บทที่ 246 แกล้งเป็นลม

ตอนนี้จุนฉูฉูกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่ของจุน ฉูฉูแน่นิ่งเหม่อลอย เหมือนดั่งคนตาย

อันหลิงหยุนใช้หางตามองดู แต่ไม่ได้เข้าไปห่วงใยอะไร

“หม่อมฉัน หม่อมฉันคำนับเสด็จแม่ พระนางไท่เฟย”

กงชิงวี่กับอันหลิงหยุนค้อมลงทักทายเข้าเฝ้า

ไม่เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่กับฮองเฮาเสินหยุนชูอันหลิงหยุนก็ ไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก วันก่อนมาในวังเพื่อช่วยตรวจ จับชีพจร ฮองเฮาถึงแม้จะไม่เป็นไร แต่ดูจากสีหน้าแล้วก็ ไม่สู้ดีนัก คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องของเงินหยุนเอ๋อที่กระทบ นาง ส่วนนางก็น่าจะคิดว่าปัญหายิ่งน้อยยิ่งดี เมื่อหวา งฮองไทเฮาไม่เรียกให้เข้าเฝ้า นางก็คงไม่ออกมาเพล่น พล่าน

สำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่นั้น เจอเรื่องเช่นนี้ท่านก็คงรำคาญ

ใจ

ฝ่ายหนึ่งคือฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงที่มีความดีปกป้อง รักษาประเทศ อีกฝ่ายคืออ๋องตวน ท่านคงไม่สะดวกใจ ออกหน้าเท่าไหร่นัก จึงหลีกเลี่ยงเสียเลยดีกว่า!

หวางฮองไทเฮาพูดขึ้นว่า: “ลุกขึ้นเถอะ เป็นคน ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น วันนี้ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมาก นัก”
าไทเฟยเช็ดน้าตาของเธอ : “ฮ่องเสียนเจ้าช่วยข้าพูด อะไรหน่อย ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงจะเอาความตายมา บีบอย่างเดียว!

กงชิง มองไป ถามขึ้นว่า: “วันนี้มีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

เมื่อกงชิงวี่เอ่ยปาก อันหลิงหยุนเลยไม่พูดอะไร

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดขึ้นว่า: “ข้าจะมาคุยเรื่อง หย่าร้างระหว่างอ๋องตวนกับชวนเอ๋อ ชวนเอ๋อเด็กคนนี้ไม่ คู่ควรกับอ๋องตวน

ฮูหยินใหญ่ ที่ข้ารู้มานั้น ผู้หญิงที่แต่งงานเข้าไปในจวน อ๋อง ไม่สามารถหย่าร้างกันได้”กงชิงวี่พูดอย่างเรียบเฉย อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันมองไปด้วยสีหน้าเคร่งข หรือม : “อ๋องเสียน ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นอ๋องซื่อเจิ้น ผู้ สำเร็จราชการแทนพระองค์) แต่ข้าก็ไม่เคยได้ยินเช่นนี้ มาก่อน ว่าผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับท่านอ๋องนั้นไม่สามารถ หย่าร้างกันได้? “

“ฮูหยินใหญ่ สิ่งแรกเลยคืออ่องตวนเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ของประเทศต้าเหลียง ผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับฮ่องเต้ และ เชื้อพระวงศ์ นอกเสียจากสามีเสียชีวิตแล้ว กลายเป็น หญิงม่ายถึงจะสามารถแยกออกจากสามีได้ ไม่เช่นั้นคือ หย่าร้างกันไม่ได้ ไม่ใช่เพียงแค่หย่าร้างกันไม่ได้ ถึงแม้ จะแยกกับสามีแล้ว ก็ต้องถูกจัดส่งไปอยู่ที่วัด จัดให้พัก อาศัยอยู่ที่วังเย็นของวังหลัง
ขอถามหน่อย สะใภ้ของพระราชวงศ์ จะไปอยู่ร่วมกับ ชายอื่นได้อย่างไร ถ้าทำเช่นนั้นก็เหมือนกับดูหมิ่นพระ ราชวงศ์”

ฮองไทเฮาพยักหน้า: “เป็นเช่นนั้นจริงๆ”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ ทันใดนั้นนางเกิดไม่อยากได้เงิน ขึ้นมา อยากช่วยหยุนโล่ชวนให้หนีออกไป

นี่เป็นการกลั่นแกล้งอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อได้ยินกง ชิงวี่พูดเช่นนั้น อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่า เขาตั้งใจจะใช้สิ่งนี้ กับเธอเช่นกัน

ไม้ค้ำที่อยู่ในมือของฮูหยินใหญ่ตีไปที่พื้นอย่างแรง ทำให้พื้นเกือบแตกร้าว

“ข้าถึงแม้ต้องตายอยู่ที่นี่ในวันนี้ ยังไงข้าก็ไม่ยอมให้ ชวนเอ๋อไปทนทุกข์ทรมานที่จวนอ๋องตวนเด็ดขาด ตำ หนักกั๋วกงของข้าได้สร้างผลงานออกรบปกป้องประเทศ เพื่อฮ่องเต้องค์ก่อน และทุ่มแทจงรักภักดีรับใช้ราชวงศ์ มาเป็นอย่างดี

ข้าไม่ได้ต้องการยศถาบรรดาศักดิ์ แต่ก็ไม่อยากให้ไป อดตายอยู่ที่จวนอ๋องตวน

ชวนเอ๋อเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่นาง อยู่นอกชายแดนไม่ค่อยได้กลับมา ข้าเป็นคนดูแลเลี้ยงดู นางจนเติบโต

ถึงแม้จะไม่ได้ทะนุถนอมจนเสียนิสัย แต่ก็เลี้ยงดูนางไม่ให้ขาดแคลนอะไร แต่นางอยู่ที่จวนอ๋องตวนกลับไม่ได้ กินอิ่มแถมเสื้อผ้าก็ไม่มีให้ใส่ได้อุ่นอีก

ชวนเอ๋อตั้งแต่เข้าไปอยู่ที่จวนอ๋องตวน ไม่เคยได้กินอิ่ม

และใส่ไม่อุ่นเลย แถมยังถูกปรักปรำว่าขโมยเงินหกหมื่น ตำลึงด้วย นําหนักกั๋วกงของข้าถึงแม้จะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่ได้อยาก

ได้เงินใคร

แผนการนี้ก็คิดออกมาได้ ข้าขอถามหน่อย……..

ชวนเอ่อคือได้ใช้ชีวิตแบบไหนกัน?

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงโมโหมาก สอบถามออกไปด้วย ความเกรี้ยวกราด

กงชิงวี่เหลือบมองจุนฉูฉูที่พื้น เขายังจำสิ่งที่เกิดขึ้นครั้ง สุดท้ายได้ แม้ว่าเขาจะไม่อยากฉีกหน้าเพื่อทำร้ายจุนฉูฉู เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เพราะนางเป็นต้นเหตุ จะโทษคนอื่น ไม่ได้

“ฮูหยินใหญ่ เรื่องของวังหลังนั้นอ๋องตวนไม่รู้เรื่องอะไร เลย ถึงแม้อ่องตวนจะมีความผิด แต่ผิดไม่ถึงตาย ท่านให้ พวกเขาหย่าร้างกัน ก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพระชายารอง หยุนเช่นกัน

มันเป็นความผิดของใคร ก็ให้คนนั้นรับผิดชอบ”

จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ สีหน้าซีดเซียว นางรู้สึกขบขัน : “อ๋องเสียน ท่านดีต่อข้าดีหน่อยไม่ได้เลยหรือยัง ไง? ”

“บังอาจ เจ้ายังกล้าพูดอีก”ฮั่วไท่เฟยเกรี้ยวกราดชี้ไปที่ จุนฉูฉู จุนฉูฉูน้ำตาไหลพราก รีบคุกเข่าหมอบคลาน “เสด็จแม่ ข้าผิดไปแล้ว เสด็จแม่ยกโทษให้ข้าด้วย

เถอะ”

“ข้ายกโทษให้เจ้ามีประโยชน์อะไร เจ้ามีความคิดชั่ว ร้าย ไม่อยากให้หยินเอ๋อได้ดี ร่างกายเจ้าไม่แข็งแรงเจ้า รู้ตัวดี แต่กลับให้หยินเอ่อละเลยชวนเอ๋อ เจ้ารู้ไหม ว่าข้า ได้สมยอมเจ้ามามากแล้ว

ข้าแค่คิดว่า เจ้าหยิ่งยโสเล็กน้อย ยังไงก็สามารถ เปลี่ยนแปลงได้ ไม่เห็นแก่หน้าข้า ยังไงก็คงเห็นแก่ หน้าของอ๋องตวน เพราะว่าเขาเป็นสามีของเจ้า เจ้าไม่ สามารถมีลูกให้เขาได้ แต่ยังมีคนอื่นสามารถมีลูกให้เขา ได้ ก็ถือว่าสมบูรณ์ครบถ้วนแล้ว แต่เจ้ากลับรังแกหักเงิน เบี้ยเลี้ยงค่ากินค่าเสื้อผ้าของชวนเอ๋อไป

เจ้าเป็นลูกสาวของตระกูลจุน ทำไมถึงโหดร้ายเช่น นี้ เจ้าจะให้ข้ายกโทษให้เจ้าได้อย่างไรกัน? “ฮั่วไท่เฟย ตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

จุนฉูฉูเสียใจมากวังหลังบ้านไหนไม่เป็นเช่นนี้ แต่เมื่อมา ถึงนาง กลับกลายเป็นเรื่องแบบนี้ไป

พูดตามตรง ก็เพราะว่าต้องให้เกียรติแก่ตำหนักกั๋วกง นั่นเอง?
แล้วนางล่ะ ต้องตายในมือของพวกเขาหรือ

จุนฉูฉูร้องไห้อยู่จากนั้นก็ได้เป็นลมไป มีคนเป็นลมไป ที่ตำหนัก เมื่ออันหลิงหยุนเห็นว่าคนได้เป็นลมไปแล้ว จึง เดินเข้าไปดู

ส่วนคนอื่นนั้นมองไม่เห็น

อันหลิงหยุนมองดูสักครู่ จึงหยิบยาให้จุนฉูฉูกิน จากนั้น วางจุนฉูฉูลงไปแล้วตัวเองก็ลุกขึ้น

ไม่ว่ายังไง ที่มาวันนี้ก็เพราะเงินสิบห้าหมื่นตำลึง ยังไงก็ ต้องช่วยอ๋องตวนก่อน

อันหลิงหยุนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฮูหยินใหญ่: “ฮู หยินใหญ่ ที่ท่านมาวันนี้ก็เพราะเรื่องหย่าร้างของพระ ชายารองหยุน

แล้วถ้าพระชายารองหยุนไม่หย่าร้างกัน ก็ไม่มีอะไร เกิดขึ้น ฮูหยินใหญ่ยอมให้เวลาสักครู่จะได้หรือไม่?

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมองไปที่อันหลิงหยุน ถาม ว่า : “ไม่หย่าร้าง ชวนเอ๋อก็ต้องตายอยู่ในจวนอ๋องต วน,

“ฮูหยินใหญ่ จะตายอยู่ข้างในหรือไม่ท่านรู้ได้ยังไง ตามที่ท่านรู้จักพระชายารองหยุนนั้น ด้วยอุปนิสัยของ นางแล้วนางเป็นคนที่ยินยอมทนเรื่องไม่ยุติธรรมได้อย่าง งั้นหรือ? ”
ฮูหยินแก่ครุ่นคิดสักครู่: “ไม่ยินยอม

“ถ้าเช่นนั้นแล้วฮูหยินใหญ่เคยคิดหรือไม่ว่า ที่พระชายา รองหยุนยินยอมกับเรื่องที่ไม่ยุติธรรม ทนอยู่ที่จวนอ๋องต วนเพราะอะไร? “คำถามที่อันหลิงหยุนถามออกมาทำให้ ทุกคนประหลาดใจนัก

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงคิดไม่ออกเหมือนกัน คิดไป แล้วด้วยอุปนิสัยของหลานสาวแล้วก็ไม่ได้เป็นคนเช่นนี้ เหมือนกัน

อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า: “ถึงแม้ว่าอ๋องตวนบางครั้งทำ อะไรให้คนอื่นไม่น่าพอใจนัก แต่อ๋องตวนก็มีข้อดีของเขา อยู่

พวกเราไม่รู้ แต่พระชายารองหยุนรู้

สิ่งที่ทำให้พระชายารองหยุตทนอยู่มาได้ ก็เพราะอ๋องตวน”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่ยอมเชื่อ อันหลิงหยุนสังเกต เห็นนางเริ่มหวั่นไหวเลยพูดต่อ : “ผู้หญิงของตำหนักกั วกงไม่แพ้ผู้ชาย ทุกคนล้วนภายนอกแข็งแกร่งจิตใจอ่อน โยน พวกเขาสามารถหยิบจับดาบและหอกได้ สามารถ ปกป้องประเทศได้ และสามารถอ่อนโยน ดูแลรักปกป้อง สามีได้

พระชายารองหยุนถึงแม้จะไม่แสดงออกมา แต่ตอนที่ อยู่ในวังดูแลอ๋องตวนนั้น ข้าได้เห็นกับตาของตัวเอง นาง ทนเห็นอ๋องตวนบาดเจ็บไม่ได้ ร้องไห้เสียใจหนักมาก
ขอถามหน่อยว่าถ้าไม่มีความรู้สึกดีๆให้กัน จะเป็นเช่นนี้ ได้อย่างไร?

ความรู้สึกของฮูหยินใหญ่ข้าเข้าใจดี ถ้าเป็นหลานสาว ของข้าที่ได้เจอกับเหตุการณ์ไม่ยุติธรรมเช่นนี้ ข้านี่แหละ จะเป็นคนแรกที่ลากตัวมันมาหั่นเป็นชิ้นๆ

แต่เมื่อมาคิดในอีกแง่มุมหนึ่ง เรื่องศักดิ์ศรีของผู้หญิง นั้นเป็นเรื่องใหญ่ พระชายารองหยุนถ้าหย่าร้างกันจริงๆ กังวลว่าในอนาคตข้างหน้าอาจจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ก็ได้

ตามปรกติแล้ว ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงสามารถตามหา ผู้ชายที่ปรารถนาได้อยู่แล้ว

ฮูหยินใหญ่เคยคิดหรือไม่ว่า ถ้าพระชายารองหยุนรัก อ๋องตวน ในใจมีแค่อ๋องตวนคนเดียว ทั้งชีวิตของนางอาจ จะต้องเสียใจมากก็ได้

เมื่อคนเรามีชีวิตอยู่ โดยเฉพราะผู้หญิง ความจริงแล้ว เรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ไม่ได้สำคัญเท่าใดนัก

หาคนที่เข้าใจนาง ชอบนางถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ฮูหยินใหญ่อายุมาถึงขนาดนี้แล้ว สิ่งที่ทำให้ฮูหยินใหญ่ ภูมิใจที่สุดไม่ใช่เพราะความรักที่อันกั๋วกงมีให้แก่ฮูหยิน ใหญ่หรอกหรือ? ”

“ความรัก”ฮูหยิงใหญ่ตำหนักกั๋วกงสายตาเย็นชา : “แต่ ความรักของอ๋องตวนไม่ได้อยู่ที่ชวนเอ๋อ มีประโยชน์อะไร?

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดประชดแล้วมองไปที่จุนฉูฉู ที่ตอนนี้หมดสติอยู่

นางหมดสติจริงหรือไม่นั้น ทุกคนน่าจะรู้ดีที่สุด