บทที่ 233 พบกันทางแคบ

มีเนื้อแล้วหยุนโล่ชวนก็ไม่เกรงใจอีก กินไปไม่น้อย กิน อิ่มก็ลุกขึ้นขอตัวกลับเลย

อันหลิงหยุนก็กินอิ่มแล้ว ลุกขึ้นไปเดินเล่นกับหยุนโล่ ชาวน

อ๋องตวนรอให้คนไปแล้วจึงกล่าวว่า “อ๋องเสียน เจ้ากับ ข้าแต่งงานพร้อมกัน ตอนนี้ข้าแต่งพระชายารองแล้ว ข้า ว่าเจ้าก็ควรจะมองหาบ้าง?”

มือที่จับตะเกียบของกงชิงวี่หยุดชะงักไปสักครู่ วาง เนื้อไว้ในถ้วยข้าว

โชคร้ายเสียจริง!

“พี่รอง อยู่ดีๆพูดถึงเรื่องนี้ทำไมกัน?” กินเนื้อไป กงชิง วี่ไม่แสดงอาการอะไร

“ข้าเห็นว่าผ่านไปตั้งนานแล้วพวกเจ้าผัวเมีย ก็ยังไม่มี ข่าวใดๆเลย” กงชิงหยินทนเห็นอันหลิงหยุนที่ไม่เห็นใคร ในสายตาไม่ได้

กงชิงวี่กล่าวว่า “เรื่องนี้คงไม่รบกวนพี่รองแล้ว รออีกสัก พักหากว่าหยุนหยุนยังไม่มีข่าวดี ข้าจะมองหาเอง”

“อืม ก็ดี หากว่าเจ้ามองหาแล้วไม่พบ ข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้ หากว่าข้าช่วยเจ้าไม่ได้ เสด็จแม่ต้องช่วยเจ้าได้ อย่างแน่นอน” อ๋องตวนคิดหาทางเอาไว้แล้ว จะต้องหา พระชายารองให้กงชิงให้ได้

กงชิง ไม่ได้เอ่ยอะไร กินข้าวเสร็จส่งกงชิงหยินออก ไปก็ยืนตรงหน้าประตู เพิ่งจะแสดงความไม่พอใจออกมา ทางสีหน้า

อันหลิงหยุนกลับมาจากทางหยุนโล่ชวนได้รู้มาว่า พรุ่ง นี้หยุนโล่ชวนจะไปเที่ยวทะเลสาบกับกงชิงหยิน ไม่ใช่ว่า อ๋องตวนจะมารับนางกลับไป

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่กุมมือของ อันหลิงหยุนจูบไปหนึ่งครั้ง

เห็นว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคน อันหลิงหยุนเลยไม่ได้ ดึงมือกลับ

ทั้งสองกลับไปอันหลิงหยุนบอกเรื่องของหยุนโล่ชวน กงชิงวี่จึงกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก พรุ่งนี้ อ๋องชินจงออกจากคุก ด้วยนิสัยของพระชายารองแล้ว นางจะต้องไปรับคนแน่”

“ถ้าเป็นอย่างนี้ อ๋องตวนมาเพื่อขัดขวางหรือ?”

“ใช่แล้วกระมั้ง” กงชิงวี่กล่าวเรียบๆ อันหลิงหยุนรู้สึกได้ ถึงความไม่พอใจนิดหน่อย
“ท่านอ๋องเป็นอะไรไป

“ไม่มีอะไรหรอก มากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าต้องไปหารือเรื่องในราชสำนักใหม่อีก ข้าต้องไม่ ชอบอยู่แล้ว”

กงชิงวี่ไม่พูด อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ถามอีก

กลับไปพักผ่อนที่เรือนหนึ่งคืน อันหลิงหยุนออกไปที่ จวนเฉิงเสี้ยงแต่เช้า กงชิงวี่ก็เข้าวังถวายการรับใช้หารือ เรื่องในราชสํานัก

อันหลิงหยุนตรวจร่างกายของเฉิงเสี้ยงฮูหยิง “ไม่มี อะไรแล้ว แค่ต้องพักฟื้นต่อ ก็จะไม่เป็นอะไร”

อันหลิงหยุนให้น้ำเกลือกับเฉิงเสี้ยงฮูหยิง เป็นเพราะ อุปกรณ์ที่เรียบง่ายและไม่สมบูรณ์ อันหลิงหยุนไม่ สามารถห่างออกไปไกลได้ จึงรออยู่ในเรือน

เสินหยุนเจ๋ก็อยู่ด้วย

เมื่อคืนเฉิงเสี้ยงฮูหยิงปวดอยู่ทั้งคืน วันนี้ฉีดไปหนึ่งเข็ม ถึงได้พักผ่อน ตอนนี้จึงหลับสนิทไป

“ลำบากเจ้าแล้ว” เสินหยุนเจ๋กล่าว

อันหลิงหยุนกำลังจะหลับ กระพริบตา อันหลิงหยุน ลืมตาขึ้นมองเสินหยุนเจ๋

“แม่ทัพน้อยเกรงใจไปแล้ว”
“ทําไมเจ้าถึงมีวิชาทางการแพทย์ได้?” เสินหยุนเจ๋ยังไม่ อาจจะเชื่ออยู่ดี คนคนนี้ไม่ใช่อันหลิงหยุนแล้ว

“อาจารย์ข้าสอน”

“แต่ว่าเรารู้จักกันมาตั้งหลายปี ไม่เคยได้ยินว่าเจ้าเป็น เจ้าเป็นแต่ไปไหนมาไหนอิสระไม่ถูกจำกัด!”

อันหลิงหยุนพูดอะไรไม่ออก นี่มันหมายความว่า

อย่างไร

อะไรคืออิสระไม่ถูกจำกัด

ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นจริง ก็ไม่ควรพูดต่อหน้า

ตอนนี้นางคือคนที่ช่วยชีวิตเฉิงเสี้ยงฮูหยิง แต่คนเป็น ลูกชายกลับพูดแบบนี้?

“แม่ทัพน้อยช่างล้อเล่นเก่งนัก” อันหลิงหยุนไม่อยาก พูดกับเขา

“เราคุยกันตอนดื่มสุรา” เสินหยุนเจ๋เตือนความจำ มองดู หน้าอันหลิงหยุนอย่างละเอียด

“ข้าจำไม่ได้แล้ว” อันหลิงหยุนไม่ยอมรับความกรุณา อะไรพวกนี้หรอก

ร่างเดิมคือร่างเดิม นางคือนาง

เสินหยุนเจ๋ผิดหวังเล็กน้อย นั่งอยู่สักพักก็ลุกไปที่หน้าประตู เขาอยากออกไปสูดอากาศ

ประตูเปิดออกเงินหยุนเอ๋อรีบถอยหลังออกไปสองเก้า

“ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?” เสินหยุนเจ๋ไม่ชอบใจอย่างเห็น ได้ชัด

เสินหยุนเอ่ออธิบายทันที “ข้ามาดูท่านแม่ กำลังจะเคาะ ประตูท่านก็เปิดออกมาพอดี”

“เจ้าแอบฟังใช่หรือไม่” เห็นได้ชัดว่าเงินหยุนเจ๋ใจร้อน อยากจะตีคน ก้าวเท้าเดินออกไปทางเสินหยุนเอ๋อ

ถึงแม้เงินหยุนเอ๋อกับเสินหยุนเจ๋จะเกิดจากแม่เดียวกัน

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเสินหยุนเจ๋ไม่ค่อยจะดีนัก นางกลัวเสินหยุนเจ๋มาก นางอยากวิ่งหนีไป เสินหยุนเจ๋เดินก้าวมาอย่างไม่ลดละ

“เจ้าได้ยินอะไรบ้าง?”

“ข้าไม่ได้ยินอะไร ท่านอย่าเข้ามานะ” เสินหยุนเอ๋อ ตกใจจนจะร้องไห้อยู่แล้ว

เสินหยุนเจ๋พกกระบี่ไว้ กระบี่ถูกชักออกมาแล้วด้วย

“ท่านจะฆ่าข้า?” เสินหยุนเอ๋อตกใจจนถลึงตาโต มองไป ที่กระบี่ที่ถูกยื่นมาตรงหน้า

“ไม่ว่าเจ้าจะได้ยินอะไร หากเจ้าพูดออกไป นี่คือ จุดจบของเจ้า” เสินหยุนเจ๋แกว่งกระบี่ลงไป เสินหยุนเอ๋อตกใจกรีดร้องลั่น

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านนอก จึงลุกขึ้น ไปดู

เส้นผมของเงินหยุนเอ่อลอยอยู่ในอากาศ นางตกใจจน สั่นไปทั้งตัว เสินหยุนเจ๋เก็บกระบี่ลง เดินอ้อมจากไป

เส้นหยุนเอ๋อตกใจจนสั่นไปทั้งตัว น้ำตานองหน้า

อันหลิงหยุนยืนอยู่หน้าประตู พวกนางสบตากันเข้า พอดี

เสินหยุนเอ๋อทำหน้าบึ้งตึง “อันหลิงหยุน ข้าไม่ปล่อยเจ้า ไปแน่”

พูดจบเสินหยุนเอ๋อหันหลังวิ่งหนีไป

อันหลิงหยุนมองตามหลังเสินหยุนเอ่อที่วิ่งหนีไปตกอยู่ ในภวังค์ทำอะไรไม่ถูก นางเป็นแค่หมอ มารักษาคน ไป ทำอะไรให้ใครโกรธเคือง?

ออกจากจวนเฉิงเสี้ยง อันหลิงหยุนเตรียมจะเดินกลับไป อาหยู่กับลุ่ยหลิวตามอันหลิงหยุนกลับไปด้วย นางอยาก เดินเล่น คิดไม่ถึงว่าจะเจอกันเสินหยุนเอ๋อกับจวิ้นจี่มู่มิง สองคน

พอเห็นพวกนางอันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ เป็นการพบกัน ทางแคบเสียจริง ศัตรูที่ไม่มีใครยอมใครพบกัน)
“อันหลิงหยุน?” เสินหยุนเอ๋อไม่เคยเห็นอันหลิงหยุนอ ยู่ในสายตาอยู่แล้ว เวลาที่ไม่มีคน ก็เรียกอันหลิงหยุน แบบนี้ตลอด

อันหลิงหยุนก็รู้สึกหดหู่มาก เทียบกับพี่สาวนางแล้ว เงิน หยุนเอ๋อห่างชั้นมากนัก

“คุณหนูเสิน” อันหลิงหยุนถือว่าเกรงใจแล้ว มองไปทาง จวิ้นจี่มู่มิงแล้วก็ทักทาย “จวิ้นจู่”

“ได้ยินมาว่าเจ้ากับแม่ทัพน้อยเคยมีช่วงเวลาด้วยกัน ไม่รู้ว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องจะรู้หรือเปล่า” ถึงแม้จวิ้นจี่มู่มิง ยังไม่ได้ทำอะไรอันหลิงหยุน แต่นางไม่ชอบหน้าอันหลิง หยุน ที่ผ่านมาทั้งสองยังเคยมีเรื่องบาดหมาง เรื่องนี้นาง ไม่มีทางปล่อยไปอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนมองเสินหยุนเอ๋อครู่หนึ่ง กล่าวอย่างไม่ แยแส “ก่อนแต่งกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเจ้าอาจจะเคยมี บางอย่าง แต่ใครบ้างไม่เคยมีอดีต ถ้าหากพี่ชายลูกพี่ ลูกน้องเจ้าใส่ใจ เขาจะหย่ากับข้าก็ได้ ส่วนเรื่องอื่นข้าไม่ สนใจอยากรู้”

พูดจบอันหลิงหยุนเดินผ่านทั้งสองคนไป เสินหยุนเอ๋ อกับจวิ้นจี่มู่มิงหันหลังกลับไปมอง เสินหยุนเอ๋อไม่พอใจ “ข้าไม่ชอบท่าทางของนางเลย”

“เจ้าอิจฉา เจ้าไม่ใช่ไม่ชอบ?” จวิ้นจี่มู่มิงดึงมือจากเงิน หยุนเอ๋อ หันหลังจากไป

เสินหยุนเอ๋อมองไป ยิ้มเย้ยหยัน มีอะไรดีกว่าอย่างนั้นหรือ

ก็ไม่มีคนเอาเหมือนกันนั่นแหละ

เสินหยุนเอ่อกลับจวนเฉิงเลี้ยงด้วยความโมโห มองไปที่ กระจกยิ่งมองก็ยิ่งโมโห ผมของนางถูกหั่น

“อันหลิงหยุน ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน อันหลิงหยุนเข้าวังเพื่อเข้า เฝ้า หลายวันมานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่หน้าตาแจ่มใส สีหน้าดูดี ขึ้นกว่าก่อนหน้านั้นเยอะ

อันหลิงหยุนก็พบว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่แตกต่างไปจริงๆ

กงชิงวี่อยู่ที่พระตำหนักจรุงจิตพูดคุยต่อกับฮ่องเต้ชิงห ยู่ อันหลิงหยุนไปน้อมทักทายหวางฮองไทเฮาก่อน แล้ว ค่อยไปจับชีพจรให้กับสองวัง

ก่อนจากไปอันหลิงหยุนจับชีพจรให้กับฮ่องเต้ชิงหยู่ อัน หลิงหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย พิษไม่ได้รุนแรงขึ้น ถึงแม้ จะยังไม่หายดีขึ้นก็ตาม

แต่อันหลิงหยุนรู้ว่า ไม่เกี่ยวข้องกับเลือดนาง

แต่ว่าทำไมตอนวางยาพิษคนคนนั้นถึงเดี๋ยววางเดี่ยวไม่

วาง?

“เป็นอันใดบ้าง?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ให้คนกันกงชิงออก ไป เขาอยู่กับอันหลิงหยุนสองคน อันหลิงหยุนปล่อยมือสองชิงหนู รับลุกขึ้นกราบทูล

“กราบทูลฝ่าบาท ไม่ได้หวีความรุนแรงขึ้น ถือเป็น เรื่องแปลกมาก!

ช่องเต้ชิงหยู่พยักหน้า “แปลกจริงๆนั่นแหละ ข้าก็รู้สึก ได้”

อันหลิงหยุนลังเลสักครู่ “ฝ่าบาท ข้าขอทูลลาก่อน เรื่อง พิษยังต้องศึกษาต่อไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่อันหลิงหยุนสักครู่ ถึงให้นางจาก ไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ