากไม่ได้เป็นเพราะพลังของเขาในช่วงนี้แกร่งขึ้น อุ้ม นางขึ้นมาในที่ไกลขนาดนี้คงเป็นเรื่องยาก

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ ก่อนที่จะมองไปที่หลุมฝังศพ

“ไม่มีตัวอักษรสักตัว ทำให้ข้านึกถึงอนุสาวรีย์ไร้ตัว อักษรของฮ่องเต้หวูบางทีอนุสาวรีย์ที่ไร้ตัวอักษรก็ไม่ได้ มีไว้ให้คนรุ่นหลังได้แสดงความคิดเห็น มันเป็นเพียงความ ยากลำบากที่ไม่อาจบรรยายได้ เขียนออกมาไม่ได้ ดัง นั้นจึงไม่เขียน”

“ฮ่องเต้หวู? อนุสาวรีย์ที่ไร้ตัวอักษร?”

กงชิงวี่มีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับชีวิตในอนาคต นับร้อย ไม่มีอะไรที่เขาไม่อยากรู้

เขาได้อ่านหนังสือประวัติศาสตร์มากมาย แต่ทุกครั้งขอ เพียงอันหลิงหยุนพูดออกมาจากปาก เขาก็อยากรู้ทั้งนั้น

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่: “ท่านกำลังคิดถึงสิ่งที่ท่านไม่ ควรคิดอีกแล้วใช่หรือไม่เพคะ?”

“ข้าฟังเสียงลมฝนเสมอมา หยุนหยุนก็รู้อยู่แล้ว ถ้า อย่างนั้นคืนนี้แอบมีเวลาว่างมาได้ กลับไปเล่าให้ฟัง”

กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนกำลังจะไป อันหลิงหยุนผลักเขา แล้วพูดขึ้น: “ข้ายังไม่ได้ให้อภัยท่าน ไม่ต้องมาหยอกล้อ ข้าต่อหน้าข้า ดูการประพฤติตัวของท่านแล้วค่อยว่ากัน”
“อย่างนั้นข้าจะประพฤติตัวให้ดี”

ตอนนี้กงชิงวี่พูดอะไรอันหลิงหยุนก็รู้สึกเป็นส่วนเกิน ความคิดของนางทั้งหมดตกอยู่ที่แม่นมซี บางทีแม่นมซีอาจคิดว่า ความภักดีเท่านั้นจึงจะสามารถ

อยู่ในวังได้ ถึงจะเฝ้าดูสวีกงกงได้ แต่หลายสิบปีมานี้ หรือแม่นมซีจะไม่เคยรู้สึกเสียใจภาย

หลังเลยหรือ?

หรือว่าเมื่อนางรู้สึกเสียใจภายหลังก็ถลำลึกไปแล้ว ไม่ สามารถออกจากวังวนนี้ได้อีกต่อไปแล้ว?

จ้องมองหินก้อนนั้น อันหลิงหยุนก็ทำอะไรไม่ถูก นางจะ เป็นเหมือนเช่นเดียวกับแม่นมซีหรือไม่?

บางที ความตายอาจเป็นการหลุดพ้นทาสำหรับแม่นมซี

ขณะที่ลงจากเขาอันหลิงหยุนถามกงชิงวี่: “ท่านฆ่า แม่นมซี ไม่สนว่าแม่นมซีเป็นคนของผู้ใด ท่านไม่คิดเลย หรือ พวกเขาจะไม่ปล่อยท่านเอาไว้แน่?”

“สิ่งที่ข้าต้องทำคือจัดการพวกเขา พวกเขาไม่ปฏิบัติตัว ให้ดี ข้าทำได้เพียงลงมือ เรื่องนี้ยังต้องให้ข้าพูดอีกหรือ?”

การสนทนาที่ไม่ลงรอยกัน อันหลิงหยุนก็ไม่ยุ่งอีกต่อ

ไป

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นทางที่เลือกเดินเอง ความหยิ่งผยองเช่นนี้ต้องทำให้ผู้คนกังวล ผู้ที่ซ่อนความคิดบางอย่างจะ ปฏิบัติกับเขาเหมือนหนามที่ทิ่มแทงในเนื้อหนัง เป็นไป ได้ที่ท้ายที่สุดแล้วจะมีการรวมตัวกันต่อต้าน อันหลิงหยุน จะรอดูว่าเขาจะรับมือกับสิ่งเหล่านั้นอย่างไร

แต่ตอนที่อยู่ในรถม้า อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะกลัวขึ้น มาเมื่อนึกบางสิ่งได้

“ท่านอ๋อง ท่านบอกว่าเด็กในวังไม่สามารถรักษาไว้ได้ เลย เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นเพราะอ๋องแปดสั่งการอยู่ เบื้องหลัง?”

“กงชิงวี่ลืมตาขึ้นอย่างสบายอกสบายใจสะลึมสะลือ อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นเขาลงเขาเหนื่อยแล้ว ไม่ได้พักผ่อน มากนักในช่วงนี้”

“อ๋องแปดมีความเกี่ยวข้องแน่นอน เพียงแค่ข้าไม่ สามารถสังเกตหาออกมาได้ พวกเขากำลังคนมากมาย และรวมตัวกันเป็นหนึ่งอีกครั้ง ข้ามีความคิดแต่ก็ต้องใช้ เวลา แต่หยุนหยุน ช่วยข้าคิดได้หรือไม่ จะเปิดโปงพวก เขาออกมาทีละคนได้อย่างไร”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่: “ให้ข้าช่วยท่านฆ่าคน?”

“ข้าทราบดี หยุนหยุนเป็นหมอ….ใช่หมอ หน้าที่ของ หมอคือช่วยชีวิตคนใกล้ตายรักษาผู้บาดเจ็บ แต่หยุนหยุ นจะรู้ได้อย่างไร เปิดโปงคนออกมาคนหนึ่งไม่ได้เป็นการ ช่วยชีวิตของนับพันหมื่นล่ะ?

ท้ายที่สุดใต้หล้าก็เป็นของฮ่องเต้ ไม่สามารถมอบให้คนอื่นได้อย่างแน่นอน

ให้คนกำจัดลูกหลานเรื่องเช่นนี้พวกเขายังทำได้ มีเรื่อง อะไรอีกที่ทำไม่ได้อีก?”

ดวงตาของกงชิงวี่จ้องมองไปที่ท้องของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนค่อยๆ รู้สึกตัว ลูบท้องอย่างเหม่อลอย

“หรือว่าพวกเขาจะจัดการกับข้า?” จิตใต้สำนึกอันหลิง หยุนนึกถึงเรื่องนี้ทันที

กงชิงวี่ก็ไม่เกรงใจ: “หากเรื่องนี้พระชายาตวนเป็นคน ทำ ข้าก็ควรดีใจ อย่างน้อยข้าก็รู้ว่าที่คนที่ทำร้ายผู้อื่นคือ ใคร แต่เรื่องนี้กลับไม่ใช่การกระทำของพระชายาตวน เสียผู้พิทักษ์ที่ภักดีไปคนหนึ่ง ผู้คนที่เหลืออยู่ล่ะ? ผู้ใดสั่ง การอยู่เบื้องหลัง

ฮองเฮาเข้าวังมานานหลายปีไม่ตั้งครรภ์ ฮ่องเต้ปฏิเสธ ที่จะอภิเษกกับสนม เรื่องนี้ไม่มีกล้าพูดถึง เกรงว่าจะมีคน อีกมากที่บอกว่าฮ่องเต้ไร้ความสามารถลับหลัง ถ้าเป็น เช่นนั้นก็ไม่ใช่ความผิดของฮองเฮา แต่เมื่อเซียวผินเข้าวัง ไม่นานก็ตั้งครรภ์บุตรของฮ่องเต้ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หยุ นหยุนเข้าใจใช่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนหน้าซีด: “ทำไมท่านเหมือนรู้ไปทุกอย่าง?”

กงชิงวี่ฝืนยิ้ม: “มีเรื่องมากมายที่ข้าไม่รู้ อย่างเช่นหยุน หยุน ที่ข้าไม่รู้”

“นี่ยังเรียกว่าไม่รู้ ท่านเห็นข้าจะทะลุอยู่แล้ว”
“เช่นนั้นข้าก็อยากถาม ทําไมเขามักจะพบหยุนหยุน เพียงลำพัง และทุกครั้งก็ลับๆ ล่อๆ ลับหลังข้ากลัวข้ารู้”

อันหลิงหยุนอึดอัดใจมาก รู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ กงชิงวี่ คิดไม่ถึงว่าระวังขนาดนั้นแล้วเขายังรู้

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเพราะเหตุใดต้องพบข้าอย่างลับๆ ล่อๆ แต่ในเมื่อท่านรู้แล้ว อย่างนั้นก็พูดให้ท่านฟัง ข้าจะ ได้ไม่ต้องเก็บเอาไว้ในใจตลอดเวลา ไม่สบายใจ”

ที่ผ่านมาอันหลิงหยุนไม่พูดเพราะไม่มั่นใจความคิดของ กงชิงวี่ ตอนนี้ในเมื่อมั่นใจแล้ว ก็ไม่ต้องลังเลอีกต่อไป

เริ่มตั้งแต่นางเข้าวังพบกับฮ่องเต้ชิงหยู่กระทั่งจากนั้น ก็สืบเรื่องของฮองเฮาอย่างลับๆ แม้กระทั่งเรื่องที่ในวังมี เส้นทางลับก็บอกกับกงชิงไปทั้งหมด

พูดจบอันหลิงหยุนถอนหายใจยาว นางเองก็ไม่ได้เป็นคนที่อยากจะปิดบัง