บทที่ 248 ความอดกลั้นของอ๋องตวน

เมื่อรถม้ามาถึงตำหนักกั๋วกงแล้วอันหลิงหยุนลงจากรถ ม้าไปหาหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว กำลัง อาบน้ำอยู่

ประตูปิดแน่น ข้างในมีแค่หยุนโล่ชวนแค่คนเดียว

ฮูหยินใหญ่เข้าไปประตูด้านในก็เห็นอ๋องตวนยืนรออยู่ หน้าประตูแล้ว เมื่อฮูหยินใหญ่เห็นก็โมโหโกรธ กลับไปที่ ห้องพักของตัวเองทันที

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่เพื่อไปหาอ๋องตวน

“อ๋องตวน เรื่องราวทั้งหมดได้เป็นไปตามความต้องการ ของท่านแล้ว พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างไม่เป็นหนี้ต่อกัน แล้ว “อันหลิงหยุนพูดอย่างไม่เกรงใจ

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองอันหลิงหยุนแล้วถาม ว่า: “ฉูฉูล่ะ?

“นางน่าจะกลับไปพร้อมราชครูจุนแล้ว”

อันหลิงหยุนนึกว่าอ๋องตามจะตามไปที่จวนราชครู แต่ เขากลับมองไปห้องของหยุนโล่ชวน มองไปที่ประตูอย่าง เหม่อลอย

“เจ้าออกไปได้แล้ว”อ๋องตวนไล่คน

อันหลิงหยุนกำลังเตรียมตัวเดินออกไป แต่ฮูหยินใหญ่ให้คนมาแจ้งข่าว คืนนี้ให้อันหลิงหยุนกินข้าวเสร็จแล้ว ค่อยกลับ อันหลิงหยุนจึงนั่งรอที่สวนก่อน

หยุนโล่ชวนนอนพิงอยู่ในอ่างอาบน้ำด้านใน ปวดเมื่อย ไปทั้งตัว อยู่ด้านในจนนอนหลับไปเลย

รอจนกว่าครึ่งชั่วยาม อ่องตวนถามขึ้น: “ชวนเอ๋อ”

หยุนโล่ชวนหลับไปแล้ว คหรือ่งค่อนวันก็ไม่ได้ยินเสียง ตอบสนองจากอันหลิงหยุน อ๋องตวนจึงไปผลักประตู ประตูด้านในไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เข้าจึงผลักประตูออก แล้วเดินเข้าไป

หยุนโล่ชวนขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าแผ่นหลังมีความ เย็นเกิดขึ้น จึงหันกลับไปมอง กงชิงหยินได้เดินเข้ามา แล้ว เมื่อมองไปเห็นมีคนอยู่ในน้ำกงชิงหยินรีบหันตัวกลับ ไป

ส่วนหยุนโล่ชวนก็กรีดร้องออกมา

อันหลิงหยุนก็ยังนั่งอยู่ข้างนอก อดไม่ได้ที่จะขัดหูของ ตัวเอง

กงชิงวี่นั่งอยู่ข้างๆ หยิบชาขึ้นมาดื่ม : “จงใจหรือ? ”

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา

แต่จงใจนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะนางรู้สึกว่าอ๋องตวนนั้น ทางทางแปลกๆ
ถ้าจะพูดว่าเปลี่ยนใจไปรักคนใหม่ก็เหมือนจะรวดเร็ว เกินไป ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วเป็น แน่!

แต่ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว อันหลิงหยุนก็ดูไม่ออกว่า เกิดอะไรขึ้น

จุนฉูฉูโดนราชครูจุนพากลับไปที่จวน จากนั้นโดนจับขัง คุกใต้ดินข้างใน

ในคุกใต้ดินนั้นเป็นสถานที่ที่กักขังคนทำผิด จุนฉูฉูไม่ เคยเข้ามาข้างในมาก่อน ครั้งนี้โดนจับมาขังข้างในทำให้ นางตกใจเกือบตาย บนพื้นเต็มไปด้วยหนู อีกทั้งยังมี กระดูกเต็มไปหมด

กระดูกพวกนั้น น่ากลัวมาก ทั้งหมดล้วนมาจากร่างกาย ของคนทั้งนั้น

จุนฉูฉูอยู่ในคุกใต้ดินข้างในร้องตะโกนให้ใครช่วยก็ ไม่มีคนสามารถมาช่วยเหลือได้

ที่จวนจุนนั้นทั้งนายทั้งบ่าวรับใช้ไม่มีใครสนใจความ เป็นความตายของจุนฉูฉู่เลย นางโดนโยนเข้าไปขังไว้ใน คุกใต้ดิน ไม่มีใครมาใส่ใจและเป็นห่วงเลย

อันหลิงหยุนกินข้าวที่ตำหนักกั๋วกง คนที่นั่งตรงข้ามนาง คืออ๋องตวนกับหยุนโล่ชวน แต่หยุนโล่ชวนนั้นนางก้มหน้า ตลอดเวลา อ๋องตวนนั้นก็สงบนิ่งมาก

วันนี้คนกินข้าวไม่เยอะ มีอ๋องตวนและหยุนโล่ชวน อันหลิงหยุนสามีภรรยา กั๋วกงใหญ่สามีภรรยา พวกเขากิน ข้าวในบ้าน ไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก แต่วันนี้พิเศษกว่า ปรกติ

หยุนโล่ชวนก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา เปรียบเสมือนภรรยา น้อยที่เงยหน้าขึ้นไม่ได้ยังไงอย่างนั้นเลย

หน้าแดงเหมือนแอปเปิล ตอนกินข้าวได้แต่ก้มหน้า อย่างเดียว

อ๋องตวนผิดไปกว่าปรกติหน่อย เขากินได้สักพักก็คืบ เนื้อไปให้หยุนโล่ชวนชิ้นหนึ่ง

หยุนโล่ชวนรับผิดชอบกิน เขารับผิดชอบคืบ

เมื่อกินข้าวเสร็จอันหลิงหยุนเตรียมตัวกลับ ฮูหยินใหญ่ ขอให้นางนอนค้างต่อ อยากพูดคุยกับนาง อันหลิงหยุน ยากที่จะปฏิเสธ จึงตอบตกลงนอนค้างที่ตำหนัก

จัดเตรียมห้องพักให้อันหลิงหยุนและกงชิงวี่แยกออก จากกัน อันหลิงหยุนพูดคุยกับฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง ส่วนกงชิงวี่พูดคุยกับอันกั๋วกง

เมื่อทั้งสองไปพักผ่อนนั้นก็ดึกมากแล้ว อันหลิงหยุนพัก อยู่ที่ตำหนักของหยุนโล่ชวน มองไปที่ห้องหยุนโล่ชวนยัง ไม่ได้ดับไฟ เลยยืนมองอีกสักพัก

“ท่านอ๋อง อ๋องตวนยังไม่กลับหรือ? “อันหลิงหยุนถาม เพราะสงสัยจริงๆ
อ๋องตวนรักจุนฉูฉูขนาดนั้น แต่ไม่กลับจวนจุน กลับอยู่ ที่นี่ต่อ

“ใช่”

อันหลิงหยุนถูกพาไปที่ห้อง ดับไฟขึ้นเตียง

อันหลิงหยุนสงสัยไม่เข้าใจ: “ท่านอ๋อง อ๋องตวนไม่ได้ ชอบพระชายาตวนแล้วจริงหรือ? ”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ ต้องรักษาตำหนักกั๋วกงไว้ให้ได้ก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ มีปัญหาอื่นเกิดขึ้น สำหรับอ๋องตวนนั้นไม่ว่าเรื่องงานหรือ เรื่องส่วนตัวก็ต้องอยู่ที่ตำหนักกั๋วกงอยู่แล้ว “กงชิงวี่พลิก ตัวสวมกอดอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนตัวแนบติดกับ ร่างกายของกงชิงวี่ ทำอะไรไม่ได้เลย

“ท่านอ๋อง หรือว่า เกิดที่ราชวงศ์ฮ่องเต้ ก็ไม่สามารถ เลือกความรักของตัวเองได้? “อันหลิงหยุนไม่ใช่ไม่เชื่อ ว่าอ๋องตวนสำนึกผิดแล้ว แต่ถ้าใครเจอเรื่องแบบนี้ ก็คง ไม่เชื่ออยู่แล้ว

ถ้าอ๋องตวนไม่ดื้อรั้น ยอมทำตามความต้องการของตัว เอง นางอาจจะรู้สึกสบายใจกว่านี้

แต่มาตอนนี้ เมื่อนึกถึงเงินสิบห้าหมื่นตำลึงนางก็ยอม ขายหยุนโล่ชวน อันหลิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจเลย

กงชิงวี่ใช้มือตบไปเบาๆที่ท้องนาง: “มีคนมากมายที่ ต่อสู้ประเทศนี้เพื่อกงชิงวี่ วีระบุรุษที่ปกป้องประเทศล้วนโดดเด่น ไม่สามารถทำให้พวกเขาเสียความรู้สึกได้ สิ่งที่ ทําได้คือพยายามปลอบพวกเขา สิ่งที่ปลอบประโลมพวก เขาได้ดีที่สุดก็คือแต่งงานกับลูกสาวหรือหลานสาวของ พวกเขาถึงจะทำให้พวกเขาวางใจได้

อันดับแรกคือเพื่อผูกมัดพวกเขาไว้ อันดับสองถือ เป็นการแสดงให้เห็นถึงการให้ความสำคัญพวกเขาอย่าง หนึ่ง ”

“ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่าอีกหน่อยถ้าลูกชายของพวก เราคอดออกมาก็ต้องมีชะตากรรมเช่นนี้? “อันหลิงหยุนรู้ สึกตกใจเป็นกังวล

กงชิงวี่ส่งเสียงอึมออกมา อันหลิงหยุนสีหน้าดิ่ง ลง: “แล้วถ้าคอดลูกสาว ถึงเวลานั้นถ้าเกิดประเทศ อื่นมาคิดร้าย ต้องการผูกสัมพันธ์กับเรา ถ้าเป็นเช่นนั้น ลูกสาวข้าก็โชคร้ายสิ?”

“หึ ลูกสาวของข้าอ๋องตวนไม่สามารถเอาไปขายให้แก่ ศัตรูได้

ไม่ได้พูดโกหก แต่ อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจ รู้ว่ากงชิง นางก็ยังรู้สึกกังวล

พลิกตัวไปกอดกงชิงวี่ อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : “คอด ผู้ชายทั้งหมดดีกว่า”
กงชิงวี่พูดอะไรไม่ออกจริงๆ!

ฝั่งตรงข้าม หยุนโล่ชวนยืนอยู่ในห้องอย่างไม่สบายใจ นัก อ๋องตวนนั่งอยู่บนเตียงแล้วคว้าอำนาจเป็นฝ่ายบงการ เอง

หยุนโล่ชวนจีจีวูวูแล้วพูดขึ้นว่า : “ท่านทำไมยังไม่กลับ

ไปอีก? ”

“ครั้งนี้ถือว่าตำหนักกั๋วกงยอมอ่อนข้อให้แล้ว ถ้าข้า กลับไปเช่นนี้ กลัวว่าอาจจะไปฟ้องร้องที่วังอีก คืนนี้ข้า นอนที่นี่”

“แล้วข้าจะไปอยู่ไหน? “หยุนโล่ชวนสับสนนัก ที่นี่ เป็นห้องนอนของนาง แต่เขานั่งอยู่บนเตียง นางควรทำ อย่างไรดี?

“เจ้านอนข้างใน ข้านอนข้างนอก

“ถ้าเช่นนั้นข้านอนที่พื้นก็ได้”หยุนโล่ชวนเป็นผู้หญิงที่ กล้าหาญ ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

นางเดินไปหยิบผ้าห่มเล้วเตรียมนอนที่พื้น อ๋องตวนจับ มือนางไว้ ทำให้หยุนโล่ชวนตกใจเหมือนถูกไฟลวก จึงรับ สะบัดมือออก

อ๋องตวนรีบปล่อย นางตกใจรีบถอยหลังไปกอดผ้าห่ม ไว้ สีหน้าน่าสงสารมองไปที่อ๋องตวน

อ๋องตวนสีหน้าขหรือมลงเล็กน้อย: “ขึ้นไปนอนข้างบนข้าแค่ไม่อยากให้คนของตำหนักกั๋วกงรู้ ว่าข้ารังแกเจ้า” หยุนโล่ชวนมองไปที่เตียง แล้วรีบวิ่งขึ้นไปนอน

ห่มผ้าห่มเสร็จแล้วดึงมันไปแนบชิดกับอก

อ๋องตวนถอดเสื้อผ้าออก ทีละชิ้นๆถอดออก จากนั้นลุก ไปหยิบชุดนอนที่เตรียมไว้แล้ว จากนั้นค่อยๆสวมใส่มัน เข้าไป

หยุนโล่ชวนรู้สึกอึดอัด มองไปที่อ๋องตวนใส่เสื้อผ้า อย่างช้าๆแล้วเดินมา ดึงผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปที่เตียง

ความกลัวที่มีตอนแรกถูกกำจัดออกไปหมดจากความ เชื่องช้าของอ๋องตวนไปแล้ว

หยุนโล่ชวนอดไม่ได้ที่จะพูดประชด: “ท่านเป็นผู้ชาย ทั้งแท่ง ทำไมแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าก็เชื่องช้าเช่นนี้ ถ้าไปออก รบข้างนอก เจ้าใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ กว่าท่านจะสวมใส่ชุด เกราะเสร็จ ก็คงโดนศัตรูทำร้ายอย่างสิ้นเชิงไปแล้ว”

อ๋องตวนค่อยๆหันหน้าไปมองหยุนโล่ชวน รู้สึกว่าเด็ก น้อยคนนี้พูดจากแปลกประหลาดนัก

“ท่านอ๋องคือท่านอ๋อง ไม่จําเป็นต้องไปออกรบ อีกอย่าง การสวมใส่ชุดนอน ไม่มีเรื่องเร่งรีบรออยู่ ทำไมต้องรีบ ขนาดนั้นด้วย?

“พูดแบบนี้ก็ถูก แต่ผู้ชายที่ดีต้องมีความทะเยอทะยาน และอุดมการณ์ที่สูงส่ง ความอยู่รอดของประเทศเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชาย ท่านอ๋องควรเป็นคนที่มีประโยชน์ ปกป้องประเทศ”

คำพูดของหยุนโล่ชวนทำให้กงชิงวี่รู้สึกเหม่อลอยไป เล็กน้อย

เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ทำไมหยุนโล่ชวนกับจุนฉูฉูแต่ต่าง กันมากขนาดนี้?

ฉูฉูวางแผนคิดร้ายไปทั่ว เพื่อหวังผลประโยชน์ส่วนตัว แต่หยุนโล่ชวนกลับอดกลั้นทุกอย่าง เพื่อประโยชน์ส่วน รวม

“ข้าเหนื่อยล่ะ นอนเถอะ”

กงชิงวี่หลับตาลง เขาก็ยังคิดถึงจุนฉูฉูมาก แต่เขาก็อด กลั้นมันไว้