บทที่ 266 เกิดเรื่องกับแม่นม

กงชิงวี่ไปพบแม่นมซี แม่นมซีคุกเข่าคำนับลุกขึ้น: “ตอน ที่พระชายาตวนมาข้าน้อยก็อยู่ปรนนิบัติอยู่ข้างๆ เพคะ แต่ขนมหวานกุหลาบหม่อมฉันไม่ได้ทดลองกินก่อน เพราะว่าวันนั้นพระชายาตวนกินขนมหวานกุหลาบชิ้น หนึ่งก่อน ฮองเฮาบอกคนกันเอง ไม่จําเป็นต้องสงสัย ข้า น้อยจึงไม่ได้กินเพคะ”

แม่นมซีพูดจบกงชงวี่ก็ลุกขึ้นจากไป เมื่อออกไปก็เป็น เวลาทั้งวัน

อ่องตวนเดินไปมาที่วังฮั่วหยาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถ สงบสติอารมณ์ได้ บอกว่าจะจับกุมคนก็จับทันที อ๋องเสีย นไม่ได้มีมิตรภาพที่ดีต่อพระชายาตวน เขาเป็นกังวลว่า อ๋องตวนจะปั้นเรื่องขึ้นเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว

รั่วไท่เฟยกลับดื่มชาอย่างสงบ

“เสด็จแม่ ท่านไม่เชื่อจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?” อ๋องตวนเป็น กังวลจุนฉูฉู อดไม่ได้ถามขึ้น

ฮั่วไท่เฟยจึงกล่าว: “เจ้าช่างใจร้อนเกินไป ถ้าเป็นนางก็ คือนาง ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“เสด็จแม่ นี่ก็โจ่งแจ้งเกินไป หากฉูฉูจะทำร้ายคนจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องนี้ด้วยตนเอง” อ๋องตวนหงุดหงิด เล็กน้อย การกระทำของผู้ใด นึกไม่ถึงว่าจะใช้จวนอ๋องต วนเป็นที่ทำกระสายยา
ฮั่วไท่เฟยมองกงชิงหยินที่ลนลาน: “หยินเอ๋อ ในเมื่อเจ้า รู้ว่ามีคนสายร้าย เจ้ายังกลัวอะไร?”

“เสด็จแม่ ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนพ่ะย่ะค่ะ”

“อย่างนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ใครให้ตอนนี้เจ้าไม่มี ตำแหน่งทางการแม้แต่นิด อ๋องเสียนกุมอำนาจทางการ ทหาร เขาเย่อหยิ่งเพียงนั้น ข้าคิดว่า……เขาต้องการทํา อะไร ผู้ใดจะสามารถขัดขวางได้?”

อ๋องตวนไม่อยากพูดเรื่องนี้ จึงเงียบไป

ฮั่วไท่เฟยก็เหนื่อยแล้ว มองบุตรชายอย่างไม่สบ อารมณ์นัก พูดถึงเรื่องนี้ก็เอาแต่หลีกเลี่ยง ทำไมนางถึง ให้กำเนิดลูกชายบุตรที่ไม่รู้จักโตเช่นนี้ ไม่พูดถึงเลยดี กว่า

ฮั่วไท่เฟยลุกขึ้นกลับไปที่ตำห้องบรรทม

กงชิงวี่กลับออกจากวังในตอนกลางคืน ผู้คนในวังตื่น ตระหนก คนของวังสวยหัวสู้จิ่นถูกจับ ในไม่ช้าคนอื่นๆ ใน วังสวยหัวก็ถูกจับเช่นกัน

วังสวยหัวของจุนเซียวเซียวเหลือเพียงจุนเซียวเซียวให้ อยู่ตามลำพังก็ไม่ใช่ทางออก กงชิงวี่จึงส่งคนอื่นไปดูแล

แต่ในไม่ช้ากงชิงวี่ก็อยู่ภายใต้การทรมานอย่างไร้ความ ปรานี ผู้คนในวังสวยหัวก็เปิดโปงว่า ได้เห็นสู้จิ่นแอบทำ อะไรบางอย่างในอาหารของเซียวผิน
สู้จิ่นถูกลากออกไปข้างนอก กงชิงวี่สวมชุดคลุมสีดำ มี คนยืนอยู่ข้างหลัง คบเพลิงโดยรอบสว่างไสว

อันหลิงหยุนเห็นสู้จิ่นคุกเข่าอยู่บนพื้นจากระยะไกล นางลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เรื่องนี้ผู้ใดสั่งการเจ้า?” สีหน้ากงชิงวี่เย็นชา

สู้จิ่นถูกทุบตีอย่างสาหัส นางสั่นอยู่บนพื้น ให้ตายก็ไม่ ยอมบอกว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง

“ข้าน้อยไม่มี ข้าน้อยไม่มีอะไรจะพูดเพคะ” สู้จิ่นไม่ยอม บอก กงชิงวี่ก็ไม่มีทางเลือก ให้คนนำเด็กอายุสิบขวบ ผลักไปตรงหน้าสู้จิ่น

“พี่” เมื่อเด็กเห็นสู้จิ่นก็ตะโกนร้องไห้ สู้จิ่นจึงดึงสติกลับ มาในทันทีทันใด เมื่อเห็นเด็กสู้จิ่นจึงดิ้นรนลุกขึ้น ร้องห่ม ร้องไห้บอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือนางคนเดียว ไม่เกี่ยวข้อง กับเด็ก

กงชิงวี่จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร เดินขึ้นหน้าดึงเด็ก ไปอีกฝั่ง: “เจ้าไม่พูดก็ได้ ข้าสามารถให้เด็กคนนี้มีชีวิต ต่อไปได้ แต่เขาสามารถมีชีวิตอยู่ภายในวังได้เท่านั้น”

ดวงตาของสู้จิ่นเบิกกว้าง นางเข้าใจว่ากงชิงฉี่หมายถึง อะไร

อยู่ในวังนี้ นอกจากฮ่องเต้ ผู้ชายทุกคนต้องเป็นขันที
สู้จิ่นร้องไห้: “ข้าน้อยพูด ข้าน้อยจะพูด”

อันหลิงหยุนผงะขึ้นมาทันที นางจะพูดจริงหรือ?

สูจิ่นคลานไปข้างหน้าลุกขึ้น: “จุนเซียวเซียวให้หม่อม ฉันทำเช่นนั้น นางบอกกับหม่อมฉัน มีเพียงฮ่องเต้ไม่มี บุตรเท่านั้น นางถึงจะมีโอกาสได้เป็นฮองเฮา นางยังอายุ น้อยยังสามารถมีลูกได้ ดังนั้นจึงนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม เพคะ”

อันหลิงหยุนเดินไป ดูเหมือนว่าสู้จิ่นจะตั้งใจไว้แล้ว

สงสารเด็กคนนั้นขึ้นมา แต่แปลก คนผู้นั้นสั่งการ สู้จีน ได้อย่างไร

สู้จิ๋นเป็นคนของตระกูลจุน ตามเข้าวังยังได้รับการคัด เลือกมาอย่างดี เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตระกูลจุนจะต้องมีส่วน เกี่ยวข้องด้วย

อันหลิงหยุนกลับไปถึงวังเพิ่งหยี ในเวลานี้แม่นมซีกำลัง ปรนนิบัติรับใช้เงินหยุนชู อันหลิงหยุนเข้าไปเสินหยุนชู

ลุกขึ้นทำความเคารพ

อันหลิงหยุนเดินไปแล้วนั่งลง ขณะนี้เสินหยุนชูตื่นแล้ว

“ขอบคุณพระชายาเสียนช่วยข้าไว้ หากไม่มีพระชายา เสียนยื่นมือมาช่วย เกรงว่าข้าคงไม่รอด”

“หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามหน้าที่ของตนเองเพคะ สิ่งอื่น หม่อมฉันก็ไม่กล้ารับประกัน ฮองเฮาไม่เป็นอะไรแล้ว ก็เป็นความโชคดีของฮองเฮาเพคะ”

แม่นม กล่าว: “พระชายาเสียน ได้ยินมาว่าภายนอก เริ่มมีการจับกุมคน และสงสัยไปถึงตระกูลจุนอย่างนั้น หรือเพคะ?”

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้ แต่นอกวังมีการจับกุมผู้คนอยู่จริงๆ”

ณ ตอนนี้ อันหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไร นางรู้แค่ว่า ฆ่า คนจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต

ในไม่ช้าก็มีคนเข้ามาในวังเพิ่งหยี ผู้คนกลุ่มหนึ่งได้ จับกุมแม่นมและสาวใช้ของเสินหยุนชู

แม่นมซีรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที รีบถามว่าเกิดอะไร

ขึ้น

คนที่มาจับกุมไม่พูด ผลักคนแล้วจากไป

เสินหยุนชูฝืนร่างกายลุกขึ้นนั่ง: “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เวลานี้อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้นพูด: “ฮองเฮาดูแลตนเองนะ เพคะ หม่อมฉันมีเรื่อง ขอไปก่อนเพคะ”

“พระชายาเสียน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เสินหยุนชู ไม่ยอมแพ้ อันหลิงหยุนส่ายหน้า

“หม่อมฉันก็มิทราบเพคะ ตอนที่หม่อมฉันมา รู้เพียงแค่สู้ จิ่นถูกจับ น้องชายนางถูกพาเข้ามาในวัง คิดว่านางคงพูด อะไร จึงเป็นเช่นนี้เพคะ”
อันหลิงหยุนถวายบังคมลาหลังพูดจบ ดวงตาเสินหยุนชู มองไปรอบๆ สายตาหยุดอยู่ตรงที่แม่นมซี: “แม่นมซี..….….…..

“แม่นม กราบอำลาฮองเฮา”

แม่นม คุกเข่า นํานับต่อเงินหยุนชู

เสินหยุนชูค่อยๆ หลับตาลง: “เป็นข้าที่ทําผิดต่อเจ้า

“ฮองเฮา ท่านดูแลตนเองให้ดีเพคะ หลังจากนี้ข้าน้อย ปรนนิบัติรับใช้ท่านไม่ได้อีกต่อไปแล้ว” แม่นมคุกเข่า คำนับหลายครั้ง ลุกขึ้นแล้วออกไป

เสินหยุนชูสีหน้าซีด นอนลงกลับไปช้าๆ

เสินหยุนเจ๋เดินเข้าใกล้จากด้านนอก เสินหยุนชูจึง ลืมตาอย่างงัวเงียมองไปที่เสินหยุนเจ๋

“ข้าไม่เข้าใจ” เสินหยุนเจี่ยืนอยู่ตรงนั้น หน้าดำค่ำ เครียด ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่เชื่อ ในท้ายที่สุดเรื่อง ทั้งหมดนี้ก็เป็นการกระทำพี่สาวของนาง

“เจ้าอายุยังน้อย ไม่เข้าใจก็เป็นเรื่องปกติ รอเจ้าอายุ เท่ากับข้าตอนนี้ เจ้าก็จะเข้าใจ อยู่รอดในสถานที่คนกิน คนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าก็อยากปล่อยเด็กที่อยู่ในท้อง แต่ ใครบางคนไม่ยอม จะให้ข้าทำอย่างไรล่ะ?”

เงินหยุนชูหลับตา เสินหยุนเจ๋ยังคงนิ่งอยู่ กระทั่งเกิด ความวุ่นวายนอกตำหนัก แม่นมซีถูกจับ เสินหยุนเจ๋หัน แล้ววิ่งออกไป
แม่นมซีก็ถูกจับแล้ว คนในวังวังเพิ่งหยีเลี่ยงไม่ได้ที่จะ ถูกทรมานอย่างไร้ความปรานี และเรื่องบางเรื่องก็ไม่ สามารถปิดเป็นความลับได้อีกต่อไป

เรื่องที่แม่นมซีไปพบสู้จิ่น มีคนเห็นเข้าแล้ว ไม่มีผู้ใด ทรยศผิดต่อเจ้านายแม่ว่าจะต้องตาย

แม้รู้ว่าจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในวังได้อีกต่อไป ก็ไม่ ยอมที่ตายไปเช่นนี้

แม่นมซีถูกจับในขณะที่อันหลิงหยุนอยู่ในลาน พวกนาง มองหน้ากัน อันหลิงหยุนเจ็บใจเป็นอย่างยิ่ง แท้จริงแล้ว ไม่ได้เป็นฝีมือแม่นมซี ไม่ว่าอย่างไรนางก็ดูออก

แต่สายตาแม่นมซีเหมือนตายทั้งเป็นราวกับจะบอกอัน หลิงหยุน ว่าจบลงแล้ว ทุกอย่างได้จบลงแล้ว

แม่นมซีค่อยๆ โค้งไปทางอันหลิงหยุน แสดงความอำลา ของนาง อันหลิงหยุนกำลังจะพูดบางสิ่ง แม่นมซียิ้ม แล้ว หันจากไป

อันหลิงหยุนไม่วางใจ จึงตามไปด้วย