บทที่ 239 โมโหตีจุนฉูฉู

จุนฉูฉูก็คิดไม่ถึงว่าคนที่มาต้อนรับนางจะเป็นกงชิงวิ่

ไม่ได้พบกับกงชิงวี่สักพักหนึ่งแล้ว กงชิง ดูมีเสน่ห์มาก ขึ้นจริงๆ

จุนฉูฉูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนลิงกระโดดม้าวิ่ง ถึงกับอยากเดินเข้าไปหากงชิงสี่

“วี่เกอเกอ” จุนฉูฉูอดกลั้นไม่อยู่เรียกไปหนึ่งคำ

กงชิงวี่มองไปที่จุนฉูฉูครู่หนึ่งด้วยความไม่พอใจ “พระ ชายาตวนโปรดสงวนกิริยา”

จุนฉูฉูรู้สึกน่าขำ น้อมคำนับ “อ๋องเสียน

กงชิงวี่ก็ไม่ได้เชิญจุนฉูฉูนั่งลง ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ใน ห้องโถง เขามองไปที่จุนฉูฉูกล่าวถามว่า “พ่อบ้านบอกว่า พระชายาตวนมาที่นี่เพื่อมารับพระชายารองหยุน?”

“ใช่ ข้ามารับพระชายารองหยุน ไม่ทราบว่าพระชายา รองหยุนอยู่ตรงไหน?” ต่อหน้ากงชิงวี่จุนฉูฉูยังไม่อยากที่ จะยอมรับอยู่ดี นางคือพระชายาตวน นางใช้คำว่าข้า แค่ อยากจะเตือนกงชิงวี่ พวกเขาเคยมีกันมาก่อน

กงชิงวี่ไม่ชอบเรื่องพวกนี้แหละ

“พระชายารองหยุนไม่อยู่ที่จวน ออกไปแต่เช้าแล้ว ข้า ส่งคนไปหาแล้ว พระชายาตวนรออยู่ที่นี่เถอะ”
พูดจบกงชิงวี่ก้าวเท้ากำลังจะจากไป อยู่กับจุนฉูฉูสัก พักก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวจริงๆ

จุนฉูฉูก้าวออกมาหนึ่งก้าว ยืนขวางหน้ากงชิงวี่เอาไว้ นางเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ เงยหน้าเล็กน้อยเป็นความ รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด

“ท่านกลัวอะไร?นางหรือ?” จุนฉูฉูยากจะทำใจจริงๆ กลายเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกงชิงวี่แบบนี้

เดิมที พวกเขาควรจะเป็นคู่กัน

น้ำเสียงกงชิงวี่เย็นชา “หลบไป”

ไม่อยากพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียวจริงๆ

จุนฉูฉูกอดเอวกงชิงวี่เอาไว้ เอาตัวไปติดไว้ “ไม่หลบ มี ปัญญาก็ตีข้าให้ตาย ข้าจะได้ไม่มาให้เห็นอีก”

กงชิงวี่ตกใจจนตัวแข็ง จิตใต้สำนึกต้องการผลักจุนฉูฉู ออก แต่นางกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

ไม่เพียงแค่นั้น นางยังเงยหน้าจูบหน้ากงชิงวิ่

อาหยุ่เห็นท่าไม่ดี หันหลังรีบวิ่งไปหาอันหลิงหยุน

เวลานี้อันหลิงหยุนเพิ่งจะนอนลงไป อยากกินของ เปรี้ยว ชอบกินของเปรี้ยว ไม่ได้รู้สึกว่าอึดอัดไม่สบาย หรือมีความเคยชินที่ไม่ดี แต่แค่อยากกินเฉยๆ
สามารถกินเนื้อสัตว์ได้ แล้วยังสามารถเห็นของคาวได้ ไม่เหมือนหญิงตั้งครรภ์ทั่วไป นางแค่รู้สึกตะกละเล็กน้อย แต่ไม่มีอาการคลื่นไส้อาเจียน

อยากกินของเปรี้ยว โดยเฉพาะบ๊วยเปรี้ยว

เพิ่งจะหลับตาลง เตรียมกินคำนี้เสร็จก็พักผ่อนเลย

อาหยู่รีบร้อนมาถึงหน้าประตู “พระชายา”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมองไปที่ประตู ได้ยินอาหยู่วิ่งมา จนเหนื่อยหอบยังนึกว่าเกิดเรื่องคอขาดบาดตายอะไรขึ้น

“มีเรื่องอะไร”

“พระชายาตวนลวนลามท่านอ๋อง” อาหยู่กล่าว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นนั่ง หยิบเอาเสื้อคลุมมาคลุมแล้วก็ ออกไป

อาหมู่ผงะตกใจอยู่หน้าประตู อันหลิงหยุนออกจาก ประตูแล้วก็เดินไป

หงเถาลุ่ยหลิวเหลือบมองไปที่อาหยู่ พักนี้อาหยู่ยิ่งอยู่ ยิ่งไม่รู้ความ พระชายาแท้งกำลังอยู่ไฟ บ้าไปแล้วใช่หรือ ไม่?

ร่างกายจะเอาหรือเปล่า โทษใคร?

ลุ่ยหลิวรีบเข้ามาขวาง “พระชายา ร่างกายท่านไม่แข็งแรง ให้ข้าน้อยไปดูเอง หากว่าเกิดเรื่องจริง ข้าน้อยจะ ช่วยท่านตีนางเอง”

อันหลิงหยุนไม่เชื่อหรอก ถึงลุ่ยหลิวจะใจกล้าแค่ไหนก็ ไม่กล้า พระชายาตวนหรอก

อันหลิงหยุนเดินเร็วมาก คนของจวนอ๋องตวนเห็นแค่ ลานโอวหลานมีคนใส่เสื้อแดงออกมาหนึ่งคน ท่าเดิน เหมือนสายรุ้ง อาหยู่ที่อยู่ด้านหลังยังตามไม่ทัน

หงเถาลุ่ยหลิววิ่งเหยาะๆตลอดทาง

อันหลิงหยุนเดินผ่านใต้ต้นไม้เดินผ่านไปแล้ว หันหลัง กลับไปที่ใต้ต้นไม้ หยิบไม้กวาดที่อยู่ใต้ต้นไม้ออกมา

“ถือไว้” ไม้กวาดโยนให้ลุ่ยหลิว อันหลิงหยุนหันหลัง ไปที่ห้องโถงด้านหน้า

เดินจนถึงหน้าประตูใช้เท้าเตะไปยังประตูที่เปิดไว้อยู่

แล้ว

กงชิงวี่กำลังผลักและดันอยู่กับจุนฉูฉู คนหนึ่งตะโกน บอกไปให้พ้นหน้าข้า อีกคนไม่สนใจอะไรกระโจนเข้าไป กอดจูบกงชิงวี่

การเตะของอันหลิงหยุนทำให้กงชิงวี่ตกใจจนตัวแข็ง ตอนที่เขากำลังมองอันหลิงหยุนอยู่ จุนฉูฉูจับไปที่หน้า ของเขาแล้วจูบ

กงชิงวี่ตกใจจนสลัดจุนฉูฉูทิ้งไป จุนฉูฉล้มลงไปบนพื้นเจ็บจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

กงชิงวี่รีบเช็ดหน้าเช็ดตา “หยุนหยุน……

อันหลิงหยุนมองเขม่นไปที่กงชิงวี่ครู่หนึ่ง จากนั้นมอง ไปทางจุนฉูฉูที่กำลังได้ใจ จุนฉูฉูนั่งอยู่ตรงนั้น ยิ้มออก อย่างได้ใจเป็นที่สุด

เหมือนกำลังพูดว่า ข้าจูบแล้ว ข้ากอดแล้วด้วย เจ้าจะ ทำอะไรได้?

อันหลิงหยุนมือไขว้หลัง “หญิงบ้าจากที่ไหน บังอาจมา ก่อกวนถึงจวนอ๋องเสียน ไม่ดูเลยหรืออันใดว่าตัวเองเป็น ตัวอะไร ตีนางเลย!”

ลุ่ยหลิวได้ยินยกไม้กวาดรีบวิ่งไปทันที จุนฉูฉูยกมือขึ้น ขวาง ลุ่ยหลิวตีแล้วหงเถาก็รีบไปหยิบไม้กวาด กระโจน เข้าไปตีด้วย

ทั้งสองโจมตีซ้ายขวา ตีจนจุนฉูฉูกลิ้งไปมากับพื้น

กงชิงวี่ยืนตัวแข็งเป็นท่อนไม้อยู่ด้านข้าง จนกระทั่งอัน หลิงหยุนกล่าวว่า “พอแล้ว ลากออกไปแล้วโยนไปบน ถนน”

โยนไม้กวาดทิ้งไป หงเถาลุ่ยหลิวสองคนลากจุนฉูฉู ออกไปข้างนอก

หญิงรับใช้ที่รออยู่ข้างนอกเห็นภาพเหล่านี้ ตกใจจนทำ อะไรไม่ถูก วิ่งตามออกไป
จุน ฉถูกโยนออกจากประตูไป ประตูใหญ่จวนอ๋องเสีย นถูกปิดลง

อันหลิงหยุนมองไปทางห้องโถงด้านหน้า หลังจากที่กง ชิงวี่มองอันหลิงหยุนก็ถอยหลังไปสองก้าว

“หยุนหยุน ข้าไม่รู้จริงๆว่านางจะไร้ยางอายขนาดนี้ ประตูก็เปิดออกอยู่ นางยังบังอาจกระทำการดูถูกเหยียด หยามข้า

กงชิงวี่ยิ่งพูดความมั่นใจก็ยิ่งหมดไป เสียงที่ดังตอนแรก ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นมีใจแต่ไม่มีกำลัง

อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ด้วยความเยือกเย็น “สัมผัสตรงไหนไปบ้าง?

อาหยู่กับพวกลุ่ยหลิวตกใจกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย พระ ชายาช่างน่ากลัวเหมือนกับแม่เสือ

กงชิงวี่รีบร้อนอธิบาย “นางก็ไม่ได้หาเศษหาเลยแตะ เนื้อต้องตัวข้ามาก ข้ามั่นคงหนักแน่นตลอด

“ฮึ หนักแน่น? ข้าว่าท่านคิดไม่ซื่อ หากว่าท่านหนักแน่น พอ ก็ควรโยนนางออกไป” อันหลิงหยุนโกรธจนจะบ้า ตายอยู่แล้ว

“ข้าจะโยนนางออกไป แต่นางมาซื้อพัวพันกับข้าอย่าง ไร้ยางอาย” กงชิงวี่พยายามยืนยันความบริสุทธิ์ใจ

อันหลิงหยุนเดินไปเตะกงชิงวี่ “ยังไม่กลับไปล้างตัวท่านจะรอให้ข้าขยะแขยงตายหรืออย่างไร?”

กงชิงวี่หน้าเขียว รีบออกไปทางลานด้านหลัง “ข้าจะรีบ ไปล้างเดี๋ยวนี้”

พวกอาหย่รู้สึกเหนือความคาดหมาย มองตามกงชิงไป ก่อน แล้วก็กลับมามองขาของอันหลิงหยุนข้างนั้น

ขาพระชายาช่างยอดเยี่ยมนัก! ขนาดอ๋องเสียนยังกล้า

เตะ

อันหลิงหยุนหันหลังไปที่ประตู เดินไม่กี่ก้าวหันกลับมา มองในเรือน “พ่อบ้าน”

“พระชายา” พ่อบ้านตกใจไม่น้อย พระชายาโกรธแล้ว

จริงๆ

“รื้อเรือนนี้ทิ้งแล้วปรับปรุงใหม่ พื้นที่ถูกคนทำให้ สกปรกเมื่อกี้ รื้อออกมาให้หมด ส่งไปที่จวนอ๋องตวน บอก พระชายาตวน อิฐหนึ่งก้อนหนึ่งพันตำลึง หากไม่ให้ก็รอ ให้ข้าไปน้อมทักทายฮั่วไท่เฟย

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป พ่อบ้านมองไปที่พื้น รีบ ร้อนออกไปถาม “พระชายา ข้างในนี้อย่างน้อยก็มีอิฐกว่า ห้าร้อยกว่าก้อนแล้ว”

ถ้าอย่างนั้นก็เป็นห้าหมื่นตำลึง!

“ก้อนไหนแตกก็คิดเป็นสองก้อน” อันหลิงหยุนพูดจบ ก็ไปเลย พ่อบ้านคิดแล้วไม่ควรพลาดโอกาสนี้
อันหลิงหยุนกลับไปถึงลานโอวหลานเดินตรงเข้าประตู ไป เสื้อผ้าของกงชิง ถูกโยนทิ้งไว้หน้าประตูของสระ หลัวหวง

“อาหมู่”

“พระชายา” อาหยู่รีบร้อนเข้าประตู

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “เสื้อผ้าชุดนี้เอาไปเผาทิ้งที่หน้า จวนอ๋องตวน จำไว้ต้องเผาให้หมดให้เหลือขี้เถ้าแค่หนึ่ง กำมือ”

“ขอรับ”

“อาหยู่รีบนำเสื้อผ้าของกงชิงวี่ไปที่จวนอ๋องตวน เมื่อถึง หน้าประตูก็เริ่มจุดไฟเผา

มีคนออกมาจากจวนอ๋องตวน เห็นว่ากลางวันแสกๆมี

คนมาจุดไฟเผาเสื้อผ้า รู้สึกโกรธเล็กน้อย ชี้ไปทางอาห กล่าวถามว่า “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

อาหมู่เหลือบมองไปที่คนพูด “พระชายาบ้านเจ้ายังไม่ กลับมาใช่หรือไม่?”

คนรับใช้รู้สึกประหลาดใจ พระชายาถูกหามเข้าไป หรือว่าจะเป็นเพราะเขา?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ