บทที่ 265 ความเลวทรามของบุคคลคนหนึ่ง

เมื่อทุกคนออกไปแล้ว จุนเซียวเซียวจับมืออันหลิงหยุน แน่น: “ก่อนเกิดเรื่อง ข้าได้พบพี่สาว นางส่งขนมกุหลาบ กล่องหนึ่งให้ข้า กินกับข้าอยู่ครู่หนึ่ง แต่…..

จุนเซียวเซียวพูดติดๆ ขัดๆ เหลือบมองไปที่ประตู อัน หลิงหยุนโน้มตัวไปเอียงหน้าเข้าใกล้ปากจูนเซียวเซียว จุนเซียวเซียวพูดจบมองอันหลิงหยุน ในที่สุดดวงตาก็มี น้ำตา

“ข้ารู้ดี มีเพียงพระชายาเสียนที่สามารถช่วยข้าได้ ได้ โปรดช่วยข้าด้วย!

จุนเซียวเซียวน้ำตาไหล อันหลิงหยุนไม่อยากรู้ว่าน้ำตา ของจุนเซียวเซียวเป็นของจริงหรือเสแสร้ง แต่นางรู้ว่า ควรทําอย่างไร

อันหลิงหยุนกล่าว: “วางใจเถิดเพคะ ท่านต้องไม่เป็นไร”

จับข้อมือของจุนเซียวเซียว อันหลิงหยุนเริ่มทำการ สแกน เด็กในครรภ์ไม่มีชีวิตแล้ว ร่างกายประสบอุปสรรค อาจมีบุตรยาก บุคคลนี้ลงมือได้เลวทราม ถือเป็นการตัด เส้นทางของจุนเซียวเซียวทางหนึ่งเลย

โชคดีที่อันหลิงหยุนกลับมาทันเวลา มิฉะนั้นแม้ว่าจุน เซียวเซียวจะสามารถอยู่รอดได้ แต่ก็จะอยู่ได้ไม่นาน

“ท่านรออีกประเดี๋ยว ในไม่ช้าก็จะมีคนมาเพคะ”
“อืม”

จูนเซียวเซียวนอนกลับไป จับมืออันหลิงหยุนอยู่ตลอด เวลา ราวกับโลกใบใหญ่นี้ ในวังอันหนาวเหน็บ มีเพียงอัน หลิงเท่านั้นที่จะดึงนางเอาไว้

เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ตระกูลจุนไม่ออกหน้า

นี่คือความเหี้ยมโหดของตระกูลจุน ตระกูลจุนก็ทำอะไร ไม่ถูกเช่นกัน

ราชครูจุนรู้ดี เป็นไปไม่ได้ที่จะอาศัยผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อ แสวงหาผลกำไรในวัง

แต่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังใน ยิ่งเป็นสิ่งต้องห้าม สําหรับพวกเขา

ดังนั้นไม่ว่าจุนเซียวเซียวจะถูกถอดออกจากตำแหน่ งกุ้ยเฟยหรือเสียชีวิต ตระกูลจุนจะไม่มีข้อร้องเรียนใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

คิดว่าจุนเซียวเซียวก็ต้องเข้าใจ เริ่มตั้งวันที่นางเข้าวัง ตระกูลจุนก็ไม่ได้เป็นผู้หนุนหลังนางอีกต่อไป การจะได้ รับความสำคัญจากตระกูลอีกครั้ง มีเพียงทางเดียวคือยืน อยู่ในตำแหน่งที่สูง ตระกูลจุนจึงจะสามารถเป็นที่พึงให้ นางได้

ดังนั้น จุนเซียวเซียวจึงต้องมาหานาง

รออยู่พักหนึ่ง กงชิงวี่ก็มา กงชิงวี่เข้ามานำกล่องยาให้กับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนลุกขึ้นกระซิบบางอย่างข้าง หูกงชิงวี่ อันหลิงหยุนฉีดยาให้จุนเซียวเซียว กงชิงวี่ออก คำสั่ง: “ทหาร จับกุมพระชายาตวนเดี๋ยวนี้ ส่งไปกักขังไว้ ที่ต้าจงเจิ้งย่วน ไม่มีคำสั่งจากข้า ไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยม หากมีผู้ใดไม่พอใจ ให้ดำเนินการอย่างเฉียบขาดแล้ว ค่อยรายงานให้เบื้องบนทราบ

ให้กองทัพวี่หลิน ปิดล้อมตรวจสอบจวนอ๋องตวน ห้ามอ่ องตวนเข้าออกวังฮั่วหยาง

“พ่ะย่ะค่ะ”

กองทัพวี่หลินตูไห่รับคำสั่งไปดำเนินการ ดวงตาของจุน เซียวเซียวมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างว่างเปล่า: “พระชา ยาเสียน ข้ายังสามารถมองเห็นได้อยู่หรือไม่?”

“พระนางเป็นผู้มีบุญบารมี ย่อมต้องมองเห็น วางพระทัย เถิดเพคะ”

อันหลิงหยุนนำสารละลายสารอาหารและโปรตีนมา นางคิดไม่ถึง สิ่งเหล่านี้ได้ถูกนำมาใช้อย่างรวดเร็ว โชค ดีที่ช่วงก่อนหน้านางกลับไป มิฉะนั้นจุนเซียวเซียวจะ ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

อาการของจุนเซียวเซียวควบคุมได้แล้ว อันหลิงหยุน เตรียมไปดูเสินหยุนชู

“ท่านอ๋อง ข้าไปดูไทเฮา เซียวผินทางนี้ฝากท่านดูแล นะเพคะ”
กงชิงวี่หันกลับไปมองเซียวผิน: “ทหาร ไปเชิญหมอหล วงฮู้มา”

หมอหลวงฮูเป็นคนของหวางฮองไทเฮา เขามาน่าไว้ใจ ที่สุดแล้ว

อันหลิงหยุนรอจนกระทั่งหมอหลวงสู่มาถึง อธิบายวิธี การใช้หลอดเข็มอย่างชัดเจน สิ่งของมีวิธีใช้อย่างไร วิธี รับมือกับสถานการณ์ แล้วไปหาเสินหยุนชูที่วังเพิ่งหยี

แม่นมซีรออันหลิงหยุนอยู่นานแล้ว เห็นนางแล้วรีบก้าว ไป ถอนสายบัว: “ข้าน้อยถวายบังคมพระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนพยุงแม่นมซีทันที: “เชิญแม่นม ฮองเฮาเป็น อย่างไรบ้าง?”

“ยังคงหมดสติอยู่ เสียเลือดมาก แต่ไม่เห็นเด็กออกมา เสียทีเพคะ ตอนนี้เหล่าหมอหลวงทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่า จะทำอย่างไรดี หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ยังไม่พบเด็ก เกรงว่า ผู้ใหญ่ก็จะไม่สามารถรอดได้เพคะ”

“ข้าไปดู” อันหลิงหยุนสะพายกล่องยารีบเข้าไปดูเงิน หยุนชู

ขณะนี้มีกลิ่นเลือดคลุ้งอยู่ด้านหลังตำหนักบรรทม ทันทีที่อันหลิงหยุนเข้าไปก็เห็นเงินหยุนเจ๋ยืนอยู่ข้างใน เสินหยุนเจ่สีหน้าซีดเผือดรูปร่างทรุดโทรม ราวกับถูก ทรมานมา

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนดวงตาของเสินหยุนเจ๋ล่องลอยเป็นเวลานานก่อนที่สติกลับมา

อันหลิงหยุนเข้าไปดูเสินหยุนชู เสินหยุนเจ๋ตามเข้าไป

เสินหยุนชูดูอาการหนักกว่าจุนเซียวเซียว แต่นางยังคง ดูสดชื่นและมีแรงอยู่บ้าง

อันหลิงหยุนวางกล่องยาลงหยิบเม็ดยาให้เงินหยุนชู กินลงไปทันที จากนั้นเริ่มการสแกนเพื่อตรวจให้เงินหยุ นชู นางเป็นเหมือนกับจุนเซียวเซียว เป็นเพราะมีคนแอบ ทําอะไรบางอย่างจึงเกิดเรื่องขึ้น เพียงแค่ในท้องของนาง ไม่มีเด็กแล้ว ยาที่รุนแรงนี้ ทำให้เยื่อบุมดลูกของนางหลุด ออก มีอาการตกเลือด

อันหลิงหยุนลุกขึ้นฝังเข็มฉีดยาให้เงินหยุนชู ยาที่ใช้ เหมือนกับของจุนเซียวเซียว ที่ต่างกันคือ นางให้เงินหยุน ชูกินยาเม็ด วิธีนี้สามารถทำให้ท้องค่อยๆ หายไป

เสินหยุนชูยังคงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่บ้าง อันหลิงหยุ นเรียกแม่นมเก็บทำความสะอาดสิ่งเหล่านั้น จึงนั่งลงอยู่ กับเงินหยุนชู

เสินหยุนชูหลับไปพักหนึ่ง ลืมตาเห็นอันหลิงหยุนก็ไม่มี เรี่ยวแรงที่จะพูด

แต่แม่นมซี เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนเกิดเหตุ

“ก่อนเกิดเรื่องกับฮองเฮา พระชายาตวนได้มา ส่งขนม กุหลาบมาให้เล็กน้อย บอกว่าทำด้วยตนเอง หลังจาก ฮองเฮาเสวยเข้าไปก็เป็นเช่นนี้เพคะ” แม่นมซีตอบตามความเป็นจริง

อันหลิงหยุนถาม: “เรื่องนี้ฮ่องเต้เคยถามแล้วหรือไม่?”

“ถามแล้วเพคะ แต่ฮ่องเต้ไม่มีคำอธิบายรับสั่งใดๆ” แม่นม กล่าว

“ข้ารู้แล้ว สักพักอ๋องเสียนจะมา เจ้าบอกกับอ๋องเสียน เถิด” อันหลิงหยุนมองเสินหยุนชูครู่หนึ่ง นางหลับสนิท แล้วจึงลุกขึ้นเตรียมจากไป

วังเพิ่งหยีไม่มีชีวิตชีวาไปทั่วทุกทิศ มีกลิ่นคาวเลือดล่อง ลอยอยู่

อันหลิงหยุนออกมาจากข้างใน เสินหยุนเจ๋ก็ตามออกไป ด้วย

“พี่สาวข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เสินหยุนเจ๋เป็นห่วงเสินหยุ นชู ตามไปถาม

อันหลิงหยุนอธิบาย: “นางมีภาวะตกเลือด แต่ข้าฉีดยา ให้นางแล้วตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ต้องพักบนเตียงระยะหนึ่ง ระหว่างนี้จะต้องบำรุง

“ขอบคุณ”

เสินหยุนเจ๋ถอนหายใจด้วยความโล่งออก หันหลังกลับ

ไป

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองเสินหยุนเจ๋ นางไปที่หน้าประตูแล้วรอ

พระองค์ทั้งสองปลอดภัยลูกของนางก็จะปลอดภัย แต่ ฮ่องเต้ชิงหยู่จะเอาลูกของนางฝังไปด้วย อันหลิงหยุนใจ ห่อเหี่ยวมากยิ่งขึ้น

สถานที่แห่งนี้คือที่ใดกัน ผู้คนที่นี่น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งอันต รายใดๆ เอะอะก็ต้องถึงแก่ชีวิต

ฮ่องเต้ชิงหยู่นางคิดไปเองว่าไม่ใช่คนที่มีมิตรภาพที่ลึก ซึ้ง แต่หลังจากพบกันหลายครั้งจิตใจของนางก็เข้าข้าง ฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่บ้าง ฮ่องเต้เช่นนั้นคนหนึ่ง ถือเป็นเพื่อนที่ ดีกับนาง อันหลิงหยุนไม่ได้มีการเตรียมตัวรับมือเลย

คิดไม่ถึง เกิดเรื่องกับบุตรของเขา ก็เอานางเป็นที่ ระบาย หากอันหลิงหยุนยังไม่รู้สึกห่อเหี่ยวใจ ก็ไม่รู้จะว่า อย่างไรแล้ว

กงชิงวี่มาถึงวังเพิ่งหยีอย่างรวดเร็ว เข้าไปเห็นอันหลิง หยุนอยู่ที่หน้าประตู สามีภรรยาจะต้องถามเกี่ยวกับเรื่อง ของฮองเฮาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อพบกัน อันหลิงหยุ นตอบตามความจริง เพียงแค่ร่างกายทรุดลงโดยสิ้นเชิง อย่าพูดว่าคลอดลูกเลย กลัวว่าต่อไปอาจเป็นปัญหามี ชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสิบแปดปี

ขณะที่พูดเรื่องนี้ อันหลิงหยุนอ้างว้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

นางก็ไม่ใช่คนที่จมปลักอยู่ความทุกข์ แต่เพราะผู้คน และเรื่องต่างๆ ในวังใหญ่นี้ รู้สึกหมดหนทาง
คนๆ หนึ่ง สามารถโหดร้ายและไร้ความปรานีต่อตัวเอง ได้ขนาดนี้ แล้วนางจะใจอ่อนต่อผู้อื่นได้อีกหรือ

อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจน อย่างอื่นก็ส่งต่อให้กง