บทที่ 236 ถามหาความผิดที่จวนเฉินเลี้ยง

อันหลิงหยุนฝันเห็นซูมู่หรง หน้าของซูมู่หรงดูเลือนราง และหายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็เริ่มออกรบ ทั้งยัง เข้าไปในป่า เจอกับการฝึกที่หฤโหด ทั้งยังร่วมทำภารกิจ ที่สุดแสนจะอันตราย

อันหลิงหยุนนอนไปหนึ่งวันถึงจะตื่นนอน พูดละเมอ ตลอด

ตอนที่นางตื่นนอน ก็เป็นวันที่สองแล้ว

อันหลิงหยุนขยับตัว รู้สึกว่าอยู่ในอ้อมแขนของใครคน หนึ่ง ลืมตาขึ้นดู กงชิงวี่กอดนางไว้นี่เอง

กงชิงวี่นอนหลับไป หนวดเคราก็ยาวออกมาแล้ว กระทั่งผมก็ดูยุ่งนิดหน่อย เสื้อผ้าก็ยังไม่เรียบร้อย

มองไปสักพักอันหลิงหยุนก็ลูบไล้หน้ากงชิงวี่ กงชิงวี่ ลืมตาดูคนที่ตื่นอยู่ในอ้อมแขน เก็บแขนกลับมากล่าว ถาม “รู้สึกอย่างไรบ้าง?

อันหลิงหยุนเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนกงชิงวี่ “ข้าฝัน ฝัน เห็นผู้คนมากมาย พวกเขาตายหมด เหลือข้าแค่คนเดียว ช่างน่ากลัวนัก!”

กงชิงวี่แปลกใจ “หรือว่าที่ผ่านมาเจ้าไม่กลัว?” อันหลิงหยุนส่ายหน้าไปมา “เมื่อก่อนข้าไม่กลัว”
.เพราะอะไร?”

“ข้าก็ไม่รู้ ไม่เคยนึกกลัวมาก่อน แต่อยู่ที่นี่ข้ากลัวขึ้น มาแล้ว

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนสักพัก ลุกขึ้นอุ้มอันหลิงหยุน ไปอาบน้ำ ให้คนมาเก็บกวาดห้อง หลังจากที่ทั้งสองกิน ข้าวเสร็จอันหลิงหยุนก็นอนพักผ่อน

หมอจวนโจวดูแลอันหลิงหยุนด้วยตัวเอง อาหารทุก อย่างก็ตรวจสอบด้วยตัวเอง เขากลัวอันหลิงหยุนจะเกิด อะไรขึ้นตอนนี้ เขาคงหมดปัญญาจะอธิบายอะไรได้

กงชิงวี่กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปก่อน อันหลิงหยุนถาม เขาว่าจะไปไหน เขาบอกว่าไปคิดบัญชีบ้านตระกูลเงิน อันหลิงหยุนรู้ดีว่ากงชิงวี่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ดังนั้นเลย ไม่ได้ห้ามเขา

เสินหยุนเอ๋อเดินไปเดินมาอยู่ในห้องส่วนตัว นางกลัวจะ ตายอยู่แล้ว

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป?” หญิงรับใช้เสี่ยวช่วยเห็น ว่าสองวันมานี้เงินหยุนเอ๋อเดินไปเดินมาในห้องส่วนตัว ของนาง เวลานี้ฮูหยิงหายดีแล้ว แต่ที่เรือนยังต้องการคน ดูแลรับใช้อยู่ ปกติมักจะเห็นคุณหนูไปดูแลรับใช้ฮูหยิง แต่สองวันมานี้กลับไม่เห็นเลย

“เจ้าอย่ามากวนใจข้า ออกไปซะ” เสินหยุนเอ๋อได้ยินมา ว่าอันหลิงหยุนบาดเจ็บ บาดเจ็บตรงไหนอย่างไรนางไม่รู้ แต่อันหลิงหยุนบาดเจ็บแน่นอน
สองวันมา จวนอ๋องเสียนวุ่นวายไปหมด ได้ข่าวว่าอาห ยู่ยังคุกเข่าอยู่ในลาน

ส่วนพวกคนที่นางหาไป เวลานี้ไม่รู้ว่าตายไปแล้ว หรือ ว่าถูกจับไปแล้วกันแน่

ถ้าอย่างนั้นคนต่อไปต้องเป็นนางแน่นอน นางจะทำ อย่างไรดี?

กงชิงวี่นำคนตรงไปยังหน้าประตูจวนเฉินเสี้ยง หยุดเงย หน้ามองขึ้นไปยังแผ่นป้ายจวนเฉินเสี้ยงครู่หนึ่ง ก้าวเท้า เดินเข้าไปข้างใน ด้านหลังมีคนติดตามอยู่หลายคน

คนของจวนเฉินเสี้ยงดูท่าไม่ดีรีบร้อนหลบออกไป

กงชิงวี่เดินตรงไปเข้าประตู แต่เขาไม่ได้ไปที่ห้องโถง ด้านหน้า และก็ไม่ได้ด้านหลังจวนเฉินเสี้ยงที่เป็นเรือนพัก ผ่อน แต่เขาตรงไปยังเรือนของเสินหยุนเอ๋อ

พอถึงหน้าประตูเรือนกงชิงวี่หยุดเดิน ผู้ที่ติดตามอยู่ ด้านหลังก็รีบเข้าไปทันที

คนในจวนเฉินเสี้ยงตกใจขวัญผวา ต่างพากันถอยหลัง หลบไปด้านหนึ่ง

ต่างก็รู้กันว่าอ๋องเสียนเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ก็เป็นครั้ง แรกที่อ๋องเสียนมาก่อเรื่องที่จวนเฉินเสี้ยง

เสินหยุนเอ๋อถูกคนลากออกมาจากห้องส่วนตัว ถูกมัด ไว้ด้วยเชือกแล้วลากออกมาข้างหน้า เสินหยุนเอ๋อตกใจกลัวมาก พอเห็นกงชิงวี่ก็กลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว

คนข้างหน้าลากนางเดินไป นางยืนไม่มั่นคงล้มลงไป กับพื้น ถูกลากออกไปทั้งอย่างนั้นจนถึงลานหน้าเรือน เสื้อผ้าก็ขาดหมด

คนในจวนเฉินเสี้ยงวิ่งไปแจ้งเรื่องเฉิงเสี้ยงฮูหยินตั้งแต่ แรกแล้ว แต่ว่าเฉิงเสี้ยงฮูหยินยังไม่หายดี ยังออกมาไม่ ได้

ตอนนี้เฉิงเสียงก็ไม่ในจวนเฉินเสี้ยง แม่ทัพใหญ่ไม่อยู่ เฉิงเสี้ยงฮูหยิงไม่เป็นอะไรแล้วเขาจึงรีบไปยังชายแดน ก่อน

ในจวนเฉินเลี้ยงตอนนี้เหลือแค่เสินหยุนเจ๋ ที่เพิ่งได้รับ “ท่านกำลังจะทำอะไร กงชิงวี่มือไขว้หลัง มองไปทาง

ข่าว

เสินหยุนเจ๋ด้วยแววตาเย่อหยิ่ง

“ข้ามาหาคนเพื่อแก้แค้น เจ้าดูไม่ออกหรือ?” กงชิงวี่ไม่ ถูกชะตาเสินหยุนเจ๋เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ครั้งนี้ยิ่งไม่ชอบขึ้ หน้าขึ้นไปอีก

“ท่านจะหาคนแก้แค้นยังอันใดก็ต้องมีเหตุผลที่เพียง พอหรือไม่?”

เสินหยุนเจ๋อยากประคองเสินหยุนเอ่อลุกขึ้นจากพื้น ผู้ ติดตามทั้งหลายก็ลงมือกับเสินหยุนเจ๋ทันที เสินหยุนเจ๋ ชักกระบี่ออกจากฝัก ชี้ไปยังคนที่จะเข้ามา “กระบี่ของฮ่องเต้ ข้าดูว่าใครกล้า?”

ต่างคนต่างถอยออกไป เสินหยุนเจไปประคองเสินหยุน เอ่อลุกขึ้นยืน กงชิงวี่ใช้เท้าเตะออกไป เสินหยุนเจ๋เซกอย หลัง เกือบจะล้มลงไป ควบคุมความไม่พอใจสู้ไปทางกง ชิงวี่ สุดท้ายทักษะการต่อสู้ไม่ดีเท่าคนอื่น กระบี่โม่เยใน มือก็ถูกโยนออกไป

เลือดหนึ่งคำถูกพ่นออกมาจากปากเงินหยุนเจ๋ กงชิงวี่ หยิบกระบี่โม่เยที่อยู่ข้างกายมาแล้วโยนไปให้ปู้เหวินที่อยู่ ข้างกาย

“ฮ่องเต้ประทานกระบี่โม่เยให้เจ้าเพื่อให้เจ้าขยันฝึก ฝนวรยุทธ รับใช้ฮ่องเต้ตอบแทนบ้านเมือง ไม่ใช่ให้เจ้าใช้ เพื่อประโยชน์ส่วนตน

วันนี้ข้าจะเก็บมันไว้ก่อน หากว่าเจ้าไม่พอใจ เข้าวังไป หาฝ่าบาทได้เลย”

กงชิงวี่พูดจบเสินหยุนเจ๋ก็ยืนไม่ไหวแล้ว ร่างกายส่าย ไปมาล้มลงกันพื้น

เสินหยุนเอ๋อตกใจร้องไห้ออกมา “วี่เกอเกอ(พี่วี่)”

“ข้าไม่ใช่ เกอเกอของเจ้า ไม่ต้องมาเรียกข้า”กงชิงวิ่ ก้าวเท้าออกไป เสินหยุนเอ๋อถูกลากไปยังประตู กำลังจะ ถูกลากออกไป

เสินเฉิงเสี้ยงรีบร้อนเข้ามาจากหน้าประตู ขวางทางกง ชิงวี่เอาไว้
เงินเฉิงเสี้ยงรู้แล้วว่ากงชิงวี่มาที่จวน เขาไม่รู้ว่าเพราะ อะไร แต่มันต้องเป็นเรื่องที่มีเหตุแน่ๆ

ทันทีที่เสินเฉิงเสี้ยงเห็นกงชิงวี่ ก็ให้คนรีบปิดประตู

กงชิงวี่หยุดลง มองไปทางเสินเฉิงเสี้ยง เขาไม่ได้กล่าว คำ เงินเฉิงเสี้ยงรีบเข้ามาทักทาย “ข้าต้องขอโทษอ่องชื่อ เจิ้น(ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์)ด้วย

กงชิงวี่กล่าวว่า “สองวันก่อน พระชายาอยู่หน้าจวนอ๋อง เสียน มีคนมาขอให้ไปช่วยรักษา บอกว่าเป็นการช่วย ชีวิต พระชายาขึ้นรถม้าออกจากเมือง แต่กลับโดนซุ่ม ทําร้าย บาดเจ็บสาหัส เกือบต้องเสียชีวิตเพราะเรื่องนี้ ข้า ทำการสอบสวนแล้ว จึงรู้ว่าเป็นฝีมือของคุณหนูเงิน

วันนี้ที่ข้ามาเพื่อจะมาแก้แค้นคุณหนูเงิน”

เสินเฉิงเสี้ยงตกใจจนเหงื่อแตก “อ๋องซื่อเจิ้นช้าก่อน เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้อ๋องซื่อเจิ้นลงมือ ตระกูลข้าโชคร้าย สั่งสอนลูกสาวได้ไม่ดี ไม่กล้ารบกวนอ๋องซื่อเจิ้น ข้าจะ ลงมือด้วยตัวเองเป็นการขอขมาต่ออ๋องซื่อเจิ้น”

กงชิงวี่ไม่ได้สนใจ เงินเฉิงเสี้ยงสั่ง “เด็กๆ นำแส้ม้ามา”

คนรับใช้รีบนำแส้ม้ามาให้

กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านข้างโบกมือให้ เสินหยุนเอ๋อถูกปล่อย ตัว ลุกขึ้นไปหาเงินเฉิงเสี้ยง คุกเข่ากอดข้าเงินเฉิงเสี้ยง แล้วร้องไห้ “ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ลูกสาวรู้ถึงความผิด แล้ว ท่านอย่าตีลูกสาวเลย ท่านช่วยขอร้องแทนลูกด้วยเถอะ”

“เจ้ายังมีหน้ามาขอร้องอีก เจ้าทําให้ข้าอับอายขายหน้า ไปหมดแล้ว หากข้าไม่ตีเจ้า ผิดต่อพระชายาเสียน

พระชายาเสียนดูแลแม่เจ้า ช่วยแม่ของเจ้า เป็นผู้มี พระคุณใหญ่หลวงของจวนเฉิงเสี้ยง เจ้ากลับไปทำร้าย นาง วันนี้ไม่ตีเจ้าให้ตาย ไม่อาจตอบแทนบุญคุณและ ความเมตตากรุณาของพระชายาเสียนได้”

เสินหยุนเอ๋ออึ้งไป เงยหน้าขึ้นมองเงินเฉิงเสี้ยง “ท่าน พ่อ ข้าเป็นลูกสาวแท้ๆของท่านนะ”

“หากเจ้าเป็นลูกสาวแท้ๆข้า เจ้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้ จวนเฉิงเสี้ยงถูกเจ้าทำลายหมดแล้ว”

“ท่านพ่อ…..อันหลิงหยุนรังแกข้า หากไม่ใช่นาง ตำแหน่งพระชายาเสียนต้องเป็นของลูก ลูกเจ็บใจนัก”

เสินเฉิงเสี้ยงเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้เป็น เหล็กกล้าได้ “เจ้าคนไม่ได้เรื่อง วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย”

คนรับใช้นำแส้ม้ามาให้เงินเฉิงเสี้ยง เงินเฉิงเสี้ยงฟาด แส้ลงไปหนึ่งครั้ง เสินหยุนเอ๋อกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เสินเฉิงเสี้ยงเฆี่ยนตีต่อ เฆี่ยนจนกระทั่งเนื้อตัวเงินหยุน เอ๋อแตกยับ ทนไม่ไหวสลบไป

เสินเฉิงเสี้ยงโยนแส้ม้าทิ้งไปด้านหนึ่ง มองไปทางกงชิง วี่ “อ๋องเสียน ข้าต้องขอโทษท่านด้วย ลูกสาวอกตัญญูคนนี้ทําให้ข้าโมโหยิ่งนัก อีกเดี๋ยวข้าจะเข้าวังไปเข้าเฝ้า ขอรับโทษกับฮ่องเต้เอง”

“เฉิงเสียง ข้ายอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หากมีครั้งหน้า อย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยมก็แล้วกัน” กงชิงกล่าวจบเดินจาก ไปอย่างไม่พอใจ ผู้ติดตามของเขานำกระบี่โม่เยไปด้วย

เงินเฉิงเสียงมองแวบเดียวไปที่เสินหยุนเอ๋อ กล่าว ด้วยความโกรธ “ลากนางออกไป เรียกหมอจวนมาดู ครึ่ง เดือนนี้ดูนางไว้ให้ดี หากนางกล้าออกจากจวน ก็ตีขานาง ให้หัก”