บทที่ 237 หน้าของฮ่องเต้

เงินเฉิงเสียงจัดการเรื่องในบ้านเสร็จ ก็รีบเข้าวังเข้า เฝ้าฮ่องเต้

แต่ก็ช้าไปหนึ่งก้าว ถูกกงชิงวี่ชิงตัดหน้าไปเสียก่อน

สองวันมานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่ในวังของฮองเฮาตลอด กง ชิงวี่เข้าวังก็ตรงเข้าไปที่วังเพิ่งหยี

“ทูลฝ่าบาท อ๋องเสียนขอเข้าเฝ้า”

สวีกงกงรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ “ให้เข้ามา”

กงชิงวี่เข้าประตูมา นำกระบี่โม่เยที่อยู่ในมือถวายขึ้นไป สองมือสวีกงกงรีบเร่งถวายขึ้นไป

เสินหยุนชูตะลึงไปสักครู่ “อ๋องเสียน?”

สีหน้ากงชิงวี่ไม่น่าดู “ฝ่าบาท เมื่อครู่ข้าเพิ่งจะออกมา จากจวนเฉิงเสี้ยง แล้วข้าก็ตีเสินหยุนเจ๋ อีกทั้งยังกดดัน ให้เฉิงเสี้ยงลงโทษเสินหยุนเอ๋อ ข้ามาเพื่อขอรับโทษ

หน้าของเสินหยุนชูซีดเผือด ฝ่ามือมีเหงื่อออก

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่เสินหยุนชูแวบหนึ่ง แล้วมองไป ทางกงชิงวี่ด้วยความมึนงง “ท่าทางเจ้าเหมือนมาคิดบัญชี ข้ามากกว่า เจ้ามาเพื่อรับโทษ?”

“ใช่” กงชิงวี่ตอบเสียงดังและทรงพลัง
ฮ่องเต้ชิงหยี่สีหน้าเย็นชา “มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา ข้าไม่ เวลาว่างมาเสียเวลากับเจ้า กระบี่เล่มนี้ข้าให้หยุนเจ๋ เจ้าก็ เห็นว่ามันขวางหูขวางตา?”

“ฝ่าบาท ที่ข้าตีเสินหยุนเจ๋ไม่ใช่เพราะกระบี่เล่มนี้ แต่ ที่นำกระบี่เล่มนี้มาก็เพราะว่ามันมาขัดขวางไม่ให้ข้าลง โทษเสินหยุนเอ๋อต่างหาก”

“รีบพูดมา” ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก

กงชิงวี่กล่าวว่า “หยุนหยุนบาดเจ็บ!”

แววตาฮ่องเต้ชิงหยู่ขรึมลง อารมณ์ทุกอย่างจบลง กะทันหัน “เกิดเรื่องขึ้นเมื่อไหร่?”

“สองวันที่ข้าไม่ได้เข้าวังถวายการรับใช้ก็เพราะเรื่อง นี้ วันที่ตูฟางจุ้นสร้างเสร็จหยุนหยุนถูกคนหลอกออกไป นอกเมือง ถูกขอทานกลุ่มหนึ่งดักไว้ เป้าหมายของพวก เขาไม่ใช่ฆ่าคน และก็ไม่ใช่การลักพาตัว แต่หวังจะทำให้ หยุนหยุนมีมลทิน

หยุนหยุนไม่ยอม ถูกพวกมันทำร้าย

เกือบจะต้องตายไป วันนี้เพิ่งพ้นขีดอันตราย”

“อ่า?” เสินหยุน ลุกขึ้นรีบถอยหลัง ยกกระโปรงขึ้น คุกเข่าลง “หม่อมฉันสมควรตาย ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต ด้วย”
ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่ฮองเฮาแวบหนึ่ง กุมมือไว้แล้ว กล่าวถาม “พระชายาเสียนไม่เป็นอะไรแน่?”

“ฝ่าบาท หลายวันนี้หยุนหยุนคงออกจากจวนไม่ได้ ต้องพักผ่อนอยู่ที่จวน แต่ข้ายอมไม่ได้จริงๆ คนพวกนั้น ให้การซัดทอดว่าผู้บงการ คือเงินหยุนเอ่อ

..……….….………….. ฮ่องเต้ชิงหยู่ถอนหายใจโล่งอก “ในเมื่อเจ้าก็ ตีคนแล้ว และก็ลงโทษไปแล้ว กระบี่เล่มนี้ข้าจะเก็บคืน กลับมาก่อน

ตระกูลเสินเจ้าก็ไม่ต้องคิดแค้นอยู่ในใจ เดี๋ยวข้าจะพูด กับเฉิงเสี้ยงเอง ให้เขาอบรมสั่งสอนหยุนเจ๋กับหยุนเอ๋อให้

“ฝ่าบาท ข้าอยากขอความกรุณาหนึ่งอย่าง” กงชิงวี่ กล่าวอย่างไม่แยแส สีหน้ายังไม่ผ่อนคลาย

ฮ่องเต้ชิงหยู่คิดสักพักแล้วกล่าวถาม “ความกรุณา อะไร”

“ขอให้ฝ่าบาทประทานเครื่องรางให้หยุนหยุน ป้องกัน ไม่ให้มีใครคิดปองร้ายนาง”

กงชิงวี่ไม่อ่อนน้อมถ่อมตน ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่าง หมดปัญญา “นี่เจ้ากำลังขอหรือ? เจ้ากำลังปล้นอยู่ชัดๆ”

“ข้าไม่เป็นอ๋องซื่อเจิ้นก็ได้ ข้ารู้สึกน้อยใจ สองวังของ ฝ่าบาทต่างก็มีเรื่องน่ายินดีถือเป็นเรื่องมงคลคู่ที่มาพร้อม กัน คิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำหน้าที่ ฝ่าบาทดูแลสองวัง ข้าควรจะช่วยแบ่งเบา

แต่ว่าเพราะสุขภาพสองวัง ดึงหยุนหยุนเข้าไปเกี่ยวข้อง ด้วยข้าก็ไม่ยินดี

ข้าคิดไปคิดมา ลาออกจากราชการดีกว่า แบบนั้นจะได้ กลับบ้านดูแลปกป้องหยุนหยุน จะได้ไม่ต้องมีคนคอยคิด ปองร้ายหยุนหยุน”

“อ๋องเสียนใจกล้าไม่น้อย บังอาจมาขู่ข้า?”

“ฝ่าบาท ข้าสามารถคุกเข่านานๆไม่ลุกขึ้นมาได้

กงชิงวี่กล่าวไปพร้อมยกชายกระโปรงเสื้อขึ้นคุกเข่าลง ฮ่องเต้ชิงหยู่ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าบ้านี่ ลุกขึ้นมา เดี๋ยวนี้”

กงชิงวี่ลุกขึ้นมา ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวต่อ “เรื่องนี้อย่าไป รบกวนเสด็จแม่ จะได้ไม่ต้องมีปัญหาเพิ่ม ข้าเกลียดที่เจ้า ขู่ข้าที่สุด เห็นเจ้าแล้วก็อยากจะเนรเทศเจ้าออกไปจริงๆ

แต่ว่าพระชายาเสียนมักจะตกเป็นเป้าสายตาก็ไม่ใช่ ทางแก้ ให้เครื่องรางกับเจ้าก็ได้ ถือว่าเป็นข้อจำกัด หวัง ว่าคนพวกนั้นจะไม่ไปหานางอีก

อ๋องเสียน ไม่ใช่ความผิดหยุนเอ๋อคนเดียว ก่อนพระชา ยาเสียนจะแต่งกับเจ้า เคยทำเรื่องที่ไม่ควรทำจริงๆ ถึงได้ เกิดเรื่องแบบวันนี้”

“ฝ่าบาท ถ้าอย่างนั้นข้าต้องยอมให้คนรังแกหรือ?เรื่องก่อนหยุนหยุนจะแต่งกับข้า ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวแต่หลัง จากนางแต่งกับข้าแล้ว ข้าไม่ให้ใครมารังแกนาง”

“ข้ามีหยกอยู่ชิ้นหนึ่ง เจ้าเอาไปเถอะ หยกชิ้นนี้ถือเป็น ตัวแทนของข้า จากนี้ไป นอกจากข้า หากมีใครทำร้าย พระชายาเสียน ก็คือทําร้ายข้า โทษเบาคือประหาร โทษ หนักประหารเก้าชั่วโคตร ได้หรือไม่

กงชิงวี่มองไปทางหยกครู่หนึ่งไม่ได้รับไว้ “ข้าไม่เอาอัน

ฮ่องเต้ชิงหยู่แววตาเย็นชา “ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะเอา อะไร?”

“ข้าจําได้ ตอนข้ายังเด็กข้ามีเครื่องรางม้วนเหล็กหนึ่ง แผ่น ฮ่องเต้องค์ก่อนพระราชทานให้ข้า ตอนข้ายังเด็ก เพื่อปกป้องฝ่าบาท ให้ฝ่าบาทไป ขอให้ฝ่าบาทคืนให้ข้า ด้วย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวว่า “สวีกงกง เจ้าไปเอามา

สวีกงกงหันหลังออกไป ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวถาม “อ๋อง เสียนมาวันนี้ คงไม่ได้แค่มาขอเครื่องรางม้วนเหล็กของ เจ้าใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่ ข้าแค่นึกขึ้นมาได้ ของพระราชทานจาก ฮ่องเต้คนก่อน ใครกล้าบังอาจทำร้ายหยุนหยุน ข้าจะ ต้องเอาชีวิตมันแน่”

“ฮึ เอาแต่พูดว่าจะเอาชีวิตคนตลอด ข้าเห็นว่าเจ้าถูกข้าตามใจจนเคยตัวแล้ว จงใจจะทำให้ข้าลำบากใจ เดี่ยว จะออกจากราชการ เดี๋ยวจะขอเหล็กม้วน เจ้าอายบ้าง หรือไม่”

“ถ้าเพื่อหยุนหยุนแล้วข้ายอมไร้ยางอาย”

“ไม่เอาไหน!” ฮ่องเต้ชิงหยูชี้ไปที่กงชิงวี่ สวีกงกงนำ เครื่องรางม้วนเหล็กมาให้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่งสัญญาณว่าให้นำไปให้กงชิงวี่ กงชิงวี่ ยื่นมือหยิบมา เป็นป้ายที่มีขนาดเท่าไข่ ข้างบนสลักตัว อักษรไว้หนาแน่น เป็นสีดำ ไม่สวยเท่าไหร่ แต่กงชิงวี่ หยิบมาแล้วแขวนเอาไว้กับเข็มขัดที่เอว

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองแวบหนึ่ง “พอแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องแล้วก็ กลับไปได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องไปน้อมทักทายเสด็จแม่แล้ว”

“หม่อมฉันทูลลา”

กงชิงวี่หันหลังจากไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับมาประคองฮองเฮาลุกขึ้น ฮองเฮา เช็ดน้ำตา “ฝ่าบาท ทั้งหมดในความผิดหม่อมฉันเอง”

“ฮองเฮาไม่มีความผิด หยุนเอ๋อยังเด็ก บางครั้งอาจทำ เรื่องไม่เข้าท่าไปบ้าง อีกไม่กี่ปีก็ดีขึ้นเอง

แต่ว่าหยุนเอ๋อก็ไม่ดีเท่า เอ๋อ ไม่เหมือนชูเอ๋อที่รอบคอบและใจดี ยังต้องคอยกระตุ้นและควบคุมดูแลให้

“หม่อมฉันจะบอกกับนางเองเพคะ”

“อืม”

สวีกงกงเข้าประตู “ฝ่าบาท เฉิงเสี้ยงขอเข้าพบพ่ะย่ะ

“ให้เข้ามา

ตอนเสินเฉิงเสี้ยงเข้าประตูมาเห็นกงชิงวี่ หน้าเฉิงเสี้ยง แดงไปหมด ดูเหมือนว่าเขาเข้าวังมาเพื่อร้องเรียนอย่าง นั้นแหละ

“อ๋องเสียน ข้ามาเพื่อขอรับโทษด้วยตนเอง” เสินเฉิงเสื้ ยงรู้สึกอับอายขายหน้ามาก ยังต้องคอยอ่อนน้อมถ่อมตน

กงชิงวี่ไม่ได้สนใจ เดินตรงออกไปเลย

เงินเฉิงเสี้ยงเข้าประตูก็คุกเข่าลงทันที “ถวายบังคมฝ่า บาท เฮาฮอง”

“ลุกขึ้นเถอะ” ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวเรียบๆ

เสินเฉิงเสี้ยงลุกขึ้นพูดถึงเรื่องที่บ้าน จุดประสงค์ที่มา เพื่อขอรับโทษด้วยตนเอง
ฮ่องเต้ งหยู่กลับเรียบเฉย “หยุนเอ๋อยังเด็ก ทําเรื่อง แบบนี้ออกมาก็พอมีเหตุผลอยู่ อบรมสั่งสอนให้ดีก็พอ

ส่วนอ๋องเสียน ช่วงนี้ก็อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า จะได้ไม่มี ปัญหา”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

เสินเฉิงเสี้ยงคิดไม่ถึงฮ่องเต้ชิงหยู่จะพูดง่ายแบบนี้ พูด จบก็ขอตัวทูลลากลับจวนเฉิงเสี้ยง

เสินเฉิงเสี้ยงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่มันไม่ถูกต้อง เพียงแต่คิดไม่ออกว่ามันคืออะไร จนกระทั่งในวังแจ้ง ข่าวออกมา เงินเฉิงเสี้ยงถึงได้รู้ว่า ฮ่องเต้เพียงแต่ไว้หน้า เท่านั้น