บทที่244 ฮูหยินใหญ่จะให้หย่าร้างกัน

เนื่องจากพ่อบ้านไม่มีวิชา ใช้เวลาเพียงไม่นานก็โดนตี จนหน้าบวมช้ำไปหมด

ตงเอ๋อไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับหยุนโล่ชวน นาง ตะโกนขึ้นว่า: “จวิ้นจู่ เขานั่นแหละที่เป็นคนสั่งให้ทำร้าย ข้า พวกเขาอยากตีแล้วบังคับให้ข้ายอมรับผิด จะตีให้ข้า ตาย

หยุนโล่ชวนได้ยินเช่นนั้นก็โมโหมาก และวิชาการต่อสู้ ของนางก็ดีมาก เมื่อนางเกรี้ยวกราดขึ้นมาได้ตีพ่อบ้าน จนบาดเจ็บไปนอนกองขอความช่วยเหลืออยู่บนพื้น

คนที่อยู่ในลานเตรียมจะลงมือ อ๋องตวนมองไป จึงไม่มี คนกล้าขยับ

เมื่อตีเสร็จ หยุนโล่ชวนยืนอยู่กับที่ ร่างกายส่ายไปมา ยืนไม่นิ่งเล็กน้อย แต่นางจับไม้ไว้ จึงใช้ไม้เป็นตัวพักพิง ไม่ให้ล้มลงไป

อ๋องตวนเดินไปหานาง ยังไม่ทันได้พูดอะไรจุนฉูฉูที่อยู่ ด้านหลังก็กุลีกุจอรีบวิ่งออกมา

“ท่านอ๋อง!

อ่องตวนหันกลับไปมอง จุนฉูฉูจึงกุลีกุจอเดินไปด้าน หน้า สีหน้าตื่นตระหนก: “ท่านอ๋อง”

อ่องตวนไม่ได้พูดอะไร หันกลับไปมองหยุนโล่ชวน
หยุนโล่ชวนหักไม้ในมือให้มันหักเป็นสองท่อน โยนทิ้ง แล้วเดินออกไป

เมื่อออกจากประตูหยุนโล่ชวนเป็นลมทันที ตงเอ๋อตกใจ ร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนเดินผ่านมาพอดี เห็นจวนอ๋องตวนคึกคักจึง เดินไปดู

หยุนโล่ชวนเป็นลมทำให้ทุกคนตกใจ นางรีบเดินเข้าไป ดู คนเป็นลมไปแล้ว ตงเอ๋อตกใจพูดอะไรไม่ออก

“อาหยู่……

อันหลิงหยุนเตรียมจะให้อาหย่เข้าไปอุ้มหยุนโล่ชวนขึ้น มา อ๋องตวนได้เดินออกมาจากด้านในพอดี

“หลบไป”สีหน้าไม่น่าดูนัก ก้มลงอุ้มหยุนโล่ชวนเพื่อจะ

พากลับ ตงเอ๋อยกมือขึ้นตีลงไปทันที เกือบตีโดนอ๋องตวน

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองเหตุการณ์ด้วยความมึนงงเล็ก

น้อย

อ๋องตวนโมโหโกรธตะโกนออกมา: “บังอาจ!

“เป็นเพราะพวกท่าน ไม่ให้จวิ้นจู่กินอาหารเลย ให้พวก ข้ากินแต่น้ำซาวข้าว จวิ้นจู่ไม่มีแรงเลย ถ้าท่านจะพาจ วิ้นจู่ไป ข้าจะขอสู้กับท่านอย่างไม่คิดชีวิต ท่านส่งจวิ้นจู่ ให้ข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงบอกฮูหยิน ใหญ่เดี๋ยวนี้ ว่าคนที่จวนอ๋องตวนทั้งเจ้านายและคนรับใช้รังแกเราสองคน ไม่ให้ข้าวเรากิน อีกทั้งยังใส่ร้ายว่าพวก เราขโมยเงินไปหกหมื่นนําลึงอีกด้วย

หกหมื่นต่าลึง!

พวกเราจะซ่อนมันยังไง?

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองอาหยู่ อาหยุ่ยิ้มออก มา: “ที่แท้คือเงินหายนี่เอง!

คนนอกอาจไม่รู้ มีหรือที่อาหยู่จะไม่รู้ แท้จริงแล้วก็คือ เงินกับบัญชีไม่ตรงกัน เลยใส่ร้ายโยนความผิดคนอื่น !

สีหน้าของอ๋องตัวไม่ดีนัก มองดูหยุนโล่ชวนที่อยู่ในอ้อม กอดซึ่งตัวเบาเหมือนจะลอยได้ ยอมปล่อยศักดิ์ศรีตัวเอง ลง แล้วพูดขึ้นว่า : “เจ้านายเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าจะไปไหน? ”

“ข้าจะกลับตำหนักกั๋วกง”

ตงเอ๋อเจ้าไปหา อ๋องตวนรีบอุ้มหยุนโล่ชวนขึ้นมาแล้ว หันกลับไป: “ข้าพาไปเอง เจ้านำทางอยู่ข้างหน้า”

ตงเอ๋อไม่ยอม อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า: “อ๋องตวนได้ เอ่ยปากแล้ว เจ้ายังไม่รีบถอยออกไปอีก? ”

ตงเอ๋อมองไปที่อันหลิงหยุนสักครู่ นางไว้ใจอันหลิงหยุน

เมื่อหลีกทางให้แล้วตงเอ๋อจ้องมองไปที่ตัวอ๋องตวน อ๋อง ตวนอุ้มหยุนโล่ชวนไว้แล้วกลับไปที่ตำหนักกั๋วกง อันหลิง หยุนก็เดินตามไปด้วย
จากจวนอ๋องตวนไปนําหนักกั๋วกงถ้าใช้ทางด้านหลัง จะใกล้กว่า อีกอย่างพวกเขาเดินออกไปจากด้านหลังก็ สามารถหลีกเลี่ยงคนบางส่วนได้

ประตูของตำหนักกั๋วกงเปิดอยู่แล้ว คนรับใช้เมื่อเห็นหยุ นโล่ชวนโดนอุ้มเข้ามา ตกใจทุกคนในตำหนักออกมาดู กันหมด

ไม่นานนักอ๋องตวนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

มีฮูหยินหลายท่านเมื่อเห็นภาพนี้เหมือนจะตายเสียให้ ได้ ปรกติไม่ว่าจะดุดันแค่นั้น แต่ในเวลานี้กลับดุดันไม่ขึ้น ในมือของแต่ล่ะคนถือผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตากันอยู่

ฉากนี้ยิ่งทำให้รู้สึกสลดใจ

ส่วนตงเอ๋อเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ยิ่งรู้สึกเสียใจ ร้องไห้ไป ด้วยพูดไปด้วยว่าตอนอยู่จวนอ๋องตวนเจอกับเหตุการณ์ ร้ายๆอะไรบ้าง

บรรดาฮูหยินเมื่อได้ยินเช่นนั้นต่างโมโหโกรธกัน จาก ตอนแรกที่ร้องไห้ตอนนี้กลายเป็นความโกรธ สายตาที่ จ้องมองไปที่อ๋องตวนนั้นเหมือนจะฆ่าแกงให้ตายกันไป ข้างหนึ่ง มีบางคนถึงกับดึงดาบออกมา

อันหลิงหยุนกลัวเกิดเรื่อง จึงไม่ได้เข้าใกล้นัก ส่วนอา หญ่ก็ปกป้องอันหลิงหยุนไว้ ป้องกันไว้ก่อนเผื่อจะเกิดเห

ตการณ์ไม่ดีขึ้น คนทั้งกลุ่มเดินไปที่ห้องหยุนโล่ชวนอย่างโกรธเคืองและทยอยกันเดินเข้าข้างในกัน

ห้องนอนของหยุนโล่ชวนนั้นกว้างสง่างาม อะไรที่ควรมี ก็มีครบทุกอย่าง อะไรที่ไม่ควรมีก็ไม่มีเลย ของใช้สำหรับ ผู้หญิงไม่มีให้เห็นเลยสักชิ้น

ที่สำคัญที่สุดคือกว้างขวางมาก ผนังในห้องนอนมี รูปภาพติดอยู่หลายภาพ ทั้งภูเขาแม่น้ำดูยิ่งใหญ่ ยังมี ดาบบางส่วน ถึงแม้จะดูโหดเหี้ยม แต่ก็ดูกลมกลืน

หยุนโล่ชวนไปนอนที่เตียง ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงรีบ เข้าไปในห้อง เมื่อเห็นคนหมดสติอยู่ สีหน้าไม่พอใจนัก

“อ๋องตวน ข้าให้หลานสาวแต่งงานกับท่าน แต่ไม่ใช่ หมายความว่าจะให้ท่านส่งนางกลับมาในสภาพนี้ เรื่อง นี้ ข้าต้องไปขอทวงความยุติธรรมแน่”ฮูหยินใหญ่กำ มือไว้ตรงอกให้การคำนับ จากนั้นเดินออกไปเพื่อไปที่ พระราชวัง

อ๋องตวนพูดขึ้น: “เรื่องนี้ข้ามีคำอธิบายให้แก่ท่านได้ ฮู หยินใหญ่อย่าเพิ่งโกรธ เดี๋ยวจะกระทบต่อสุขภาพ”

“เรื่องนี้ไม่ขอรบกวนท่านอ๋อง”ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง ไม่สนใจในตัวอ๋องตวน ไปดูอันหลิงหยุน ขณะนี้อันหลิง หยุนไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น กำลังช่วยหยุนโล่ชวนดูอาการ

“ร่างกายอ่อนเพลียไปหน่อย ไม่มีแรงนัก และผอมแห้ง ไปหน่อย เตรียมน้ำซุปไก่ให้ดื่ม เดี๋ยวสักพักก็น่าจะตื่นขึ้น มาเอง”
อันหลิงหยุนลุกยืนขึ้นนั่ง ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหัน ไปมองตงเอ๋อ ตงเอ๋อซมซานย่ำแย่เล็กน้อย เหมือนโดนตี ทั่วร่างกาย

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงทนไม่ได้กับเรื่องไม่ยุติธรรม มองไปที่ตงเอ๋อแล้วถามว่า: “พูดออกมา ว่าเกิดอะไร ขึ้น? ”

ตงเอ๋งรีบคุกเข่าลงทันที“ฮูหยินใหญ่ให้ความเป็นธรรม ด้วย”

ตงเอ๋อร้องไห้ออกมา เล่าทุกเรื่องที่ได้รับความกดดัน และรังแกจากจวนอ๋องตวนให้แก่ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง ฟัง

เมื่อฟังจบฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงถามขึ้นว่า: “ข้าขอ ถามเจ้าหน่อย เจ้าได้ขโมยเงินหกหมื่นตำลึงไปหรือไม่?

“ฮูหยินใหญ่ให้ความเป็นธรรมด้วย ตงเอ๋งจะขโมยเงิน ได้อย่างไร? ถึงแม้ต้องอดตาย ตงเอ๋อก็ไม่ทำเรื่องเช่นนี้ เด็ดขาด! ”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมองไปที่ญาติผู้หญิงคนอื่นๆใน ตำหนัก มีเด็กบางคนที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงในมือจับไม้เท้ายันไว้แล้ว พูดขึ้นว่า “ข้าจะบอกให้พวกเจ้าฟังไว้ วันข้างหน้าถ้าจะ แต่งงานอย่าไปใฝ่สูงแต่งงานกับคนที่ฐานะสูงส่งกว่าเรา เพราะถ้าไปใฝ่สูงแล้วก็จะได้รับจุดจบเช่นนี้”
ทุกคนหันหน้ามองไปที่อ๋องตวนพร้อมกัน สายตาที่ โกรธเกรี้ยวนั้นแทบจะอยากฆ่าอ๋องตวนให้ตายทั้งเป็น

ถ้าจะพูดว่าผู้หญิงบ้านอื่นแต่งงานกับอ๋องตวนถือ เป็นการใฝ่สูงคนฐานะสูงกว่า เพราะว่าอ๋องตวนถือเป็น เชื้อพระวงศ์

แต่สำหรับตำหนักกั๋วกงของพวกเขานั้นไม่ใช่ ฐานะของ พวกนางก็ไม่ได้ต้อยต่ำไปกว่าเชื้อพระวงค์ ผู้หญิงในตำ หนักกั๋วกงไม่มีใครกล้าดูถูกได้

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าอ๋องตวนโดนสั่งสอน แต่ก็ไม่ถือว่า หนักหนามาก ถึงแม้เข้าจะรักจุนฉูฉู แต่ก็ไม่สมควรให้ ท้ายจนขาดความยุติธรรม

อ๋องตวนนั่งลง : “ข้าก็ไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับ เรื่องนี้เท่าไหร่นัก แต่ที่ฮูหยินใหญ่พูดนั้นมันถูกต้องทุก อย่าง”

อันหลิงหยุนมองไปที่อ๋องตวน เขากลายเป็นคนดีเช่นนี้ ได้อย่างไร? รู้จักกลัวด้วย?

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงลุกขึ้น : “เข้ามา ดูแลชวนเอ๋อ ให้ดี ข้าจะเข้าวังขอพระราชโองการ ให้ชวนเอ๋อกับอ๋องต วนหย่าร้างกัน”

อ๋องตวนเห็นเช่นนั้นรีบลุกขึ้นทันที : “ฮูหยินใหญ่ ข้าผิด ไปแล้ว ขอร้องให้ฮูหยินใหญ่ให้โอกาสข้าในการไถ่โทษ สักครั้งเถอะ อีกอย่างเรื่องหย่าร้างนี้ก็มีผลกระทบต่อพระ ชายารองเหมือนกัน”
“กระทบหรือไม่นั้นผู้หญิงของตะกูลหยุนก็สามารถ แต่งงานออกไปได้ ถ้าไม่มีคนแต่งงานด้วยก็สามารถอยู่ที่ บ้านได้ ไม่กระทบความพักดีที่มีต่อฮ่องเต้หรอก

“ฮูหยินใหญ่ เรื่องนี้มีการเข้าใจผิดกัน ข้ากลับไปจะ สืบสวนให้ชัดเจนแน่นอน”

“อ๋องตวน ข้าอายุปูนนี้แล้ว ไม่ใช่เด็กที่จะมาหลอกกัน

ได้ง่ายๆ หรือว่าอ๋องตวนอยากให้คนผมหงอกส่งคนผมดำ

ก่อนอย่างงั้นหรือ?

อ๋องตวนเคยหลอกข้ามาครั้งหนึ่งแล้ว หรือว่าคิดจะ หลอกอีกครั้งอย่างนั้นหรือ?

อ๋องตวน อย่าหาว่าไม่ให้เกียรติท่านเลยนะ ท่านก็เคย เป็นรัชทายาทของราชวงศ์มาก่อน ท่านทำเรื่องเช่นนี้ ออกมาได้อย่างไร ท่านยังมีเกียรติภูมิของเชื้อพระวงศ์อยู่ อีกหรือไม่

ในฐานะที่เป็นท่านอ๋อง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องครองแผ่นดิน ในสายตาข้านั้นแค่วังหลังท่านยังจัดการไม่ได้เลย ช่าง เป็นเรื่องที่น่าผิดหวังยิ่งนัก”

“ฮูหยินใหญ่ข้ารู้ว่าข้าผิด แต่เรื่องหย่าร้างนั้นไม่ได้จริงๆ”

“หึ! ”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่ได้สนใจอ๋องตวนเลยสักนิด ก้าวเดินแล้วออกไปข้างนอก