บทที่241 ที่บ้านมีเมียที่ดุร้ายมักต้องทนทุกข์ทรมาน

หยุนโล่ชวนเดินไปถึงหน้าประตูมองเห็นอ๋องตวนยืนอยู่ นึกว่าอ๋องตวนเดินผ่านมาพอดี

“อ๋องตวน”โค้งตัวคำนับ แล้วเตรียมตัวเดินกลับเข้าไป

อ๋องตวนสำรวจหยุนโล่ชวนชั่วขณะ: “ช่วงนี้เจ้าออก ไปนอกบ้านทุกวัน เจ้าไปไหนหรือ?

อ๋องชินจงถูกขังไว้ในคุกนานแล้ว ร่างกายไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้หยุนโล่ชวนจึงออกจากจวนแล้วไปเยี่ยมทุกวัน ไป เช้า เย็นกลับ

อยากเอ่ยถึงอ๋องชินจงอยู่ แต่คำพูดถึงปากหยุนโล่ชวน ก็กลืนมันเข้าไป เพราะรู้ว่าอ๋องตวนไม่ชอบอ๋องชินจงอยู่ แล้วเลยไม่เอ่ยถึงเพราะไม่อยากสร้างปัญหา

“ออกไปเพราะมีธุระ ท่านอ๋องมีธุระอะไรหรือ? “หยุนโล่ ชวนไม่ชอบทะเลาะกับอ๋องตวน ส่วนใหญ่จะให้ความร่วม มือเสียมากว่า

อ๋องตวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง : “ ที่วังมีคนมา พระชายา มารับเจ้าแต่เจ้าไม่อยู่ ข้าเลยมารับเจ้ากลับโดยเฉพราะ กลับไปกับข้าเถอะ”

หยุนโล่ชวนคาดคิดไม่ถึง แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกประหลาด ฮั่วไท่เฟย(ไท่เฟย คือตำแหน่งพระสนม)ต้องให้แม่นมมา แน่เลย จวนอ๋องตวนถึงเป็นกังวลเช่นนี้
หยุนโล่ชวนรู้ดี ว่าจะพักอยู่ที่จวนอ๋องเสียนไปตลอดก็ คงไม่เหมาะสม จึงตอบตกลง

“ท่านอ๋องรอข้าก่อน ข้าขอไปเก็บของสักครู่”

เมื่อหยุนโล่ชวนพูดจบก็ไปที่ตำหนักจู๋หยุนทันที เก็บ เสื้อผ้าสองสามตัวแล้วพาตงเอ๋อออกมาด้วยกัน

เมื่ออ๋องตวนเห็นคนออกมา จึงพากลับไปที่จวนอ๋องตวน พร้อมกัน

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูของจวนอ๋องตวนแล้ว เห็น คนกำลังเก็บก้อนอิฐอยู่ สีหน้าของอ๋องตวนเปลี่ยนไป ทันที ยืนอยู่หน้าประตูมองก้อนอิฐจนเหม่อลอย

หยุนโล่ชวนรู้สึกประหลาดใจ “ทำไมช่างคุ้นตาขนาด นี้ ทำไมมันเหมือนก้อนอิฐที่หน้าห้องโถงของจวนอ๋องเสีย น?

อ๋องตวนกัดฟันกรามโกรธ แล้วเดินเข้าไปข้างใน

เโล่ชวนเดินตามเข้าไปในวังหลังอย่างประหลาดใจ หยุน อ๋องตวนพูดว่า: “ไปห้องโถงดูแม่นมเว่ยเดี๋ยวนี้ แล้วบอก ว่าพระชายาเป็นคนรับเจ้ามา ข้าจะไปดูนางก่อน”

“เพค่ะ”

หยุนโล่ชวนไปที่ห้องโถงทันที ส่วนอ๋องตวนนั้นไม่ได้ไป หาจุนฉูฉูที่วังหลัง แต่ไปที่ห้องเก็บเงิน
“ท่านอ๋อง” เมื่อเสมียนบัญชีเห็นอ๋องตวนจึงรีบออกมา อนรับทันที

อ๋องตวนถาม: “เมื่อกี้ได้มีการเอาเงินออกไปใช่ไหม

เสมียนบัญชีนึกว่าเป็นความต้องการของอ๋องตวน เพราะว่ามันค่อนข้างเยอะ ตอนนี้อ่องตวนมาถามอีก จึง ตอบตามความจริงไปทุกอย่าง

“พ่ะย่ะค่ะ มีคนมาเอาเงินไป”

“เท่าไหร่? ”

“หกหมื่นตำลึง”

เสมียนบัญชีให้คำตอบ

สีหน้าของอ๋องตวนซีดลงทันที เมื่อนึกถึงคำพูดของพ่อ บ้านจวนอ๋องเสียน มีผู้หญิงกระทำการเหลาะแหละต่อ อ๋องเสียน ยังมีอิฐที่อยู่ตรงหน้าประตูอ๋องตวนอีก ?

มาวันนี้เงินโดนหลอกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ความจริงทำไม ต้องเอาเงินเพื่อทำการปิดปากด้วย?

อ๋องตัวหันกลับเสมียนบัญชีถามขึ้น: “ ท่านอ๋อง มีเรื่อง ” อะไรหรือ? ”

“ไม่มีอะไร เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ

เมื่ออ๋องตวนเดินออกไปถึงหน้าประตูพูดว่า : “เรื่องที่ข้ามาที่นี่ไม่ต้องบอกพระชายากับพ่อบ้านนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ ”

อ๋องตวนออกมาแล้วก็ไปที่วังหลัง ไม่ได้เข้าไปข้างใน สั่งคนให้ไปรายงานจุนฉูฉูว่าเขาได้รับหยุนโล่ชวนกลับมา แล้ว

จุนฉูฉูจึงบังคับร่างกายที่ปวดร้าวทรมานของนาง ออก มาจานลาน

เมื่อเห็นอ๋องตวนจุนฉูฉูรีบเดินเข้าไปหา โค้งตัว คํานับ: “ท่านอ๋อง”

คนกลับมาแล้ว อยู่ที่ห้องโถง เจ้าไปหานางเถอะ”

อ๋องตวนหันกลับไปที่ห้องโถง จุนฉูฉูไม่ได้สังเกตว่ามี อะไรผิดปรกติ เดินตามหลังอ๋องตวนไปห้องโถง

อ๋องตวนกังวลพูดอะไรไม่ออก ในใจกระวนกระวาย

กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องโถง หยุนโล่ชวนทำตาม กลยุทธ์ที่เหมาะสมของเจ้าบ้าน ต้อนรับแม่นมเว่ยอย่าง สุภาพ

แม่นมเว่ยตอนนี้รู้สึกได้ว่า ถึงแม้หยุนโล่ชวนจะมาจาก ตระกูลลูกหลานของนักรบ แต่เมื่อเทียบกับจุนฉูฉูแล้ว กลับยิ่งเหมาะสมที่จะเป็นพระชายาอ๋องตวนมากกว่า
แต่เรื่องแบบนี้แม่นมเว่ยก็ไม่มีสิทธิตัดสินใจได้ เพราะ คนรับใช้มีหน้าที่ทําตามคําสั่งของเจ้านายเท่านั้นเอง

เมื่อพระชายารองหยุนกลับถึงจวนอ๋องตวนแล้ว แม่นม เว่ยก็ไม่อยากจะอยู่ต่อ

“ข้าน้อยจะกลับไปกราบทูลฝ่าบาท” แม่นมเว่ยออกมา แล้วเดินไปที่ทางประตู จุนฉูฉูรีบตามไปส่ง หยุนโล่ชวนก็ เดินตามไปด้วย

ส่วนอ๋องตวนนั่งลงเริ่มเหม่อลอย

จุนฉูฉูกลับมาแล้วพูดกับอ๋องตวนว่า: “ในเมื่อพระ ชายารองหยุนกลับมาแล้ว หม่อมฉันขอไปเตรียมที่พักให้ ก่อน ท่านอ๋องรอก่อน เดี๋ยวหม่อมฉันจะรีบกลับมา

ส่วนหยุนโล่ชุนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หันกลับแล้วเดิน ออกไป

กง วี่แช่ในสระหลิวหวง(กำมะถัน)ทั้งวัน เพื่อทำความ สะอาดร่างกาย

อันหลิงหยุนยืนอยู่บนอ่างจ้องมองไปที่กงชิงวี่ สีหน้า ไม่พอใจนัก กงชิงวี่อยากอธิบาย แต่เมื่ออ้าปากแล้วก็พูด อะไรไม่ออก

“พระชายา ได้เวลากินข้าวแล้ว”

พ่อบ้านรายงานอยู่ข้างนอก เนื่องจากท่างอ๋องยังไม่ ออกมา กังวลว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เลยรีบมาเตือน
อันหลิงหยุนจึงถามขึ้นว่า: “ล้างสะอาดแล้วหรือยัง? ”

*สะอาดแล้ว ข้าแช่จนตัวจะเปี่ยแล้ว แช่มาทั้งวัน แล้ว”กงชิง พูดอย่างเจ็บช้ำ

ร่างกายทนไม่ไหวแล้วหรือ

อันหลิงหยุนจึงหันกลับออกไป: “ออกมาเถอะ”

กงชิง รีบออกมา แล้วออกไปข้างนอกเปลี่ยนเสื้อผ้า ทันที มองดูมือกับเท้าตัวเองแช่จนเปี่ยหมดแล้ว

เมื่อถึงกลางคืนกงชิงวี่ก็ไม่ได้ออกไปข้างนอก อันหลิง หยุนเลยสั่งคนให้จัดอาหารมาส่งให้ถึงในห้อง เพื่อให้กง ชิง ได้กินอิ่มท้อง

เมื่อกินข้าวเสร็จกงชิงได้อธิบาย: “เรื่องนี้ข้าไม่ได้เต็ม ใจจริงๆ ข้าก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจุนฉูฉูจะไร้ยางอาย เช่นนี้”

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วขึ้นมา: “ที่นางไร้ยางอาย ไม่ใช่ เป็นเพราะท่านหรือ รู้ทั้งรู้ว่านางมีใจต่อท่าน ท่านยังให้ โอกาสนางได้อยู่ตามลำพังด้วยกัน ท่านจงใจให้นางฉวย โอกาสกับท่าน

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร นางมาเจอข้าก็ไม่ได้พาสาวใช้มา ด้วย แต่กลับมารอข้าคนเดียวอยู่ที่ห้องโถง? “กงชิงรู้สึ กเสียใจ

อันหลิงหยุนไม่ได้โกรธมากขนาดนั้นแล้ว แต่ก็เตือนว่า: “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ห้ามมีครั้งต่อไปอีก”

หยุนหยุนไม่โกรธแล้วหรือ? “กงชิงอยากวิ่งเข้าไป โอบกอดอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนพูดกับกงชิงวี่ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก : ” ข้าโกรธคือท่านจัดการเรื่องนี้ไม่เป็น ครั้งนี้ยังดีที่ข้า เป็นคนเห็น ถ้าคนที่เห็นคืออ๋องตวน แล้วท่านจุนฉูฉูเกิด โยนความผิดให้ท่าน จุนฉูฉูร้องไห้เก่งขนาดนั้น ท่านจะ ทํายังไงดี?

ถ้าถึงเวลานั้นอ๋องตวนกับท่านกลายเป็นศัตรูกัน ท่าน คิดว่าท่านจะทำยังไงดี? ”

กงชิงวีรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ตั้งสติได้เขามองอันหลิงหยุ นอย่างซาบซึ้ง: “ไม่ว่ายังไง ข้าต้องขอขอบใจหยุนหยุ นมาก เรื่องเช่นนี้ข้าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก

ก่อนหน้านี้อยู่ที่จวนของพวกเรา นางเคยทำเช่นนี้ แล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่านางจะใช้วิธีเดิมอีก เพราะฉะนั้นถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาอีก

ครั้งต่อไปข้าจะไม่ชะล่าใจอีก”

อันหลิงหยุนจึงปล่อยชิงวี่ไม่เอาเรื่องอีก แต่ถามขึ้น ว่า“ท่านไม่ได้มีใจให้นางจริงๆหรือ? ”

“ข้าจำนางไม่ได้แล้วจริงๆ ในสายตาของข้า นางเป็น พระชายาของอ๋องตวน สำหรับเรื่องที่ผ่านมา…….…..
กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนอย่างระวัง : “ข้าพูดไปแล้วหยุ นหยุนเจ้าอาจจะไม่เชื่อ สำหรับข้านั้น ก่อนจะเจอหยุนหยุ น ผู้หญิงก็เป็นแค่ผู้หญิง การแต่งงานกับจุนฉูฉูก็แค่ความ เหมาะสมเท่านั้น

ข้ากับนางโตมาด้วยกัน ตามหลักก็ต้องแต่งงานอยู่แล้ว

อีกอย่างข้าก็ไม่เคยคิดอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน แต่มาวันนี้ ถ้าไม่ให้หยุนหยุนแก่ข้า ข้าก็ไม่ยินยอม เหมือนกัน”

“คำพูดหวานๆ”อันหลิงหยุนนั้นชอบฟังมาก แต่เสียดาย คำพูดที่น่าฟังนางก็กังวลกลัวโดนหลอกเหมือนกัน

กงชิงวี่ลุกขึ้น กลับไปนอนต่อถ้าไม่เชื่อเขาก็ไม่อยาก พูดมันอีก

อันหลิงหยุนเดินไปแล้วนั่งลง เห็นกงชิงวี่สีหน้าไม่ค่อยดี

รู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย: “ร่างกายไม่สบายหรือ?

“มีบ้างเล็กน้อย รู้สึกยังมีอาการเจ็บอยู่”กงชิงวี่แช่อยู่ใน น้ำหลายชั่วยาม ร่างกายที่ว่าแข็งแรงก็ทนไม่ไหว เขาไม่ พูด ไม่ออกมา เพราะกลัวนางโกรธทำให้นางเสียสุขภาพ

มาตอนนี้รู้สึกเสียดาย ถ้ายอมพูดคำอ่อนโยนตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้!

อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าเขาออก เอายามา เพื่อทาให้เขา
“หยินหยุน อีกหน่อยข้าจะระวังให้มากกว่านี้

ทาไปทามาก็หลับไป แต่ในปากก็พึมพำออกมาว่าอีก หน่อยจะระวังตัวให้มากกว่านี้

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น คนได้หลับไปแล้ว

แต่เมื่อเห็นมือของเขาจับเสื้อผ้าของนางไว้ ยังไม่ยอม ปล่อยออกง่ายๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ