บทที่255 กล่องยาที่ข้ามภพมา
“เป็นอะไร? ข้าถามว่าเป็นอะไร?” เสียงตะคอกของกง ชิงวี
หมอจวนโจวพูด “ข้าน้อยไม่มีปัญญา ข้าน้อยช่วยพระ
ชายาไม่ได้”
ร่างกายอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเหงื่อ “หัวหน้า ฉันจะไป แล้วนะ”
ซูมู่หรงลงจากเขามาถึงข้างล่าง หันตัวกลับไปอุ้มอัน หลิงหยุน อันหลิงหยุนพิงอยู่ในรถ ฝืนลืมตาขึ้นมามองซูมู่ หรง น้ำตาก็
ไหลลงมา “ฉันไม่ชอบตรงนั้น แต่ฉันขาดเขาไม่ได้”
ซูมู่หรงมัวแต่เช็ดเหงื่อกับน้ำตาให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนพูด “ฉันไม่รู้ว่าฉันไปแล้ว จะเป็นแบบหาย ไปเลยหรือเป็นแบบไหน หรือทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน”
อันหลิงหยุนรู้สึกทุกอย่างหายไปเลย รวมทั้งใบหน้า ของซูมู่หรง
เสียงของกงชิงวี่ดังจนหูนางจะหนวก แล้วหายไปใน พริบตา
ทันใดนั้นตัวก็สั่น อันหลิงหยุนสะดุ้ง ลืมตาขึ้นมามอง เห็นกงชิงวี่มือถือกระบี่ เขาจะฆ่าหมอจวนโจว
“ข้าจะฆ่าเจ้า ให้เจ้า……
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนร่างกายอ่อนแอ แต่เวลานาง เรียกกงชิงวี่ กงชิงวี่คลายมือออก กระบี่หล่นลงพื้น
กงชิงวี่ตัวแข็งทื่อ แล้วรีบหันกลับมา อันหลิงหยุนยิ้ม “ท่านอ๋อง”
กงชิงวี่รีบเดินเข้ามานั่งใกล้อันหลิงหยุน “หลิงหยุน”
อันหลิงหยุนมองหมอจวนโจวที่คุกเข่าบนพื้น หมอจวน โจวตกใจมาก
“หมอจวนโจว เจ้าออกไปก่อน”
หมอจวนโจวตกใจจนตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้นมาแล้วล้มลงไป
อีก
พอลุกขึ้นมาไม่คิดอะไร รีบวิ่งออกไปข้างนอก
พวกอาหยู่กำลังเสียใจอยู่ข้างนอก มองเห็นหมอจวน โจววิ่งออกไปก็เลยเข้าไปดู
มองเห็นอันหลิงหยุนฟื้นแล้ว ทุกคนต่างพากันตกตะลึง
ไหนบอกว่าหยุดหายใจแล้ว?
อันหลิงหยุนขยับตัว สัมผัสใบหน้ากงชิงวี่ หนวดที่พึ่ง ออกทิ่มมือ
อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋อง ข้านอนไปนานแค่ไหน?”
“หนึ่งเดือน”
อันหลิงหยุนตกใจ “หนึ่งเดือน?”
กงชิงวี่พยักหน้า ดึงอันหลิงหยุนเข้ามากอด
อันหลิงหยุนหมดเรี่ยวแรง กอดกงชิงวี่สูดหายใจลึกๆ “ท่านอ๋อง เหนื่อยมาก!”
กงชิงวี่รัดแน่น “ข้าคิดไม่ออกแล้ว”
อันหลิงหยุนส่ายหัว ซบไหล่กงชิงวี่ถูไปมา นึกถึงใบหน้า อ่อนเยาว์ของซูมู่หรง น่าจะฝันไป
แล้วปล่อยอันหลิงหยุน นางนอนดูกงชิงวี่
กงชิงวี่รีบสั่งให้หมอจวนโจวกลับมา หมอจวนโจวสูดลม หายใจลึกๆแล้ววิ่งกลับมา ตกใจจนเหงื่อแตก
ตรวจอันหลิงหยุนเสร็จแล้วพูด “พระชายาร่างกาย อ่อนแอ นอกนั้นดีหมด เด็กก็ไม่เป็นอะไร
“อืม เตรียมของบำรุงไว้ ข้าเหนื่อยแล้ว จะไปพักผ่อน”
กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนไปที่สระหลิวหวง(อ่างกำมะถัน) อันหลิงหยุนไปอาบน้ำกับเขา
“ท่านอ๋องผอมลง”
อันหลังหยุนจับเอวกงขิง ผอมลงเยอะมาก
“ข้ารอมาสองวัน สองวันก็ไม่รีบร้อน กงชิงวี่พูดเสียง แหบ อันหลิงหยุนมองใบหน้าที่เรียวยาวของเขา
ผอมลงจริงๆ แต่ยิ่งหล่อกว่าเก่า
“เจ้ามองอะไร?” กงชิงไม่เข้าใจ
“น่ามองกว่าเมื่อก่อน”
อันหลิงหยุนไม่ห่วงอะไรแล้ว จูบกงชิงวี่ไปทีหนึ่ง จูบนี้มี ผลมาก กงชิงวี่อุ้มนางแล้วจูบกลับ
หลังจากนั้นกงชิงวี่ดึงนางเข้ามาข้างกาย พวกเขานั่งคุย กันในน้ำ
“ข้ารอถึงวันที่สาม ฮ่องเต้มา ข้าไม่ต้องการพบเขา”
อันหลิงหยุนจับแก้มกงชิงวี่ด้วยมือทั้งสองข้าง หอมแก้ม เบาๆ “ ท่านอ๋องพูดต่อ ไม่ต้องสนใจข้า”
กงชิงวี่ใจเต้น ใช้มืออาบน้ำให้อันหลิงหยุน “ข้ากับเขา ต่อไปไม่มีอะไรพัวพันกันอีก”
“ท่านไม่ทำงานในราชสำนักแล้วหรือ?”
“ไม่ทำแล้ว อยู่บ้านดูแลหลิงหยุน”
ความทุกข์ทรมานของกงชิงวี่ในเดือนนี้ ทั้งชีวิตไม่เคยมี
อันหลิงหยุนยิ้ม “ฮ่องเต้รู้ว่าเกิดเรื่องกับข้า?”
“รู้ ช่วงนี้ให้สวีกงกงมาทุกวัน”
“ไม่ให้หมอหลวงมาหรือ?” อันหลิงหยุนคิดฮ่องเต้คงคิด ว่านางหลอกคนอื่น
มาแล้ว มาแล้วหกเจ็ดคน ประหารไปแล้วสองคน”
“ทําไม?”
“ข้าไม่รู้
อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องก็เป็นกังวล?”
“ทั่วเมืองหลวงรู้หมด ว่าข้าอยู่เฝ้าคนตาย ไม่รู้ใครพูด พระชายาตายแล้ว ข้าได้จับคนมาจำนวนหนึ่ง ใครพูดข้า ก็ฆ่าคนนั้น
กงชิงวี่พูดด้วยความโกรธ อันหลิงหยุนผลักเขาออก แล้วถาม “เจ้าฆ่าคนหรือ?”
กงชิงวี่ทำหน้าเย็นชา “พวกเขาปล่อยข่าวลือ ว่าหลิงหยุ นตายแล้ว”
“ข้าถามเจ้า ได้ฆ่าคนไหม?”
มองเห็นสายตาที่คมเฉียดของอันหลิงหยุน กงชิงวี่ ลังเลเล็กน้อย แล้วส่ายหัว
ที่จริงเขาฆ่าไปแล้วสองคน
เห็นเขาหลบสายตา อันหลิงหยุนก็รู้เขาโกหก
“ท่านอ๋อง ถ้าข้าตายแล้ว ฟื้นขึ้นมาไม่ได้ ท่านจะฆ่า คน?”
กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “ถ้าอย่างนั้นก็ห้ามตาย ต้อง ตายหลังข้า”
“ท่านอ๋องท่านบ้าไปแล้ว?” อันหลิงหยุนรู้สึกโกรธ เป็น เพราะไม่มีแรงมิเช่นนั้นนางจะออกจากที่นี่
“ข้าเป็นหมอมีหน้าที่รักษาช่วยชีวิตคน ท่านล่ะ ฆ่าคน
ท่านอ๋อง ท่ากะจะให้หม่อมฉันบ้าตายหรือเปล่า?”
ก็หลิงหยุนนอนหลับก่อน ข้าเห็นเจ้านอนก็ไม่มีอะไร ข้า อดทนรอเจ้า แต่ว่าข้ารอแล้วรอเล่าเจ้าก็ไม่ฟื้น จะให้ข้า ทำอย่างไร?”
กงชิงวีก็โมโห พูดตะคอกเสียงดัง
พวกเขาจ้องตากัน อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่หัวพิงไหล่ เขา “พรุ่งนี้ไปขอโทษ เอาเงินทองไปให้เขา มีอะไรช่วย ได้ก็ช่วยเขา”
“อืม”
กงชิง กอดอันหลิงหยุน แล้วพูด “สุดท้ายข้าทนไม่ไหว แล้ว ข้าบอกกับตัวเอง หลิงหยุนต้องฟื้นแน่นอน แต่พวก เขาก็พูดอยู่
หน้าประตูจวน ข้าก็เลยวิ่งออกไป”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้แล้ว”
กงชิงวี่ก็เลยหยุดพูด อันหลิงหยุนเข้าใจความรู้สึกกงชิง
อาบน้ำเสร็จ อันหลิงหยุนก็ออกไป สองคนเตรียมตัวไป พักผ่อน อันหลิงหยุนตกใจกับกล่องยาที่วางอยู่บนเตียง
ยืนอยู่หน้าเตียงมองกล่องยาบนเตียงอย่างเหม่อลอย
กงชิงวี่ออกมามองเห็นอันหลิงหยุนใจลอย นึกว่าพึ่งตื่น แล้วเขาก็หยาบคายกับนาง เข้าไปกอดอันหลิงหยุน เอา แก้มแนบ
แก้มแล้วถาม “ข้าพูดหยาบคายกับเจ้าเกินไปใช่ไหม?”
“ท่านอ๋อง มีเรื่องหนึ่งจะพูดให้ท่านอ๋องฟัง “อันหลิงหยุน สียงเบา แต่สายตาจริงจังมาก
กงชิงวี่มองตามสายยตาอันหลิงหยุน บนเตียงมีกล่องสี เทาวางอยู่ เขาแปลกใจเดินไปที่เตียง ก้มตัวนำกล่องยา มา ดูได้สัก
พักก็นำมาเขย่า อันหลิงหยุนรีบห้าม “อย่าเขย่า”
กงชิง รีบหยุด อันหลิงหยุนเดินไปหาแล้วดึงออก หยิบ กล่องมา “ดู”
กงชิงวี่ยืนมองอย่างจริงจัง อันหลิงหยุนเปิดออก มีเสียง เปิดออก กงชิง ถอยออก เขาคิดว่าใส่อาวุธลับ
อันหลิงหยุนหัวเราะ หันกลับมามอง “ท่านกลัวอะไร?”
พูดจบก็ทำตาเหลือกใส่กงชิงวี่ หันตัวกลับไปเปิดกล่อง ข้างในกล่องมีขวดเล็กๆ ยังมีหลายอย่างที่ไม่เคยเห็น
กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ “นี่คืออะไร?”
“เป็นสิ่งของที่ใช้ในการรักษา แต่พวกนี้เป็นของใช้ ฉุกเฉิน ไม่ใช่ของที่หมอทั่วไปใช้ เป็นผ้าก๊อซกับยา ปฏิชีวนะเยอะมาก”
อันหลิงหยุนเปิดชั้นบน ข่างล่างเป็นเข็มฉีดยาปฏิชีวนะ ขวดเล็ก วางเรียงไว้อย่างเรียบร้อย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
